Ouvir o texto...

terça-feira, 3 de março de 2015

Cultura e cozinha brasileira - TROPEIRO do MAR - Mônica Rangel , do livro Interpretações de gosto ( SENAC ).

Chef

Mineira de Juiz de Fora, Monica comanda há 20 anos com sucesso, os fogões do simpático restaurante Gosto com Gosto, em Visconde de Mauá. Considerado o Melhor Restaurante Mineiro pelo Guia 4 Rodas desde 2003, o Gosto com Gosto faz parte da seleta Associação dos Restaurantes da Boa Lembrança. Todas as linguiças, doces, queijos e pães, servidos no restaurante, são fabricados por suas mãos habilidosas. 

Há 22 anos organiza e promove o Concurso Gastronômico de Visconde de Mauá, um dos pioneiros no Brasil e que acontece há 22 anos consecutivos na região ( www.mauagastronomico.com.br ).

Monica tem asas nos pés e frequentemente viaja pelo Brasil e pelo mundo a fora para dar palestras, fazer demonstrações culinárias e participar de eventos gastrônomicos. A realização de buffets, jantares e coquetéis, em vários tamanhos e formatos, também faz parte do seu currículo.

Monica, como grande defensora da gastronomia brasileira, participa e promove diversos eventos, levando seu conhecimento e falando sobre a necessidade de valorizar nossa cultura e gastronomia. Por conta desse amor tatuou GASTRONOMIA BRASILEIRA em seu braço. 

Em 2006, Monica foi convidada pela Câmara de Comércio Brasil e Alemanha e pela Universidade de Santa Catarina (Unisul) para representar a gastronomia brasileira na Alemanha, elaborando jantares em Berlim, Rostock e Perleberg. Foram 19 dias de intercâmbio cultural e gastronômico durante a Copa do Mundo.

Em 2007 Monica participou do Madrid Fusion, o mais importante encontro de gastronomia contemporânea realizado na Espanha. Em 2008 retornou a Europa, dessa vez como chef convidada, para um dos eventos mais importante de Portugal, nos Açores. Trata-se da Festa de San Juanina que marca a rota do descobrimento do país. 

Em 2009 foi convidada pelo chef Vitor Sobral para fazer um evento em seu restaurante, Tasca da Esquina, a mais nova sensação de Lisboa, e para participar do Peixe em Lisboa, evento típico do país. 

No Alentejo, Monica firmou parcerias e iniciou a produção de um vinho com seu nome, assinado pelo grande enólogo Paulo Laureano. Monica também coordenou o Cruzeiro Gourmet, da Costa Crociere, por 6 anos, levando chefs de renome para completar o sucesso do evento. Em 2014 criou em parceira com a Royal Caribbean o Royal Gourmet, onde a gastronomia brasileira é o ponto principal.

A convite do ICIF, famosa escola de gastronomia da Itália, foi fazer “comida brasileira de rua” no tradicional evento italiano Girotonno 2011. Em 2012 ela foi citada no site do IG como uma das Mulheres que devem estar na nossa Mira do Brasil, devido a sua intensa atuação pela valorização da gastronomia brasileira.  

Foi uma das palestrantes do TEDx Campos em 2012. 

Em novembro de 2012 foi palestrante do Mesa Tendências em São Paulo, maior congresso gastronômico do Brasil.

Ainda em 2012 fundou o “MOVIMENTO BRASIL À MESA” que tem como objetivo central valorizar a gastronomia brasileira. A partir deste movimento, foi firmado um Acordo de Cooperação Técnica com a EMBRATUR e a parceria nos eventos Goal to Brasil, levando mais de 22 chefs para 15 países diferentes. 

Através dessa parceria com a Embratur aconceteu também o convite para representar o Brasil em um dos maiores congressos gastronômicos no mundo, o Gastronomika, em San Sebastian, Espanha e o Madrid Fusion,.

Após a assinatura do Acordo de Cooperação Técnica na área de Gastronomia com a Embratur foi criado o evento Goal to Brasil, onde a gastronomia brasileira foi o foco e foi levada a 14 países diferentes que foram escolhidos por serem os maiores emissores de turismo para o Brasil. 

Em 2013 levou a gastronomia nacional para China em parceria com a APEX.

Mônica é jurada do programa Cozinheiros em Ação da GNT com Olivier Anquier que esta em sua segunda temporada.

Criou o evento BRASIL FASHION AND FOOD em parceria com a Embratur para aliar a gastronomia a moda em Miami, Shangai e Paris em 2014. 
fonte: facebook

Telefone 24 33872004 E-mail monicanery123@hotmail.com


TROPEIRO do MAR


Monica Rangel


Serve 4 pessoas

Ingredientes 80 g de feijão-verde

80 g de fava branca

400 ml de caldo de peixe

80 g de camarão miúdo

60 g de camarão tamanho 21/30

40 g de sal grosso

20 g de bacon em cubos

20 g de cebola picada

12 g de alho amassado

1 pimenta dedo-de-moça picada sem semente

20 ml de azeite virgem

80 g de polvo previamente cozido e cortado em cubos

80 g de lula em anéis

10 g de coentro em folha picado

Sal a gosto

Folhas de coentro picadas para decorar

Preparo Limpe o polvo e leve a uma panela de pressão sem agua por 15 minutos, contados depois que a panela começar a chiar.

Espere esfriar, abra e pique, aproveite a agua que se formou para colocar no caldo de peixe que irá cozinhar os feijões


1. colocar o feijão e a fava de molho separados por 6 horas, descartar a agua e Cozinhe-os separadamente em um caldo de peixe com o caldo do polvo não muito concentrado até ficarem al dente. Drene o caldo depois que os feijões esfriarem. Descarte o caldo e reserve os feijões.

2. Limpe os camarões miúdos, descartando totalmente as cascas. Coloque os camarões em sal grosso sem agua, cubra e deixe descansar por 15 minutos Enxague-os bem, ponha de molho em água gelada, cubra e deixe descansar por mais 15 minutos. Drene e reserve.

3. Limpe os camarões 21/30, preservando os rabos. Repita o procedimento descrito na etapa anterior.

4. Em uma panela em fogo alto, frite o bacon e acrescente a cebola, o alho e a pimenta. Quando estiverem dourados, acrescente os camarões miúdos e deixe que tomem cor. Adicione as lulas e frite ligeiramente para não endurecer. Tempere com sal a gosto. Acrescente o feijão, a fava, o polvo e finalize com a cebolinha e o coentro. Reserve.

5. Coloque o azeite em uma frigideira quente e frite os camarões 21/30 com o rabo, quando estiver vermelhinho vire e deixe fritar do outro lado também. Reserve. 6. Para montar os pratos, coloque o tropeiro no centro de cada um e, sobre o tropeiro um camarão grande no centro. Salpique com coentro picado.

Fonte:  @edisonmariotti #edisonmariotti  Chef Mônica Rangel http://chefsdecozinha.com.br/super/receitas/regionais/tropeiro-do-mar-pelo-chef-carlos-ribeiro/

Etchmiadzin Cathedral (Armenian: Էջմիածնի Մայր Տաճար, Ēǰmiatsni Mayr Tačar) is the mother church of the Armenian Apostolic Church, located in the city of Vagharshapat, Armenia. According to most scholars, it was the first cathedral (but not the first church) built in ancient Armenia, and is considered the oldest cathedral in the world.

Etchmiadzin Cathedral (Armenian: Էջմիածնի Մայր Տաճար, Ēǰmiatsni Mayr Tačar) is the mother church of the Armenian Apostolic Church, located in the city of Vagharshapat, Armenia. According to most scholars, it was the first cathedral (but not the first church) built in ancient Armenia, and is considered the oldest cathedral in the world.



The original church was built in the early fourth century—between 301 and 303 according to tradition—by Armenia's patron saint Gregory the Illuminator, following the adoption of Christianity as a state religion by King Tiridates III. It replaced a preexisting temple, symbolizing the conversion from paganism to Christianity. The core of the current building was built in 483/4 by Vahan Mamikonian after the cathedral was severely damaged in a Persian invasion. From its foundation until the second half of the fifth century, Etchmiadzin was the seat of the Catholicos, the supreme head of the Armenian Church.

Although never losing its significance, the cathedral subsequently suffered centuries of virtual neglect. In 1441 it was restored as catholicosate and remains as such to this day. Etchmiadzin was plundered by Shah Abbas I of Persia in 1604, when relics and stones were taken out of the cathedral in an effort to undermine Armenians' attachment to their land. Since then the cathedral has undergone a number of renovations. Belfries were added in the latter half of the seventeenth century and in 1868 a sacristy was constructed at the cathedral's east end. Today, it incorporates styles of different periods of Armenian architecture. Diminished during the early Soviet period, Etchmiadzin revived again in the second half of the twentieth century, and under independent Armenia.

As the main spiritual center of most Armenians worldwide, Etchmiadzin has been an important location in Armenia not only religiously, but also politically, economically and culturally. A major pilgrimage site, it is one of the most visited places in the country. Along with several important early medieval churches located nearby, the cathedral was listed as a World Heritage Site by UNESCO in 2000.

Etchmiadzin Cathedral
Basic information
Location Vagharshapat, Armavir Province, Armenia
Affiliation Armenian Apostolic Church
Completed 303 (original building; traditional date)
483/4–1868 (current building)


Specifications
Length 33 metres (108 ft) Width 30 metres (98 ft)
Height (max) not available; over 27 metres (89 ft)


UNESCO World Heritage Site
Official name: Cathedral and Churches of Echmiatsin and the Archaeological Site of Zvartnots
Type: Cultural
Region: Western Asia

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração

Agapi Yeganyan




The Museo Dabawenyo - Davao City

The Museo Dabawenyo is one of the Divisions under the City Mayor’s Office of the City Government of Davao established through City Ordinance No. 0266-06 Series of 2006. It is being run in collaboration with the private sector. It is a "people's museum" and its programs are geared towards better historical and cultural awareness, understanding and integration.



Our Vision-Mission

The Museo Dabawenyo is an institution in the service of the community and its development, accessible to the public, and not intended for profit. It shall obtain, keep, study, and present material evidence of people and their environment, and shall inform the general public about these activities for the purpose of study, education, and research.




Our Goals and Objectives
As an educational institution, the Museum shall take the lead in disseminating knowledge of Dabawenyo cultural and historical heritage and developing a corps of professional personnel knowledgeable about the preservation, enrichment and dynamic evaluation of the Dabawenyo culture; and
As a cultural center, the Museum shall take the lead in the study and preservation of the City's rich artistic, and cultural heritage, in the reconstruction and rebuilding of our past, and the development of the City's cultural wealth




Our beginnings

The Museo Dabawenyo is the former Court of First Instance of Davao City constructed in 1953 along Magallanes Street now A. Pichon Street. In 1993, when the court transferred to Ecoland, it became the office of the Davao City Disaster Coordinating Council. 

In 2005, Mrs. Soledad “Nanay Soling” Duterte spearheaded the creation of a Museo Dabawenyo Project Team headed by Mayor Rodrigo R. Duterte and with working committees composed of selected City Government officials together with experts in the field of architecture, history, culture and arts from the private sector. This team was tasked to do the conceptualization and planning for the museum, including the reconstruction and restoration of the old CFI building where the museum will be built. 

In 2005, the building was demolished to make way for the construction of the museum the following year. The museum building was completed in 2007. On November 15, 2006, Mayor Rodrigo R. Duterte signed into law City Ordinance No. 266-06, “An Ordinance Establishing the Museo Dabawenyo, Providing for its Permanent Home and for Other Purposes”. The ordinance was sponsored by then Councilor Susan Isabel Reta, the Chairman of the Committee on Tourism and Beautification.

The museum was formally opened on March 14, 2008 during the 71st Araw ng Dabaw Celebration. The Chief-of-Staff of Mayor Rodrigo R. Duterte, Ms. Patricia Melizza B. Ruivivar concurrently served as Officer-in-Charge, Museum Director, with Mr. Richard D. Vilar and Mr. Orly L. Escarrilla of the City Tourism Operations Office handling the showcase and administrative concerns respectively. Later, Mr. Roland Victor Fortun was hired as Acting Head of Research, Information and Dissemination. 

Most of the artifacts on exhibit during the first few months of operations were donations from Ms. Baby Babao of the Davao Historical Society, Kaliwat Theater Collective, paintings of Mr. Mark Tolentino and some collections of Mr. Ven Gallego and Architect Jose Racho. Students of Philippine Women’s University of Davao painted a seascape and a landscape that served as backdrop of the Indigenous and Muslim Peoples Galleries.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.davaocity.gov.ph/museo/default.aspx

Cor. A. Pichon and C.M. Recto Sts., Davao City

Viewing Schedule - 9am to 6pm  PHT (no noon break); Monday-Saturday  Free Admission 

(082) 222-6011

Davao Museum - Filipinas




In 1976, the Filipinas Foundation, Inc. (now Ayala Foundation, Inc.) posed a challenge to Davaoeños by offering a lot in the Insular Village, Lanang, Davao City, on which to build an ethnic museum. In the same year, the Zonta Club of Davao City, Inc., accepted the challenge and undertook the building of the city’s first ethnographic museum. 




Photos of the Museum's groundbreaking with Don Enrique Zobel, Zontians, and guests, circa 1976.

In August 1977, the Davao Museum of History and Ethnography was opened to the public. Its collections then, included artifacts from the private collections of Zontians and other private collectors. On August 23, 1989, the management of the museum was transferred to the Davao Museum Foundation, Inc.

In the following years, the Museum has managed to expand its collection of artifacts and other cultural materials, as well as its programs by building linkages with various institutions, indigenous groups, organizations, schools, and the general public.

Now, the Davao Museum of History and Ethnography is a growing stronghold of historical and ethnographic information. It has become home to the collective memory and shared diversity of the peoples and cultures of Southern Mindanao.

Mission and Vision

The Davao Museum Foundation, Inc. is a non-profit organization that runs and maintains the Davao Museum of History and Ethnography. In many ways, it seeks to improve people’s understanding and appreciation of Davao and Mindanao’s history and culture.

Vision
We envision a cultural, historical and ethnic research center that preserves Davao and Mindanao heritage.

Mission
We commit ourselves to inculcate pride in the historical heritage of Davaoeños, to preserve and promote the culture and arts of Davao to shape the cultural identity of indigenous people in particular, and Davaoeños in general.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://davaomuseum.com/home/aboutus/viewArticle/

Medobčinski muzej Kamnik - Intermunicipal Museum Kamnik

Muzej

OD GRADU DO MUZEJA







Grad Zaprice

Muzej ima svoje upravne, razstavne in depojske prostore v gradu Zaprice. Grad leži na majhni vzpetini nad Kamnikom oz. kamniškima predmestjema Šutno in Zapricami. Na tem mestu je stal že v 14. stoletju grajski stolp, v virih omenjen kot dvor, ki je bil sprva last ministerialov Andeških, vitezov Zapriških (Diengerji z Zapric), pozneje je bil v lasti kamniških meščanov. Morda je veliki potres leta 1511 ta grad porušil, tako da je na mestu starejšega objekta leta 1550 grof Jurij Lamberg dal postaviti nov dvorec, ki ga vidimo na Valvasorjevih grafikah (foto).

 

To je bil poseben rezidencialni tip podeželskega dvorca z ogelnimi pomoli, ki presegajo dve nadstropji še s tretjo etažo, in brez notranjega dvorišča. Takih gradov, kot so Zaprice, je pozneje zraslo še nekaj v bližnji in daljni okolici. 

Zrasel je še s poznogotskimi formami, ki so delno še danes vidne (konzole balkona, spodnja okenca kot poznogotsko obrezane line, elementi v notranjščini pritličja in v stranskem traktu), kot celota pa je z arhitekturnimi masami že docela renesančna stavba. Zaradi turške nevarnosti so ga morali utrditi z utrjenima šesterostranima stolpoma na obeh vogalih, pozneje spremenjenima v paviljone, in z obzidjem, ki je dvorec že od začetka obdajal v obliki trikotnika. 

Ogelni pomoli na osrednji stavbi so bili torej bolj simbolični in plastični dodatki, kot jih je terjala renesančna moda, kot obrambna funkcija. Zato so se meščani neupravičeno bali in so nasprotovali gradnji, kot poroča Valvasor, češ, da bi lahko Turki, če bi zavzeli Zaprice, od tu napadali mesto. Grad je imel tudi grajsko kapelo, v kateri so se v času protestantizma zbirali protestantje (verjetno kar nad vhodom na zahodnem pročelju ali v najstarejšem južnem stranskem traktu). Danes vidno podobo je grad dobil šele v času poznega baroka, v tretji četrtini 18. stoletja za časa Antona Medarda Wiederkehrja, ki ga je povečal in barokiziral. 

Svojo dokončno podobo pa šele v 19. stoletju z zgraditvijo vhodnega severovzhodnega trakta, ki podobno kot jugozahodni trakt grad omejuje na trikotni talni ploskvi.

Grad ima t. i. renesančno obokano pritličje, medtem ko je prvo in drugo nadstropje, ki je povezano z poznobaročnim zrcalnim stopniščem z odprtim jaškom, ravnostropno. V gradu je bil obnovljen grajski salon, ki so ga do konca druge svetovne vojne krasile slikane tapete iz časa barokizacije gradu, in jih danes hrani Narodni muzej Slovenije v Ljubljani. Skoraj ves inventar pa je bil, žal, po drugi svetovni vojni raznesen in uničen. Danes vodi do najmlajšega vhodnega trakta gradu tudi cesta, ki pelje v mesto. Ob njej stoji več starejših eksotičnih dreves, kar daje gradu Zaprice tudi bolj romantični videz zadnjih dveh stoletij.

Zadnji zasebni lastniki gradu so bili do leta 1945 baroni Schneid-Rechbach. Po nacionalizaciji je bil v gradu zbirni repatriacijski center za begunce. V njem so bila tudi stanovanja, dokler ga leta 1961 niso namenili za muzej. V naslednjih letih je muzej stavbo temeljito raziskal, našel in ohranil marsikateri starejši arhitekturni element, ter jo prenovil za muzejsko dejavnost.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://muzej-kamnik-on.net


--
Zaprice Castle
The Museum and its administrative, exhibition and storage premises are housed in the Zaprice Castle. The castle lies on a hill above Kamnik and Kamnik suburbs Šutna and Zaprice. 
According to the written sources, a court stood at this place in the 14thcentury, first owned by the knights of Zaprice (the Dienger von Apecz family from Zaprice) and later by the citizens of Kamnik. It is possible that the court had been destroyed in 1511, during a big earthquake, and in 1550 Jurij Lamberg built a new mansion at its place, as it could be seen in the Valvasor’s graphics (photo). The building was a special residential type of a country mansion with corner prominences, having three floors and no inner yard. 
The same types of castles were built latter in the nearby area. The castle was built with late-Gothic formations, which could be seen even today (balcony consoles, Gothic windows with bevelled edges, elements inside the floor ground and in the side wing), whereas as a whole it has more of a Renaissance appearance. Because of the threat of Turks, the castle had to be fortified with fortified hexagonal turrets on both corners, later turned to pavilions, and with defence walls, which had surrounded the castle from the beginning in the form of a triangle. 
The corner prominences were more or less symbolic and plastic ornaments, required by a Renaissance fashion, and did not have any protecting function. The citizens were rebelling against building of a new mansion because they were afraid that Turks could destroy the town if they were to gain control over the castle. The castle had also its own chapel, and during the time of the Protestant Reformation, it was a place of Lutherans from Kamnik (who gathered probably above the entrance portal of the west side or in the oldest southern side wing). 
The castle acquired present appearance not earlier than in time of late Baroque, in the third quarter of the 18th century in time of Anton Medard noble Wiederkehr, who enlarged and decorated it in Baroque style. The castle’s present form has been maintained from the 19th century, when the entering north-eastern wing was built, bordering the castle’s triangle ground floor in the same way as the south-western wing. 
In the ground floor of the castle, there is the so-called Renaissance arcaded ground floor, whereas the first and the second floor, which is linked to the late-Gothic mirror staircase with an opened shaft, have flat ceilings. In the castle, there is a renewed castle salon, which had walls till the end of World War II, decorated with Baroque painted wall papers, now being kept in the National Museum of Slovenia in Ljubljana. Unfortunately after World War II almost all the interior equipment has been carried around or destroyed. 
Today a path leads from the youngest entering wing to the town. By the path old exotic trees grow, giving the Zaprice Castle a romantic appearance of the last two centuries.
Last private owners of the castle until 1945, were the Rechbach family. After nationalization when the castle was used as a collecting repatriate centre for refugees and also as an apartment building, it was in 1961 assigned to a purpose of museum which in the following years explored the building, found many architectural elements and preserved them, and renovated the building.


Музей історичних коштовностей України - MUSEUM OF HISTORICAL TREASURES OF UKRAINE

МУЗЕЙ ІСТОРИЧНИХ КОШТОВНОСТЕЙ УКРАЇНИ

Музей історичних коштовностей України – філію Національного музею історії України – було відкрито для відвідувачів у січні 1969 р. Більшу частину зібрання Музею складають матеріали археологічних досліджень. 

Вже понад 200 років археологи вивчають кургани – земляні споруди над похованнями. В них знаходять прикраси зброї, вуздечок, вбрання, ритуальних речей, які відбивають культуру кіммерійців, скіфів, сарматів. Ці племена владарювали на території сучасної України більш ніж тисячу років – з ІX ст. до н.е. до IV ст. н.е., – і відіграли значну роль у світовій історії. Центрами ювелірного виробництва на той час були переважно грецькі міста-колонії, засновані в Північному Причорномор’ї у VII-V ст. 

до н.е. Античні майстри виготовляли ювелірні прикраси й на замовлення місцевої знаті з урахуванням їх смаків. Великий розділ експозиції розповідає про епоху середньовіччя. Це історія багатьох племен і народів, що змінювали один одного в степовій зоні України з IV до XIV ст. У вітринах музею можна побачити коштовні оздоби, притаманні тюркомовним народам – гунам, аварам, печенігам, половцям, а також монголо-татарам. Неабиякий інтерес становлять вироби східнослов’янських ювелірів VI-VIII ст. та майстрів Київської Русі ІХ-ХІІІ ст. 

Значна частина зібрання Музею – вироби декоративно-ужиткового мистецтва XVI-XX ст.: твори українських, російських, середньоазіатських, закавказьких і західноєвропейських ювелірів. Є також унікальна колекція єврейського культового срібла початку XVIII – 20-х рр. XX ст. Крім того в музеї є й роботи сучасних українських майстрів-ювелірів.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://miku.org.ua





MUSEUM OF HISTORICAL TREASURES OF UKRAINE

The Museum of Historical Treasures of Ukraine was open as the branch of the NHMU in January 1969.
The most ancient collections are the archeological finds, discovered in the Ukrainian territory mostly during the twentieth century.
There are various decorations of ancient people, their weaponry, horses harness, ritual vessels, etc. These original objects reflect the culture of the nomadic Cimmerians, Scythians and Sarmatians who ruled on the Ukrainian lands since the 9th century BCE till the 4th century CE. Many adornments were created for the nomadic elite by the goldsmiths from the Greek cities that appeared on the Northern Shore of the Black Sea since the mid 7th century BCE.
Since the 4th century CE the steppes saw a succession of Turkic tribes arriving from Asia. So the Middle Age collection houses the decorations of Huns, Avars, Khazars, Cumans and other nomads from the 4th - 14th centuries 
The highlights of the Museum are the most ancient silver decorations of the Early Slavs (6th - 8th centuries) and the works by the goldsmiths of the Kyivan Rus (9th – early 13th centuries). There are also outstanding collections of Ukrainian Goldsmithery and the works by the goldsmiths of Russia from the 16th – early 20th centuries. The MHTU also houses magnificent collections of Silver Judaica and European Silver.


Building of the museum (Kovnir building of the first half of 18th century)
Building of the museum (Kovnir building of the first half of 18th century)

MUSÉE MODERN MUSEUM of Belgium

The collection of modern and contemporary art covers works dating from the late 18th century to the present day.


Jacques-Louis David’s famous and dramatic Marat can be seen in the old part of the Museum (Room 55). Two adjacent rooms display small format works illustrating Belgian Neoclassicism and works devoted to the Belgian revolution and the founding of the country.

The collection of modern and contemporary art is the object of a vast reinstallation programme. Right now it is presented to the public in the form of temporary exhibitions in the so-called "Patio" room. These hangings or 'Curators' choices' permit a regular rotation of modern art works until this rich collection is housed in the 'PostmodernLab' Museum in the former Vanderborght buildings in the heart of Brussels, close to the Grand Place.

Recently the Museum has acquired one installation by a contemporary artist installed in situ. (Often)moved about within the context of a reason de Lawrence Weiner, is a sculpture reduced to an immaterial text, to a strict typographic composition.
Rue de la Régence / Regentschapsstraat 3
1000 Brussels

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.fine-arts-museum.be/en/museums/musee-modern-museum
Phone: +32 (0)2 508 32 11
E-mail: info@fine-arts-museum.be









Modern and contemporary artworks integrated into the Royal Museums of Fine Arts of Belgium





The reorganization of the modern and contemporary art collections of the Royal Museums of Fine Arts of Belgium is gradually taking shape in a place where they will benefit from a new visibility. In the meantime, we felt it was important to draw the visitors’ attention on the artworks of the middle and late 20th century (21stcentury for the latest) which punctuate their visit through the rooms.

Museu do Porto de Santos - São Paulo - Brasil - prevê identificar dados das fotografias encontradas

A segunda etapa do projeto de recuperação dos 700 negativos de vidro do Museu do Porto de Santos envolve identificar as imagens, seus personagens e localizações. Isto porque a maioria das fotografias não registra essas informações com precisão. Para a diretora da Comunica Relações Públicas e produtora executiva do projeto, Maria do Carmo Esteves, além da identificação, será necessária uma pesquisa aprofundada sobre a história das fotos.


Construção da Praça Barão do Rio Branco



“A expressão dessas imagens me deixou encantada. É uma riqueza que não é comum. Os pesquisadores já buscavam esse acervo do Museu do Porto para pesquisa, mas poucos tinham acesso”, destacou a produtora executiva. 

De acordo com o gerente do Complexo Cultural do Porto, Antonio Carlos da Mata Barreto, a fase de identificação das fotos terá a participação de ex-funcionários da Companhia Docas de Santos (CDS). Ele afirma que só será possível reconhecer alguns personagens com a ajuda desssa “memória viva do cais santista”.

“A gente quer continuar na garimpagem porque ela é eterna. Agora, queremos criar um sistema porque museu, hoje, é interativo. E a interatividade não se dá tão somente no processo digitalizado ou informatizado, mas com a interação das pessoas que tem o poder ou a condição de contar suas histórias”, afirmou Mata Barreto. 

Tesouro

“Eu ainda não vi essas fotos, mas um acervo de 700 negativos de vidro é um manancial, um verdadeiro tesouro que conta a história do Porto de Santos e da Cidade”, destacou a historiadora Wilma Therezinha Fernandes de Andrade, professora da Universidade Católica de Santos. Para ela, com a análise das fotografias reproduzidas, será possível conhecer várias características do momento em que elas foram feitas.

Wilma Therezinha relembra a frase do historiador francês Roland Barthes, que considerava a fotografia como um “documento sem retórica”. “Quando se analisa uma fotografia, primeiro a pessoa dá uma olhada, vê o que foi fotografado e tem prazer em olhar a foto. Já para o pesquisador, a foto tem que ser analisada. É como se tivesse lendo um documento escrito, o que a gente chama de crítica histórica”, explicou a historiadora, já curiosa para conhecer o acervo. 

E a professora destaca: tão importante quanto disponibilizar a foto é identificar dados da imagem. As pessoas fotografadas, os locais, a data e o motivo do registro são as informações mais importantes na hora de contar a história. Por isso, ela costuma dar uma dica a seus amigos e alunos. “Façam um grande favor para os historiadores futuros. Anotar onde foi tirada a foto, quem está fotografado, a data e quem é o fotógrafo são informações importantíssimas e muito difíceis de encontrar”. 

A historiadora enfatiza a importância de se colocar o acervo à disposição. “Mostra a disposição das instituições culturais e governamentais de abrirem sua documentação, como jornais estão disponibilizando. É uma boa notícia para historiadores e para quem tem curiosidade, interesse, estuda ou quem quer conhecer da história da Cidade”, afirmou.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.atribuna.com.br/porto-mar/museu-prevê-identificar-dados-das-fotografias-encontradas-1.432002

10 MUSEUS PARA VISITAR NA ESPANHA EM 2015

Entre eles estão o Museo Nacional del Prado, o Museo Picasso Málaga, o Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía e o Teatro-Museo Dalí

O Museo Guggenheim Bilbao, na cidade basca de Bilbau, é um dos cinco museus pertencentes à Fundação Solomon R. Guggenheim



A Espanha é um dos países europeus mais procurados para viagens, por ter programas para todas as idades, uma ampla diversidade cultural, vários monumentos históricos incríveis e uma vida noturna bastante agitada. Grandes atrações para seus visitantes são os enormes castelos espalhados pelo país, que fazem qualquer um voltar no tempo como se estivesse em um conto de fadas.

Para aqueles que não podem deixar de fazer uma visita a um museu durante a viagem, uma boa notícia: a Espanha está repleta deles. Em cidades como Bilbao, Figueres, Málaga e Valência, é possível encontrar exposições incríveis de assuntos que vão de história à ciência. Já Madri, tem, na lista a seguir, dois de seus principais centros culturais, o Museo Nacional del Prado e o Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía.

Esses lugares atraem os mais diversos tipos de pessoas, como as admiradoras de algum artista em especial ou as curiosas em saber mais sobre um período histórico. Por exemplo, o Museo Picasso Málaga tem seu acervo dedicado ao pintor Pablo Picasso, com 285 obras doadas pela sua família; o Museo Nacional y Centro de Investigación de Altamira é um centro para a conservação, pesquisa e difusão da caverna de Altamira, além de contar com uma reprodução fiel do local original; e o Ciudad de las Artes y de las Ciencias foca na arte, ciência e tecnologia e tem seis ambientes imersivos para seus visitantes.

Confira, abaixo, 10 museus incríveis para visitar na Espanha:
Sediado em Madri, o Museo Nacional del Prado é o mais importante da Espanha e um dos mais importantes do mundo



Museo Nacional del Prado – Sediado em Madri, esse museu é o mais importante da Espanha e um dos mais importantes do mundo. Quem mandou construí-lo foi o antigo Rei Carlos III. Foi inaugurado em 1819 com o planejamento do arquiteto Real Juan de Villanueva, para que fosse destinado à ciência e abrigasse o Gabinete de História Natural. O seu acervo conta com pinturas, esculturas, desenhos, estampas e artes decorativas de artistas como Correggio, Diego Velázquez, Esteban Murillo, Rembrandt e El Greco. O Museo Nacional del Prado abre de segunda-feira a sábado, de 9h às 20h, e aos domingos e feriados, de 10h às 19h. O ingresso de entrada custa € 14 (R$ 45) por pessoa.

O Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía é um dos museus de arte moderna mais importantes na Espanha



Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía – Também conhecido como Centro de Arte Moderna Reina Sofia, esse é um dos museus mais importantes de arte moderna na Espanha. Inaugurado em Madri em 1992, recebeu seu nome em homenagem à Rainha Sofia, que governou o país de 1975 a 2014. Hoje ele possui coleções incríveis de arte do século 20 com obras de vários artistas mundialmente conhecidos. Entre os destaques estão a "Guernica" e a "Mãe com menino morto" de Picasso;"Monumento Imperial a uma Pequena Menina" e "O Homem Invisível" de Salvador Dalí; e "Dançarina Espanhola" e "Caracol, Mulher, Flor e Toalha", de Juan Miró. Além disso, o museu também conta com uma grande biblioteca especializada em arte, com mais de 100 mil livros e documentos, 3500 gravações de áudio e cerca de mil vídeos. O Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía abre às segundas, quartas, quintas, sextas-feiras e sábados, de 10h às 21h, e aos domingos, de 10h às 19h, com sua entrada a € 8 (R$ 25).

Museo Nacional de Escultura – Esse museu pertence ao Colégio de São Gregório, e fica na cidade de Valladolid. Ele foi criado como Museu Provincial de Belas Artes, e abriu em outubro de 1842, com primeira sede no Palácio de Santa Cruz. Depois, por causa de um ótimo acervo, foi qualificado como Museu Nacional, reunindo esculturas do período da Idade Média até o século 20 e de artistas famosos, como Alonso Berruguete, Juan Martínez Montañés e Diego de Siloé. O Museo Nacional de Escultura abre de terça-feira a sábado, de 10h às 14h e de 16h às 19h30, e aos domingos e feriados, de 10h às 14h, com seu ingresso a € 3 (R$ 9).

O Museo Guggenheim Bilbao é um dos cinco museus que pertencem à Fundação Solomon R. Guggenheim no mundo, ao lado dos de Nova York, Las Vegas, Veneza e Berlim



Museo Guggenheim Bilbao – Esse é um dos cinco museus que pertencem à Fundação Solomon R. Guggenheim no mundo, ao lado dos de Nova York, Las Vegas, Veneza e Berlim. Seu design diferente foi projetado pelo arquiteto canadense Frank Gehry, que cobriu toda a estrutura com superfícies de titânio. O Guggengeim Bilbao foi construído para revitalizar a cidade de Bilbao e, hoje, é um dos lugares mais visitados da Espanha. Suas exposições mudam constantemente, e são, principalmente, de obras do século 20. A única permanente é a "The Matter of Time", composta por esculturas em aço do artista americano Richard Serra. O Museo Guggenheim Bilbao abre de terça-feira a domingo, de 10h às 20h, e o preço da entrada é € 10 (R$ 32).

O Teatro-Museo Dalí é uma homenagem autêntica ao surrealismo, por ter uma arquitetura bem diferente e ser especialmente dedicado a Salvador Dalí



Teatro-Museo Dalí – O local é uma homenagem autêntica ao surrealismo, por ter uma arquitetura bem diferente e ser especialmente dedicado a Salvador Dalí. O museu fica na cidade natal do artista, em Figueres, e costumava ser um teatro, onde as primeiras exibições públicas do artista aconteceram. Durante a Guerra Civil Espanhola (1936 - 1939), o prédio foi bombardeado e ficou em ruínas durante décadas, até Dalí e o prefeito local decidirem reconstruí-lo em 1960. Aberto em 1974, o Teatro-Museo possui a maior e mais diversificada coleção de obras do artista, contando com esculturas, colagens, mobiliário e outros trabalhos. Além dessas peças, ele também guarda uma pequena seleção de outros pintores, como Antoni Pitxot, que se tornou diretor do museu depois da morte de Dalí. Para visitar o Teatro-Museo Dalí é preciso reservar um horário no site oficial e comprar as entradas que custam, em média, € 12 (R$ 38).

Museo Nacional y Centro de Investigación de Altamira – Esse museu é um centro para a conservação, pesquisa e difusão da caverna de Altamira, em Santillana del Mar, e foi nomeada um Patrimônio da Humanidade pela Unesco. Lá os visitantes podem participar de oficinas de tecnologias pré-históricas e ver a exposição permanente "Os Tempos de Altamira", onde veem objetos antigos do local e de outras cavernas, como a El Morín, a El Juyo e a El Rascaño. Por causa do grande número de pessoas que queriam conhecer a caverna e a grande lista de espera para isso, houve a ideia de construir uma réplica dela. Assim, em 2001, foi criada a Neocueva, uma reprodução bastante fiel da original. Dentro dela é possível ver cópias de famosas pinturas do teto da caverna, em que foram usadas as mesmas técnicas de desenho, gravura e pintura dos pintores paleolíticos. O Museo Nacional y Centro de Investigación de Altamira abre, de maio a outubro, de terça-feira a sábado, de 9h 30 às 20h, e aos domingos e feriados, de 9h 30 às 15h. De novembro a abril, ele funciona de terça-feira a sábado, de 9h 30 às 18h, e aos domingos e feriados, de 9h 30 às 15h. A entrada custa € 3 (R$ 9).

Dedicado à arte, ciência e tecnologia,o Ciudad de las Artes y de las Ciencias é um complexo arquitetônico, cultural e de entretenimento que fica na cidade de Valência



Ciudad de las Artes y de las Ciencias – Dedicado à arte, ciência e tecnologia, esse museu é um complexo arquitetônico, cultural e de entretenimento que fica na cidade de Valência. Toda a construção foi desenhada pelos arquitetos espanhóis Santiago Calatrava (que também projetou o Museu do Amanhã, do Rio de Janeiro) e Félix Candela, e a inauguração aconteceu em abril de 1998. Em seu interior, os visitantes encontram seis ambientes: um planetário, um museu interativo de ciências, uma trilha de caminhada com plantas que também tem uma galeria de arte, o maior aquário oceanográfico da Europa, uma casa de ópera, uma ponte que vai para a rua Menorca e uma praça coberta. Para participar dos diversos programas que o museu oferece, é preciso agendar uma hora e comprar os ingressos no site oficial, que custam em torno de € 12 (R$ 38).

Inaugurado em 2003, no Palácio Buenavista, o acervo do Museo Picasso Málaga conta com 285 obras doadas pela família de Picasso



Museo Picasso Málaga – Na cidade de Málaga, onde nasceu o famoso artista Pablo Picasso, não poderia faltar um museu dedicado a ele. Inaugurado em 2003, no Palácio Buenavista, o acervo conta com 285 obras doadas pela família de Picasso, como pinturas, esculturas, desenhos, entalhamentos e peças de cerâmica. Os trabalhos expostos reúnem estudos acadêmicos ao cubismo e, lá, também há uma livraria e um arquivo com mais de 800 publicações sobre o artista, documentos e fotos. O Museo Picasso Málaga abre todos os dias, de 10h às 18h, e a entrada custa € 8 (R$ 25).

Museo Nacional de Arqueología Subacuática – Na cidade de Cartagena, fica a mais nova sede do Museu Nacional de Arqueologia Subaquática, inaugurada em 2008, com o projeto do arquiteto Guillermo Vázquez Consuegra. O museu se dedica a conservar os materiais arqueológicos relacionados ao tráfego marítimo no Mediterrâneo de séculos atrás. Na exposição, se destacam os restos dos barcos fenícios, de uma antiga civilização, do século 7, e parte de seu carregamento, encontrados na cidade de Mazarrón. O seu fica aberto, de 15 de abril a 15 de outubro, de terça-feira a sábado, das 10h às 21h, e aos domingos e feriados, de 10h às 15h. Do dia 16 de outubro ao dia 14 de abril, ele funciona de terça-feira a sábado, de 10h às 20h, e aos domingos e feriados, de 10h às 15h.

O Museo Nacional de Arte Romano é um centro de pesquisas e difusor da cultura romana, onde ficam os achados arqueológicos da antiga cidade Augusta Emerita



Museo Nacional de Arte Romano – O prédio, que é obra do arquiteto Rafael Moneo, foi inaugurado em 1986 e é um centro de pesquisas e difusor da cultura romana, onde ficam os achados arqueológicos da antiga cidade Augusta Emerita. Além disso, o lugar recebe congressos, colóquios, conferências, cursos, exposições e outras atividades de âmbito nacional e internacional. Como parte do Conjunto Arqueológico de Mérida, a construção é considerado um Patrimônio da Humanidade pela Unesco. Para saber os horários de visita é melhor checar o site oficial antes, pois eles variam bastante. O ingresso de entrada custa € 3 (R$ 9).


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.pureviagem.com.br/noticia/10-museus-para-visitar-na-espanha-em-2015_a4694/1

25 IDEAS PARA EL MUSEO LOCAL | IDEA 22 · en INSTITUCIONES, MUSEO,MUSEOGRAFÍA, MUSEOLOGÍA, OPINIÓN. ·

Los visitantes no se pueden quedar solos
ante los objetos: tu debes ser su intermediario.

Entendemos como museografía el conjunto de soportes y elementos de intermediación existentes en el museo entre el objeto y el visitante. Todos los soportes pertenecen, o deben pertenecer, a un proyecto museográfico previo, ya sean elementos pasivos, como interactivos, como audiovisuales, interpretativos, etcétera. En cualquier caso, consideramos que el mejor intermediario posible que existe entre el objeto y el público es el museólogo, el primer responsable del museo local. Entrar en un pequeño museo local, encontrándonos con la persona que conoce toda la colección exhaustivamente, estando dispuesto a compartir ese conocimiento con nosotros de una manera amena y divertida, ese es un privilegio casi inalcanzable. Recorrer las salas de un museo local de bellas artes por ejemplo, de la mano de quien ha hecho posible que esas pinturas y esculturas estén ahora al alcance de nuestra vista y sentidos, quien las ha catalogado, quien las ha investigado, quien mejor conoce el contenido de ese museo, es un hecho fascinante.


Porque esa persona posiblemente sabia, – sin un ego con el que castigarnos (erudito academiscista), sino todo lo contrario… Amable, modesto y cercano -, será una persona apasionada y encantada de compartir con nosotros ese saber. Por la misma razón, siendo responsables de un museo local, sin grandes recursos, deberíais facilitar que, si no vosotros mismos, el gestor o director del museo siendo el sabio conocedor de todo su contenido, fuese él mismo quien transmitiera ese conocimiento a los visitantes, evitando que los visitantes vaguen por el museo en solitario, y vosotros encerrados en vuestros despachos viéndola venir. No nos apoyemos siempre en la idea de que los folletos (si los hay) son suficiente explicación, o en los paneles de textos o incluso a sistemas informátizados. Imaginad una hipotética visita a un museo con una colección de paleontología, en donde los fósiles se hallan perfectamente etiquetados y expuestos en sus vitrinas; imaginad pues que hay un experto con su bata blanca trabajando en una mesa y se levanta para explicarnos la naturaleza de alguno de esos fósiles, comparándolos con los seres vivos actuales, explicándonos alguna curiosidad, y con amabilidad se ofrece para seguir narrando los detalles más significativos de otras piezas expuestas, las cinco o seis piezas maestras de la colección. Será una explicación corta, que no irá más allá de los 10 ó 15 minutos, pero os servirá para recordar el museo como un lugar de trabajo, un sitio agradable con un gran interés intrínseco.


Igual ocurriría si el museo fuera de arte y un técnico conservador, que estuviera restaurando una obra, interrumpiera su trabajo para explicarnos lo que está haciendo y cómo lo hace; o en un museo de la técnica, que alguien que está responsabilizado del mantenimiento de los artefactos se ofreciera a enseñarnos como funcionan sus mecanismos. Estas son las buenas experiencias diferenciadoras y memorables que pueden ofrecer los pequeños museos siendo imposible en los grandes museos. Debemos aprovechar estas ventajas para cautivar a nuestros visitantes, de modo que seamos capaces de transmitir la idea de que nuestro museo es realmente distinto a los demás.


IDEAS QUE CUESTAN POCO DINERO:

La idea de sacar el museo al exterior es muy importante: si no vienen, vete tu a por ellos. La labor de visitar los colegios de la localidad para progresivamente explicar a los alumnos/as de la aulas en que consiste nuestro museo y que contiene, creemos que es una labor fundamental. Nuestra localidad tendrá varios colegios e institutos con los que se puede concertar presentaciones del museo con audiovisuales o diapositivas y trasladar así a los alumnos una invitación formal a que lo visiten con sus compañeros de la mano del colegio, o bien independientemente con sus familias o amigos. Es importante también que esa presentación esté bien estructurada, que no exceda de los 15 minutos, que no resulte monótona y aburrida y que genere ganas de preguntar. Añadir cierto tono de humor y misterio a la presentación suele funcionar.

Humans meet friendly space travelers from other planets

Imagen principal y para redes sociales: Toy in Pink de Juan Carlos Luengo



fonte: @edisonmarioti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)