Ouvir o texto...

sexta-feira, 3 de abril de 2015

Več kot 30 milijonov podob na enem mestu - Mais de 30 milhões de imagens em um só lugar - O site do serviço de fotografia digital internacional, além das coleções de bibliotecas arquivo Frick aliou biblioteca de arquivo da National Gallery of Art, em Washington, Witt Library of London Institute of Art, do Instituto Holandês de arte em Haia, o Instituto Nacional de Arte em Paris, biblioteca Hertziana em Roma, Bildarhiv em Marburg e sete outras instituições.

Vodilne fototeke sveta se povezujejo v megalomanskem spletnem projektu
Več kot 30 milijonov podob na enem mestu


Če bo pobuda uspela, bo v ne preveč oddaljeni prihodnosti na enem spletnem mestu dostopnih kar 31,5 milijona vnosov fototek iz nekaj najpomembnejših svetovnih umetnostnozgodovinskih knjižnic.

Projekt je namenjen predvsem olajšanju raziskovalnega dela umetnostnih zgodovinarjev in drugih strokovnjakov, na svoj račun pa bodo prišli tudi ljubitelji likovne umetnosti.

Po besedah direktorice newyorške galerije Inge Reist bo projekt pomenil revolucionaren premik v raziskovalnem delu umetnostnih zgodovinarjev. V knjižnici zbirke Frick so, kot poroča Art Newspaper, že digitalizirali 57.000 redkih originalnih fotografij umetniških del, ki si jih je mogoče brezplačno ogledati na njihovem digitalnem arhivu.

Nič več brskanja med kartoni fototek
Povsem drugačna pa je situacija v več drugih muzejih in inštitutih, ki so jih povabili k sodelovanju, saj njihove fototeke še vedno sestavljajo kartoni s fotografijami umetnin. Te so razporejeni po abecednem redu avtorjev, opusi avtorjev pa običajno razčlenjeni po motiviki. Ker velik del arhivov še vedno ni digitaliziran, morajo raziskovalci, kot so to počele generacije pred njimi, vzeti pod pot pod noge in se odpraviti naravnost v knjižnico.

Spletno mesto z mednarodno digitalno fototeko bo poleg arhiva knjižnice zbirke Frick združil še arhiv knjižnice za umetnost Narodne galerije v Washingtonu, Knjižnico Witt londonskega umetnostnozgodovinskega inštituta, Nizozemski umetnostnozgodovinski inštitut v Haagu, Narodni umetnostnozgodovinski inštitut v Parizu, Biblioteko Hertziana v Rimu, Bildarhiv v Marburgu in sedem drugih institucij.

Da bo brskanje med podobami lažje
Cilj projekta je digitalizacija 31,5 milijona podob fototek, ki jih hranijo v 14 največjih arhivih, zatem pa celotno fototeko pregledno naložiti na splet. Vnosi ne bodo namenjeni reprodukciji, ampak izključno raziskovalnim namenom, sodelujoče institucije pa še niso dorekle, kolikšen del gradiva bo dostopen brezplačno.

Pomen digitalizacije je med drugim poudaril direktor Nizozemskega inštituta za umetnostno zgodovino Chris Stolwijk, ki je prepričan, da bodo v nasprotnem primeru njihove fototeke namenjene zgolj majhni skupini raziskovalcev. Prav nizozemski inštitut se ponaša z enim največjih takšnih arhivov na svetu, saj hranijo kar sedem milijonov podob, med temi imajo najpomembnejše mesto dela nizozemske zlate dobe.

O ideji so ustanove začele razpravljati leta 2013, do zdaj pa se sešle na treh sestankih v New Yorku, Londonu in srečanjih v Benetkah in Bologni, a projekt je še vseeno daleč od uresničitve. Po Stolwijkovih besedah bi njegov inštitut lahko svoj delež digitaliziral v enem letu po zagotovitvi ustreznih sredstev


Tako nekako so bile videti zasebne zbirke v 17. stoletju. David Teniers ml.: Nadvojvoda Leopold Wilhelm v svoji galeriji v Bruslju, okoli 1651, Umetnostnozgodovinski muzej v Dunaju. Foto: Wikipedia


Vrsta svetovno pomembnih knjižnic za umetnostno zgodovino še nima digitaliziranih fototek, zato so jedro teh še vedno po abecednem redu razvrščeni kartoni s fotografijami umetnin. Foto: http://www.frick.org/


Projekt digitalizacije bo povezal 14 arhivov vodilnih svetovnih muzejev in inštitutov. Foto: EPA


fonte:
@edisonmarioti
#edisonmariotti


colaboração:


Yerevan's State Museum of Armenian History -

Ani (Armenian: Անի; Greek: Ἄνιον Anion; Latin: Abnicum; Georgian: ანისი Anisi; Turkish: Ani) is a ruined medieval Armenian city-site situated in the Turkish province of Kars, near the border with Armenia.







Between 961 and 1045 it was the capital of the Bagratid (Bagratuni) Armenian Kingdom that covered much of present day Armenia and eastern Turkey. The city is located on a triangular site, visually dramatic and naturally defensive, protected on its eastern side by the ravine of the Akhurian River and on its western side by the Bostanlar or Tzaghkotzadzor valley. The Akhurian is a branch of the Araks River and forms part of the current border between Turkey and Armenia. Called the "City of 1001 Churches," Ani stood on various trade routes and its many religious buildings, palaces, and fortifications were amongst the most technically and artistically advanced structures in the world.

At its height, Ani's population probably reached 100,000. Long ago renowned for its splendor and magnificence, Ani was abandoned and largely forgotten in the sixteenth and seventeenth centuries. Ani is a widely-recognized cultural, religious, and national heritage symbol for Armenians.

Ani (Armenian: Անի; Greek: Ἄνιον Anion; Latin: Abnicum; Georgian: ანისი Anisi; Turkish: Ani) is a ruined medieval Armenian city-site situated in the Turkish province of Kars, near the border with Armenia.



Between 961 and 1045 it was the capital of the Bagratid (Bagratuni) Armenian Kingdom that covered much of present day Armenia and eastern Turkey. The city is located on a triangular site, visually dramatic and naturally defensive, protected on its eastern side by the ravine of the Akhurian River and on its western side by the Bostanlar or Tzaghkotzadzor valley. The Akhurian is a branch of the Araks River and forms part of the current border between Turkey and Armenia. Called the "City of 1001 Churches," Ani stood on various trade routes and its many religious buildings, palaces, and fortifications were amongst the most technically and artistically advanced structures in the world.
At its height, Ani's population probably reached 100,000. Long ago renowned for its splendor and magnificence, Ani was abandoned and largely forgotten in the sixteenth and seventeenth centuries. Ani is a widely-recognized cultural, religious, and national heritage symbol for Armenians.

Cultural and economic center

Ani did not lie along any previously important trade routes, but because of its size, power, and wealth it became an important trading hub. Its primary trading partners were the Byzantine Empire, the Persian Empire, the Arabs, as well as smaller nations in southern Russia and Central Asia.


Modern times


 In 1905–06, archaeological excavations of
the church of Saint Gregory of King Gagik
were undertaken, headed by Nikolai Marr.


In the first half of the nineteenth century, European travelers discovered Ani for the outside world, publishing their descriptions in academic journals and travel accounts. In 1878 the Kars region, including Ani, was incorporated into the territory of the Russian Empire. In 1892 the first archaeological excavations were conducted at Ani, sponsored by the St. Petersburg Academy of Sciences and supervised by the Russian archaeologist and orientalist Nicholas Marr (1864–1934). Marr's excavations at Ani resumed in 1904 and continued yearly until 1917.

Large sectors of the city were professionally excavated, numerous buildings were uncovered and measured, the finds were studied and published in academic journals, guidebooks for the monuments and the museum were written, and the whole site was surveyed for the first time. Emergency repairs were also undertaken on those buildings that were most at risk of collapse. A museum was established to house the tens of thousands of items found during the excavations. This museum was housed in two buildings: the Minuchihr mosque, and a purpose-built stone building. Armenians from neighboring villages and towns also began to visit the city on a regular basis, and there was even talk by Marr's team of building a school for educating the local Armenian children, building parks, and planting trees to beautify the site.

In 1918, during the latter stages of World War I, the armies of the Ottoman Empire were fighting their way across the territory of the newly declared Republic of Armenia, capturing Kars in April 1918. At Ani, attempts were made to evacuate the artifacts contained in the museum as Turkish soldiers were approaching the site. About 6000 of the most portable items were removed by archaeologist Ashkharbek Kalantar, a participant of Marr's excavation campaigns.

At the behest of Joseph Orbeli, the saved items were consolidated into a museum collection; they are currently part of the collection of Yerevan's State Museum of Armenian History.Everything that was left behind was later looted or destroyed. Turkey's surrender at the end of World War I led to the restoration of Ani to Armenian control, but a resumed offensive against the Armenian Republic in 1920 resulted in Turkey's recapture of Ani. In 1921 the signing of the Treaty of Kars formalized the incorporation of the territory containing Ani into the Republic of Turkey.

In May 1921, the government minister Rıza Nur ordered the commander of the Eastern Front, Kazım Karabekir, for the monuments of Ani to "be wiped off the face of the earth." Karabekir records in his memoirs that he has vigorously rejected this command and it has never been carried out, but the wiping-out of all traces of Marr's excavations and building repairs suggests that the command was partially carried out.

fonte:
@edisonmariotti
#edisnmarioti

Colaboração: Agapi Yeganyan


A cidade foi nomeada depois de mil igrejas na cidade. Há muitas igrejas, que são famoso arquitecto Trdat foi T'rdat reconstruir a cúpula colapso do Hagia Sophia em Istambul. A cidade está agora parcialmente destruída na Turquia, foi a capital dos reis da época Bagratid.

“Cuando se les preguntó a los maestros tikuna del Brasil, como parte de un taller en una escuela del Amazonas, ¿para qué sirven los museos?, una de las respuestas fue: ‘los museos son lugares para colorear nuestras mentes’…”

Yo encuentro esto como la más poética de las revoluciones museológicas.

Los indios brasileños tienen un marco de referencia muy diferente para pensar conceptos tales como “historia”, “tiempo”, “presente”, “pasado, “futuro”… que los hace únicos en su manera de entender la realidad, pues todos estos están unidos en un mismo concepto… Ellos tienen sus propios museos –como el Museo Tikuna Magüta– en el que con gran colorido muestran sus mitos representados en dibujos y pinturas a través del bosque, los árboles, los pájaros y animales, de forma tal que el Universo mítico se puede ver manifestado en la exposición. Quizás nuestros museos ‘civilizados’, tendrían mucho que aprender de ellos”*.

(*) Extracto del escrito del profesor
Marco Barrera Bassols para ICOM: “Museo con un enfoque social”, que publicaremos íntegro la semana que viene.


Niño Tikuna, National Geographic

Imagen principal y para redes sociales: Dos adultos Tikuna (National Geographic)

Hoy es día de Agendas Mundi, pero con vuestro permiso vamos a trasladar el viaje a Japón para el viernes de la semana que viene. Estos días de fiesta nos tienen un tanto despistados. Feliz fin de semana y lo que queda de fiestas.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE) en CULTURA

Pour la cinquième année consécutive, le musée de l’Air et de l’Espace participe à la nuit européenne des musées 2015 le samedi 16 mai, et sera exceptionnellement ouvert jusqu'à 23h00. Le thème de cette année est "50 ans dans l'espace".


Le musée de l'Air et de l'Espace dispose d'une infrastructure importante, répartie sur deux zones

La première, sur le site de l'ancienne aérogare, mesure 125 000 m2.
La seconde, de 130 000 m2, se situe sur une ancienne base de l'Armée de l'Air de l'autre côté de l'aéroport, à Dugny.
Elle permet d'abriter une partie des réserves du musée à l'intérieur de hangars et de conduire les travaux de restauration dans un atelier.
Interprétation poétique de l'architecture du bâtiment

Le musée de l'Air et de l'Espace a deux missions principales

La première, inscrite dans ses statuts, est d'assurer la conservation et l'enrichissement des collections de l'Etat, ainsi que la présentation au public du patrimoine historique et culturel dans le domaine de l'aéronautique et de l'espace.
Le musée conserve des documents, des objets d'art et des matériels aéronautiques et spatiaux, de toutes nationalités, en raison de leur valeur historique, scientifique ou technique.
La seconde, liée à son implantation actuelle, est de conserver la mémoire du site du Bourget.

C'est en effet, sur ce terrain d'aviation créé en 1915 pour les besoins de la guerre, que les compagnies aériennes lanceront, dès 1919, les premières liaisons vers Bruxelles et Londres.
Ce site témoigne encore de la disparition de Nungesser et Coli et du succès de Lindbergh, au-dessus de l'Atlantique-nord en 1927.
Le musée se doit de valoriser l'aérogare, conçue et réalisée en 1937 par l'architecte Labro, et aujourd'hui protégée au titre des monuments historiques.
Une centaine de personnes travaillent quotidiennement au musée.
Une partie des personnels est attachée à la restauration et à la conservation des objets ; l'autre à l'accueil des visiteurs, à l'animation, à la promotion, à l'entretien, au développement et à l'administration du musée.




Le musée de l'Air et de l'Espace est un musée d'Etat, dépendant du Ministère de la Défense, placé sous la tutelle de la DMPA, direction de la mémoire, du patrimoine et des archives.
Depuis le 1er janvier 1994, il a le statut d'Etablissement public à caractère administratif (E.P.A.), doté de la personnalité morale et de l'autonomie financière.
Dès son origine, le musée de l'Air et de l'Espace a été conçu comme un musée généraliste ayant pour mission de prendre en compte l'ensemble du domaine aéronautique, civil et militaire, français et étranger.






La nuit des musées 2015

Programme de la nuit - Accès libre (18h-23h00) :
 
 • Visites guidées (45mn)
Sur les 3 thèmes suivants :
1 - Hall de l’espace, d’Astérix à Philae
2 - Concorde, autour de l’observation de l’éclipse de 1973
3 - Première guerre mondiale et première observation en avion d’une éclipse
Horaires : de 18h à 22h, départ toutes les heures.


•Séance de Planétarium "L’exploration du système solaire" (30mn)
Horaires : de 18h à 22h, début toutes les heures.


•Projection du film "Moonwalk One"
suivi d’un débat avec l’astronaute Michel Tognini.
Horaires : à partir de 18h30, auditorium Roland Garros.


•Concert par la musique de Créteil :
La musique de Créteil interprétera  une dizaine de morceaux écrits ou transcrits pour orchestre à vents, dont plusieurs titres inspirés  par l'aventure aéronautique et spatiale : "Airbus", "Masse critique",  "Scramble", "Four empty walls and a wide grey sky".
Horaires : à 20h30 et 21h45, Hall de l’entre-deux-guerres.


•Animation dynamique Philea  (sous réserve) :
Horaires : 22h45, Hall de l’espace



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.museeairespace.fr/nuit-musees-2015/

Les organisateurs de cette expérience, dont la première s'est tenue mercredi à Canberra, souhaitent ôter toute barrière entre l'artiste et son public

Le concept est pour le moins original. Des amateurs d'art australiens se sont mis à nu pour visiter une nouvelle exposition à la National Gallery of Australia de Canberra, un projet qui vise d'après ses concepteurs à ôter toute barrière entre l'artiste et son public en même temps que le départir de ses vêtements. La première visite de l'exposition, réservée uniquement à un public adulte, a attiré une cinquantaine de personnes mercredi soir. La visite matinale de jeudi s'est jouée à guichets fermés.

L'exposition de l'artiste américain James Turrell, qui utilise principalement l'espace et la lumière comme moyens d'expression, est intitulée "Une rétrospective, découvrir l'amour des Américains pour la lumière et les paysages".

L'artiste contemporain Stuart Ringholt, organisateur de l'événement, a assuré qu'il s'agissait d'une expérience libératrice. "L'exposition de Turrell tourne autour de la lumière. La peau absorbe la lumière et nous avons pensé que le corps tout entier pouvait partager cette expérience". Il a expliqué que les spectateurs étaient "un peu gênés au départ mais une fois dévêtus, ils souriaient et riaient".

L'un d'entre eux a raconté à la Australian Broadcasting Corporation que l'expérience avait radicalement changé sa perception de l'art. "Une fois sur place on se dit qu'on pourrait faire ça toute sa vie", a-t-il dit. "La prochaine fois, je me ferais probablement arrêter". La visite s'est achevée par une collation, également dans le plus simple appareil.








La National Gallery abrite une collection permanente de 160.000 oeuvres d'art qui recouvrent quatre domaines principaux, selon son site internet: les arts australien, aborigène, européen et américain ainsi qu'asiatique.

Museu nos EUA entrega a agentes peças roubadas de templos indianos


nstituição do Havaí não sabia que peças eram ilícitas, dizem autoridades.
Antiguidades foram vendidas por galerista preso em operação internacional.

Um dos objetos antigos que supostamente foram roubados na Índia e foram parar no Museu de Arte de Honolulu (Foto: Caleb Jones/AP)

Um museu americano entregou às autoridades do país sete objetos antigos que podem ter sido roubados de templos e construções budistas da Índia. O Museu de Arte de Honolulu está colaborando com uma investigação internacional sobre antiguidades roubadas da Índia e contrabandeadas para os Estados Unidos.

Autoridades afirmam que a instituição não tem culpa, já que não tinha conhecimento da proveniência dos itens quando os adquiriu, entre 1991 e 2003.

Os agentes dizem que os itens foram supostamente contrabandeados para os Estados Unidos por um negociante de arte. O comerciante, Subhash Kapoor, foi preso em 2011 e aguarda julgamento na Índia. Autoridades dizem que Kapoor criou falsos documentos de procedência para as antiguidades ilícitas.

Agentes aduaneiros dos EUA levarão os itens para Nova York para que, eventualmente, possam ser devolvidos ao governo da Índia.

Denúncia
Mais um objeto que está sendo alvo de investigação (Foto: Caleb Jones/AP)


No ano passado, um visitante do museu viu o nome da galeria de Kapoor como a fonte de um objeto de terracota de 2 mil anos de idade e avisou as autoridades sobre a possível procedência ilícita, disse Stephan Jost, diretor do museu. O investigado vendeu mais cinco itens para o museu e doou uma sexta peça.

O museu de Honolulu está sendo saudado por ser a primeira instituição americana a dar publicidade à história e cooperar totalmente com a investigação, chamada de “Operação Ídolo Escondido”, que já gerou quatro prisões e recuperou milhares de peças no valor total de US$ 150 milhões.

"Possuir material roubado não faz parte da nossa missão", disse Jost. "Eu não tenho acredito que fizemos algo heroico. Nós apenas queremos fazer a coisa certa." Museus de arte norte-americanos estão tornando mais rigorosa a apreciação da história dos objetos que adquirem, disse Jost.


fonte: @edisonmariotti #edisonmarioti http://g1.globo.com/turismo-e-viagem/noticia/2015/04/museu-nos-eua-entrega-agentes-pecas-roubadas-de-templos-indianos.html

Museu Palácio Floriano Peixoto-MUPA

O Museu Palácio Floriano Peixoto - MUPA, é a antiga sede do governo de Alagoas. Mais conhecido por " Palácio dos Martírios ", é parte integrante do “conjunto arquitetônico dos Martírios”, tombado pelo Patrimônio Estadual pelo Decreto nº 38309/2000. Seu acervo é constituído do mobiliário dos séculos XIX e XX, prataria, cristais e objetos decorativos, além de inúmeros quadros de pintores alagoanos, como os destacados José Zumba, Luis Silva, Miguel Torres, Lourenço Peixoto e telas do pintor alagoano Rosalvo Ribeiro, premiado em várias exposições no Brasil e na França. Em 2010, o museu agregou ao seu acervo, o Espaço Aurélio Buarque de Holanda e o Memorial Lêdo Ivo. O museu faz parte dos cadastros do Sistema Alagoano de Museus/SAM, do Sistema Brasileiro de Museus e do Cadastro Nacional de Museus - CNM. O atual diretor do MUPA é José Márcio Vieira Passos.


 



História do Palácio Floriano Peixoto (PALÁCIO DOS MARTÍRIOS)
Um breve histórico


Sede do governo do Estado de Alagoas, o prédio destacado por Craveiro Costa “ como o mais belo edifício do Estado pela suntuosidade de seu estilo e proporções” ( LAGES 85 ), teve sua construção iniciada em 1893 “, cuja pedra fundamental foi lançada no dia 14 de setembro...” ( SANTANA, 08 ), com o projeto arquitetônico e execução sob a responsabilidade do engenheiro militar alagoano Carlos Jorge Calheiros de Lima, na administração do Dr. Gabino Suzano de Araújo Besouro (1892/1894), autorizado pela Lei nº 30, de 26 de maio de 1893.
Com a deposição do governador Gabino Bezouro em 16 de julho de 1894 e devido a escassez de recursos as obras foram paralisadas e, reiniciadas na administração de Manoel Gomes Ribeiro Júnior, Barão de Traipú (1894/1897 ), “período em que atuaram, entre outros, os engenheiros Morada, Adolfo Lins, Francisco Severiano Braga Torres e Luiz Gonzaga, ficando novamente interrompidas as mencionadas obras , com a saída do Barão de Traipú do governo , a 12 de junho de 1897 ( SANTANA, 08 )".
No governo de Euclides Vieira Malta, os trabalhos mais uma vez foram reiniciados, sob a responsabilidade do engenheiro do Estado, arquiteto Luiz Lucariny, que recebera a incumbência do governador, em 12 de junho de 1900, de prosseguir a edificação daquele prédio, cujos trabalhos só seriam reencetados em 1902 ( SANT’ANA, 09 ) e que promoveu diversas modificações na planta original. “ Segundo Craveiro Costa o edifício ficou completamente alterado, a fachada, sobretudo, sofreu radical transformação, oferecendo um belo conjunto, magnificamente tratado na sua ornamentação e elegância de estilo ( LAGES, 85 ) “. Essas interferências conferiram à planta do edifício, algumas modificações ao gosto eclético da época ( PAIVA ).
Destaque-se que o arquiteto italiano Luiz Lucariny residia em Maceió e foi responsável por outras obras de grande porte e que marcam a arquitetura em nossa terra, como o Teatro Deodoro ( Maceió ) e o Teatro Sete de Setembro ( Penedo ).
Majestosa, a construção tem como ponto alto o Salão Nobre, com altos relevos e móveis estilo Luis XV. Em suas alas, esculturas em louça portuguesa representam: a justiça, a lavoura, o comércio e a história ( SECOM ).
“A fachada do edifício é de ordem toscana, modificada, com dois magníficos pórticos, um inferior e outro superior que formam o terraço. Da entrada ao vestíbulo uma escadaria de granito de cinco degraus que serve de base aos pórticos da fachada, ao lado das quais sobressaem dois corpos colaterais da mesma ordem, trabalho esmerado em pedra de talha, imitando cantaria, formando o baseamento da obra, com quatro janelas em estilo dórico ( LAGES, 85)”.
Coroando as festividades da Emancipação Política de Alagoas, em 16 de setembro de 1902, o Palácio é solenemente inaugurado, com presença expressiva da comunidade local.
Através do Decreto Estadual nº 417, de 17 de outubro de 1947, assinado pelo governador Silvestre Péricles de Góes Monteiro, o edifício oficial, residência e palácio do governo, passa a denominar-se de “Palácio Marechal Floriano Peixoto“ “Anteriormente à construção deste edifício funcionaram como Palácio do Governo, o sobrado do abastado comerciante português, Francisco José da Graça, localizado à Rua do Comércio, esquina com a Rua da Rosa, atual Senador Mendonça, onde se instalou em 1819, o 1º Governador da Capitania, Sebastião Francisco de Mélo e Póvoas, e o sobrado do Barão de Jaraguá, situado na Rua Barão de Anadia. Este palacete foi demolido em 1940, para no local edificar-se o prédio do Instituto de Aposentadoria e Pensão dos Empregados em Transportes e Cargas { IAPETEC } (LAGES, 86 ).


II-MUSEU PALÁCIO FLORIANO PEIXOTO


Os dados históricos que constroem a existência do Museu, que vai dar nova consignação ao Palácio Marechal Floriano Peixoto, decorre do interesse de o governo do Estado de Alagoas em propor ”uma revitalização do edifício-sede (PAIVA)”, consagrada em “dois momentos distintos (PAIVA)“. Destaque-se que no impresso distribuído quando da inauguração do Museu Histórico de Alagoas–Palácio Marechal Floriano Peixoto consta que o projeto de sua implantação atenderia a necessidade de “ resgatar a história da secular casa que o hospeda e os acontecimentos mais marcante de sua trajetória enquanto sede do governo de Alagoas (PAIVA), em seu primeiro momento. O segundo momento gestaria “o pólo educativo-cultural que pretende resgatar a memória histórico-social alagoana em várias fases(PAIVA)”.


O documento oficial que registra a criação do Museu Histórico de Alagoas–Palácio Marechal Floriano Peixoto, é o Decreto de 27 de março de 2006, assinado pelo governador Ronaldo Lessa, que no Art. 3º assim determina: “O Palácio Marechal Floriano Peixoto , palco de grandes decisões políticas, pela sua importância na história de Alagoas, será transformado em museu, aberto à visitação pública e reservado para recepções e solenidades oficiais”.
A inauguração oficial ocorreu no dia 18 de maio de 2006, durante o mandato do vice-governador Luiz Abílio de Souza Neto.
------------------------------------


A falta de planejamento, não permitiu dotar o Museu recém criado, de quadro funcional nem de orçamento próprios, o que obrigou a nova administração iniciada em 2007, a deixá-lo meses inativo, enquanto se definiam as competências, a missão e a nova direção do equipamento museológico.

Integrante da estrutura organizacional da Secretaria de Estado da Cultura – SECULT, em decorrência do instrumento legal consolidado na Lei Delegada Nº 43, de 28 de junho de 2007, o Museu redenominou-se como MUSEU PALÁCIO FLORIANO PEIXOTO – MUPA, passando a buscar todos os elementos que o configurem como uma instituição museal, segundo os paradigmas emanados pela legislação federal, editada pelo Departamento de Museus e Centros Culturais – DEMU, do Instituto do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional – IPHAN, do Ministério da Cultura - MinC.



É propósito da atual gestão, dotar o MUPA de pessoal qualificado; de implementar ações junto à comunidade local, estabelecendo uma interface, uma via de mão dupla, onde o Museu insere-se como um equipamento que atua didático-pedagogicamente junto aos diversos setores da sociedade local, nacional e internacional.



1 – Acervo : O acervo do Museu Palácio Floriano Peixoto – MUPA é constituído basicamente do mobiliário dos séculos XIX e XX, prataria, cristais e objetos decorativos, de quadros dos pintores alagoanos, como os destacados Luis Silva, Miguel Torres, Lourenço Peixoto e, as magníficas telas do pintor alagoano nascido em Marechal Deodoro, Rosalvo Alexandrino de Caldas Ribeiro, premiado em várias exposições no Brasil e na França e que em número de 21 ( vinte uma ) se encontram distribuídas nas suas diversas dependências.



Inúmeras peças valiosas foram paulatinamente, degradadas, “quer por falta de uma conservação científica, e o pior, muito desse rico tesouro simplesmente desapareceu, sem que seus guardiões, os governos estabelecidos no passado, soubessem explicar ( LOUREIRO,06 )”. Portanto, cabe-nos a tarefa de inventariar, conservar, restaurar e proteger o patrimônio resistente e existente no Museu, tornando-o accessível aos visitantes, e transformando-o num equipamento museológico que seja dignatário da cultura alagoense.



O belo e magnífico exemplar da arquitetura eclética, destaca a capital que “ foi-se embelezando com os edifícios destinados à vida administrativa ( ALTAVILA, 45 ) “ e que ganha nova missão como Museu, instituição voltada para a perenidade, para o presente e para a posteridade.

Presentemente, as visitas agendadas e guiadas, iniciam-se às 8 horas, prolongando-se até às 17 horas, de segunda as sextas-feiras. Aos sábados, o atendimento é das 13 às 17 horas e, proximamente, aos domingos, das 13 às 17 horas.



O Museu Palácio Floriano Peixoto – MUPA é parte integrante do “conjunto arquitetônico dos Martírios”, tombado pelo Patrimônio Estadual através do Decreto Nº 38309, de 09 de março de 2000, onde se concentram os edifícios da Fundação e Museu Pierre Chalita e da antiga Intendência Municipal cognominada de Palácio das Águias, que por suas linhas neo-góticas, completam o sítio, com importantes destaques na vida sócio-política, religiosa e cultural da população alagoense.



*Fernando Antônio Netto Lôbo

Diretor / MUPA – 2008



Referências Bibliográficas :

ALTAVILA, Jayme de. História da Civilização das Alagoas. Maceió, BPE, 1967.
LAGES, Solange Berard. Alagoas Roteiro Cultural e Turístico. Maceió , grafitex, 1979.
LOUREIRO, Romeu de Melo. Palácio Marechal Floriano Peixoto. Um Século de História. Maceió, Venha Ver, 2002.
PAIVA, Célia Regina Ferreira. Palácio Marechal Floriano Peixoto. ( folheto ) Maceió SECULT, 2006.
SANT’ANA, Moacir Medeiros de. O Palácio do Governo de Alagoas. A História de uma praça. Maceió, SENEC, 2002.
SECOM ( folheto ). Maceió, SECOM, 2004.