Ouvir o texto...

sábado, 27 de junho de 2015

Das Allgäu-Museum befindet sich im um 1700 unter Fürstabt Rupert von Bodman erbauten Kornhaus, einem der monumentalsten profanen Barockbauten im Allgäu.

Der Rundgang durch das 1999 eingerichtete Allgäu-Museum beginnt mit einer Zeitreise durch Kempten: aus der Gegenwart geht es zurück ins frühe Mittelalter. Gezeigt werden unter anderem Fürstäbte und Patrizier, Fürstenglanz und Handwerk aus einer Zeit, als Kempten noch in katholische Stiftsstadt und protestantische Reichsstadt geteilt war. Gotische Drachenleuchter sind genauso zu bewundern wie einmalige Hinterlassenschaften des mittelalterlichen Alltags. 


In der Abteilung Blicke ins Allgäu sind farbenprächtige Fayencen, Reiseandenken, Trachtenhauben, Erzeugnisse aus verschiedenen Glashütten, Kuhglocken, Alpabtriebsschmuck und die eigens gebaute "Schubladenkuh" zu sehen. 



Leben in der Stadt: Hier geht es um Arbeit und Freizeit der städtischen Bevölkerung Kemptens im 19. Jahrhundert. Ein Lochplatten-Spielautomat aus einem Wirtshaus kann mit Hilfe einer Münze zum Klingen gebracht werden. Eine "gute Stube" aus der Biedermeierzeit, Porträts von Bürgerinnen und Bürgern, Spielsachen, Tabaksutensilien, Kleidung, Stock und Hut, Möbel sowie die Hofapotheke weisen in die angeblich so gute alte Zeit. 



Das Leben der Landbevölkerung spielte sich zwischen Arbeit und Andacht ab. Flachsbearbeitungsgeräte und milchwirtschaftliche Gerätschaften beleuchten zwei der wichtigsten ländlichen Arbeitsbereiche der letzten 150 Jahre. In einer Bauernstube kann ein Gespräch zwischen einer Magd und einem Taglöhner belauscht werden. Rosenkränze, Sargkronen, Jesulein oder Andachtsbilder belegen die vielfältigen Ausdrucksformen der Volksfrömmigkeit. Besonders sehenswert ist auch die zwischen 1820 und 1843 entstandene Jahreskrippe des Ludwig Weiß, die aus über 250 Figuren besteht.

Turm- und Bilderuhren, Zappler und andere Uhren werden zusammen mit Goldwaagen, Geldtruhen, Taler und Batzen unter dem Motto Zeit ist Geld ausgestellt. Sogar ein im 17. Jahrhundert vergrabener Goldschatz kann bestaunt werden. 

In einem eigenen Kunstgewölbe zeigen ausgewählte Werke von Malern, Grafikern und Bildhauern einen Überblick über die Kunst im Allgäu vom 18. bis zum 20. Jahrhundert. Der extra entwickelte Kinderpfad lässt das Allgäu-Museum auch für die jungen Besucher zu einem Erlebnis werden.

=
Land und Leute kennen lernen. Eine Zeitreise auf sechs Etagen, durch elende, pionierhafte und glanzvolle Epochen, entführt in die Welt von Bauern, Bürgern und Fürstäbten.

Die Dauerausstellung öffnet Blicke auf das namhafte Allgäuer Kunstschaffen von einst bis jetzt. Knüpfen Sie Kontakt mit allen Sinnen zu den hör-, sicht- und fühlbaren Eigenheiten der Menschen und ihrer Geschichte in Kempten und im Allgäu.

Kinder und Jugendliche folgen dem eigenen Kinderpfad. Unterwegs füttern sie ein Kind des Mittelalters oder öffnen die Schubladen in der Kuh, sie machen ein Kunst-puzzle oder finden Allgäuer Redensarten.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.allgaeu-museum.de/

Biserica Sfântul Nicolae-Copou - Biserica Sfântul Nicolae-Copou este situată în Iași la capătul bulevardului Carol din cartierul Copou. -- St. Nicholas Church-Copou - St. Nicholas Church in Iasi-Copou is located at the end Copou Carol Boulevard neighborhood.


Ctitorul principal al bisericii este parintele Manole Petru. Unul din ctitorii bisericii este si istoricul Nicolae Iorga. Lucrarile de constructie au inceput in anul 1937 si s-au incheiat in anul 1943, la data de 16 aprilie, cand aceasta a fost sfintita de catre mitropolitul Irineu Mihalcescu.




Arhitectonic biserica se încadrează în stilul tradițional moldovenesc, cu elemente moderne. 



Pictura interioară a fost executată de pictorul Vasile Pascu în anii 1962-1965, iar icoanele de pe catapeteasmă și iconostasele au fost pictate de Corneliu Baba. Între 1993-1995 au fost executate picturi și în firidele exterioare ale bisericii.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração:
Gabriela Mangirov

ro.wikipedia.org/wiki/Biserica_Sfântul_Nicolae-Copou
www.crestinortodox.ro/biserici.../biserica-sfantul-nicolae-copou-68017.h...
www.youtube.com/watch?v=61otCC4Vcl8


--in
St. Nicholas Church-Copou

St. Nicholas Church in Iasi-Copou is located at the end Copou Carol Boulevard neighborhood.

Principal founder of the church is Manole father Peter. One of the founders of the church is the historian Nicolae Iorga. Construction work began in 1937 and ended in 1943, to April 16, when it was consecrated by Metropolitan Irinej Mihalcescu.

Architecturally the church fall into Moldavian traditional style with modern elements.



Interior painting was done by the painter Vasile Pascu in the years 1962-1965, and the icons of the iconostasis and the iconostasis were painted by Corneliu Baba. Between 1993-1995 they were executed paintings and exterior niches of the church.

“As artes promovem o pensamento; o pensamento promove a evolução do homem; por isso, o investimento no pensamento e nas artes tem que ser feito. (…) -- A mensagem, a linguagem, as opções

Mais uma vez, a discussão que se gerou após o anúncio da atribuição dos apoios da Direcção-Geral das Artes (DgArtes) fez-me pensar sobre a forma como este sector comunica com o público, com os cidadãos e contribuintes. Há uma questão maior, claro, a dos apoios em si: do sistema de candidaturas, da avaliação das propostas, do acompanhamento das estruturas, do propósito e da duração dos apoios. Mas hoje, aqui, a minha reflexão centra-se na comunicação.


Paula Sá Nogueira (PSN), da Companhia Cão Solteiro (que, pela primeira vez em 20 anos, não recebeu apoio da DgArtes) foi entrevistada no início deste mês pelo programa “Inferno” no Canal Q. Quando os apresentadores pediram para tentar explicar “à maioria” a sua afirmação que o Estado tem obrigação de financiar as artes, PSN explicou:


“As artes promovem o pensamento; o pensamento promove a evolução do homem; por isso, o investimento no pensamento e nas artes tem que ser feito. (…) Talvez as artes sejam aquilo que nos impede de dar um tiro na cabeça de manhã. Portanto, ou se investe nas artes ou em cemitérios.” (vídeo)












Paula Sá Nogueira no programa Inferno.







A entrevista de PSN foi partilhada e comentada pelos profissionais do sector, sobretudo por outros artistas. A opinião geral é que falou muito bem. No entanto, para mim, a questão centrou-se na mensagem, na linguagem e na sua adequação ao meio de comunicação (neste caso, a televisão). Fiquei também a pensar na escolha da pessoa que deverá dirigir-se ao público, à “maioria”, em momentos como este. Como é que o cidadão comum, o contribuinte que com os seus impostos apoia o trabalho do Cão Solteiro e de outros, terá recebido as afirmações de PSN? Terá ficado esclarecido? Revoltado pelo facto do Cão Solteiro não ter recebido o apoio, mesmo que nunca tivesse ouvido antes falar nesta companhia? Terá considerado dar um tiro na cabeça?


Não pretendo ser irónica. Também eu gostei de ouvir a PSN no programa do Canal Q. Mas eu trabalho neste meio, entendo o que a PSN quer dizer, conheço o contexto, conheço as especificidades do funcionamento deste sector. E nesta qualidade, diria que a mensagem não passa e que deveremos ter uma preocupação maior no nosso contacto com a “maioria”. O nosso discurso, tratando-se dos meios de comunicação social, não pode ser um discurso de consumo interno, apreciado e entendido pelos nossos pares, mas ineficaz com muitas outras pessoas, que são também partes interessadas. E talvez não deva ser o próprio artista a falar; pelo menos, não sempre.


Em 2012 tinha escrito sobre uma outra entrevista, realizada pouco depois de ser anunciado o corte de 100% nos apoios anuais e pontuais (Ministério da Cultura: Qual cultura? E de quem?). Nessa altura, o entrevistado era Jorge Silva Melo (JSM) num dos programas de notícias matinais da RTP. Disse o seguinte: “Eu, como espectador, vou deixar de ter espectáculos em que possa descobrir jovens talentos, jovens afirmações. (…) Os apoios não são para financiar os artistas, os apoios são para financiar o espectador. Porque se eu quiser ir ver um espectáculo do colectivo Truta, se ele não tiver apoio, terei que pagar mais ou menos 100 Euros por bilhete e não tenho esse dinheiro. E tenho direito de ver aquilo que os jovens criadores andam a fazer, a inquietar-se, a pensar. É esse apoio que a mim, enquanto espectador, me é retirado. (…)”.


Considerei, e considero, a resposta de JSM muito inteligente e, mais que isso, adequada ao contexto em que estava a ser dada a entrevista. Colocou-se no lugar do espectador, tentou explicar de que forma os cortes o afectam a ele, como cidadão, e a outros. Saiu do registo habitual, algo egocêntrico, do artista que muitas pessoas vêem ou ouvem uma vez na vida, quando perde o apoio da DgArtes, uma intervenção que talvez só sirva para reforçar a ideia da subsídio-dependência.





É urgente pensarmos a maneira como comunicamos com o exterior de forma mais estratégica, escolhendo o interlocutor, a mensagem e a linguagem mais adequados para cada contexto. A campanha britânica “I Love Museums” mostra um caminho possível: permite ouvir a voz de pessoas comuns, de quem será afectado pelos cortes (ler depoimentos). Penso que faz sentido, considerando que o destinatário final da mensagem é o governo e os partidos e que os políticos avaliam tudo com base nos votos que podem perder ou ganhar. A campanha encoraja ainda as pessoas a escrever directamente ao deputado do seu círculo eleitoral e disponibiliza online materiais gráficos em vários formatos, para facilitar a propagação da mensagem nas redes sociais e noutras plataformas. Devo ainda dizer que o facto de ser organizada pelo National Museum Directors’ Council foi uma agradável surpresa para quem vive num país onde não se ouve publicamente a voz dos directores dos museus nacionais em relação ao impacto dos cortes no funcionamento das entidades pelas quais são responsáveis.


Este tipo de feedback, um indicador qualitativo do nosso impacto na sociedade e na vida das pessoas, não nos é desconhecido. Mas penso que não o procuramos activamente, não o registamos convenientemente e não sabemos como e quando usá-lo. I Love Museums lembrou-me do caso da Casa Conveniente, que, em 2011, foi a primeira companhia de teatro portuguesa, se não me engano, a recorrer ao crowdfunding, com a campanha “Ser mecenas da Casa Conveniente por €12”. Quando em Novembro de 2011 Mónica Calle e Alexandra Gaspar vieram falar desta experiência numa conferência do ICOM Portugal sobre sustentabilidade financeira, partilharam com os presentes depoimentos maravilhosos e poderosos que as pessoas que quiseram apoiar (muitas, com mais de €12) enviaram por email, juntamente com o seu donativo. Várias vezes depois pensei se aqueles depoimentos terão sido aproveitados de alguma forma e qual. Não os vi nem quando a companhia renovou o pedido nem em materiais de divulgação nem no Facebook.


No entanto, estes são exemplos que envolvem pessoas que, a priori, gostam de um determinado projecto cultural ou artístico, que têm já uma relação com ele. Volto à minha preocupação inicial, que é “a maioria”, como disse o apresentador do “Inferno”, que inclui também quem não conhece ou não se relaciona. Como falar com o cidadão comum da necessidade de apoiar com dinheiro público trabalhos que ele próprio pode não apreciar, não entender, nem sequer conhecer? Como fazer com que “a maioria” considere que este apoio vai para uma causa comum, indispensável, uma causa que traz benefícios a quem usufrui e a quem não usufrui directamente? Seria mais fácil, talvez, se estivéssemos a falar de uma escola ou de um hospital, mas estamos a falar das artes. A nossa tarefa é bastante complexa, sabemo-lo. O que vamos fazer em relação a isso? 

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://musingonculture-pt.blogspot.com.br/2015/06/a-mensagem-linguagem-as-opcoes.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+blogspot/ZoenW+(MUSING+ON+CULTURE)