Ouvir o texto...

terça-feira, 19 de maio de 2015

Museus de Mato Grosso do Sul, Brasil

Confira a história de espaços de Campo Grande, Ponta Porã e Dourados.

Uma casa construída a barro e pau-a-pique guarda o início da história de Campo Grande. O Museu José Antônio Pereira tem 139 anos e já foi restaurado. O fundador do lugar, que tem o mesmo nome do local, se instalou na casa quando chegou do estado de Minas Gerais em 1872.

Na entrada do museu os visitantes encontram uma maquete de como era a fazenda na época. Visitar os cômodos é uma viagem no tempo. Em um tear, mulheres da família trabalhavam para produzir tapetes e cobertores. No local é possível ver objetos como ferro de passar, cama, cômoda, cristaleira com jogo de louça, mesa, ainda originais da época.

Do lado de fora raridades lembram como a sociedade vivia. O mojolo movido à água ainda funciona e era usado para triturar arroz e milho. O engenho, usado para moer cana, também pode ser usado. O destaque fica para o carro de boi, exemplo de transporte usado pela família para vir de Minas Gerais. Foram usados 15 carros para a viagem.

A casa foi doada à Prefeitura Municipal de Campo Grande pela neta de José Antônio Pereira em 1976 e passou a fazer parte do patrimônio histórico da capital sul-mato-grossense.

Marco
A história também ganhou uma exposição de fotos chamada, As imagens falam, de Sebastião Salgado, que ficou conhecida como o Massacre de El Dorado dos Carajás.

Em outro ambiente do Marco, as comitivas pantaneiras são destaque no trabalho da artista plástica Buga Peralta, No local também há exposição de artes em fotografias que tratam dos escombros na cidade do fotógrafo Wagner Tomaz, e o trabalho em colagem e xilografia de André Miranda.

O Marco funciona de terça a sexta-feira das 12h às 18h. Nos sábados, domingos e feriados o horário de atendimento é das 14h às 18h.


Fronteira
No Museu da Erva Mate, em Ponta Porã, há várias curiosidades. Réplicas reproduzem como a erva mate era preparada para o consumo nos primeiros anos do século 20.

Há também uma cópia da carta de autorização expedida para a exploração da erva pelo Império Brasileiro, assinada por Dom Pedro II. O documento mostra o acordo de demarcação de fronteiras logo após a Guerra do Paraguai.

Na parede do museu há fotos históricas como a visita do primeiro presidente brasileiro, Getúlio Vargas, ao município.

Dourados
O museu de Dourados existe há quase 40 anos e foi montado com ajuda dos moradores. No local tem uma cadeira usada pelo primeiro dentista profissional a chegar ao município antes de ser povoado, um retroprojetor da década de 50 usado no primeiro cinema montado, fotos da colônia formada por paulistas, paranaenses e sulitas que exploravam erva mate.

Há viagem no tempo continua com um computador da década de 70, além de um carro de boi que foi usado no transporte de pessoas e cargas no século 19.

Corumbá
O museu da história do Pantanal (Muphan) fica em Corumbá, em um edifício histórico construído desde 1876, época em que a cidade tinha o terceiro porto fluvial mais importante da América Latina. O local foi escolhido por ficar perto do porto geral, um dos pontos turísticos mais importantes do município.

A ideia principal do museu, na Estação Natureza Pantanal, é mostrar desde a formação geológica, clima, vegetação até a fauna, passando informações e curiosidades.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Do G1 MS com informações da TV Morena
 Uma casa construída a barro e pau-a-pique guarda o início da história de Campo Grande. O Museu José Antônio Pereira tem 139 anos e já foi restaurado. O fundador do lugar, que tem o mesmo nome do local, se instalou na casa quando chegou do estado de Minas Gerais em 1872.
Na entrada do museu os visitantes encontram uma maquete de como era a fazenda na época. Visitar os cômodos é uma viagem no tempo. Em um tear, mulheres da família trabalhavam para produzir tapetes e cobertores. No local é possível ver objetos como ferro de passar, cama, cômoda, cristaleira com jogo de louça, mesa, ainda originais da época.
Do lado de fora raridades lembram como a sociedade vivia. O mojolo movido à água ainda funciona e era usado para triturar arroz e milho. O engenho, usado para moer cana, também pode ser usado. O destaque fica para o carro de boi, exemplo de transporte usado pela família para vir de Minas Gerais.  Foram usados 15 carros para a viagem.
A casa foi doada à Prefeitura Municipal de Campo Grande pela neta de José Antônio Pereira em 1976 e passou a fazer parte do patrimônio histórico da capital sul-mato-grossense.

Marco
A história também ganhou uma exposição de fotos chamada, As imagens falam, de Sebastião Salgado, que ficou conhecida como o Massacre de El Dorado dos Carajás.
Em outro ambiente do Marco, as comitivas pantaneiras são destaque no trabalho da artista plástica Buga Peralta, No local também há exposição de artes em fotografias que tratam dos escombros na cidade do fotógrafo Wagner Tomaz, e o trabalho em colagem e xilografia de André Miranda.
O Marco funciona de terça a sexta-feira das 12h às 18h. Nos sábados, domingos e feriados o horário de atendimento é das 14h às 18h.
Fronteira
No Museu da Erva Mate, em Ponta Porã, há várias curiosidades. Réplicas reproduzem como a erva mate era preparada para o consumo nos primeiros anos do século 20.

Há também uma cópia da carta de autorização expedida para a exploração da erva pelo Império Brasileiro, assinada por Dom Pedro II. O documento mostra o acordo de demarcação de fronteiras logo após a Guerra do Paraguai.

Na parede do museu há fotos históricas como a visita do primeiro presidente brasileiro, Getúlio Vargas, ao município.

Dourados
O museu de Dourados existe há quase 40 anos e foi montado com ajuda dos moradores. No local tem uma cadeira usada pelo primeiro dentista profissional a chegar ao município antes de ser povoado, um retroprojetor da década de 50 usado no primeiro cinema montado, fotos da colônia formada por paulistas, paranaenses e sulitas que exploravam erva mate.
Há viagem no tempo continua com um computador da década de 70, além de um carro de boi que foi usado no transporte de pessoas e cargas no século 19.

Corumbá
O museu da história do Pantanal (Muphan) fica em Corumbá, em um edifício histórico construído desde 1876, época em que a cidade tinha o terceiro porto fluvial mais importante da América Latina. O local foi escolhido por ficar perto do porto geral, um dos pontos turísticos mais importantes do município.
A ideia principal do museu, na Estação Natureza Pantanal, é mostrar desde a formação geológica, clima, vegetação até a fauna, passando informações e curiosidades.

China abre 200 novos museus por ano

Uma média de 200 novos museus abriu anualmente na China ao longo da última década, anunciou um responsável do património cultural do país na segunda-feira. No final de 2014, a China tinha 4.510 museus, mais 345 do que um ano antes, disse o diretor da Administração Estatal do Património Cultural, Li Xiaojie, numa cerimónia realizada em Shijiazhuang, no norte do país, para assinalar o Dia Internacional dos Museus. Cerca de um quinto dos museus chineses são privados, mas a maioria pertence ao Estado, indicou a agência noticiosa oficial Xinhua.
--

Jean Nouvel vence forte concorrência para projetar novo museu na China

O arquiteto francês Jean Nouvel foi o escolhido para projetar o novo Museu Nacional de Arte da China (NAMOC), em Pequim



Desta vez não deu para Frank Gehry e muito menos para Zaha Hadid. Na forte concorrência para projetar o novo Museu Nacional de Arte da China (NAMOC), em Pequim, o arquiteto francês Jean Nouvel foi anunciado o grande vencedor da disputa entre os badalados “Pritzkers”.

Apesar dos rumores e do resultado oficial não ter sido divulgado, a informação foi confirmada pelo assessor do arquiteto, Oliver Schimitt, em entrevista ao portal de notícias Dezeen. "Por uma notificação enviada no dia 25 de julho de 2012 e assinado pelo Museu Nacional de Arte da China, Jean Nouvel (Ateliers Jean Nouvel) e Beijing Institute of Architecture Design (BIAD) foram declarados vencedores pelo júri do concurso internacional para a construção do NAMOC em Pequim", revelou.

Pouco foi divulgado sobre a proposta vencedora, mas, para alguns que a descreveram, o projeto de Nouvel propõe um partido caracterizado por uma imensa estrutura baseada na simplicidade de uma única linha. O NAMOC será implantado em um novo distrito cultural no Parque Olímpico, localizado no norte da capital chinesa, e abrigará peças de arte do século XX e de caligrafia.

A expectativa é de que o futuro museu, previsto para inaugurar em 2015, atraia até 12 milhões de visitantes por ano e seja o mais movimentado do mundo.


--
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://www.cmjornal.xl.pt/cm_ao_minuto/detalhe/china_abre_200_novos_museus_por_ano.html

http://www.arqbacana.com.br/internal/arq!news/read/13362/jean-nouvel-vence-forte-concorr%C3%AAncia-para-projetar-novo-museu-na-china

Museos y Magia - · en DIDÁCTICA PARA NIÑOS, DISEÑO, Diseño de Museos, MUSEO, MUSEOGRAFÍA, OPINIÓN. ·

La magia y la ensoñación se producen y son vividas cuando existe una bella historia que contar. La clave de que sea bella está, ya no solo en el contenido de la propia historia, sino en la forma como la vamos a narrar. En el proyecto de museo partimos de la idea de que necesitaremos contar una historia, o la historia propiamente dicha, utilizando una narrativa universal. Nosotros entendemos universal a todo aquello que responde a un modo de comunicar entendido por la mayor parte de las personas posible: niños y niñas, jóvenes, hombres, mujeres, turistas, especialistas, extraterrestres, etcétera. La narrativa en el museo engloba varias formas de expresión de una idea. Puede escucharse una simple voz, o podemos utilizar música, proyectamos o emitimos imagen, trasladamos a los visitantes a escenarios sugestivos y sugerentes… Todas estas formas de comunicación serán finalmente las que comuniquen la bella historia de la verdad.

 
“La luz define lo que importa”, OOSS

La idea de concebir un proyecto donde se pueda conjugar todo el potencial creativo que surge de la experiencia acumulada durante muchos años de trabajo intenso, lo suficientemente flexible y abierto a la generación de ideas nuevas, inmerso en toda la emoción posible, donde confluyan las posiciones de los visitantes con los lenguajes expresivos más atractivos y variados, es una constante en todos nuestros laboratorios museográficos. Uno de estos lenguajes expresivos lo denominamos “Teatro Negro”. Este tipo de teatro es una representación escénica muy plástica y sugerente, llena de vitalidad y poesía, con tiempos muy bien desarrollados y una intriga que atrapaba desde el principio al fin. Es puro teatro trasladado al museo; lo mencionamos porque acabamos de acordamos de esta herramienta museográfica con un extraordinario poder de expresión emocional.

 
“Diorama de Charles Dickens”, de Simon Costin

El Teatro Negro es una forma de contar una historia con recursos invisibles, es decir, sin que se vean los mecanismos de acción permitiendo al espectador involucrarse para construir el mundo escenificado a su medida. Los resultados de esta forma de narrativa han abierto la puerta a procedimientos de gran calidad y de una importante amplitud de recursos, elaborados con presupuestos reducidos (el deseo de todo proyecto expositivo), demostraciones con una fuerte carga emocional en los planteamientos que enriquecen el mundo de la exposición en el museo. Este ejercicio abre la puerta a posibilidades inexploradas, en donde se pueden emplear todas las habilidades para el desarrollo de una narración histórica, científica o técnica.

 
“No way out”, SVBRZ

La exposición en el museo deberá ser la puerta por la que accederemos a nuestros sentidos y emociones permitiendo el descubrimiento de múltiples mensajes a través de los recuerdos, de la nostalgia y de lo espiritual. En definitiva, estamos hablando de crear magia.

 
 
Archivo EVE

Una exposición es poetizar el espacio, sublimar una historia que está bien narrada, embellecer la experiencia del descubrimiento en el saber. Una experiencia única que podríamos compara con un beso; un lugar que huele a cueva dónde se esconde una maravilloso tesoro; un lugar donde oímos el sonido que produce la arena de las dunas que se transforman con el viento; un lugar que nos empujará a sentir que estamos vivos, que la vida, a pesar de todas las dificultades que nos está tocando vivir, es bonita y que merece la pena ser vivida.

 
Best Awards New Zealand

Una exposición en el museo debe aunar sobre sí misma todo lo que un «teatro negro» puede aportar, sin importarnos que los visitantes puedan descubrir los mecanismos de producción entre bambalinas, porque lo verdaderamente importante es crear en sus espíritus nuevos mundos. No importa la corrección, ni la repercusión en las estadísticas de las visitas al museo, no importan las críticas, ni los silencios, lo que de verdad importa es el convencimiento de que el mundo entero puede cambiarse solamente con la fuerza de una bella historia.

Fotografía principal y para redes sociales: Best Awards New Zealand
 
 
 
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Muzium Negara Sepintas Lalu - National Museum Glance

Muzium Negara merupakan peneraju aktiviti permuziuman di Malaysia dan pendokong terhadap pemuliharaan dan pengekalan warisan koleksi khazanah negara. Pembinaannya yang mewakili identiti nasional merupakan kemuncak kepada sejarah pembinaan muzium-muzium terawal di negara ini seperti Muzium Taiping, Perak (1883), 



Muzium Sarawak (1888) dan Muzium Selangor (1889). Didirikan di atas tapak Muzium Selangor yang musnah pada Mac 1945 akibat Perang Dunia ke 2, idea pembinaannya telah dirancang pada 1957 selepas kemerdekaan negara ini dan diumumkan pembinaannya pada 1959. Melalui inspirasi yang berlatarbelakang identiti negara, rekabentuk yang dipersetujui oleh Perdana Menteri Malaysia yang pertama telah membolehkan pembinaannya menjadi realiti pada 1961. 


Akhirnya bangunan Muzium Negara berdiri megah dan dirasmikan oleh Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong Malaysia ke-III pada 31 Ogos 1963, iaitu enam tahun selepas kemerdekaan negara ini.


Muzium Negara



Muzium Negara




Muzium Negara, sebuah bangunan indah bercirikan senibina Melayu tradisional berdiri megah di tengah-tengah bandaraya Kuala Lumpur sebagai gedung khazanah sejarah negara. Kini Muzium Negara yang baru selesai dinaiktaraf pada tahun 2008, tampil lebih menarik dan interaktif dalam membawa pengunjung menerokai sejarah Malaysia bermula dari era prasejarah hingga ke Malaysia kini. 

Muzium Negara diketuai seorang Pengarah dan diletakkan di bawah pentadbiran Jabatan Muzium Malaysia, Kementerian Pelancongan Dan Kebudayaan Malaysia.

Objektif

Objektif Muzium Negara adalah seperti berikut:
Menjalankan penyelidikan terhadap bahan dan artifak yang mempunyai kepentingan kepada sejarah negara;
Menjalankan aktiviti permuziuman seperti menyelidik, mengumpul, merekod dan menerbitkan segala khazanah warisan sejarah negara;
Mempamerkan dan memanfaatkan bahan artifak warisan sejarah negara bagi tujuan pendidikan masyarakat ke arah pembinaan jati diri dan pembangunan bangsa, dan;
Menjadikannya sebagai salah satu produk pelancongan negara.

Alamat Pejabat

Muzium Negara
Jabatan Muzium Malaysia
Jalan Damansara 
50566, Kuala Lumpur.
Emel - prmuziumnegara@jmm.gov.my

Telefon: (+603) 2267 1111 / (+603) 2267 1000 - Talian Umum
Faks: (+603) 2267 1011
Masa berhubung: 8.00 pagi - 6.00 petang setiap hari



fonte: @edisonmarioatti #edisonmariotti
http://www.muziumnegara.gov.my/main/?c=Muzium_Negara_16&parent=Mengenai_Kami_2





Muzeum Literatury. Geneza Muzeum sięga roku 1948, kiedy to w Muzeum Narodowym w Warszawie zorganizowana została wystawa w 150 rocznicę urodzin Adama Mickiewicza.


Misją Muzeum Literatury jest gromadzenie i przechowywanie dóbr kultury, w tym zabytków i materiałów dokumentacyjnych w zakresie Literatury polskiej oraz najbliższego jej zaplecza historycznego i obyczajowego, a także upowszechnianie wartości literatury, nauki i kultury w oparciu o posiadane zbiory oraz kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej, jak również prowadzenie działalności naukowej i edukacyjnej.







O muzeum

Geneza Muzeum sięga roku 1948, kiedy to w Muzeum Narodowym w Warszawie zorganizowana została wystawa w 150 rocznicę urodzin Adama Mickiewicza. Jej kuratorem był Aleksander Semkowicz, bibliofil i autor prac o książkach mickiewiczowskich.

Muzeum Adama Mickiewicza, powołane w 1950 roku, rozpoczęło działalność w 1952 roku, a na jego siedzibę przeznaczono dwie zabytkowe kamienice przy Rynku Starego Miasta: balcerowską i orlemusowską, których wnętrza przystosowano do potrzeb wystawienniczych. Pierwszy dyrektor, Aleksander Semkowicz, przekazał Muzeum swój wspaniały księgozbiór, dając tym samym początek bogatej kolekcji mickiewiczianów. Została ona wzbogacona przez zapis testamentowy wnuczki Poety, Marii Mickiewiczówny z 1952 roku. Do Warszawy przybyły cenne rękopisy, dokumenty, portrety i pamiątki. W przekazie tym znalazła się bogata korespondencja, w tym papiery Mickiewiczów, głównie Władysława Mickiewicza i rodziny Malewskich, a ponadto nuty Marii Szymanowskiej. W tym czasie Muzeum Narodowe w Warszawie przekazało piękny zespół mickiewiczowski ze zbiorów Leopolda Meyeta. W 1955 roku do Muzeum wpłynęły kolejne mickiewicziana i zbiory dotyczące Wielkiej Emigracji, będące własnością Biblioteki Polskiej i Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu (w Muzeum Literatury na prawach depozytu). Od spadkobierców rodziny Przeździeckich zakupiono autograf „Grażyny”, jedyny istniejący autograf tego poematu. Kolejnym dyrektorem został poeta i tłumacz, Leonard Podhorski-Okołów.

W latach 1957-1969 prowadził Muzeum Adam Mauersberger, historyk, krytyk literacki i eseista. W 1962 roku Muzeum powiększyło się o cztery kamienice przy ul. Brzozowej. Dyrektor Mauersberger stworzył nowy styl wystawienniczy poprzez wprowadzenie oryginalnych rozwiązań plastycznych. W tym czasie Muzeum stało się niejako literackim salonem Warszawy. Dyrektor Mauersberger przyjął do zbiorów archiwa, księgozbiory, a także meble i przedmioty z gabinetów Juliana Tuwima, Marii Dąbrowskiej, Leopolda Staffa. W 1962 roku otwarte zostało w gmachu Muzeum tzw. Tuwimianum – ekspozycja zawierająca bogaty księgozbiór Juliana Tuwima i pamiątki po poecie-bibliofilu. W tym samym roku Muzeum przejęło patronat nad Muzeum Władysława Broniewskiego, utworzonym w domu , w którym Poeta mieszkał.

W kwietniu 1972 roku dyrektorem został Janusz Odrowąż-Pieniążek, który tę funkcję pełnił do grudnia 2009 r. Od 14 grudnia 1971 roku Muzeum funkcjonuje pod nazwą Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza i z placówki o charakterze biograficznym stało się muzeum typu historyczno-literackiego. Kolekcja Muzeum stale powiększała się o kolejne mickiewicziana i zbiory pisarzy dwudziestowiecznych. W 1974 roku przekazane zostały Muzeum zbiory najmłodszego syna Poety Józefa Mickiewicza, wśród których znalazły się pamiątki po Adamie i Celinie Mickiewiczach, archiwalia Józefa Mickiewicza i jego rodziny, w tym papiery sekretarza Adama Mickiewicza Armanda Lévy. W tym czasie wpłynęły także bogate i cenne pamiątki po Andrzeju Towiańskim i towiańczykach przekazane przez profesor Marinę Bersano-Begey. W 1978 roku Muzeum wzbogaciły zbiory Marii Goreckiej, najstarszej córki Mickiewicza.

W zbiorach Muzeum znalazły się także dwie karty autografu „Pana Tadeusza” zakupione w 1977 i 1984 roku oraz fragment archiwum filomatów, zawierające m.in. 55 grypsów więziennych filomatów, kilkadziesiąt listów Mickiewicza i listy filomatów na zesłaniu.

W 1981 roku otwarte zostało Muzeum Andrzeja Struga, a w 1984 roku Muzeum Marii Dąbrowskiej. Obie te placówki są oddziałami Muzeum Literatury.

Od stycznia 2010 r. funkcję dyrektora Muzeum Literatury pełni dr Jarosław Klejnocki.

Celem i zadaniem Muzeum Literatury jest wszechstronne zainteresowanie się i otoczenie opieką spuścizn i pamiątek związanych z literaturą polską, jej twórcami, a także szeroko pojętym życiem literackim w Polsce w sensie terytorialnym i historycznym. Jest nim również upowszechnianie w szerokim zakresie wiedzy o poszczególnych pisarzach, życiu literackim i literaturze polskiej od początków jej istnienia po dzień dzisiejszy. Wystawy muzealne adresowane są do młodzieży szkolnej, miłośników literatury i miłośników twórczości poszczególnych pisarzy. Zbiory Muzeum: rękopisy, książki, dzieła sztuki, dokumentacja fotograficzna i dźwiękowa są systematycznie powiększane, opracowywane i udostępniane publiczności. Publikowane są katalogi zbiorów i wystaw, a od 1959 roku ukazuje się wydawnictwo „Blok – Notes Muzeum Literatury”. Muzeum posiada w swoim dorobku także druki bibliofilskie. Muzeum Literatury prowadzi szeroką współpracę z muzeami krajowymi i zagranicznymi, czego wyrazem są liczne wspólne przedsięwzięcia promujące polską literaturę i kulturę.

Muzeum Literatury współpracowało przy tworzeniu Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Praniu (1980, przez wiele lat oddział Muzeum Okręgowego w Suwałkach), Juliana Przybosia w Gwoźnicy Górnej (1988, oddział Muzeum Okręgowego w Rzeszowie), a także Muzeum Wacława i Zofii Nałkowskich w Wołominie (1992). Stworzyło też stałe ekspozycje poza granicami Polski: w istniejącym od 1960 roku Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Dreźnie (1976 i 2001) oraz w trzech muzeach mickiewiczowskich, z których dwa – zrealizowane we współpracy ze strona białoruską – znajdują się na terenie Białorusi: w Nowogródku (1992) i Zaosiu (1998), a jedno w Turcji – w Stambule (1984).

Muzeum Literatury jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Muzeów Literackich ICLM Światowej Rady Muzeów ICOM.

Kontakt
Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – siedziba główna
tel. 022 831 40 61 (centrala)
tel./fax 022 831 76 92
Rynek Starego Miasta 20
00-272 Warszawa
sekretariat@muzeumliteratury.pl

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://muzeumliteratury.pl/o-muzeum/