Ouvir o texto...

quinta-feira, 12 de fevereiro de 2015

50 лет музею-заповеднику!


В минувшее воскресенье Ярославский музей-заповедник отмечал свой день рождения, 150-й по счету. Поздравить музей с этим радостным в его биографии событии пришел, наверное, весь город. Посетители — семьями, с колясками и грудными младенцами, парами, по одиночке, молодежь — большими компаниями, военные – организованными взводами, туристы – группами… Не будет преувеличением, если предположу, что такого столпотворения музейные стены еще не видели.


Disk "Photoobjects Paper"


Каждый в этот день нашел себе развлечения и пищу для ума по вкусу. Большой популярностью у посетителей пользовался марафон музейного цикла «12 поводов прийти в музей», который состоялся в зале «Классика». В течение всего года, 25 числа каждого месяца, музей-заповедник приглашал в гости на интересные встречи, на которых шел разговор об архитектуре музея и города, о ярких культурных тенденциях, оставивших свой след в истории, о тонкостях разных музейных профессий. Эти встречи полюбились посетителям. Именно поэтому марафон проекта «12 поводов…» стал неким итогом целого года работы, поводом вспомнить наиболее яркие моменты. Уже в 11 часов утра в зале «Классика» с трудом можно было найти свободное место, и этот ажиотаж был вполне объясним: заведующая домом-музеем Леонида Собинова Алла Аносовская, блестящий лектор и крайне увлеченный своим делом человек, рассказывала о таком, увы, канувшем в историю явлении, как дендизм, яркими представителями которого были князь Феликс Юсупов, непревзойденный театральный менеджер Сергей Дягилев, легендарный артист Василий Качалов, и, конечно же, величайший тенор Леонид Собинов. Женская аудитория внимала рассказу едва дыша.
В двух музейных залах были оборудованы рабочие места реставраторов. Эта непубличная музейная профессия, результатами которой наслаждаются гости музея, рассматривая отреставрированные экспонаты, всегда очень интересует посетителей. Но процесс этот очень долгий, кропотливый, и познакомиться с ним воочию удается считанным единицам. Эта редкая возможность представилась в день рождения музея. В экспозиции «Иконы» реставратор Ирина Данилова работала над иконой «Сотворение мира», датированной концом XVII – началом XVIII веков. Первоначальные авторские краски ярославской иконы пока закрыты поздними записями и потемневшей олифой. Специалист занята тем, что кропотливо убирает поздние красочные слои, открывая изначальную живопись. Основной вопрос, интересующий посетителей – сколько времени может занять подобная работа. Узнав, что несколько лет, все с уважением замолкают и уже другим, как мне показалось, взглядом, смотрят на те иконы, с которыми успели познакомиться в ходе экскурсии. Да, к слову, во всех постоянных музейных экспозициях каждый час для гостей музея были организованы бесплатные экскурсии, которые проводили лучшие музейные специалисты. Кто-то из гостей пришел специально, чтобы послушать профессиональный рассказ на интересующую тему. Таким посетителем оказалась Ольга Викторовна Новикова, активная участница клуба «Век живи – век учись». Со своими единомышленниками Ольга Викторовна в течение года посещала разные музейные экспозиции, и в этот день она пришла специально, чтобы узнать побольше о произведениях древнерусского искусства, гордости музейной коллекции. Рассказ экскурсовода, музейного сотрудника Ларисы Львовны Полушкиной ей очень понравился. Она с удовольствием поздравила музей-заповедник с днем рождения, и высказала свое мнение:
- Чем больше детей, молодых людей будут посещать музеи, чем глубже они будут знакомиться с нашей историей, тем добрее и лучше станет наша жизнь. Добро обязательно порождает добро, и я верю, что именно культура спасет мир.
Настоящее столпотворение было в залах исторического отдела. К некоторым витринам выстраивались целые очереди и приходилось ждать, прежде чем откроется лазейка доступа к экспонатам. Теснота не смущала участников игры-квеста «150 лет истории» – и взрослые, и молодежь, но особенно детвора школьного возраста с озабоченными лицами передвигались по залам, ища ответы на вопросы. С двумя такими сыщиками я познакомилась около витрины со старинными монетами. Два друга, пятиклассники из школы 36 Дима Солдатов и Денис Батурин ломали головы над тем, что же это за монета такая, что весит 16 килограммов, и в какой кошелек её можно убрать. Мальчики частенько бывают в музее, но восторженно признались, что в этот день открыли для себя много нового и интересного. Особенно им приглянулась «тигра лютая» — чучело рыси, выставленное в отделе природы. Это животное больше века назад держало в страхе жителей Романовского (ныне Тутаевского) уезда, её даже прозвали «романовский тигр». Мальчишки умчались добывать новые артефакты для вопросника квеста, пообещав, что обязательно расскажут обо всем увиденном и прожитом в классе, и в другой раз приведут с собой друзей.
Обилие гостей не могло не радовать сотрудников музея. Заведующая отделом истории Наталья Артемьева сказала, что многие подходят к сотрудникам музея, поздравляют, говорят добрые слова, и это очень приятно. А это значит, что посыл «день рождения музея-заповедника – праздник для всех» попал в цель.
- День рождения музея для нас, сотрудников, это не только праздник, но, прежде всего, огромная ответственность. Мы хотим поделиться своими достижениями с нашими партнерами, коллегами, зрителями — сказала директор музея-заповедника Наталья Левицкая. – Конечно, одного дня для этого недостаточно, именно поэтому мы говорим не о юбилейном дне рождения, а о юбилейном годе. В течение года состоятся разные музейные мероприятия, ориентированные на самую разную аудиторию наших посетителей, но объединять их будет одно – высочайший уровень. В юбилейный для музея год иначе быть не должно. 150-летие Ярославского музея-заповедника, самого большого музея нашей области — это значимое событие для всего нашего региона, и мы хотим приобщить к этому как можно больше ярославцев, жителей области, гостей нашего региона. Беря на себя огромную ответственность и объявляя старт юбилейного года, мы надеемся и на ответную реакцию: что музей-заповедник станет еще популярнее, поднимется в своем развитии на новую ступень, и сможет заинтересовать и порадовать как старых друзей, так и новых посетителей.

colaboração Julia Mikulich
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.yarmp.yar.ru/150-let-muzeyu-zapovedniku/#more-10196

Tomie Ohtake, artista plástica, morre aos 101 anos em São Paulo - 1913-2015




Ela havia tido parada cardíaca nesta quarta e estava internada na UTI.
Nascida no Japão, Tomie foi figura importante das artes no Brasil.



A artista plástica Tomie Ohtake morreu às 12h45 desta quinta-feira (12), em São Paulo, aos 101 anos. Em nota, a família informa que a causa foi choque séptico causado por broncopneumonia. Tomie estava internada desde 2 de fevereiro no Hospital Sírio-Libanês, na região central da cidade, para tratamento de uma leve pneumonia. Ela reagia bem ao tratamento e estava prestes a ter alta médica, mas na manhã de terça-feira (10) engasgou com o café da manhã, teve uma broncoaspiração seguida de parada cardíaca e foi internada na UTI do hospital.


O velório vai ocorrer nesta sexta-feira (13) das 8h às 14h no Instituto Tomie Ohtake, na Zona Oeste de São Paulo, e será aberto ao público. O corpo será cremado com cerimônia fechada para a família.

Japonesa que se tornou brasileira com o tempo, ela foi uma das figuras mais importantes das artes plásticas no Brasil. Começou a pintar tarde, aos 39 anos, e ficou conhecida do grande público com as grandes esculturas que mudaram a paisagem urbana de São Paulo. Fez mais de 50 exposições individuais e participou de mais de 80 coletivas. Teve uma carreira produtiva, reconhecida e longa.

"O trabalho faz bem sempre", afirmou em entrevista ao Bom dia Brasil, da TV Globo, sobre as obras que planejava perto do seu aniversário de 100 anos, em 2013.

A paisagem de São Paulo ganhou a cara de Tomie Ohtake. São criações dela as curvas coloridas das grandes esculturas que dividem os dois lados da via expressa da Avenida 23 de Maio (homenagem aos 80 anos da imigração japonesa no Brasil); os quatro painéis de 2 metros de altura por 15 de comprimento que representam as estações do ano no metrô Consolação; as ondas vermelhas de gesso da obra presa ao teto do Auditório do Ibirapuera; o arco vermelho de 3 toneladas e 12,5 metros de altura no Brooklin; e o painel de 23 metros de altura na lateral do prédio que leva seu no Itaim Bibi.
Artista Tomie Ohtake durante uma cerimônia no Auditório do Ibirapuera da Ordem do Mérito Cultural (OMC) em 2013 (Foto: Vanessa Carvalho/Brazil Photo Press)

Tomie Ohtake nasceu em 1913, em Kioto, no Japão. Veio para o Brasil em 1936, aos 23 anos, para visitar um irmão que já morava aqui, e acabou ficando. A japonesa se impressionou "com a intensidade da luz amarela, do calor e da umidade ao desembarcar no Porto de Santos", conta a biografia do site do Instituto Tomie Ohtake.

"Com a iminência da Segunda Guerra, permanece em São Paulo, onde se casa e tem dois filhos, Ruy e Ricardo Ohtake. Estabeleceu residência no bairro da Mooca", informa o texto.

O interesse por desenho vinha desde criança, na escola no Japão, onde o ensino de artes é muito valorizado. Mas antes de ser artista, formou família e criou os dois filhos. Só aos 39 anos começou a fazer suas primeiras pinturas. Foi incentivada pelo pintor japonês Keisuke Sugano, que deu aulas de passagem pelo Brasil.

"Quando comecei a pintar aqui no Brasil, já era muito evidente o meu espírito brasileiro, ou ocidental, portanto já distante da origem oriental, mas devo ter tido sempre, até hoje, influência da terra em que nasci e cresci", lembrou Ohtake à revista "ArtNexus", em 2005.
Retrato da artista plástica japonesa naturalizada brasileira, Tomie Ohtake, que em 1960 recebeu o Prêmio Probel de pintura (Foto: Arquivo/Estadão Conteúdo)

Em 1968 ela se naturalizou brasileira, já envolvida e reconhecida na cena artística nacional. Com os trabalhos feitos em cada vez maior escala, às vezes ela tinha que sair de casa, na Mooca, onde ficava seu ateliê, para ver suas pinturas maiores.

Em 1969, junto com outros artistas, ela se recusou a participar da 10º Bienal Internacional de São Paulo, em protesto contra a Ditadura Militar. Em 1974 recebeu o prêmio de melhor pintora do ano pela Associação Paulista de Críticos de Arte – voltou a ganhar o mesmo título em 1979, entre outras dezenas de prêmios antes e depois. Em 2013, também recebeu homenagem no Domingão do Faustão (clique aqui para assistir).

Nos anos 1980, cresceu ainda mais o interesse por sua obra. Foi marcante a grande retrospectiva feita em 1983 pelo Museu de Arte de São Paulo (Masp), um sucesso de público e crítica. Com o reconhecimento, nesta década ela começa a realizar várias das esculturas em expostas em espaços abertos de São Paulo, marcadas pelas formas arredondadas e a grande escala.

"A obra que fica situada no espaço público tem necessariamente que conversar com o espaço e com o público. Isso é fundamental para um painel, uma escultura ou outro trabalho que não as tradicionais pinturas ou obras em outras dimensões. Você me pergunta como concebo o espaço. Ora, olhando o espaço e perguntando como o público vai interagir com a obra: quais as perspectivas, o que há na frente, atrás, dos lados, a que distância as pessoas vão ver e até onde se aproximam, por onde passa o olho, etc”, disse Tomie Ohtake em 2005 à revista “ArtNexus”.

Em 2000 foi criado o Instituto Tomie Ohtake, com sede em Pinheiros, na Zona Oeste de São Paulo. O objetivo é apresentar e discutir a história e as tendências das artes no Brasil – não apenas a obra de Ohtake. Mas ela não se fechou no instituto. Uma escultura de 15 toneladas e 12 metros de altura, inaugurada em 2013 em Santo André (SP), pela artista já centenária, é só mais um dos exemplos do inconfundível e incansável trabalho de Tomie Ohtake.
oto de 1988 mostra Tomie Ohtake trabalhando em um de seus projetos (Foto: José Bassit/Estadão Conteúdo)
Príncipe Naruhito (centro) cumprimenta arquiteto Ruy Ohtake, filho da artista Tomie Ohtake, durante cerimônia de comemoração pela imigração japonesa no Brasil em Santos, em junho de 2008 (Foto: AFP Photo/Nelson Almeida)
A ministra Marta entrega o prêmio para Tomie Ohtake, em 2013 (Foto: Fotos Públicas)
Escultura de Tomie Ohtake, inaugurada em 1988 em concreto armado na Avenida 23 de Maio em São Paulo, ganhou novas cores nesta terça (30). (Foto: J. F. Diorio/ESTADÃO CONTEÚDO)
Foto de janeiro de 2013 mostra artista Tomie Ohtake em sua casa, antes das comemorações de seu centenário (Foto: Paulo Liebert/Arquivo/Estadão Conteúdo)
A artista plástica Tomie Ohtake recebe medalha do prefeito Fernando Haddad em homenagem por suas obras espalhadas pela cidade (Foto: Heloisa Ballarini/Secom)
Tomie Ohtake posa para foto em agosto de 1988 (Foto: Newton Aguiar/AE)


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/pop-arte/noticia/2015/02/tomie-ohtake-artista-plastica-morre-aos-101-anos-em-sao-paulo.html

Metliški grad - Življenje ljudi v Beli krajini od prazgodovine do sredine 20. stoletja


Uvod v razstavo je petnajstminutni film Podobe Bele krajine, ki z besedo in sliko seznani obiskovalce z zgodovino ter s kulturno in naravno dediščino pokrajine med Gorjanci in Kolpo. V sprejemnici muzeja je na ogled še zanimiva zbirka radijskih aparatov.

Bela krajina je svojevrstna tako v geografskem kot etničnem, kulturološkem in zgodovinskem pogledu. Kdo vse so bili njeni prebivalci niti ne vemo točno, so pa najstarejši ohranjeni predmeti, ki so jih uporabljali, iz časa mlajše kamene dobe. Od takrat (sredi 5. tisočletja pr. Kr.) do pozne antike so tu živela razna ljudstva, ki so za seboj puščala sledove, danes vidne v arheološki zbirki Belokranjskega muzeja.

V kulturnozgodovinski zbirki je prikazana zgodovina Bele krajine od nastanka mest v 14. stoletju do Ilirskih provinc. Zlasti težki časi so bili v 15. in 16. stoletju. Ko so Turki leta 1408 pri Metliki prvič prestopili tla nekdanje Kranjske, so v naslednjih 170-ih letih še velikokrat morili, požigali in plenili po Beli krajini. Da bi se dežela ubranila napadov, je bil v 16. stoletju ob meji zgrajen obrambni sistem, imenovan Vojna krajina, ki so jo poselili Uskoki, pred Turki pobegli Srbi in Hrvati.

Največ predmetov in drugega gradiva je povezanih z Belokranjci, ki so predstavljeni v etnološki zbirki. Ime Beli Kranjci se je pojavilo v prvi polovici 19. stoletja po tedaj tu splošni beli noši in ti prebivalci jugovzhodnega dela nekdanje dežele Kranjske so dali ime celi pokrajini. Prikaz sledi spominu na resnične ljudi, ki so na razstavi prisotni s svojimi predmeti, fotografijami, dokumenti, glasovi. Na tiste, ki so se vse življenje spogledovali z revščino, pa so vseeno peli, tkali lepe otirače in delali še lepše pisanice. Na meščane, ki so po materialnem bogastvu zelo zaostajali za onimi v večjih mestih, po duhovnem pa so jih morda celo prekašali, ko so ustanavljali prva društva na Dolenjskem in Slovenskem.

Zbirka novejše zgodovine opozarja na najpomembnejše dogodke v prvi polovici 20. stoletja. Ob prelomu stoletij so težke gospodarske razmere prisilile na tisoče Belokranjcev, da so se izseljevali v razne evropske dežele, največ pa v Ameriko. V stari Jugoslaviji se je Bela krajina le počasi trgala iz zaostalosti. Bila je brez vsake industrije; imela je le nekaj večjih obrtnih delavnic in premogovnik Kanižarico. Ob izbruhu druge svetovne vojne so jo zasedli Italijani, po kapitulaciji Italije v septembru 1943 pa je dežela med Kolpo in Gorjanci postala svobodno partizansko ozemlje, kar je bil edinstven pojav ne le v drugi svetovni vojni, temveč v zgodovini vojskovanja sploh.

Metliški grad 
Trg svobode 4, 8330 Metlika
Tel. 07 306 33 70

Življenje ljudi v Beli krajini od prazgodovine do sredine 20. stoletja


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.belokranjski-muzej.si/default.asp?sif_co=C1a

Museu da Inconfidência disponibiliza documentos musicais raros


Cerca de 1,3 mil obras musicais de autores nacionais e internacionais, do século XVII ao XX, estão na base de dados da instituição

O Museu da Inconfidência/Ibram, em Ouro Preto (MG), deu início a um processo de difusão via internet de um importante acervo musical histórico brasileiro.

Com cerca de 1,3 mil obras musicais de autores nacionais e europeus, datadas do século XVIII ao início do século XX, a base de dados de documentos musicais do Museu da Inconfidência Musicologia (MIMus) já começou a ser aberta ao público.

Até o momento, podem ser pesquisados dados históricos e detalhes dos verbetes das coleções Francisco Curt Lange, registrado como Memória do Mundo no Brasil pela Unesco; Arquivo Público Mineiro, Anália Esteves Ribas e José Luiz Pompeu da Silva, presentes no acervo do museu. Para pesquisar conteúdos, basta buscar por palavras-chave ou números.

O sistema MicroIsis, software de armazenamento desenvolvido pela Unesco, foi usado para recuperar os dados. A organização do material foi feita pela musicóloga Mary Angela Biason.

O preparo para a internet foi responsabilidade do doutor em Ciência da Informação pela ECI-UFMG, Agnaldo Lopes Martins, e das bibliotecárias especialistas em MicroIsis Ana Maria de Mendonça, Mariângela Macedo Cunha Poni e Lúcia Maria Alves.

A consolidação da base de dados foi financiada pelo Instituto Brasileiro de Museus com apoio da Fundação Vitae e da Caixa Econômica Federal.

A expectativa é que, em breve, as demais coleções depositadas no acervo do Museu da Inconfidência, que ainda não passaram por tratamento técnico, sejam disponibilizadas, a exemplo das Coleções Cacilda Coeli Clímaco, Joaquim Nunes de Carvalho e Família Gesteira. Saiba mais.
Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Instituto Brasileiro de Museus




Obras milionárias apreendidas são levadas para museu. Obras ficarão no MON até que a Justiça determine outro destino.


Quadros de artistas renomados foram apreendidos na 9ª fase da Operação. 

Quarenta e oito obras de arte apreendidas na nona fase da Operação Lava Jato serão entregues ao Museu Oscar Niemeyer (MON) na manhã desta quarta-feira (11). Segundo a Polícia Federal (PF), os quadros foram apreendidos no Rio de Janeiro A instituição não divulgou o valor exato das obras. De acordo com a Globonews, o valor estimado é de R$ 10 milhões.

O acervo conta com artistas renomados como Amílcar de Castro, Salvador Dalí, Pedro Motta, Vik Muniz, Miguel Rio Branco e Sérgio Sister, Romero Britto, entre outros. O MON ficará responsável pelo patrimônio artístico até que a Justiça determine um destino para as obras. A Polícia Federal utilizou um caminhão para levar as obras da superintendência até o museu
Obras de arte apreendidas na 9ª fase da Lava Jato
foram para o MON, em Curitiba (Foto: Adriano
Cordeiro / RPC)

Desde janeiro deste ano outras quinze obras apreendidas no início da Lava Jato estão expostas no museu. Os quadros foram apreendidos na casa e no escritório da doleira Nelma Mitsue Penasso Kodama, presa durante a operação, e há suspeitas de que as obras de arte tenham sido adquiridas para lavar dinheiro de origem ilícita.

A exposição fica em cartaz até o dia 5 de março e tem quadros de artistas como Di Cavalcanti, Gerardenghi, Gomide, Heitor dos Prazeres, Iberê Camargo, Mario Gruber, entre outros.

Segundo os diretores do MON, o acervo passou por um processo de higienização, conservação e pesquisa para atestar a procedência e a autenticidade de cada obra para que pudesse ser exposto.

Serviço
O Museu Oscar Niemeyer fica na Rua Mateus Leme, 999, no bairro Centro Cívico. A entrada custa R$ 6 (inteira) e R$ 3 (meia-entrada). Menores de 12 anos e maiores de 60 tem entrada gratuita.

Uma das obras de arte apreendidas na 9ª fase da Operação Lava Jato (Foto: Adriano Cordeiro / RPC)

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/pr/parana/noticia/2015/02/obras-milionarias-apreendidas-na-lava-jato-sao-levadas-para-museu.html

Villa-Lobos vai ao museu Orquestra Sinfônica convida a soprano Eliseth Gomes para apresentação hoje, no Museu Inimá de Paula

As apresentações da Orquestra Sinfônica de Minas Gerais em museus já são uma tradição. Desde 2010, o corpo artístico da Fundação Clóvis Salgado mantém uma programação constante no Inimá de Paula como forma de atingir um público diferente dos frequentadores de teatro. A próxima edição, que traz duas obras inéditas de Villa-Lobos e a participação da soprano Eliseth Gomes, acontece hoje e integra a programação do Verão Arte Contemporânea.


H-
Deslocamento. Corpo artístico da Fundação Clóvis Salgado apresenta programa inédito em museu



O público poderá apreciar um repertório baseado em obras do maior compositor brasileiro, como “Canções da Floresta do Amazonas” para soprano e orquestra. “Minha intenção quando concebi esse programa foi de fazer uma homenagem a Villa-Lobos, de mostrar sua versatilidade e também de propiciar ao público algo novo”, comenta o maestro Marcelo Ramos.
A experiência do novo é garantida pela presença de “Suíte de Câmara nº 2”, de 1959, criada no ano de falecimento de Villa-Lobos, sua última obra orquestral; e “Verde Velhice”, de 1922. Segundo o maestro, as peças foram cedidas a ele pelo Museu Villa-Lobos, depois do festival homônimo no Rio de Janeiro, no ano passado. O equipamento vem trabalhando em meios de resgatar trabalhos do compositor. “Será a primeira vez em que essas obras serão executadas em Minas Gerais, e isso é uma forma de levar ao público uma nova experiência”, comenta Ramos.
Por meio do programa também é possível conhecer as diferentes fases pelas quais Villa-Lobos passou e, assim, entender melhor seu trajeto. De um lado, por exemplo, consta “Choros nº 7”, para sete instrumentos, representando as obras mais experimentais que, ironicamente, foram criadas no início da carreira do compositor – geralmente compositores tendem a arriscar mais já no fim da carreira. De outro, há “Bachianas nº 5”, para orquestra de violoncelos e soprano, representando o tradicionalismo. “A formação e algumas peculiaridades ligadas aos instrumentos que fogem do padrão europeu da época caracterizam a experimentação dele”, explica Ramos.
Participação. A potente voz da soprano Eliseth Gomes entra como um ingrediente especial para o recital. “Fazia um tempo que ela não se apresenta conosco. Além disso, a voz dela é muito própria para a ocasião”, comenta o maestro. A cantora, por sua vez, concorda com Ramos. “Tenho a impressão de que Villa-Lobos escreveu (“Canções da Floresta do Amazonas”) para mim, porque me sinto tão confortável”, confessa.
Conhecida por diversos trabalhos operísticos dentro e fora do Brasil – foi Aída, da ópera de mesmo nome realizada no Uruguai –, a mineira Eliseth é um dos nomes do canto lírico mais respeitados no país. Mesmo assim, será a primeira que vez em que se apresentará em um museu. “Temo que minha voz não vá se encaixar no lugar”. Se depender da opinião de Ramos, no entanto, ela não vai terá que se preocupar. “Lá tem uma acústica favorável, sempre fica muito bom”, afirma o maestro.
Agenda
O quê ? Sinfônica no Museu
Quando ? Hoje, às 20h
Onde ? Museu Inimá de Paula (rua da Bahia, 1.201, centro)

Quanto ? Entrada franca

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.otempo.com.br/diversão/magazine/villa-lobos-vai-ao-museu-1.992656

14 IDEAS PARA EL MUSEO LOCAL | IDEA 12 · en MUSEO, MUSEOGRAFÍA,MUSEOLOGÍA, OPINIÓN. ·

Que los visitantes no se vayan sin haber
dejado su opinión sobre el museo.

Para que los visitantes dejen su opinión son necesarias varias cosas. La primera es que sepan, tengan conocimiento de que sus opiniones no caen en saco roto, que son muy importantes. Deben saber que sus ideas pueden ser plasmadas incluso en los comentarios y textos que acompañan los contenidos del museo. En segundo lugar, es preciso valorar a la subjetividad en la propia interpretación del visitante sobre el contenido, en las opiniones sobre la forma de exponer, sobre las forma de narrar (si la hay) y sobre todo cualquier sensación que origine la colección en las personas. En tercer lugar, las opiniones de los visitantes es muy importante en lo relacionado con la logística; saber donde se debe colocar las zonas de descanso con el uso de sillas o butacas para descansar, siendo esto algo que las personas mayores saben perfectamente; preguntar a las personas con alguna dificultad física, que es lo que se puede mejorar en términos de accesibilidad, o en la forma de percibir el museo y su colección por los invidentes e incluso a personas con dificultades de audición si se diera el caso.

Imagen: Face37

Los niños son una fuente inagotable de información, y su espontaneidad en la forma que tienen de responder a preguntas formuladas a su medida, es algo que hay que tener muy en cuenta. Ya dice el dicho popular: “los borrachos y los niños…” Las claves, finalmente, se encontrarán en cómo interpretamos toda esa información y actuamos o no en consecuencia. Agrupamos ideas que giran en torno al concepto central de saber pulsar e impulsar la opinión de los visitantes. No es suficiente colocar un buzón de sugerencias o un libro de quejas colgado de una cuerda en la pared, o guardado en un cajón. Esto hay que hacerlo sin duda, pero lo que nosotros proponemos es ir a buscar la opinión, preguntar directamente a muchos visitantes y entrevistarlos amablemente a “pie de sala o de obra”, cara a cara.

Archivo EVE

Debemos descubrir como los visitantes del museo perciben la realidad que hay dentro del museo. Nos podemos llevar muchas sorpresas ya que es un hecho muy común que el museo sea obra de la mente de unas pocas personas, con una visión sesgada, alimentada por lo erudito y alejada de lo que las personas de la calle son capaces de asimilar o aun peor, centrado en un discurso erudito que muestra una absoluta incapacidad para amenizar, sorprender, entusiasmar, emocionar, captar, sensibilizar a los visitantes del museo en el conocimiento. Los profesionales modernos de la museología y de la mano de la museografía de hoy, traducen el discurso de la exposición en algo comprensible por todos, por muy complicado que sea, – por que nosotros también manejamos encuestas, nos interesa lo que los demás piensan, escuchamos lo que las personas nos tienen que decir -. La aplicación de la museología y museografía modernas parten del respeto hacia los demás.

Imagen: Kate Spade

No siempre el visitante tiene la suerte de acercarse a una vitrina, donde una buena persona con un exhaustivo conocimiento de las cosas, nos regala su discurso en voz alta para que podamos aprender lo que allí se guarda. El museo no puede jugar con la casualidad; hay que saber de todo, pero hay que saber más sobre todos, hay que saber escuchar y pasar a la acción. Lo de acercarnos al grupo con guía “a ver que cae”, no siempre funciona. Hagamos del museo un espacio adaptado a la condición de todos los públicos: un museo universal.

Archivo EVE

IDEAS QUE CUESTAN POCO DINERO:

Podemos redactar un periódico del museo donde los protagonistas sean los visitantes.

Lo hacíamos en el colegio usando fotocopias ya que resultaba sencillo, barato y muy difundido. Todos estaban excitados cuando se publicaba el periódico del colegio, buscando en cada centímetro del papel a ver si salían en las fotos. Una hoja DIN A 3 fotocopiada en blanco y negro a doble cara doblada por la mitad, convierte a ese papel en un periódico. Enlazando esta idea con lo expuesto en la entrada de hoy, podemos pedir a los visitantes del museo que posen para la foto y accedan a que les hagamos una breve entrevista que nos pueda servir también como encuesta de opinión, y publicarla en el “periódico del museo” con su permiso. El periódico puede ser entregado a los que llegan al comienzo de la visita, para que vean que su opinión es tan importante que se publica y para que lean algunas novedades-curiosidades relacionadas con el museo. Podemos aprovechar la tirada para que sea distribuida, de la que pasamos por allí, por lugares clave de la ciudad: oficinas de turismo, hoteles, estaciones de viajeros, etcétera.


fone: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Les trésors du Musée Lorrain de Nancy

Le Musée Lorrain possède une des collections d’objets archéologiques, historiques, artistiques et ethnologiques les plus riches de France. 
Il compte plus de 155 000 pièces, dont la moitié de numismatiques et arts graphiques. Visite.


© François Bobet - France Télévisions Le Musée Lorrain, en Ville vieille, Nancy.

Le Musée Lorrain, un lieu incontournable à Nancy
De nombreux lieux et pièces du Musée Lorrain sont emblématiques du patrimoine et de l'histoire de la Lorraine.

Plusieurs sections sont proposées à la visite :


De la Préhistoire aux Mérovingiens
Les XVIIe et XVIIIe siècles en Lorraine
Les arts et traditions populaires

© François Bobet - France Télévisions Le célèbre "Nain Bébé".
BONUS : étude scientifique à partir du squelette du "Nain Bébé"



Des travaux riches d'enseignements.

Dans le reportage, vous pourrez découvrir un lit, sans doute l'un des plus anciens de France, la célèbre chapelle funéraire des Ducs de Lorraine, où ils reposent, le gisant dePhilippe de Gueldre, une réplique de la statue de Louis XV, qui trônait alors Place Royale, aujourd'hui Place Stanislas, mais également une statue du célèbre "Nain Bébé", favori de Stanislas.

Visite guidée.


Escapade au Musée Lorrain de Nancy
Quelques lieux et oeuvres emblématiques de ce grand musée de Nancy.


Liens 
Le site du Musée Lorrain : ICI

Le site de la Société d'Histoire de la Lorraine et du Musée Lorrain : ICI


BONUS : l'agenda des musées de Nancy, ci-dessous :



Tout savoir sur les activités culturelles des musées de Nancy.


Pratique 

Le Musée Lorrain est ouvert tous les jours sauf le lundi de 10h à 12h30 et de 14h à 18h.
Ouverture exceptionnelle les lundis de Pâques et de Pentecôte. 
Fermé le 1er janvier, le 1er mai, le 14 juillet, le 1er novembre et le 25 décembre.


Le billet d’entrée est valable toute la journée
Billet global (Palais + Eglise des Cordeliers) : 5,50 €/ réduit* 3,50 €
Palais Ducal : 4 € / tarif réduit* : 2,50 €
Eglise et couvent des Cordeliers : 3,50 € / réduit* : 2 €
Eglise des Cordeliers seule : 1,50 €/ réduit* : 1€

*Tarif réduit : étudiants, 12 à 25 ans, plus de 60 ans, familles nombreuses, demandeurs d’emplois et bénéficiaires du RMI, ambassadeurs de Lorraine ou groupes de plus de 10 personnes, etc…
Entrée gratuite : le 1er dimanche du mois pour tous, moins de 12 ans, étudiants le mercredi, détenteurs de la carte Nancy Jeunes Culture, membres de la Société d’Histoire de la Lorraine et du Musée Lorrain, de l’association Emmanuel Héré et de l’association des Amis du Musée de l’Ecole de Nancy.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://france3-regions.francetvinfo.fr/lorraine/2015/02/08/les-tresors-du-musee-lorrain-de-nancy-650593.html

The McCord Museum

Inaugurated in 1921, the McCord embodies the vision of a passionate collector, David Ross McCord, whose abiding wish was to shed light on the history and cultures of his country and thus bring its people together.


A Museum Born of a Montrealer's Dream

In 1878, David Ross McCord began adding to the already considerable collection assembled by his family since their arrival in Canada. Sparing neither time nor money, he combed the length and breadth of the country in search of the finest and most historically significant objects. Gradually, a plan began to take shape in his mind: that of founding a national history museum in Montreal, then Canada's metropolis.

On October 13, 1921, the McCord National Museum opened its doors, housed in a building provided by McGill University. Both its collection and its reputation grew rapidly.
A Museum Supported by Montrealers

The citizens of Montreal, heirs to the passion of David Ross McCord, encouraged the Museum's development. McGill University administered the McCord for over sixty years, until it became a private museum. Leading members of the community, including the families of Walter M. Stewart, T.H.P. Molson and J. W. McConnell, lent their steadfast and generous support to the Museum's various activities and, with additional government backing, made possible the recent renovation of its building. Today, the McCord is supported by the governments of Canada, Quebec and Montreal, and by a large network of members, donors and sponsors.


A Museum for all Montrealers

David Ross McCord wanted to make history accessible to all. His dream has become the McCord's mission - a mission whose importance is reaffirmed each year by thousands of visitors.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.mccord-museum.qc.ca/en/info/history/

MAO ( Museum of architecture and design ) je edina ustanova, ki v Sloveniji hrani zbirko vizualnih komunikacij. Zbirka se je začela oblikovati ob ustanovitvi Arhitekturnega muzeja Ljubljana leta 1972 in šteje okoli 9000 enot.

Oblikovanje

Industrijsko oblikovanje

Zbirka industrijskega oblikovanja MAO je izjemno raznolika. Vsebuje uporabne in okrasne predmete iz različnih materialov, od tekstila, lesa, kovine do stekla in različnih umetnih materialov. Izdelani so bili za zelo različne dejavnosti (elektronika, zdravstvo, oprema prostorov, šport, javni prostori, igra …). Pri tem posebej izstopajo izdelki, povezani z uspešnimi slovenskimi podjetji in z razvojem sodobne industrijske proizvodnje v Sloveniji. Podjetja, kot so Stol, Iskra, Gorenje, Rogaška, Steklarna Hrastnik, Dekorativna, Elan in podobna, so pomembno vplivala na razvoj oblikovanja v Sloveniji in posledično na uveljavitev vidnih oblikovalskih imen.


Med pomembnimi oblikovalci, zastopanimi v MAO, so staroste slovenskega oblikovanja, kot na primer Albert Kastelec, Oskar Kogoj, Niko Kralj, Janja Lap, Slavko Marcen, Saša Mächtig, Ferdo Pak, Davorin Savnik, Branko Uršič, Dušana Uršič in drugi. Sledi srednja generacija z Vladimirjem Pezdircem, Igorjem Roso in Janezom Smerdeljem. Med predstavniki sodobne oblikovalske produkcije pa podjetje Gigodesign, Bojan Klančar, Jure Miklavc in Rok Oblak. Ponos MAO so lepo oblikovani mikrofoni, magnetofoni, osciloskopi in drugi specialni elektronski aparati Marka Turka, izjemnega oblikovalca na področju elektroakustike. Z organizirano akcijo zbiranja izdelkov Iskra v letu 2009 je muzej pridobil obsežno zbirko Iskrinih telefonov, števcev, radijskih in televizijskih aparatov, malih gospodinjskih aparatov, ročnega orodja in drugega.


Poleg slovenskih proizvodov zbirko redno dopolnjuje tudi z izdelki, ki sodelujejo na bienalu industrijskega oblikovanja. Mednarodna prireditev, ki jo muzej organizira že skoraj 50 let, je zbirko obogatila z imeni, kot so Ron Arad, Konstantin Grcic, Karol Krčmar, Marina Paul, Judith Rataitz in Richard Sapper, ter podjetja Alessi, Authentics, Zanussi, Lamy, Rodenstock in številna druga. 


Bienale industrijskega oblikovanja (BIO) je eden redkih mednarodnih oblikovalskih dogodkov, ki z izborom dobro oblikovanih izdelkov že od leta 1964 promovira sodobne tokove v svetovnem oblikovanju. BIO je bil ustanovljen leta 1963, na pobudo strokovnih organizacij in posameznikov so ga ustanovili tedanji Mestni svet Ljubljana (MSL), Gospodarska zbornica SR Slovenije (GZ SRS) in Kulturniška skupščina Slovenije, leto pozneje pa je bila postavljena prva razstava BIO 1. Znotraj muzeja je začel delovati ob njegovi ustanovitvi leta 1972. Več o bienalu na www.bio.si. 


Vizualne komunikacije

MAO je edina ustanova, ki v Sloveniji hrani zbirko vizualnih komunikacij. Zbirka se je začela oblikovati ob ustanovitvi Arhitekturnega muzeja Ljubljana leta 1972 in šteje okoli 9000 enot. Sestavljajo jo plakati, knjige, katalogi, revije in časopisi, letna poročila, prospekti, celostne grafične podobe, koledarji, znaki, informacijska grafika, embalaža in druge tiskovine. Med 340 oblikovalci med drugim nastopajo Janez Trpin, Peter Kocjančič, Grega Košak, Jože Brumen, Majda Dobravec, Uroš Vagaja, Matjaž Vipotnik, Janez Suhadolc, Jani Bavčer, Kostja Gatnik, Miljenko Licul, Ranko Novak, Novi kolektivizem, Luks studio in številni mlajši ustvarjalci. V zbirki so zastopani tudi mednarodni avtorji: Ivan Picelj, Dalibor Martinis, Boris Bučan, Shin Matsunaga, Per Arnoldi, Giovanni Pintori, Paul Rand in drugi. 



Večino del so muzeju podarili avtorji, proizvajalci, naročniki, Društvo oblikovalcev Slovenije in posamezniki. Zbirka predstavlja zgodovino slovenskega grafičnega oblikovanja. Poudarek je na temeljnih delih in oblikovalcih, ki so zaznamovali njegov razvoj in napredek skozi čas. Hranjena dela pričajo o časovnem razponu grafično-oblikovalskih del (s poudarkom na drugi polovici 20. stoletja), pa tudi njihovi raznolikosti. V zbirki so zelo dobro zastopana dela pionirjev slovenskega grafičnega oblikovanja, ki so po drugi svetovni vojni vzpostavljali novo stroko, ter njihovih naslednikov v sedemdesetih in osemdesetih, vse do del mlajših generacij, diplomantov Akademije za likovno umetnost in oblikovanje ter ostalih oblikovalcev najmlajših generacij. MAO se ponaša tudi z nekaj starejšimi deli, izpred druge svetovne vojne. Del zbirke sestavljajo tudi dela tujih oblikovalcev, in sicer iz osemindvajsetih držav. Večino so jih podarili oblikovalci, ki so skozi leta razstavljali na Bienalu industrijskega oblikovanja. Poleg izdelkov vizualnih komunikacij MAO hrani tudi dokumentarno gradivo, ki obsega mape posameznih oblikovalcev in oblikovalskih studiev ter tematske mape s področja vizualnih komunikacij.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.mao.si/Oblikovanje.aspx