Ouvir o texto...

segunda-feira, 27 de abril de 2015

Qui devinerait que la seconde collection au monde de Van Gogh se cache à 100 kilomètres à l'est de la capitale néerlandaise, dans un surprenant parc naturel

« Il faudrait construire les villes à la campagne, l'air y est tellement plus sain. »  Cette réflexion teintée d'absurde a dû traverser l'esprit des Kröller-Müller, couple de riches négociants basés à Düsseldorf et Rotterdam qui ont décidé, peu avant leur mort, dans les années 30, de bâtir un musée au milieu de la nature pour abriter leur impressionnante collection d'art. Dans ce petit pays à la très forte densité de population, les coins de campagne sont précieux. Aussi, lors des longs week-ends de printemps, quand Amsterdam est prise d'assaut par les touristes et que l'esplanade des musées devient une véritable cohue, s'offrir une escapade dans un musée au coeur d'un parc naturel correspond au luxe suprême.


Non loin d'Amsterdam, un musée idéal célèbre Van Gogh en pleine nature




Ecrin sauvage

A 150 kilomètres de la mer, vous êtes toujours en Hollande et, dès l'entrée du parc, on vous invite fortement à emprunter les vélos mis à disposition pour rejoindre le musée ou le pavillon de chasse, coquetterie qui prend la forme d'un immense lodge coiffé d'une tour et dont le plan représente les cornes d'un cerf. Les paysages traversés sont surprenants et, à la vue de ces immenses prairies d'herbes folles et de landes, on pourrait se croire au milieu de grands espaces de l'Ouest américain. Plus loin, des sous-bois de feuillus alternent avec des dunes où les troncs de pins maritimes donnent à la lumière un éclat métallique. Au coeur de cet écrin sauvage se niche la seconde collection au monde de Van Gogh, dont les célébrissimes, Terrasse du café le soir, place du Forum ou encore L'Arlésienne. Entre 1908 et 1929, les Kröller-Müller font l'acquisition de 91 tableaux du maître à l'oreille coupée, le premier étant décroché pour à peine 120 florins aux enchères.

Mons, capitale de la culture 2015Et à Mons Vincent devint Van Gogh

Cette collection reflète les goûts éclectiques d'Hélène Kröller-Müller, admiratrice du réalisme de Daumier ou de Fantin Latour, du symbolisme d'Odilon Redon, et liée à ses contemporains hollandais comme la fascinante Charley Toorop, Mondrian et, du mouvement De Stijl, Bart Van der Leck. Elle désirait un musée telle une maison où règne un « silence paisible », et, de fait, l'architecte Henry Van de Velde a conçu un bâtiment de plain-pied inondé de calme et de lumière. Dehors s'étend le jardin des sculptures, où les gamins ont pris possession du Jardin d'émail, oeuvre de 600 mètres carrés de Jean Dubuffet. A la sortie, la silhouette bonhomme de Monsieur Jacques, statue symbole de ce musée hors du commun, semble vous adresser un dernier salut. Ou plutôt un simple au revoir.



Mons, capitale de la culture 2015




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.telerama.fr/sortir/non-loin-d-amsterdam-un-musee-ideal-celebre-van-gogh-en-pleine-nature,124909.php


Itália ganha seu primeiro 'Museu das Fezes'


Projeto pretende mostrar a importância do material e quebrar tabus.

Foi apresentado nesta segunda-feira (27), no Museu de Ciência e Tecnologia Leonardo da Vinci, em Milão, o "Museu das Fezes", o primeiro do gênero na Itália.

 Foto: Shutterstock


http://noticias.terra.com.br/mundo/europa/italia-ganha-seu-primeiro-museu-das-fezes,4e335646c666312dfd5d3e21c8af5254m5ikRCRD.htmlfonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 

Museu celebra descoberta de fóssil

Foi realizada na última sexta-feira no Museu de Paleontologia, a comemoração dos 22 anos da descoberta do primeiro fóssil de dinossauro encontrado na região de Marília. A descoberta foi realizada em abril de 1993, pelo paleontólogo Willian Nava, nas imediações do Distrito de Padre Nóbrega. 

Nava destaca que na ocasião investigava rochas no leito da estrada de terra quando avistou alguns vestígios que chamaram sua atenção.

“Essa descoberta se confirmou como o primeiro registro efetivo da presença de dinossauros em nossa região que com o passar do tempo fez surgir um longo e bonito trabalho que já rendeu muitas matérias e resultados altamente positivos para o nome da cidade e para a ciência brasileira” disse.

Para o vice-prefeito Sérgio Lopes Sobrinho, o Museu de Paleontologia tem grande importância no cenário científico mundial, e é motivo de grande orgulho para a cidade de Marília. “Temos muito orgulho de recebermos neste Museu visitantes de todo Brasil e até mesmo do exterior. Parabenizo o pesquisador e paleontólogo Willian Nava, coordenador do Museu, assim como toda sua equipe, pelo maravilhoso trabalho que realiza frente à este Museu de Paleontologia”, destacou.

Durante a comemoração o Museu recebeu a visita de 35 crianças da Casa do Pequeno Cidadão 4, da Vila Coimbra. As crianças se encantaram com as histórias dos fósseis.

O estudante Gabriel Gonçalves de Oliveira, da cidade de Assis também presente em visita ao Museu comenta que sua paixão por dinossauros existe desde os 3 anos de idade.

“Comecei a gostar do assunto quando ganhei meu primeiro dinossauro de brinquedo, aos 3 anos de idade. Desde então comecei a me interessar sempre mais e mais. Sempre estudei muito o assunto e pesquisei em diversas fontes. Hoje compartilho com outros estudantes de minha escola todo meu conhecimento sobre dinossauros, através de mini palestras”, conta o estudante de 12 anos.

O Museu de Paleontologia fica na Avenida Sampaio Vidal, esquina com Avenida Rio Branco, e funciona de segunda a sexta-feira, das 8h às 12h e das 13h30 às 17h30. Outras informações podem ser obtidas pelo telefone 3413-6238.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.jcnet.com.br/Regional/2015/04/museu-celebra-descoberta-de-fossil.html


Willian Nava com o estudante Gabriel Gonçalves no museu


Alexander Tamanian (Armenian: Ալեքսանդր Թամանյան, Russian: Таманян, Александр Оганесович, March 4, 1878 – February 20, 1936) was a Russian-born Armenian neoclassical architect, well known for his work in the city of Yerevan.

He was born in the city of Yekaterinodar in 1878 in the family of a banker. 

He graduated from the St Petersburg Academy of Arts in 1904. 

His works portrayed sensitive and artistic neoclassical trends popular in those years. 

Some of his early works included the mansion of V. P. Kochubei in Tsarskoye Selo, 1911–1912; the house of Prince S. A. Scherbatov in Novinski Boulevard in Moscow, 1911–1913; the village railway employees housing and the tuberculosis sanatorium at the Prozorovskaya station (now Kratovo) near Moscow, 1913–1923; central workshops of Kazan railway in Lyubertsy, 1916).

He became an Academician of Architecture in 1914, in 1917 he was elected as the Vice-President of the Academy of Arts. In 1923 he moved to Yerevan, heading the new construction effort in the republic. He was the chief engineer of the local Council of People's Commissars and was a member of 

the CEC of the Armenian SSR (1925–1936), sponsored the construction industry, designed the layouts of towns and villages including Leninakan (now Gyumri) (1925), Stepanakert (1926), Nor-Bayazet (now Gavar) and Ahta-ahpara (both in 1927), Echmiadzin (1927–1928), and others. Tamanian created the first general plan of the modern city of Yerevan which was approved in 1924. Tamanian's style was instrumental in transforming what was essentially a small provincial city into the modern Armenian capital, a major industrial and cultural center. 

Neoclassicism dominated his designs but Tamanian also implemented a national flavor (red linings of tuff, traditional decorative carvings on stone etc.). Among his most famous designs in Yerevan are the hydroelectric station (ERGES-1, 1926), the Opera and Ballet house named after A. Spendiarian (1926–1953), the Republic Square (1926–1941) and others. He also played a major role in the development of restoration projects of historical landmarks in the country, chairing the Committee for the Protection of Historic Monuments in Armenia. 

He was married to Camilla Edwards, a member of the Benois family. Their sons Gevorg (Georgi) and Yulius Tamanian also became respected architects and continued their father's work. Tamanian died in Yerevan on February 20, 1936. 

Alexander Tamanian is buried at Komitas Pantheon which is located in the city 
center of Yerevan.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração

Agapi Yeganyan








Zavod ARS VIVA je v sodelovanju z Galerijo Atrium Stadbad v Hagnu v Nemčiji odprl likovno razstavo, ki bo na ogled od 17. aprila 2015 do 4. junija 2015. Na veliki pregledni razstavi sodelujeta slikarja z usti Benjamin Žnidaršič in Željko Vertelj.

RAZSTAVA ZAVODA ARS VIVA V HAGNU 




Zavod ARS VIVA je v sodelovanju z Galerijo Atrium Stadbad v Hagnu v Nemčiji odprl likovno razstavo, ki bo na ogled od 17. aprila 2015 do 4. junija 2015. Na veliki pregledni razstavi sodelujeta slikarja z usti Benjamin Žnidaršič in Željko Vertelj. Razstava v Galeriji Atrium – Altes Stadtbad je hagen1organizirana na pobudo zavoda ARS VIVA ter Bernda in Ingrid Wittschinski, ki sta organizirala postavitev in otvoritev razstave. Naslov razstave »Sporočilo v barvah na platno« (Farbige Botschaften auf Leinwand) je simbolno povzet kot sporočilo posebnega načina slikanja, saj se slikarji predstavljajo v okolju, kjer slikarstva težjih invalidov še ne poznajo dovolj. Pri organizaciji se za pomoč zahvaljujemo vodji galerije gospe Petri Kroll in vsem v ustanovi za gostoljubje.

Ob tej razstavi je izšla tudi trijezična brošura, ki predstavlja oba avtorja posebej. Pri izdaji brošure so sodelovali: Zveza paraplegikov Slovenije, Občina Loška dolina, Založba UNSU, VDMFK – Združenje slikarjev, ki slikajo z usti ali nogami, Društvo paraplegikov Istre in Krasa in Društvo paraplegikov ljubljanske pokrajine.

V Nemčiji je pri oglaševanju razstave pomagalo tudi slovensko veleposlaništvo v Berlinu. Slikarja sta pripotovala v Nemčiji v torek, 14. aprila 2015 in se družila s slikarjem Berndom in Ingrid Wittschinski, sodelovala z mediji, pomagali pri postavitvi razstave in si ogledala mednarodno razstavo »Hundertwasser«v muzeju v Hagnu. V petek 17. Aprila 2015 pa odprli razstavo in predstavili slikanje z usti.

Umetnost – cepljena s poslovnostjo – je lahko pomemben dejavnik razvoja podeželja. To dokazuje zavod ARS VIVA, ki ga – skupaj z ekipo - vodi neumorni Benjamin Žnidaršič, priznan avtor slikanja z usti. V vasi Podcerkev sestavlja izobraževalno, bivanjsko, kulturno, etnološko, ... središče. Namenjeno je domačinom, kot tudi tujcem – predvsem hendikepiranim - iz celotnega sveta. V sredo 08. aprila je bilo 10 predstavnikov nevladnih organizacij iz Koroške regije navdušenih nad predstavljenim in videnim. Predstavitev dobrih praks naše regije je organiziralo Regijsko Stičišče Boreo, program je pripravila in realizirala Vitra Cerknica. Čez 9 dni (sreda 22. april) bomo Notranjci in Primorci spoznavali Koroško regijo. Pridružite se nam. Prijave zbira Boreo.



Vizitka Zavoda
ARS VIVA, Zavod za kulturno integracijo in socializacijo družbenih skupin
Podcerkev 24
1386 Stari trg pri Ložu
Slovenia
TRR 03133-1000202343 SKB
ID za DDV: SI39453600
tel: (386) (0)5 726 47 21
mob: (386) (0)41 741 750
benjamin@znidarsic.net




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti

colaboração 

Milena Parteli

The Studio Museum in Harlem is the nexus for artists of African descent locally, nationally and internationally and for work that has been inspired and influenced by black culture. It is a site for the dynamic exchange of ideas about art and society.

The Studio Museum in Harlem was founded in 1968 by a diverse group of artists, community activists and philanthropists who envisioned a new kind of museum that not only displays artwork but also supports artists and arts education. The Museum was originally located in a rented loft at 2055 Fifth Avenue, just north of 125th Street. In 1979, the New York Bank for Savings gave the Museum the building located at 144 West 125th Street. Renowned architect J. Max Bond Jr. led a renovation that adapted the building into a two-level exhibition space with offices and space for rental tenants. In 1985, the Museum began excavation of an adjacent vacant lot at 142 West 125th Street, leased from the City of New York. Over the following two decades, the Museum, in partnership with the City, completed additional renovations to the building and lot, and added additional gallery and lobby space, a theater and a flexible outdoor space. The Museum has been accredited by the American Alliance of Museums (AAM) since 1987, when it became the first black or Latino institution to gain this recognition.


The Studio Museum in Harlem

144 West 125th Street
New York, New York 10027
Museum Hours
Thursday:           12pm–9pm
Friday:                12pm–9pm
Saturday:            10am–6pm
Sunday:              12pm–6pm


The Studio Museum in Harlem is internationally known for its catalytic role in promoting the works of artists of African descent. The Artist-in-Residence program was one of the Museum’s founding initiatives, and gives the Museum the “Studio” in its name. The program has supported more than one hundred emerging artists of African or Latino descent, many of whom who have gone on to establish highly regarded careers. Alumni include Chakaia Booker, David Hammons, Kerry James Marshall, Julie Mehretu, Wangechi Mutu, Mickalene Thomas and Kehinde Wiley. The Studio Museum serves as a bridge between artists of African descent and a broad and diverse public. A wide variety of programs bring art alive for audiences of all ages—from toddlers to seniors—through talks, tours, art-making activities, performances and on- and off-site educational programs. Museum exhibitions expand the personal, public and academic understanding of modern and contemporary art by artists of African descent. The Studio Museum is a leader in scholarship about artists of African descent, publishes Studio magazine twice yearly, and regularly creates award-winning books, exhibition catalogues and brochures.

The Museum’s permanent collection includes nearly two thousand paintings, sculptures, watercolors, drawings, pastels, prints, photographs, mixed-media works and installations dating from the nineteenth century to the present. The Museum’s Acquisition Committee facilitates the growth of the collection through donations and purchases. Artists in the collection include Romare Bearden, Robert Colescott, Jacob Lawrence, Norman Lewis, Chris Ofili, Betye Saar, Lorna Simpson, Kara Walker and Hale Woodruff, as well as many former artists in residence. The Museum also is the custodian of an extensive archive of the work of photographer James VanDerZee, the quintessential chronicler of the Harlem community from 1906 to 1983. The Museum does not have a permanent exhibition of work from its collection, but frequently shows selections in temporary exhibitions.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.studiomuseum.org/about/about

Museo del Romanticismo en redes sociales

Presentación del Museo del Romanticismo en las Jornadas "Programar per als públics" del Museu Marítim de Barcelona (19 y 20 de febrero de 2015)

"Post y tuits con el alma escritos: el Museo del Romanticismo en redes sociales"

EL MUSEO DEL ROMANTICISMO ES… - Una recreación de un palacete burgués del siglo XIX (1830 – 1868) - Un Museo con una gran variedad de colecciones (pintura, escultura, mobiliario, artes decorativas, fotografía…) - Un sitio donde conocer no sólo el arte, sino principalmente la cultura y el modo de vida del siglo XIX - Un espacio que parece “vivido”, y que produce una gran empatía con los visitantes PERO TAMBIÉN… - Un Museo cerrado durante casi diez años (2001 – 2009) - Una institución fuera del recorrido turístico habitual, de mediano tamaño y dentro de la ruta artística del “otro Madrid” - “¿Un museo decimonónico? Eso está pasado de moda…”

ALGUNOS DE LOS OBJETIVOS DEL MUSEO EN REDES SOCIALES - Difundir las colecciones del Museo, haciendo especial hincapié en las piezas que no están expuestas al público - Acercar la cultura del Romanticismo y del siglo XIX en general al público del siglo XXI, de una manera amena y desenfadada pero también rigurosa - Dar a conocer el trabajo interno del Museo y sus profesionales - Lograr una reputación positiva, abierta y colaborativa con la sociedad, su entorno y otras instituciones de características semejantes: Conversación / Comunidad / Conectividad

PERO TAMBIÉN… - Realizar otras muchas tareas, porque no hay una persona que se dedique a redes con exclusividad - Estar permanentemente conectado y conocer toda la actualidad sobre nuestro campo de acción (museología, exposiciones, y cultura del siglo XIX en general) EL CM DEL MUSEO DEL ROMANTICISMO TIENE QUE… - Ser personal interno del Museo para: * Fijar estrategias de comunicación estables y perdurables en el tiempo * Conocer perfectamente las colecciones, departamentos y tareas de los profesionales * Responder a la idiosincrasia de la institución - Representar a una institución cultural en redes: dedicación y delicadeza - Crear comunidad en torno al Museo: conversar, monitorizar e interactuar - Ser realista: ser consciente de en qué redes estar, del tiempo que podemos dedicarles, y de nuestras posibilidades de trabajo - ¡Muy importante! Establecer un plan en redes sociales, incluido dentro del plan de comunicación del Museo (sin prisa, pero sin pausa)

UNA MANERA DIFERENTE DE LLEGAR AL PÚBLICO - Perfil medio del usuario de las RR.SS. del Museo: mujer, entre 20 y 45 años, consumidora de cultura - Contenidos que mejor funcionan: transversales, multiplataforma, y culturales más que artísticos. - Aspectos mejor valorados: cercanía, atención inmediata, capacidad de conversación, contenidos muy escogidos y pensados e interrelación entre RR.SS. - Viralidad de los contenidos y del Museo a través de recomendaciones (lograr embajadores de marca, y que el seguidor se sienta parte activa) - No utilizar las redes como si fuera la página web: crear contenidos especiales. - Y si logramos que el público que nos ha descubierto por redes venga al Museo.. ¡estupendo!

PLAN DE COMUNICACIÓN EN REDES SOCIALES (según Elisa Damiani) 1. Analizar tu marca: qué espera el público de tu museo, qué puedes ofrecer, cuál es tu público (objetivo y potencial)… 2. Investigar: qué redes tienen más impacto, en cuáles puedo aportar más cosas, qué hacen otras instituciones semejantes 3. Plan: * Objetivos: qué queremos conseguir, qué queremos mostrar… * Estrategia: contenidos, plataformas, táctica a emplear, combinación de on line con off line * Embudo de conversión: Me conocen – Despierto interés – Quieren saber más – Animo a la interacción – Embajadores de marca – Conversión (objetivo final) *Estilo: encontrar tu propia voz y tono en redes sociales, que sea personal e inequívoca 4. Puesta en marcha de las redes sociales: calendario, monitorización, generación de contenidos, protocolo en caso de crisis…

ALGUNOS EJEMPLOS… SPOTIFY - Plataforma gratuita de streaming musical - Objetivos: * Ampliar la presencia en redes del Museo, con una de las manifestaciones más importantes del Romanticismo * Transformar actividades off line en experiencias on line * Complementar contenidos del Museo (desde la visita a las salas, a una exposición temporal, o un club de lectura) * Actualizar el concepto y los contenidos del siglo XIX, y acercarlos al siglo XXI

INSTAGRAM Y #EXPOMR - Red social destinada a compartir fotografías más o menos espontáneas con tus usuarios - Contenidos del Museo del Romanticismo en Instagram: piezas del Museo, procesos de trabajo, imágenes de las salas, etc. - Estrategia adicional: visitas especiales para tuiteros, instagramers y prescriptores en redes. - #ExpoMR: bajo esta etiqueta aglutinamos imágenes de los procesos de diseño y montaje de las exposiciones temporales.

FLICKR - Plataforma principalmente destinada a la difusión de fotografías - Proyecto “estrella” del Museo, con más de 2.100 fotos publicadas - Contenidos transversales y heterogéneos: * Actividades del Museo * Colecciones, por géneros, por temática, por soportes (tanto expuestas como en almacenes) *Especial atención a los fondos de la Biblioteca del Museo * Procesos técnicos del Museo - Funcionalidad educativa de Flickr: * A través de los álbumes temáticos, que incluyen imágenes específicas, con una pequeña explicación, a semejanza de una visita guiada. * Recurso didáctico y de consulta, tanto para público general, como para especialistas y centros educativos

TWITTER Y #TUITDELECTURA - Objetivos: * Difundir contenidos del Museo, pero también del siglo XIX en su amplia extensión, y de cultura, arte y museos en general * Generar comunidad y conversación, con el público, pero también con otros museos (seguidor como elemento imprescindible y activo del Museo) - Contenidos: * No exclusivamente propios, lo importante es la generosidad * Participación en convocatorias externas, como #MuseumWeek, #FollowAMuseum, etc. *Interrelación con otras redes y plataformas del Museo (Calameo, Slideshare, Flickr, Spotify) *Monográficos: tuiteos con una etiqueta y una temática específica, optimizando materiales(ej. #tuitdelectura, generando comunidad y conversación a raíz de una actividad física del Museo) * Importante: monitorización y recopilación (Storify)

“La vuelta deseada” (1834) […] Creció el amor con la ausencia En el pecho de Jacinta, Que la distancia y el tiempo Al que es verdadero afirman. De cuando en cuando se cruzan Papeles que lo acreditan, Cartas trazadas con llanto, CARTASCON EL ALMA ESCRITAS. ÁNGEL DE SAAVEDRA, Duque de rivas

¡Muchas gracias por vuestra atención! Esperamos preguntas y sugerencias en nuestras redes sociales o en difusion.romanticismo@mecd.es

“POST Y TUITS CON EL ALMA ESCRITOS: EL MUSEO DEL ROMANTICISMO EN REDES SOCIALES” Mª Jesús Cabrera Bravo “PROGRAMAR PER ALS PÚBLICS”. XVIII Jornades de museus i educació. 19 i 20 de febrer de 2015 Museu Marítim de Barcelona

Museums have increasingly caught on to the idea that they need to lock in their visitors earlier. While they have long offered children’s programs — come for cookies and collage! — institutions all over the country are now devoting far more creative resources to targeting teenagers.

Museums Seek to Lure, Then Lock In, Teenage Connoisseurs

HOOKED Samuel Tejada, 17 (pointing), and other members of the Philadelphia Museum of Art’s Teen Ambassador Group interpreting Picasso’s “Three Musicians.” CreditMark Makela for The New York Times


Walking past Ghirlandaio’s “Old Man With a Young Boy” at the Louvre over Christmas break, I listened as my 18-year-old son, Ethan, explained how the artist was among the first to portray eye contact within a portrait; how Leonardo used the color blue to convey distance; how Raphael was a favorite of the Medicis. At the Musée d’Orsay, I watched as my 16-year-old daughter, Maya, dragged Ethan over to Manet’s “Le Déjeuner sur l’Herbe” — a painting they had both studied — and then debated its merits.

It wasn’t pride I felt so much as relief. Not only have my kids apparently absorbed what they learned in high school art history class, but they have also come to realize how engrossing museums can be. It looks as if they’ll be museumgoers when they grow up. Museums have become compelling to them rather than compulsory.


In a way, it’s easiest to take children to a museum when they’re too young to object. Once they become consumed by sports activities and phone screens, cultural organizations can be a tough sell. But seeing art with teenagers, or having them discover it on their own, is one of those parental milestones that make the heart swell.Photo

Prompts for a painting interpretation exercise. CreditMark Makela for The New York Times

It’s good to introduce the museumgoing habit early, even though visits will inevitably be cut short by weary legs, growling stomachs and limited attention spans. And it’s always a good idea to start with museums that offer eye candy, like the New York Botanical Garden in the Bronx, with its annual train show, or hands-on opportunities, like the Children’s Museum of Manhattan or the New York Hall of Science in Queens.

Museums have increasingly caught on to the idea that they need to lock in their visitors earlier. While they have long offered children’s programs — come for cookies and collage! — institutions all over the country are now devoting far more creative resources to targeting teenagers.

A 2014 survey of 220 museums by the Association of Art Museum Directors found that about a third had docent programs for teenagers, or teenage councils. Research by the Greater Philadelphia Cultural Alliance shows that children’s attendance at cultural institutions in southeastern Pennsylvania has risen by 17 percent since 2009 and now accounts for more than three million visits annually.


Advertisement

Such efforts result not only from museums’ efforts to build patronage but also from their desire to make their institutions more up-to-date and accessible. “Teens are an important audience,” said Emily Schreiner, associate curator of education for family and community learning at the Philadelphia Museum of Art. “The goal is not necessarily numbers through the door as it is a very gradual cultural shift, as people from all walks of life feel that they belong in the museum.”

The Philadelphia Museum recently set up a Teen Ambassador Group comprising 10 people who come to the museum every other week for a year to work on programming for their peers, culminating in an art exhibition. “By dint of our architecture and our location, there is an intimidation factor,” Ms. Schreiner said, referring to the museum’s imposing columns and lofty downtown site. “We want to break down those barriers to entry while still celebrating what we have to offer. We want to have teens helping to engage their community rather than us adults programming for them and hoping they show up.”


Advertisement

Similar examples abound: the Museum of Fine Arts, Boston; the Art Institute of Chicago; and the Museum of Fine Arts, Houston, all have some form of teenage council in which students learn about the museum, meet with staff members and sometimes give tours to people in their age group. Last year the Jewish Museum started offering free eight-year memberships to 13-year-olds who are recent bar or bat mitzvahs.

Some museums have tried to attract teenagers with a more laid-back social atmosphere. The Solomon R. Guggenheim Museum invites students to visit the galleries after hours over the course of five weeks; at the Los Angeles County Museum of Art, 15 teenage interns help plan an “After Dark” night for others their age. This month the Art Institute of Chicago invited 100 teenagers to spend 24 hours at the museum reimagining aspects of its operations, like the security officers’ uniforms and gallery benches. (The event also featured a midnight dance party, a caffeine bar and sunrise yoga.)Photo

A “Teens Take the Met!” event. CreditThe Metropolitan Museum of Art

The Metropolitan Museum of Art’s “Teens Take the Met!” evening, in which dozens of cultural institutions also took part, attracted about 3,000 people, ages 13 through 18, for activities like designing a tote bag, making sculpture or dancing to a D.J. “We were shocked by how many came out on a Friday night,” said Sandra Jackson-Dumont, the Met’s chairman of education. “Young people need engaging creative spaces where they can be various parts of themselves.”

Some programs for teenagers are more overtly educational. The United States Holocaust Memorial Museum in Washington teachespublic high school students about Holocaust history through a 14-week training course in the spring.

The New-York Historical Society has a Sunday morning program for high school students in which they pursue research themes with scholars like Eric Foner and Kenneth T. Jackson, of Columbia University, or the longtime Washington power broker Vernon Jordan. Mr. Foner assigned the Emancipation Proclamation, the Gettysburg Address and Lincoln’s second Inaugural Address to prepare students for a discussion on Lincoln.

Last fall the Museum of Modern Art started its second online course on the New York art scene for teenagers. (The first included trips to Brooklyn artists’ studios.) In Washington, the National Gallery of Art arranged for about 60 local teenagers to investigate El Greco’s work with Brian Baade, a conservator who teaches at the University of Delaware, in tandem with its recent retrospective on that artist. At the J. Paul Getty Museum in Los Angeles, the artist Barbara Kruger is working with high school juniors and seniors on a public-art project that addresses social justice, identity, race and gender.

In some cases, museums have lured young people with inventive technology. At the newly refurbished Cooper Hewitt, Smithsonian Design Museum in Manhattan, for example, teenagers have been particularly attracted to the Immersion Room, which allows visitors to design their own wallpaper and project it on the walls.


From a mini music video to photo shoots with friends, teenagers have shared images created in this space, especially on Instagram. “The new @cooperhewitt design museum in Manhattan, New York, is basically the unofficial #selfie museum,” one said, adding, “This place is so. much. fun.”

Even as my kids got older, I made a point of seeking out installations with some element of spectacle, like the Guggenheim Museum’s 2008Cai Guo-Qiang retrospective — featuring ascendant wolves and seven suspended white sedans — or its 2011-12 Maurizio Cattelan show, a virtual explosion of life-size wax human effigies and taxidermied animals floating throughout the rotunda. The Guggenheim building, of course, is a draw in itself because of Frank Lloyd Wright’s spiraling architecture — I love how my daughter has come to casually refer to it as the Gugg.

I also remember the fun of taking my son on the No. 7 subway line to Queens for Katrin Sigurdardottir’s 2006 installation “High Plane V” at MoMA PS1, an Arctic topography of floating ice floes viewed by climbing a ladder and sticking your head through a hole. And at the Whitney Museum of American Art last summer, Ethan and I enjoyed pondering Jeff Koons’s plexiglass-encased vacuum cleaners, or what happens when his floating basketballs start to deflate.

Then there was our 2012 family outing to MoMA in Midtown to see Martha Rosler’s “Meta-Monumental Garage Sale,” where you could actually buy things. Maya made an offer on an oversize ceramic artichoke and got a real art-world lesson: It was out of her price range.

Correction: March 19, 2015 
An article on Page F6 today about museum programs for teenagers misidentifies a museum. It is the Museum of Fine Arts, Boston — not the School of the Museum of Fine Arts, Boston.

fonte:  @edisonmariotti #edisonmariotti
http://www.nytimes.com/2015/03/19/arts/artsspecial/museums-seek-to-lure-then-lock-in-teenage-connoisseurs.html?ref=artsspecial&_r=0

VILLERS-BRETONNEUX (80) L’Australie confirme le musée

Lors de sa venue à Villers-Bretonneux (est d’Amiens) ce 26 avril, le Premier ministre australien, Tony Abbott, a présenté le projet de centre d’interprétation, évoquant notamment l’histoire et l’implication de l’Australie lors de la Première Guerre mondiale.


Évoqué à maintes reprises, le projet de centre d’interprétation australien a été confirmé par le chef du gouvernement australien, Tony Abbott, lors de sa visite du mémorial australien de Villers-Bretonneux, hier, soit le lendemain de l’Anzac Day qui a attiré sur le site quelque 6 000 Australiens. « C’est ici que le cœur de la guerre s’est déroulé. Nous devons nous souvenir de ces sacrifices », a souligné le Premier ministre, dont le pays a enregistré la perte de 62 000 soldats lors de la Première Guerre mondiale, alors que la population australienne atteignait cinq millions d’âmes à l’époque. « Ce centre sera bien plus que qu’un endroit pour se recueillir. Cela sera un endroit pour apprendre, pour comprendre », a insisté Tony Abbott, dont c’était la deuxième visite à Villers-Bretonneux depuis juin 2014.

Ce centre Sir John Monash, du nom du général ayant commandé les troupes australiennes, sera d’une surface de d’environ 1 000 m2 et construit derrière le mémorial. Il évoquera, entre autres, l’Histoire du pays, les raisons de son engagement dans ce conflit mondial, ainsi que les batailles auxquelles il a participé. Son inauguration devrait intervenir le 25 avril 2018, l’année du centenaire de la libération de Villers-Bretonneux.


Le maire de Villers-Bretonneux distingué

Quelques instants plus tôt, Pascale Boistard, secrétaire d’État aux Droits des femmes, avait accueilli la délégation australienne en évoquant notamment le projet : « C’est une nouvelle étape de l’histoire du mémorial que vous construisez en dévoilant la maquette du centre. (...) Il est essentiel de ne jamais oublier. Ensemble, nous développerons le tourisme de mémoire. Cette histoire unit à jamais nos deux pays ».

En fin de cérémonie, Patrick Simon, le maire de Villers-Bretonneux, a été investi en tant qu’officier honoraire de l’Ordre national d’Australie. Une distinction témoignant de son implication du devoir de mémoire.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.courrier-picard.fr/region/villers-bretonneux-80-l-australie-confirme-le-musee-ia0b0n559152

ECOMUSEOS Y NUEVA MUSEOLOGÍA - · en INSTITUCIONES, MUSEO,MUSEOLOGÍA, OPINIÓN, PATRIMONIO. ·

Museología es un nombre que ha ido siempre acompañado de todo tipo de adjetivos, incluido el calificativo de nueva, y de hecho se han rastreado lejanos precedentes en varios idiomas de la locución nueva museología, que sigue siendo utilizada por muchos hablantes sin un significado concreto. Pero en sentido estricto es una expresión que designa desde 1980 a una corriente denominada por el museólogo francés André Desvallées nouvelle muséologie en la voz correspondiente de la Enciclopedia Universalis publicada aquel año, refiriéndose a las novedades que se habían producido en la comunicación museística con el público y a la reciente multiplicación de ecomuseos.

Archivo EVE / Mansio Sebatum – Römermuseum

Este tipología museística ha sido siempre el caballo de batalla favorito de los seguidores de Georges-Henri Riviére y Hugues de Varine-Bohan, impulsores en Francia y en otros países de una innovadora forma de museo en la cual ya no hay un edificio, sino un territorio-museo, ya no se centra la atención en una colección sino en todo un ecosistema humano incluyendo elementos de cultura material pero también inmaterial, como cantos, bailes y tradiciones locales— y en lugar de unos facultativos de museos trabajando ocultos al público, es la propia comunidad la que autogestiona el funcionamiento del museo, involucrando activamente a los visitantes y locales. Se trata de un fenómeno histórico muy interesante, respecto al cual existe muchísima bibliografía, pero que a primera vista no parecería justificar todo un nuevo planteamiento teórico. Ciertamente la idea del ecomuseo tenía detrás una filosofía vital, un cambio en la concepción de la museología, que dejaría de estar centrada en el estudio del museo para centrar su atención en la comunidad, siendo el museo un campo de interacción con ella. Pero esto bien podía haberse vinculado con las aspiraciones de Stránsky por ampliar la disciplina museológica más allá del museo —para lo cual había propuesto el concepto de musealidad— y sus reivindicaciones para la sociedad, que entonces tenían tanto predicamento por influencia del pensamiento marxista.

Archivo EVE / Mansio Sebatum – Römermuseum

Ahora bien, por más que ideológicamente Georges-Henri Riviére y sus seguidores fueran progresistas, se veían sobre todo como activistas crecientemente distanciados de los teóricos de Europa del Este. Tras sembrar la agitación en el seno de ICOFOM durante las convulsas reuniones de México y París en 1980 y 1982, parecía llegado su momento triunfal en la de Londres del año siguiente, dedicada a ecomuseos y nueva museología. En el intermedio, incluso se creó en agosto de 1982 una asociación significativamente denominada Muséolole Nouvelle et Expérimentation Sociale (MNES), a iniciativa de una facción de miembros contestatarios de la Association Générate des Conservateurs des Collections Publiques de France, liderados por Évelyne Lehalle, entonces conservadora del Musée d’Histoire de Marsella. Pero cuando el ecomuseólogo canadiense Pierre Mayrand propuso en la capital británica que el ICOFOMformase un grupo de trabajo permanente sobre museología comunitaria, el nuevo equipo directivo presidido por Vinos Sofka, queriendo aunar fuerzas entre los teóricos, en un momento en que la museología estaba asentándose como ciencia, le propuso a Mayrand que mejor organizase un taller sobre el tema al año siguiente.

Archivo EVE / Mansio Sebatum – Römermuseum

Lo cierto es que en 1984 no llegó a celebrarse ese taller del ICOFOM en Canadá, sino que tuvo lugar en Leiden y sobre cuestiones de coleccionismo; pero Mayrand no se echó atrás, y con excusa de un homenaje a Georges-Henti Riviére organizó una gran reunión de sus seguidores en el Ecomussée de la Haute Beauce(Quebec), el I Atelier International Ecomusées/Nouvelle Muséologie. El tema se debatió en profundidad, en grupos de trabajo y sesiones plenarias, en las que se relacionó a los ecomuseos con los museos al aire libre escandinavos y con los británicos de arqueología industrial del tipo Beamish, pero sobre todo con los museos de barrio y museos comunitarios americanos, así que no fue casual que el recuerdo de la Mesa Redonda de Santiago de Chile de 1972, en la que se había propugnado la idea del museo territorial, encabezase la llamada Declaración de Québec, aprobada en la clausura.

Archivo EVE / Mansio Sebatum – Römermuseum

Esta declaración no fue aprobada en la primera lectura que se hizo en sesión plenaria, por las disensiones de quienes aspiraban a extender la nueva museología a otras formas museísticas (Araujo y Bruno, 1995: 4, 27). Pero más que una nueva museología aplicable en general, la mayoría propugnaba nuevas prácticas museísticas territoriales denominadas en francés musée de site, por lo que surgió la curiosa petición de plantear a la vez al ICOMOS (International Council of Monuments and Sites) y al ICOM la creación de un comité internacional para esta especialidad. Quizá por esta falta de concreción, el ICOM cometió la torpeza de no aceptar esta justa petición, que habría otorgado a los adeptos de este tipo de museos un foro equivalente a los de otras especialidades.

Archivo EVE / September Industry

Desairados, no les quedó otra opción que seguir la otra vía propuesta en la Declaración de Québec, que era organizarse corno una federación que uniese a sus partidarios de ambos lados del Atlántico. Así pues, durante el II Atelier International Musées Locaux/Nouvelle Muséologie celebrado en Lisboa en noviembre de 1985 se creó el Mouvement International pour une Nouvelle Muséologie (MINOM), presidido por Pierre Mayrand, a partir de tres organizaciones preexistentes: la citada agrupación francesa Nueva Museología y Experimentación Social, la Asociación de Ecomuseos de Québec y la belga Asociación del Ecomuseo Experimental de Walonia-Bruselas. Afortunadamente, el MINOM seria reconocido como organización afiliada por el ICOM (cuyas siglas, o las de sus comités, están todas en inglés; pero en este caso se mantuvo una designación en francés, lengua dominante entre los neomuseólogos). Y aunque Pierre Mayrand abandonó ICOFOM, permanecieron en él muchos miembros del MINOM, incluyendo primeras figuras como André Desvallées y Mathilde Bellaigue. De hecho, en la reunión anual del ICOFOM organizada en Zagreb en 1985 algo se habló sobre ecomuseos, que ya fueron el tema estrella en la siguiente también, celebrada en 1986 en Buenos Aires, sobre museología e identidad.

Archivo EVE / Nick Erving – Exhibition View

Por su parte el MINOM siguió centralizando sus propias reuniones en los ecomuseos, a pesar de las advertencias del inventor de ese término, Hugues de Varine, que avisó del riesgo de identificarse tanto con una palabra de moda, en su discurso inaugural del III Atelier International Traditions et Perspectives Nordiques: De Musée de Plein-Air á l’Écomusée, Les Minorités de Régions Artiques, celebrado en septiembre de 1986 en Toten (Noruega). Poco a poco, fueron abriéndola a otras experiencias museísticas territoriales ensayadas por otros entusiastas de diferentes áreas culturales; pero la estrecha sintonía entre los militantes seguirla basándose en su autoidentificación como camaradas renovadores del establishment, y experimentaban sentimientos encontrados conforme iban alcanzando cotas de poder. Pronto encontraron compañeros de filas incluso entre los responsables de grandes museos institucionales, como Pierre Gaudibert, director del Musée d’Art Moderne de la Ville de París, quien habló en plural de «nuevas museologías e ideologías» en el IV Atelier International – Les Enjeux Idéologiques de la Nouvelle Muséologie: Des Théories aux Pratiques celebrado en octubre 1987 en Molinos (Teruel) y Sos del Rey Católico (Zaragoza).

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

MUSING ON CULTURE - Parece-me que as três palavras mais ouvidas na conferência de 2015 do MuseumNext foram: emoção, histórias, envolvimento.

Palavras que registam claramente a mudança que tem estado a ocorrer na atitude dos museus, com o objectivo de estabelecer, com a ajuda de suas colecções, uma relação melhor e mais relevante e significativa com as pessoas - mais pessoas, pessoas diferentes, pessoas comuns.


Christian Lachel, BRC Imagination Arts (Foto: Maria Vlachou)


Uma apresentação que foi inteiramente dedicada a este tema foi "Emotionalizing the Museum", de Christian Lachel da BRC Imagination Arts. "A experiência estará a transformar os seus visitantes fazendo-os querer partilhá-la com outros?", perguntou Christian. E esta é, provavelmente, a pergunta certa. Embora a transformação que todos nós tanto desejamos fazer acontecer pode levar algum tempo para ser conscientemente reconhecida pelas pessoas (se chegar a ser reconhecida), o desejo irresistível de compartilhar com os outros é um indicador mais imediato da ocorrência de um encontro significativo. E o ponto de partida é o coração das pessoas, afirmou Christian. O processo de criação de uma experiência envolvente acontece do interior para o exterior e não o inverso. Um processo que tem como objectivo envolver as pessoas através de uma história, procurando, de seguida, as ferramentas certas e a criação de um ambiente físico adequado para esse encontro.


Christian Lachel, BRC Imagination Arts (Foto: Maria Vlachou)


Outra questão que surgiu repetidamente foi a do digital vs o físico. Ao mesmo tempo que os museus estão numa corrida para abraçar as novas ferramentas e plataformas digitais, a fim de criar experiências mais envolventes e significativas, muitas vezes parecem dar um passo atrás, re-avaliando as vantagens e os pontos fortes do encontro físico.

Um projecto inspirador do Museu Brooklyn, a Ask Mobile App, passou por essas fases de pensamento e avaliação (que são abertamente partilhadas no blog do museu - um grande exemplo de profissionalismo, generosidade, transparência e accountability que mais museus devem ter a coragem de aplicar). Como Shelley Bernstein nos explicou, num momento em que o Museu de Brooklyn está a reavaliar vários pontos de contacto com os seus visitantes (o seu foyer austero, a recepção confusa, a falta de assentos), deseja também melhorar a sua experiência, permitindo-lhes fazer, no local e em tempo real, qualquer pergunta que possam ter a respeito dos objectos ou das exposições em geral. O projecto está ainda a ser testado nos seus detalhes e será lançado em Junho. 


Shelley Bernstein, Brooklyn Museum (Foto: Maria Vlachou)


Numa fase anterior, o museu tinha membros do seu pessoal nas salas e descobriu que os visitantes gostavam muito de conversar com eles. No entanto, um museu tão grande iria precisar de muitas pessoas para ser capaz de cobrir todas as salas. A fim de optimizar a ideia do contacto directo e em tempo real com um membro da equipa, decidiram recorrer à tecnologia. Uma equipa de seis pessoas está disponível para responder a perguntas de visitantes enviadas através dos seus telemóveis usando a Ask Mobile App. A avaliação até agora tem mostrado que as pessoas continuam a considerar este contacto pessoal e o museu está confiante que esta será mais uma forma de cumprir a sua missão de ser "um museu dinâmico e atento que promove o diálogo e provoca conversas". O museu descobriu que as pessoas até passam mais tempo a olhar para os objectos... à procura de perguntas para fazer!


Existirá, no entanto, algo mais pessoal e físico (e divertido e inspirador) do que sermos levados para uma visita guiada adaptada às nossas necessidades e interesses pelo Museum Hack? "Eu odeio museus!", é assim que Nick Grey começou a sua apresentação. E odiava-os ... no passado. Agora, o que mais quer é partilhar a sua paixão por eles com as pessoas que ainda os odeiam, com as pessoas que ainda sentem que os museus não são para elas. Um colega do Museu de Arquitectura e Design de Oslo chamou ao Museum Hack "nossos aliados naturais". E são, de facto! O objecto favorito de Nick no Metropolitan Museum é o fragmento do rosto de uma rainha egípcia. Foi isto que nos disse sobre ela (citando de memória): "Se estes são os lábios, podem imaginar o resto? Como deve ter sido bela? E, embora não saibamos quem ela foi e quais as ferramentas que foram usadas para a fazer, sabemos que ela é feita de jaspe amarelo. O jaspe amarelo era tão caro que o único outro objecto no Met feito deste material é pequeníssimo. Numa escala de dureza de 1 a 10, onde o diamante é 10 e o mármore é 3, jaspe é um sólido 6. Faz o mármore parecer borracha... ". Não são os museus “f *** ing awesome”?!

Nick Grey, Museum Hack (Fotos: Maria Vlachou)


A minha visita ao recentemente renovado Museu Internacional da Cruz Vermelha e do Crescente Vermelho testou, de alguma forma, todos esses pensamentos e ideias. É um museu que combina muito bem o físico e o digital, utilizando a tecnologia de modo a realçar o significado dos objectos, para partilhar histórias poderosas e para envolver o visitante - tanto emocional como intelectualmente - na discussão de questões universais e sensíveis. Os três capítulos principais da história são "A defesa da dignidade humana", "O restabelecimento de laços familiares" e "A redução de riscos naturais" e cada espaço / capítulo foi criado por um arquitecto diferente, propondo ambientes bastante distintos. Um dos momentos mais tocantes para mim foi na sala onde estão expostos os presentes oferecidos pelos prisioneiros de diferentes conflitos ao delegado da Cruz Vermelha encarregue do seu caso. Fizeram-me pensar na beleza, sensibilidade, criatividade e humanidade que ainda pode emanar depois do horror da barbárie, breves sinais de uma esperança renovada. Devo dizer, porém, que o momento mais poderoso foi tocar no ecrã a mão estendida de uma testemunha, um gesto que iniciaria o seu testemunho. Uma concepção brilhante, que liga o físico ao digital, criando uma experiência profundamente emocionante e memorável.

Em quase todas as visitas a museus, nas apresentação e discussões durante a conferência, devo dizer que havia para mim uma questão subjacente: podem os museus cumprir o seu papel social e educativo, podem ser relevantes e envolventes, se não assumirem também, e de forma clara, o seu papel político? Logo no primeiro dia, Gail Dexter Lord introduziu o conceito de ‘soft power’ como "a capacidade de influenciar o comportamento através da persuasão, da atracção ou do estabelecimento de uma agenda". Como é que os museus podem exercer este poder? Não tomando partido - não é esse o significado de "político" e, muito frequentemente, os museus tomam partido, com o seu silêncio ou fingindo serem neutros -, mas assumindo que há, de facto, mais do que um lado em cada história e criando espaço para esses pontos de vista se tornarem conhecidos, serem discutidos, para que os cidadãos possam ficar melhor informados, verem os seus próprios pontos de vista serem desafiados, conhecerem e ouvirem o 'outro', desenvolverem empatia e compreensão, tomarem uma posição. Os museus não são ilhas e, como afirmou Tony Butler (Derby Museums / The Happy Museum Project): "O que se passa lá fora é tão importante como o que se passa cá dentro". Não é urgente, e não faz sentido, que os museus no século XXI assumam o seu papel na promoção da democracia?


Gail Dexter Lord (Foto: Maria Vlachou)