Ouvir o texto...

quinta-feira, 26 de fevereiro de 2015

Embracing Stone Age Couple Found in Greek Cave

Rare double burials discovered at one of the largest Neolithic burial sites in Europe.

A man appears to hold a woman in a double burial that took place about 5,800 years ago at Alepotrypa Cave, the site of ancient funerary rites.

PHOTOGRAPH COURTESY GREEK MINSTRY OF CULTURE,
EDUCATION AND RELIGIOUS AFFAIRS


Strange and surprising findings have been reported from ongoing excavations at Alepotrypa Cave, a site in the Peloponnesus that one archaeologist called "a Neolithic Pompeii," the Greek Ministry of Culture, Education, and Religious Affairs announced.

The most striking discovery was a burial from roughly 5,800 years ago containing two well-preserved adult human skeletons, one male and one female, with arms and legs interlocked in an embrace.

Archaeologists also found bones from two other Neolithic double burials, as well as a roughly 3,300-year-old Mycenaean ossuary holding bone fragments from dozens of individuals and numerous expensive grave goods, including a bronze dagger, agate beads, and ivory likely sourced from Lebanon.

"Like most things in Greece, it's complicated," said Bill Parkinson, associate curator of Eurasian anthropology at Chicago's Field Museum and one of the archaeologists working at the site. His research was supported in part by the National Geographic Society Committee for Research and Exploration.

The Alepotrypa—or "foxhole"—Cave represents one of the largest Neolithic burial sites known in all of Europe. Its enormous interior chambers reach more than half a kilometer into a mountain above Diros Bay, and burials in the cave span the entire Neolithic period in Greece, from 6000 to 3200 B.C. There are bones from at least 170 individuals inside the cave.

Around 3000 B.C., an earthquake collapsed the cave entrance, sealing and preserving its interior. The site was rediscovered in 1958, and excavations began in the 1970s.

The most recent finds lie at the top of a terraced slope just outside the cave. Radiocarbon dates for the three double burials range from 4200 to 3800 B.C. One burial holds the remains of a child and a newborn. A second burial contains the bones of a young man and a young woman facing each other in curled poses, their knees tucked beneath their chins, and the final burial contains the embracing couple.

"They're totally spooning," Parkinson said of the last pair. "The boy is the big spoon, and the girl is the little spoon: Their arms are draped over each other, their legs are intertwined. It's unmistakable."

Anastasia Papathanasiou, a Greek archaeologist who has worked at the site since the late 1980s, said the couple probably died in the embracing pose or were placed in this pose shortly after death. "It's a very natural hug; it doesn't look like they were arranged in this posture at a much later date."

Some media reports have claimed the couple was stoned to death, but Parkinson and Papathanasiou cautioned that there is no evidence for this. The cause of death is a mystery.

Short, Violent Lives

A contemporaneous late Neolithic ossuary inside the cave suggests the couple lived during a violent period. Some 31 percent of the skeletons showed evidence of blunt cranial trauma, probably inflicted by rocks, stones, or clubs. The wounds were nonlethal and had healed, but this is the highest frequency of head trauma at one site in all of Neolithic Greece. Papathanasiou attributed the extreme violence to competition for land, water, or other vital resources.
Bones from 170 individuals have been found inside Alepotrypa Cave, which reaches more than half a kilometer into a mountain.

PHOTOGRAPH BY WILLIAM PARKINSON

Many individuals in the tomb exhibited metopism, a rare condition in which adults retain an unclosed cranial suture, suggesting they were genetically related. The mean adult lifespan was 29 years, and anemia was the most prevalent medical condition afflicting those buried. Carbon and nitrogen isotope analysis verified that their diets consisted mostly of cereals such as wheat and barley; low consumption of animal protein probably caused the high prevalence of anemia.

The cave was a site of burial, ritual, and intermittent habitation for the 3,000 years between 6000 and 3000 B.C. Deep piles of burned sheep dung near the entrance of one cavern as spacious as a cathedral might have provided flickering illumination for funerary rites.

Bones Moved to Sacred Burial Site

The later Mycenaean ossuary from around 1300 B.C. poses an additional mystery. "Horribly weathered bones from dozens of individuals were reinterred at this site," Parkinson said. The team's working hypothesis is that the bodies were exposed or buried elsewhere for a considerable time before they were moved to Alepotrypa.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://news.nationalgeographic.com/news/2015/02/150220-embracing-skeletons-greece-diros-alepotrypa-cave-archaeology
Reburial was a common practice in the Mycenaean period, but the nearest known Mycenaean site is dozens of miles away from Alepotrypa. This suggests that undiscovered Mycenaean sites lie closer to the cave or that bones were carried long distances and buried at a site that was already ancient and ritually important by the late Bronze Age.
Giorgos Papathanassopoulos, lead excavator at the site, has speculated that a single ritual tradition might connect Neolithic prehistory with later Greek practices from the Classical period. Legends from antiquity placed an entrance to Hades at Cape Tainaron, a site near the Alepotrypa Cave that was also home to a death oracle and a temple of Poseidon.
Though it's currently impossible to prove, the burial tradition at Alepotrypa may have survived in cultural memory, eventually becoming associated with Tainaron by the Classical period. The Mycenaean ossuary is a suggestive link that could indicate a tradition persisting from Neolithic to Classical Greece. "There's no direct evidence, but we can't rule out that possibility," Papathanasiou said.

Archaeologist finds defleshed human bones in ancient religious complex in Bolivia

Archaeologists investigating a religious complex in Bolivia have discovered an ancient mortuary where human body parts were boiled, stripped of their flesh, and cleaned. Experts believe the practice was carried out to enable the remains of the deceased to be easier to transport making them what archeologist Scott C. Smith calls “portable ancestors”. 





According to a new study published in the journal Antiquity, the finding was made at the ancient archaeological site of Khonkho Wankane (Qhunqhu Wankani), a ceremonial center in the southern Lake Titicaca Basin, 28km (18 miles) south of Tiwanku, which was active during the Late Formative Period (100 BC – 500 AD), preceding the rise of Tiwanaku, the capital of an empire that extended into present-day Peru and Chile, and home to one of the most important civilizations prior to the Inca.

Researchers John W. Janusek, Arik T. Ohnstad & Andrew P. Roddick, report in their article ‘Khonkho Wankane and the Rise of Tiwanaku’ that the site consists of domestic structures made with cut stone and clear entrance blocks, situated around an open patio enclosed by a large compound wall. Adjacent to this is an extensive plaza measuring 50 m x 54 m (164 x 177 ft), the largest yet known for the region, and three nearby temples. Lying around the site were several red sandstone monoliths, each over five metres high, three of which still bear elaborate iconography, including depictions of anthropomorphic figures, zoomorphic beings with serpentine bodies, and deities, which may have actually been local ancestors, a focus of religious ideologies in Andean communities.


Left to right: View of a section of the residential compound, View of the interior wall of the main sunken temple, relief carvings on red sandstone monolith. Credit: J. W. Janusek, A. T. Ohnstad, and A. P. Roddick.


Scott C. Smith, who is an archaeologist at Franklin & Marshall College, has been carrying out excavations at the site for a decade, but was not expecting to unearth anything particularly unique in the patch of earth they started digging in. But Smith, and his colleague, Maribel Pérez Arias of the University of Pittsburgh, made a unique and important finding – a circular building whose floor was covered with nearly 1,000 teeth and small bones, mostly from the feet and hands, ceramics, and tools made from llama bones. All were coated in a thin layer of white plaster and nearby they found blocks of a white, chalky quicklime. Outside the area, carvings on a stone pillar depict a human with defleshed ribs.

Left: Newly discovered circular building believed to be an ancient mortuary. (Photo: Scott C. Smith)

“A quicklime-water blend has a notable property: It can help remove the tissue and fat from bones,” writes USA Today. “Exposed to air, the mixture turns into a white plaster.”

Taken together, the findings suggest that the circular building was an ancient mortuary, where human corpses were boiled in pots of quicklime to strip flesh off the bones. The larger bones were then removed from the site, leaving behind just the smaller bones, such as those found in the hands and feet. 

The process created "portable ancestors for a mobile population," said study co-author Scott C. Smith. The discovery suggests that the dead played an important role in the lives of the living, and were even taken out of their tombs for rituals.

“The end product of that grisly work: relics that could easily be carried on the road by people who lived in the region more than a thousand years ago and seem to have had both a reverence for the dead and a highly unsettled lifestyle,” writes USA Today. “The people who stopped at Khonkho were itinerant llama drovers whose way of life made it impossible for them to live close to burial sites. The evidence suggests they took their dead on the road instead.”

Featured image: Newly-discovered bones found in an ancient mortuary in Bolivia (Photo: Scott C. Smith)

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.ancient-origins.net/news-history-archaeology/defleshed-human-bones-ancient-religious-complex-bolivia-020226#sthash.W8DwEy2q.dpuf

Cultura e cozinha brasileira - PESCADA LIMOEIRO - César Santos , do livro César Santos Chef.

Sobre Chef

César Santos ocupa, hoje, lugar de destaque no cenário da gastronomia nacional ( Brasileira ) e internacional. A originalidade das suas criações culinárias, o seu talento e a sua simpatia, o consagram como um dos melhores chefs do Brasil. São mais de dez anos de estória feita com muito trabalho e dedicação. César iniciou sua carreira aos 23 anos, como aluno do curso de hotelaria. Simultaneamente, começou a trabalhar em bares e restaurantes como segundo chef, mas logo passou a atuar com um serviço de buffet próprio, oferecendo jantares a domicílio. 


O restaurante Oficina do Sabor surgiu pequeno, em 1992, mas surpreendeu a todos os paladares com suas receitas exóticas que trouxeram novos sabores para a culinária pernambucana. O segredo foi no mínimo inovador: a mescla de frutos do mar com frutas e ervas. Devido à criatividade da sua cozinha, a casa faz parte hoje da Associação dos Restaurantes da Boa Lembrança, sendo parada obrigatória de visitantes que chegam à cidade. 


Graças ao seu talento, César já conquistou diversos prêmios como um dos melhores chefs da cozinha brasileira. Entre eles, o Recife Sabor, promovido pela ABRASEL - PE por três anos consecutivos: 1996, 1997 e 1998. Em 98 e 99 se classificou entre os 12 finalistas do Nestlé Toque D'or. Ainda em 99, ganhou destaque entre os principais concorrentes do Chef Talento Sadia, edição nacional, obtendo o primeiro lugar. 


César também participou de diversos festivais gastronômicos, em várias partes do mundo. Em 2002, representou a região no badalado Macarrão Fashion Gourmet, em São Paulo, evento que reuniu dez dos melhores chefs do Brasil. Além disso, levou a cozinha brasileira ao Oriente e Ocidente, realizado em setembro do ano passado, na Itália. Não é à toa que a Revista Veja elegeu, no ano passado, o Oficina do Sabor como o segundo melhor restaurante de Pernambuco e a melhor casa regional do Estado. Atualmente, César é diretor de alimentos da ABRASEL - PE; diretor da Associação dos Restaurantes da Boa Lembrança nas regiões Norte e Nordeste e, ainda, Diretor no Norte/Nordeste da Associação Brasileira da Alta Gastronomia (Abaga).


Pernambuco é considerado o primeiro pólo gastronômico de Nordeste e o terceiro do país ( Brasil ) . Tanto que a Secretaria de Turismo de lá fez uma pesquisa e descobriu que a boa mesa era o segundo motivo a levar gente do Brasil e do mundo ao Estado. Por essas e outras que Samuel Oliveira, o secretário de turismo local, decretou que 2010 seria o ano da gastronomia em Pernambuco. À frente dos chefs e restaurantes pernambucanos está César Santos, o embaixador da gastronomia local e chef do Oficina do Sabor – restaurante em Olinda que já virou atração turística. Lá, o tempero carregado do Nordeste impera em pratos levíssimos.


Com uma visão à frente do seu tempo e por sempre buscar inovação, César Santos idealizou ao lado dos sócios Márcio Sena e Ana Cláudia Lins, o Festival Gastronômico de Pernambuco, FGPE, inspirado no amigo chef Paulo Martins, criador do Ver-O-Peso da Cozinha Paraense. Atualmente, o FGPE é um dos maiores eventos de gastronomia do país, que contou em sua nona edição, em 2010, com 28 restaurantes participantes em duas etapas no Recife, Olinda, Ipojuca, Petrolina e Fernando de Noronha.


Por incentivar o uso dos ingredientes típicos da região, foi o personagem principal do documentário “Que Coisa é Essa?”, dirigido por Bruno Albertim, em 2009, que apresentou no vídeo a cozinha contemporânea do Nordeste, explicando a linguagem gastronômica criada pelo chef do Oficina do Sabor, primeiro a utilizar frutas e outros ingredientes dos quintais pernambucanos, litoral e sertão, em harmonia com técnicas clássicas européias.


Devido ao seu trabalho e dedicação pela culinária brasileira, César Santos ganhou reconhecimento internacional em publicações no New York Times e revistas européias, atuou como jurado em diversos concursos e foi contemplado com premiações como Melhor Chef no Prêmio Veja Comer e Beber e primeiro lugar no Chef Talento Sadia. Hoje, após 18 anos no comando do Oficina do Sabor, o chef e o restaurante são consagrados como o melhor restaurante contemporâneo de comida regional em Pernambuco, referência de qualidade Brasil afora.


Pescada Limoeiro



Prato leva limão, alho poró, cebola, mostarda e cúrcuma.
Nutricionista Silvia Lobo fala da versatilidade do limão.

Além de ser rico em vitamina C, o limão tem outros benefícios e pode deixar os pratos mais saborosos. A fruta pode ser encontrada o ano inteiro em supermercados e feiras, tem preço acessível e é muito versátil, podendo ser usada em receitas doces e salgadas. No Bom Dia Pernambuco desta quinta-feira (15), a nutricionista Silvia Lobo explicou como escolher e usar a fruta e o chef César Santos ensina como fazer uma receita especial.

“A vitamina C nos dá um aumento das nossas defesas contra as infecções e uma nutrição saudável. O limão é antioxidante, por conta da vitamina C, é contra o envelhecimento, ajuda a pele, e ainda tem ferro”, explicou a nutricionista Sílvia Lobo. Segundo ela, quando a casca é muito grossa, o limão não tem muito suco. Deve-se também evitar aqueles que têm manchas. “O pior do suco industrializado é que eles têm muito sódio e muitos aditivos químicos”, ensina.

O preço médio do quilo é R$ 3. Entre os tipos mais conhecidos está o tahiti, o mais produzido no país. O limão é duas vezes mais rico em vitamina c do que a laranja. Por ser muito ácido, o limão deve ser evitado por quem tem problemas de estômago e de vesícula. E o melhor é evitar o suco de limão industrializado.

Os chefes de cozinha dizem que o limão vai bem com tudo: sucos, doces, salgados... E como tempero de carnes e peixes, ele dá sabor e ajuda no cozimento. O chef de cozinha César Santos ensina como fazer a Pescada Limoeiro.

Para o molho:

uma cebola cortada em tiras
um talo de alho poró
raspas de três limões sicilianos
duas colheres de sopa de mostarda amarela
cem mls de azeite de oliva
50g de manteiga
uma taça de vinho branco seco
100 mls de creme de leite
uma colher de chá de açafrão da terra ou cúrcuma

O peixe:

800 gramas de pescada amarela
Para temperar: suco de dois limões tahiti, pimenta e sal a gosto.

O chef grelha o peixe em uma frigideira. Atenção ao preparo do molho. Primeiro ele coloca o azeite e só quando ele esquenta, coloca a manteiga de garrafa e acrescenta a manteiga de garrafa. Em seguida ele põe cebola cortada em tirinhas. Enquanto a cebola é refogada ele vira os pedaços de peixe. Depois ele coloca as tiras de alho poró na frigideira onde está preparando o molho. Na sequência, ele coloca vinho branco, açafrão da terra, que dá cor ao molho, raspas de limão, sal e creme de leite. Antes de montar o prato, passe o peixe no molho ainda na frigideira. Agora sim pode arrumar o prato.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti SENAC-SP

Cultura e cozinha brasileira - César Santos lança livro de receitas e histórias da cozinha brasileira - César Santos , do livro César Santos Chef.


A literatura pernambucana e o Brasil, ganham mais um título gastronômico. O chef da Oficina do Sabor, César Santos, lança o livro "César Santos Chef" com texto de Flávia de Gusmão e fotografia de Eudes Santana.

Tem receitas e também conta um pouco da trajetória de trabalho e viagens. 
Mostrar como é ter o compromisso de levar a gastronomia de Pernambuco para o Brasil e para fora do país. Um livro sempre intercalando texto e receita para ficar gostoso de ler", contou o chef.


capa do livro "César Santos Chef"


fonte: edisonmariotti #edisonmariotti SENAC-SP


Un employé du musée de l'Ermitage arrêté pour vol

Le salarié de la bibliothèque avait dérobé plusieurs lithographies, manuscrits et livres anciens. Il risque jusqu'à six ans de prison.


Un employé du musée de l'Ermitage de Saint-Pétersbourg, l'un des plus grands musées au monde, a été arrêté pour le vol de plusieurs lithographies, manuscrits et livres du XVIIe au XIXe siècle qu'il avait tenté de revendre à des antiquaires. L'employé de la bibliothèque du musée, qui risque jusqu'à six ans de prison, a été arrêté vendredi dans le cadre d'une enquête sur la disparition de pièces du musée après une inspection de la bibliothèque en janvier 2015, a indiqué dans un communiqué le FSB, les services secrets russes.

«Plusieurs gravures, lithographies, photographies et livres datant du XVIIe au XIXe siècle» appartenant à la bibliothèque de l'Ermitage ont été retrouvés chez l'employé, mais aussi chez une de ses connaissances et dans des boutiques d'antiquaire de Saint-Pétersbourg, a précisé le FSB. Ces ouvrages ont depuis repris leur place au musée, a annoncé la direction du musée dans un communiqué.

La vaste collection de l'Ermitage, l'une des plus prestigieuses au monde, avait déjà été délestée en 2006 de quelque 200 bijoux, volés avec l'aide d'une conservatrice du musée. Le mari de la conservatrice avait été condamné à cinq ans de prison pour le vol de ces pièces de joaillerie, d'une valeur de 3,9 millions d'euros selon le musée, ancienne résidence des tsars de Russie. En 2010, un audit de trois ans mené par le ministère russe de la Culture avait établi que près de 250.000 pièces de musées avaient été volées ou perdues en Russie.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.lefigaro.fr/arts-expositions/2015/02/16/03015-20150216ARTFIG00223-un-employe-du-musee-de-l-ermitage-arrete-pour-vol.php

Mestni muzej Ljubljana

O Mestnem muzeju Ljubljana


Mestni muzej Ljubljana se nahaja (domuje, ima sedež) v Turjaški palači, ki je arhitekturni spomenik in hrani večtisočletno kulturno dediščino ljubljanskega prostora. Ta zajema preteklost od 4500 stare prazgodovinske koliščarske naselbine do današnje privlačne prestolnice Slovenije, od antičnega mesta Emona do nastajanja sedanjega gospodarskega, političnega, upravnega in ustvarjalnega središča.






fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.mgml.si/mestni-muzej-ljubljana/mestni-muzej-ljubljana-389/o-mestnem-muzeju-ljubljana/



O Turjaški palači

Turjaška palača in lokacija, na kateri se nahaja muzej predstavljata pomemben del kulturne dediščine Ljubljane.

V rimski dobi se je na tem območju raztezalo pristaniško predmestje rimske Emone, o čemer, priča v kleti muzeja ohranjena rimska cesta. 

Palačo so grofje Turjaški, ki so bili ena od pomembnejših kranjskih plemiških rodbin leta 1654 prezidali iz lastne in dveh odkupljenih hiš v pičlih 4 letih. Trije trakti so oklenili novo urejeno dvorišče, sredi katerega sta našla mesto kamniti vodnjak in lipa. Grofovska družina, je tu bivala predvsem pozimi, poletja pa je preživljala na Turjaku. O njihovi pomembnosti v mestu priča tudi obisk avstrijskega cesarja Jožefa II. 

Palača je prve baročne prezidave doživela že kmalu, stavbni mojster Francesco Cocconi pa je leta 1824 njeno pročelje »oblekel« v zapoznelem baročnem slogu in jo poudaril s klasicističnim portalom. Potres leta 1895 je v veliki meri prizadejal Turjaško palačo. Leta 1927 so jo Turjaški prodali državi. 

Sredi leta 1935 je palačo kupila Mestna občina Ljubljana in ga namenila Mestnemu muzeju z namenom »da bi zbiral vse predmete z ozirom na zgodovino Ljubljane, tako glede na vlogo Ljubljane v duhovnem in narodnem smislu, kot tudi glede na razvoj sodobne Ljubljane». Aprila leta 1937 se je pričela predelavo prostorov in istega leta so odprli prvo muzejsko zbirko, ki je obsegala pregled stanovanjske kulture meščanstva od poznega srednjega veka do prve polovice 19. stoletja.

Po drugi svetovni vojni so v Turjaški palači domovali še Slovanska knjižnica, Mestni arhiv, Poverjeništvo za prosveto in kulturo Mestne ljudske oblasti, garderoba Mestnega gledališča ljubljanskega, v hiši pa je stanovalo tudi več zasebnikov. 

Devetdeseta leta 20. stoletja so bila v Mestnem muzeju v znamenju projekta Prijaznemu muzeju naproti, s katerim se je pričelo odpiranje muzeja v javnost kot tudi fizična prenova muzejske stavbe, najprej pridobitev 1000m2 novih površin, nato podkletitev prostorov in s tem povezanih arheoloških raziskav in pomembnih odkritij, da bi se končala z natečajnim arhitekturnim projektom Zavoj, kot celovita gradbeno, protipotresna ter funkcionalna prenova prostorov. Projekt arh. Špele Videčnik in Roka Omana, ki je pridobil tudi mednarodno priznanje, se je v največji meri približal poslanstvu muzeja, da Turjaško palačo kar najbolj nameni javnim programom in ob tem zagotavlja sozvočje med staro palačo in živahno muzejsko dejavnostjo, namenjeno kar najbolj širokemu krogu občinstva in drugim uporabnikom. 


O muzeju

Poslanstvo Mestnega muzeja Ljubljana je evidentiranje, dokumentiranje, konzerviranje, proučevanje in prezentiranje premične kulturne dediščine na področju ljubljanske regije. Muzejska zbirka obsega preko 200.000 enot muzealij, ki pokrivajo več tisočletjih dediščine ljubljanskega prostora. Sem sodi tudi izjemna najdba najstarejšega lesenega kolesa z leseno osjo na svetu ter okoli 40.000 leta stara lesena puščica.

V Mestnem muzeju Ljubljana si lahko ogledate interaktivno in tematsko zasnovano stalno razstavo o zgodovini Ljubljane in njenih prebivalcih, ali pa muzej obiščete zaradi aktualnih občasnih razstav.

V muzeju se srečujejo obiskovalci najrazličnejših dogodkov, namenjenih odraslim, družinam in šolskim skupinam. Predavanja, okrogle mize, projekcije, vodstva, delavnice, tečaji, koncerti in druge prireditve pa so prilagojene različnim potrebam in željam obiskovalcev.


Lokacija in odpiralni časi

Մ. Սարյանի տուն-թանգարանի ֆոնդը կազմված է գեղարվեստական և հուշային հավաքածուներից: Պահպանման ընդհանուր թիվը կազմում է 270 առարկա: --- House-Museum of the great artist of the XX century – Martiros Sarian (1880-1972) was built in Yerevan by special order of Armenia government and open on Nov. 26, 1967 during Master’s lifetime.

Մ. Սարյանի տուն-թանգարանի ֆոնդը կազմված է գեղարվեստական և հուշային հավաքածուներից: Պահպանման ընդհանուր թիվը կազմում է 270 առարկա: Դրանցից մեծ մասը գտնվում է մշտական ցուցադրության մեջ, թանգարանի երեք հարկերում, ինչպես նաև Վարպետի արվեստանոցում: Կան նաև ցուցանմուշներ, որոնք գտնվում են թանգարանի պահոցում:
1967-ին բացված իր թանգարանին նկարիչը նվիրեց 30 գեղանկարչական և 20 գրաֆիկական աշխատանք, որոնցով և դրվեց գեղարվեստական ֆոնդի հիմքը: Հետագայում ֆոնդն ընդլայնվեց գնումների և նվիրատվությունների շնորհիվ: Այժմ գեղարվեստական ֆոնդի կազմում են նաև Մ.Սարյանին կամ նրա տունը պատկերող այլ նկարիչների և քանդակագործների աշխատանքները:
Հուշային ֆոնդը մշակվում է 2008 թվականից: Այն ընդգրկում է նկարչին պատկանող կահույքի առարկաներ, անձնական իրեր, հուշանվերներ, նամակներ, լուսանկարներ: 


ՋՐՀՈՐԻ ՄՈՏ: ՇՈԳ ՕՐ1908
Կտավ, տեմպերա, 51,7 x 63 սմ
Մարտիրոս Սարյանի
տուն-թանգարան, Երևան


 


House-Museum of the great artist of the XX century – Martiros Sarian (1880-1972) was built in Yerevan by special order of Armenia government and open on Nov. 26, 1967 during Master’s lifetime.





 
The museum building consists of two- storey mansion where the artist lived and worked in 1932-1972 and attached to it three-storey gallery built in 1967.
The author of the house’s project was Alexander Tamanian – the eminent architect of Yerevan. The museum part was designed by Mark Grigorian.
 

The upper part of the building’s front facade was decorated with mosaic and inlay by the noted artist Gagik Smbatian from M.Sarian’s sketch.
The first director of the house-museum was the artist’s son – the composer Lazar Sarian who supervised the museum building’s construction. From 1967 up to 2005 the museum was headed by the art critic Shahen Khachatrian.
In 2003-2004 Lucy Mirzoyan – who for a long time was the museum’s chief curator- became a museum director.
From 2004 the museum’s director is the artist’s granddaughter – Rouzan Sarian – Candidate of Philology.
The memorial tombstone of Martiros and Lazar Sarians. The author – architect Jim Torosian
 
 

The distinctive point of the house-museum’s collection is that all the works and sketches which were in the house and the studio in recent years are gathered there. Sarian’s 50 works which he had donated to the museum became the core of the fund’s creation. 




Later on the fund was increased due to donations and purchases. Nowadays the popularization of Master’s art and creation of the database about his works are the House-Museum’s main objective. The research work is conducted in the museum, the complementary chronicle of the artist’s life and creativity is being made; the memoirs, manuscripts and letters are being prepared for press, a full catalogue of his works is made. Social and educational activities for children and young people are also held in the museum, in addition to chamber music concerts.
 
  
 

The house-museum’s exposition represents all periods and genres of the artist’s creativity, starting from the first drawings executed at the age of 16 and ending with the works produced in his last months of life. The permanent exposition comprising over 300 works is located on the three floors of the museum in chronological order. It also includes famous works from Sarian family collection. The artist’s studio - the museum’s sacred place – is open for the visitors as well.
   
 

"I am sure that without close ties with native land there would be no art. Heartland is in the human heart. All comes from heart. My precept was love of native soil and love of people. I did not possess another faith and another love. I was full of love, genuine love, saw myself in my pictures. My home’s door always was and will be open all the time; I myself always was open, like my pictures were." - Sarian used to say.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://sarian.am/index_eng.html

Carlos Brandão toma posse no Ibram nesta quarta-feira (25) - Autarquia é vinculada ao Ministério da Cultura (MinC) e responsável pelas políticas nacionais para museus no Brasil

O professor universitário Carlos Roberto Brandão tomou posse, na manhã desta quarta-feira (25), como presidente do Instituto Brasileiro de Museus (Ibram).

A autarquia é vinculada ao Ministério da Cultura (MinC) e responsável pelas políticas nacionais para museus no País.

Brandão substitui Angelo Oswaldo de Araújo, que deixou o posto em dezembro passado e assumiu a Secretaria de Estado de Cultura de Minas Gerais.

Responsável por 29 museus federais e com seis anos de existência, o Ibram foi criado ainda na primeira gestão de Juca Ferreira à frente do Ministério da Cultura.

"Tenho toda a confiança [em Brandão]. Eu fiz uma opção pela qualidade técnica, pela experiência, pela lucidez no trato da questão dos museus", resumiu o ministro da Cultura, ao saudar o novo presidente do instituto. 

Na avaliação do ministro, os museus e também as bibliotecas públicas são equipamentos culturais fundamentais para a democratização da cultura e que precisam de uma estrutura "que esteja na altura da grandeza do País". Para isso, disse Juca Ferreira, é necessária uma atenção especial do Estado na formulação de políticas públicas adequadas para infraestrutura e qualificação de servidores.

"São equipamentos culturais no Brasil que precisam de muito mais carinho da sociedade e do governo", afirmou o ministro. "Precisamos fortalecer os nossos museus, tanto ampliando a rede quanto qualificando e dando condições aos técnicos, aos museólogos de construírem, de fato, uma estrutura que esteja na altura da grandeza do País."



Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Ministério da Cultura


Posse

Mestre e doutor em Ciências Biológicas, com foco em Zoologia, pela Universidade de São Paulo, (USP), Carlos Roberto Brandão foi diretor do Museu de Zoologia da USP, membro suplente do Conselho Nacional de Políticas Culturais (CNPC) do Ministério da Cultura.

Brandão também presidiu o Comitê Executivo do Conselho Internacional de Museus (Icom) no período de 2006 a 2010, permanecendo como integrante do Icom até 2013.

Em seu discurso, Brandão afirmou que, entre os muitos desafios da sua gestão, estará o trabalho de promover mais atividades de formação profissional aos servidores e profissionais do setor.

"A fé inabalável que tenho na capacidade dos museus de transformarem o mundo em um lugar melhor, mais facilmente habitável, mais justo e democrático, é o que me impulsiona e me dá a força necessária [para cumprir a tarefa de presidente do Ibram]. Conto com todos", conclamou Brandão. 

A transmissão de cargo foi realizada na sede do instituto, em Brasília, e marcada pela presença de servidores, diplomatas, profissionais do setor e convidados. 

"O Ibram é uma autarquia consolidada. Tem como norte o estatuto de museu, o plano setorial de museus, e conta com instâncias participativas estabelecidas", apontou a chefe de gabinete do instituto, Eneida Braga.

Ao prestar homenagens aos seus ex-colegas, Angelo Oswaldo destacou que pretende continuar a parceria com o instituto e que deseja que Brandão tenha a mesma recepção que teve pela equipe. "Trabalharemos juntos. Os museus mineiros trabalharão de forma integrada [com o Ibram]", prometeu.

"Sempre houve um espírito de corpo, de família, de adesão a um projeto museal para o Brasil. Os museus são uma realidade viva, dinâmica, contemporânea. Eles abrem caminho para o futuro do nosso país", disse Oswaldo.


Todo o conteúdo deste site está publicado sob a licença Creative CommonsCC BY ND 3.0 Brasil

25 IDEAS PARA EL MUSEO LOCAL | IDEA 20 · en MUSEO, MUSEOGRAFÍA,OPINIÓN. ·

Es imposible dar respuesta a todo: 
es preferible generar las preguntas.

Vemos al museo como una entidad seductora; un ser racional que quizás no sea perfecto, pero cuidan de sí mismos, de su imagen, de su aspecto, de su cultura. El museo es un ser que disfruta mucho con las conversaciones, le encanta escuchar y que le cuenten historias, impresiones, sensaciones; se queda extasiado al oír puntos de vista distintos e inteligentes, que estimulan su interior, que le conmueven en lo más íntimo. El museo es un ser que sabe que seduce si utiliza la inteligencia para comunicarse con sus visitantes y que, si lo hace con cierto halo de misterio nos puede descubrir cosas que no nos podíamos imaginar que existiesen en realidad. Los museos pueden llegar a seducir utilizando el sentido del humor, pero teniendo en cuenta que hay que hilar muy fino y no acercarse a la tontería banal y que no venga a cuento. El museo seduce con detalles, con la intriga. Y en ese proceso de seducción del museo, es evidente que es importante la imagen, el maquillaje, la inteligencia, un discurso fluido, responsable y coherente, pero lo más importantes es la capacidad de provocar que los visitantes – sus amantes -, se cuestionen todo tipo de cosas.


Hay muchos tipos de preguntas diferentes y que pueden ser útiles de formas muy diversas. Se puede formular preguntas para motivar; otras se plantean para captar la atención, para incrementar la participación de los visitantes, para proponer puntos de vista diversos sobre un mismo tema. Es importante poder llegar a relacionar preguntas que se relacionen en sus respuestas con objetos, hechos, contenidos, personajes, etcétera.


Existen preguntas que denominamos de “aplicación”, dado que lo que se pide al usuario es resolver un problema, mientras que otras son propiamente de análisis, ya que requieren soluciones a problemas para los cuales se han proporcionado partes de razonamiento, o bien existen objetos en la exposición permanente o temporal que necesitan de esas preguntas para aclarar su existencia.

Para terminar, a veces las preguntas están relacionadas con la opinión y la capacidad crítica; se pide al visitante que emita juicios de acuerdo con determinadas directrices, ya sean culturales, científicas, técnicas o estéticas. Hay que tener presente que la ciencia permanentemente se interroga a sí misma. Es el único método para avanzar el conocimiento científico.


Por ello, el museo debería empeñarse siempre en generar preguntas de todo tipo; cuando un visitante de un museo lo abandona con una pregunta en la mente, está claro que el museo ha cumplido entonces con una de sus funciones, generar curiosidad por las cosas. Lo importante no es contestar preguntas que quizás no hayan sido formuladas jamás, sino ayudar a que nos formulemos preguntas sobre la realidad que nos rodea, tanto en el exterior como en el interior de nosotros mismos. Todo aquello que genere interrogantes puede resultar muy positivo para el museo; guarda en su interior muchas de las respuestas.


IDEAS QUE CUESTAN POCO DINERO:

Existen empresas que realizan instalaciones de lo que conocemos como mapping. Ésta es una técnica relativamente novedosa que consiste en proyectar sobre la fachada de un edificio o elemento físico del patrimonio una proyección en formato gigante, que interactúa con las formas y características del propio edificio o elemento patrimonial. Pues bien, podemos pedir a una de estas compañías que hacen mappings que hagan una demostración a la ciudad utilizando la fachada de nuestro museo y con el patrocinio del ayuntamiento. La creación infográfica no es compleja pero tiene un coste lo mismo que el equipamiento pero no hablamos de una locura de gasto ni mucho menos. Si negociamos con el ayuntamiento para que aparezca su marca y la de un banco a lo grande, que quieran ambos relacionarse con la cultura, el evento está en marcha – excluimos de esta afirmación a todos los ayuntamientos en bancarrota, al menos en España, que son muchísimos -. Es de esa clase de cosas que cuando se llegan a hacer – nada es fácil – tienen una gran repercusión social.




 fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti