Ouvir o texto...

sábado, 18 de julho de 2015

Museos de India - India es una espectacular mezcla de gente, tradiciones y paisajes.

Si nos vamos a la India, será un viaje que nos revolverá interiormente y que permanecerá en nuestra memoria mucho después de haberlo abandonado. De los altísimos picos espolvoreados de nieve de las montañas del norte a las playas bañadas por el sol sofocante de la costa sur, toda India es impresionante. Junto con abundantes bellezas naturales, se elevan majestuosamente los templos exquisitamente tallados, antiguas fortalezas se asoman sobre barrancos profundísimos. 

1. Museo de la India | Nueva Delhi

Los aficionados del aire libre pueden explorar la selva en safaris para fotografiar grandes felinos, o crear una paleta de colores azules y blancos en las brillantes aguas de una de las muchas fantásticas playas, ir buscando la Verdad de camino al Himalaya, o simplemente inhalar aire con aroma a pino dando un paseo por un bosque mientras meditamos sobre la vida. India es lo inesperado. Un país que resulta siendo un gran reto, sobre todo para el visitante que por vez primera será testigo de lo que es la pobreza extrema, además la aglomeración de humanidad puede convertir la tarea más simple en una épica batalla. Incluso los viajeros veteranos pueden acabar con sus nervios destrozados en algún momento; sin embargo, todo esto forma parte de la magia de la India. 



Con una enorme capacidad para la inspiración, la frustración, la emoción, lo más recomendable es dejarse llevar por la "corriente", la actitud más sabia si deseamos mantener nuestra cordura. Un país de amor u odio - la mayoría de los viajeros mantienen el equilibrio entre los dos - sabiendo que abrazar la imprevisibilidad de la India es abrazar su verdadera alma.

Museos: hay muchos, muchísimos pero muy viejos y descuidados... Hemos elegido los que más nos gustan a nosotros. Veamos.





Es el museo más grande y antiguo de la India con exposición de colecciones verdaderamente raras de antigüedades, armaduras y ornamentos, fósiles, esqueletos, momias, y pinturas de Mughal, es decir, mega-ecléctico como casi todo en la India. Fue fundado por la Sociedad Asiática de Bengala en Kolkata (Calcuta), en 1814. El comisario fundador fue el Dr. Nathaniel Wallich, un botánico danés. Cuenta con seis secciones que comprenden treinta y cinco galerías de objetos culturales y científicos, a saber: Arte, Arqueología, Antropología, Geología, Zoología y Botánica. Esta es una institución de usos múltiples con actividades multidisciplinares apareciendo como instituto de importancia nacional en el séptimo programa de la Constitución de la India. Es uno de los museos más antiguos del mundo. Se trata de un organismo autónomo dependiente del Ministerio de Cultura del Gobierno de la India. El actual director del Museo de la India es el Dr. B. Venugopal. El museo ha estado cerrado a los visitantes debido a una restauración masiva incluyendo algunas actualizaciones en sus colecciones - no muchas -.

2. Museo Nacional de la India | Nueva Delhi


El Museo Nacional de Nueva Delhi es uno de los museos más grandes de la India. Fundado en 1949, es una institución que lleva a cabo gran variedad de actividades y exposiciones tanto permanentes como temporales que van desde la época pre-histórica hasta obras de arte moderno - más eclecticismo -. Funciona bajo la dirección del Ministerio de Cultura del Gobierno de la India. El proyecto original del Museo Nacional había sido preparado por el Comité Gwyer establecido por el Gobierno de la India en 1946. El museo cuenta con alrededor de 200.000 obras de arte de origen indio y extranjero, que abarcan más de 5.000 años de historia. Ojito, el museo permanece cerrado los lunes. También alberga el Instituto Nacional Museo de Historia del Arte, Conservación y Museología en la primera planta, institución que se estableció en 1983 y que ahora es una Universidad Autorizada desde 1989, dónde se imparten Masters y cursos de nivel de doctorado en Historia del Arte, Conservación y Museología.

3. Museo de Patna (no tiene site) | Patna


El museo fue construido por los británicos para conservar y mostrar los objetos históricos que se encuentraban en las inmediaciones de la capital del estado. El concepto de tener un museo en Patna surgió en 1912, después de que los estados de Bihar y Bengala se separaran. Museo Patna comenzó a funcionar en 1915 a partir de construcciones de bungalows del comisionado, en el campus de un instituto Sinha. Los objetos en exposición fueron trasladados a una nueva instalación del edificio del Tribunal Superior de Patna, antes de ser finalmente llevados al actual edificio en 1929. El edificio del museo de dos pisos, diseñado por Rai Bahadur Bishnu Swarup, fue terminado en 1928. Los objetos que se exhiben en el museo polivalente incluye objetos arqueológicos, monedas, objetos de arte, pinturas, instrumentos, textiles, pinturas, thankas, imágenes de bronce y esculturas e imágenes de terracota de artistas hindúes y budistas. El museo también expone una rara colección de pinturas del Imperio Británico - representan la vida del día a día en la colonia británica -, así como una buena colección relacionada con el primer presidente de la India, el Dr. Rajendra Prasad. También expone un cañón Primera Guerra Mundial (se puede ver en la foto superior), ¡yupi!

4. Museo y Galería de Arte Baroda | Varodara


Este famoso museo indio fue construido en 1894 siguiendo la línea del museo Victoria & Albert de Londres. El mayor Mant en asociación con RF Chisholm decidieron hacer para el edificio del museo una genuina arquitectura indo-sarracena. El Maharaja Sayajirao Gaekwad III, perteneciente a la dinastía de los Gaekwad marathas fundó el museo en 1887. Se completó el edificio del museo en 1894, cuando abrió sus puertas al público. La construcción de la galería de arte se inició en 1908, se terminó en 1914, pero no se abrió hasta 1921. Este museo conserva una rica colección de arte, escultura, una colección de etnografía y de etnología de la zona. Algunas de las pinturas no son las originales. Eso sí, la galería de arte ofrece una excelente colección de pintores británicos famosos Turner y Constable y otros muchos que atraen a turistas de todas partes del país y del extranjero amantes del arte; estas sí son pinturas originales. Exponen también una momia egipcia y el esqueleto de una ballena azul, siendo otras de las principales atracciones para los que visitan el museo. Otro tesoro incluye el famoso bronce Akota que data del siglo V d.C., una colección de miniaturas de Mughal, una galería de pleno derecho de Arte Tibetano y más muestras pictóricas de maestros europeos.

5. Museo del Gobierno del Estado de Bangalore | Bangalore


Este museo cuenta con dos plantas de exposición que se dividen en 18 galerías. Las galerías cubren secciones que abarcan escultura, historia natural, geología, el arte local, la música y la numismática. El museo es un centro arqueológico y tiene una rara colección de objetos históricos y geológicos, incluyendo joyas antiguas, esculturas, monedas e inscripciones. El museo cuenta con 70 pinturas, 84 esculturas, y cientos de otros objetos artísticos, algunos de los cuales se hicieron para el museo. El museo cuenta con esculturas de los períodos de Hoysala, Gandhara y Nolamba. Expone cerámica neolítica proveniente de las excavaciones llevadas a cabo en Chandravalli, excavaciones artefactos de Mohenjodaro, Halebid y Vijayanagar, terracota de Mathura y armas de Kodagu. Muchas de las reliquias expuestas en el museo tienen hasta 5.000 años de antigüedad. El museo también alberga pinturas bastante raras de los reinos de Deccan, Mysore y Tanjore. Cuenta con un modelo a escala de Srirangapatna, el fuerte de Tipu Sultan. Hay una losa en el museo de la época de Tipu que contiene 12 coplas persas. El museo también muestra varios instrumentos musicales antiguos. Un marco del estilo Tanjore con 64 Narayanas, es una pieza única que hay que ver.

6. Museo Napier | Thiruvananthapuram (Kerala)


El museo alberga una rara colección de objetos arqueológicos e históricos: ídolos de bronce, adornos antiguos, un carro del templo y tallas de marfil. También contiene la Galería de Arte Chitra Sri, que expone obras de Raja Ravi Varma y Nicholas Roerich, así como ejemplos de arte Mughal y Tanjore. Los jardines del museo también disponen de un jardín zoológico, que es uno de los más antiguas de la India. Este zoológico fue establecida en 1857 y se extiende sobre 220.000 m2 de terreno. El museo es una obra maestra arquitectónica fue diseñada por Robert Chisholm, un arquitecto consultor del Gobierno de Madrás, siendo la construcción terminada en 1880. El Museo Napier es un hito emblemático en la ciudad con su ornamentación y estilo arquitectónico con techo gótico y minaretes. La estructura indo-sarracena también cuenta con un sistema de aire acondicionado natural que es muy de agradecer.

7. Museo Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya | Bombay Oeste


El Chhatrapati Shivaji Mahåråj Vastu Saṅgrahālay (más sencillo el CSMVS), anteriormente Museo Príncipe de Gales de la India Occidental, es el principal museo en Bombay. Fue fundado en los primeros años del siglo XX por ciudadanos con mucha pasta de Bombay, y también con la ayuda del gobierno, para conmemorar la visita del entonces príncipe de Gales. El museo se encuentra en el corazón del sur de la gran ciudad, cerca de la Puerta de la India. El museo fue rebautizado en la década de 1990 o principios del 2000 como Shivaji, el fundador del imperio de Maratha. El edificio del museo está construido en el estilo arquitectónico indo-sarraceno muy común en esta clase de edificios, que incorpora elementos de otros estilos de la arquitectura como el mogol, Maratha y Jain. El edificio del museo está rodeado por un jardín de palmeras y camas florales. El museo alberga aproximadamente 50.000 objetos expuestos sobre la historia antigua de la India, así como objetos de tierras extranjeras, clasificadas principalmente en tres secciones: Arte, Arqueología e Historia Natural. El museo alberga también artefactos de la civilización del valle del Indo y otras reliquias de la antigua India de la época de los Gupta, Mauryas, Chalukyas y Rashtrakuta.

8. Museo Memorial Virasat-e-Khalsa | Anandpur


Este es el museo de los sikhs, situados en la ciudad santa, Anandpur Sahib, cerca de Chandigarh, la capital del estado de Punjab. El museo celebra actualemente los 500 años de la historia Sikh y el 300 aniversario del nacimiento de Khalsa, basado en las Escrituras escritas por el décimo y último gurú, Guru Gobind Singh. Los edificios que conforman el museo memorial están construidos en hormigón vertido en el mismo lugar; algunas vigas y columnas permanecen expuestas, aunque gran parte de las estructuras están vestidas con una piedra local de color miel. El complejo occidental más pequeño incluye una plaza de entrada, con un auditorio con 400 asientos de capacidad, centro de investigación y de dos pisos de biblioteca, añadiendo al edificio varias salas de exposiciones. El complejo oriental contiene un edificio-monumento circular, con espacio de exposición permanente, que consiste en dos grupos de galerías que tratan de evocar la arquitectura de la fortaleza de la región (más evidente en el Gurudwara cercano) formando una silueta espectacular contra el acantilado que rodea terreno. La fusión de las galerías en grupos de cinco en cinco refleja las Cinco Virtudes, un principio base del sijismo.

9. Museo Salar Jung | Hyderabad


El Salar Jung Museum es un museo de arte situado en Darushifa, en la orilla sur del río Musi en la ciudad de Hyderabad, Telangana, India. Es uno de los tres museos nacionales de la India. Dispone de una gran colección de esculturas, pinturas, esculturas, textiles, manuscritos, cerámicas, objetos metálicos, alfombras, relojes y muebles de Japón, China, Birmania, Nepal, India, Persia, Egipto, Europa y América del Norte, un millón de objetos en total. La colección del museo es fruto de la propiedad de la familia Salar Jung. Es el tercer museo más grande de la India y que alberga una de las colecciones de antigüedades más grandes del mundo perteneciente a un solo hombre. Este personaje es bien conocido en toda la India por sus colecciones más preciadas pertenecientes a diferentes civilizaciones que datan desde el siglo primero. Nawab Mir Yusuf Ali Khan Salar Jung III (1889-1949), el ex Primer Ministro de la séptima Nizam, invirtió una cantidad sustancial de sus ingresos de más de treinta cinco años para comprar esta valiosa colección, la pasión de su vida. Las colecciones dejadas en su palacio ancestral, 'Diwan Deodi' fueron anteriormente exhibidas allí como un museo privado que fue inaugurado por Jawaharlal Nehru en 1951. Los más ancianos creen que la actual colección constituye sólo la mitad de la riqueza del arte original recogido por Salar Jung III . Sus empleados robaron parte de ella, ya que Salar Jung estaba solo en el mundo (pobrecito) y dependía de su personal para mantener vigilancia en sus colecciones. Algunas piezas de arte también se perdieron o fueron robadas durante el desplazamiento del museo de Dewan Devdi a su actual emplazamiento. Más tarde, en 1968, el museo se desplazó a su actual ubicación en Afzalgunj y es ahora administrado por un Consejo del Gobernador de Telangana.

10. Museo Palacio Ujjayanta (sin site) | Agartala


El Ujjayanta es un antiguo palacio real del Tripura (estado principesco) situado en Agartala, capital del estado indio de Tripura, y que también sirvió como el lugar de reunión de la Asamblea Legislativa Tripura hasta 2011 siendo ahora un museo. Ujjayanta Palace es un atractivo turístico de Agartala, y sus visitas se llevan a cabo a través del Departamento de Turismo de Tripura (ojo al dato). El Palacio se encuentra a orillas de un pequeño lago rodeado por la exuberante vegetación de los jardines de Mughal en Agartala, con más de 28 hectáreas de parque. El palacio es una construcción exótica con varios templos hindúes dedicados a Lakshmi Narayan, Uma-Maheshwari, Kali y Jagannath. Es el museo más grande en el noreste de la India con una superficie de más de 800 acres de tierra en la capital. El museo palacio Ujjayanta era también un centro de comando hasta que el antiguo príncipe adhirió Tripura a la India en octubre de 1949. El museo exhibe el estilo de vida, las artes, la cultura, la tradición y la artesanía de la zona, además de las costumbres y prácticas de las diversas comunidades que residen en el noreste de la India. El nombre Ujjayanta fue dado por el célebre Rabindranath Tagore. El palacio fue comprado a la familia real por el gobierno de Tripura en 1972 por 2,5 millones de rupias, alojando la asamblea legislativa estatal hasta julio de 2011. Fue construido entre 1899 y 1901 por el entonces rey de Tripura, Maharaja Radha Kishore Manikya.

Y no vamos a seguir porque nos podríamos eternizar mostrando museos y museos bellos en arquitectura y emplazamientos, no tanto en sus colecciones, todo hay que decirlo. Pero no puede ser, tenemos bajas las revoluciones por lo de las vacaciones y demás. La semana que viene seguiremos viajando aunque al día de hoy no hemos decidido en qué dirección. Será una sorpresa, o no.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

------------------------------------------//







--//
MUSEALIA  --   · en MISCELÁNEA, MUSEO,MUSEOGRAFÍA, MUSEOLOGÍA, OPINIÓN, PATRIMONIO. ·

La palabreja con la que nos vamos a pelear hoy tiene dos acepciones, según se la considere como adjetivo o como sustantivo. El adjetivo “museal” sirve para calificar todo aquello que se relaciona con el museo a fin de distinguirlo de otros dominios (ejemplo: “el mundo museal” para designar el mundo de los museos);  como sustantivo, lo museal designa el campo de referencia en el cual se verifican no sólo la creación, el desarrollo y el funcionamiento de la institución museo, sino también la reflexión acerca de sus fundamentos y sus desafíos. 



Este campo de referencia se caracteriza por la especificidad de su alcance y determina un enfoque de la realidad (considerar una cosa bajo el ángulo museal es, por ejemplo, preguntarse si es posible conservarla para exponerla al público). La museología se puede definir como el conjunto de tentativas de teorización o de reflexión crítica referidas al campo museal o también, como la ética o la filosofía de lo museal.


1. Se señalará ante todo la importancia del género masculino, ya que la denominación de los diferentes campos (a los que pertenece el campo museal) se distingue (por lo menos en francés y en español), por utilizar el artículo definido masculino que precede a un adjetivo sustantivado (por ejemplo: lo político, lo religioso, lo social, sobreentendido el orden político, el orden religioso, etcétera). Por oposición, las prácticas empíricas se refieren generalmente a un sustantivo (se dirá la religión, la vida social, la economía, etcétera) aunque a menudo recurran al mismo término, precedido esta vez del artículo definido femenino (la política).

2. Lo museal designa la “relación específica del hombre con la realidad” (Stránský, 1987; Gregórova 1980). Toma su lugar principalmente al lado de lo político y, con el mismo título, de lo social, lo religioso, lo escolar, lo médico, lo demográfico, lo económico, lo biológico, etcétera. Se trata cada vez de un plano o de un campo original, sobre el cual se plantean problemas a los cuales corresponden conceptos. De esta manera, un mismo fenómeno puede encontrarse en la intersección de muchos planos, o para expresarlo en términos de análisis estadístico multidimensional, se proyecta sobre diversos planos heterogéneos. Por ejemplo, los OGM (Organismos Genéticamente Modificados) serán, en forma simultánea, un problema técnico (las biotecnologías), un problema sanitario (riesgos que involucran a la biosfera), un problema político (posturas ecologistas), etcétera, pero también un problema museal. En efecto, algunos museos de sociedad han decidido exponer los riesgos y los desafíos de los OGM.


3. Esta posición de lo museal como campo teórico de referencia abre considerables perspectivas para profundizar la reflexión, ya que el museo institucional aparece en adelante como una ilustración o una ejemplificación del campo (Stránsky). Esto tiene dos consecuencias:  No es el museo el que suscita la aparición de la museología, sino que es la museología, quien da fundamento al museo (revolución copernicana); Esto permite comprender, como surgidas de la misma problemática, experiencias que escapan a las características habitualmente asignadas al museo (colección, edificio, institución) para hacer lugar a los museos de sustitutos, a los museos sin colecciones, a los museos “fuera de los muros”, a las ciudades-museo (Quatremère de Quincy, 1796), a los ecomuseos y aún a los cibermuseos.


4. La especificidad de lo museal, es decir lo que lo hace irreductible con respecto a otros campos vecinos, reviste dos aspectos: La presentación sensible distingue lo museal de lo textual administrado por la biblioteca, cuya documentación se apoya en el soporte escrito (principalmente impreso: el libro) y requiere no sólo del conocimiento de una lengua, sino también del dominio de la lectura; esto procura una experiencia a la vez más abstracta y más teórica. En cambio, el museo no reclama ninguna de estas aptitudes. La documentación que propone es principalmente sensible, es decir, perceptible a través de la vista y a veces del oído, sin descartar los otros tres sentidos: el tacto, el gusto y el olfato. Esto hace que un analfabeto o un niño pequeño puedan siempre sacar algo en limpio de la visita al museo, en tanto que serían incapaces de explorar los recursos de una biblioteca. Explica también las experiencias producidas en las visitas para invidentes o disminuidos visuales, a quienes se ejercita en la utilización de sus otros sentidos – en especial el oído y el tacto – para descubrir los aspectos sensibles de los objetos expuestos. Un cuadro o una escultura están hechos para ser vistos y la referencia al texto (la lectura del cartel, si lo hay) viene a continuación y no es del todo indispensable. Se hablará entonces, a propósito del museo, de la “función documental sensible” (Deloche, 2007). (2) La puesta al margen de la realidad, porque “el museo se especifica separándose” (Lebenzstejn, 1981). A diferencia del campo político que permite teorizar la gestión de la vida concreta de los hombres en sociedad a través de la mediación de instituciones tales como el Estado, lo museal sirve para teorizar la manera en que una institución crea, por medio de la separación y la descontextualización, en suma, por la puesta en imagen, un espacio de presentación sensible “al margen de la realidad entera” (Sartre). Esto corresponde a una utopía, es decir, a un espacio totalmente imaginario, por cierto simbólico, pero no necesariamente inmaterial. Este segundo punto caracteriza lo que se podría llamar la función utópica del museo, ya que para poder transformar al mundo es indispensable poseer la capacidad de imaginarlo de otro modo, por lo tanto, de tomar distancia. He aquí por qué la ficción de la utopía no es necesariamente una carencia ni una deficiencia.

MUSEAL

s. m. adj. (neologismo construido por conversión en sustantivo de un adjetivo de uso reciente). Equivalente inglés: museal; francés: muséal; alemán: Musealität, museal (adj.); italiano: museale; portugués: museal.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Clicar aqui para ler artigo série 1/7 - A linguagem cinemática: uma nova linguagem? O conteúdo parte para uma abordagem histórica sobre o uso inicial do videoteipe pelas artes plásticas, sua legitimação por grandes museus e seu posterior desdobramento para outras formas de arte englobadas sob o nome de arte-comunicação.

Dentro da abordagem a propósito dos avanços propiciados pelas novas tecnologias, o texto com postagens de 1/7 até 7/7, procura fundamentar a intertextualidade que passa a existir entre as artes plásticas e a comunicação a partir do momento em que artistas plásticos se apropriam dos meios de comunicação como forma de expressão artística, nos anos 60 do século passado. 



O conteúdo parte para uma abordagem histórica sobre o uso inicial do videoteipe pelas artes plásticas, sua legitimação por grandes museus e seu posterior desdobramento para outras formas de arte englobadas sob o nome de arte-comunicação. A partir dessas manifestações, o artigo analisa as transformações ocorridas nas formas de recepção da obra de arte, quando essa se transforma em linguagem, e linguagem cinemática, e consequentemente, em comunicação.

Introdução
Foram muitas as aplicações do videoteipe e, posteriormente, das mídias digitais, nas artes plásticas, no transcorrer de sua história.

Quando a Sony Corporation lançou, no início dos anos 60 (séc. XX), um equipamento portátil de televisão relativamente barato, estava sendo publicada a obra de Marshall McLuhan, Understanding media, obra sintomática do início de todo um debate em torno dos meios de comunicação de massa. Essa tendência amplia-se para o campo das artes, que passa a se utilizar das novas tecnologias como forma de expressão artística. O desenvolvimento tecnológico passa a capitanear um papel fundamental na vida social.

--
Historicamente o artista plástico era aquele que oferecia ao seu público experiências relacionadas com o imaginário de sua cultura, e que, através de um trabalho de reconhecimento e empatia, reinterpretava seus significados para uma audiência maior. Hoje, a tecnologia cria condições para que este incorpore à sua obra novas ferramentas e técnicas que transformam o objeto de arte, o que se transformou em uma necessidade cultural. (DAVENPORT apud GUBERNIKOFF, 2010, p. 123).
--

Em 1964, Nam June Paik comprou o primeiro equipamento de videoteipe e o integrou a um contexto escultural. Hoje, é evidente que o uso do vídeo nas artes plásticas se constitui em uma ferramenta admirável que permite a exploração de novos objetos na arte contemporânea. Inicialmente empregado como uma crítica aos meios de comunicação de massa, mais especificamente à televisão comercial, presentemente é quase impossível indicar a variedade de empregos do videoteipe por artistas plásticos em obras de arte pessoais.

No início, eram três as formas de videoteipe empregados em exposições de arte: os VTs de orientação sociológica, que denunciavam aspectos da vida social ignorados pela televisão comercial; os voltados à pesquisa e manipulação do potencial eletrônico do meio; e os utilizados pelos artistas para explorar e transmitir preocupações estéticas mais amplas. 

O fato de um número cada vez maior de artistas vir a trabalhar com os meios de produção para a televisão, especulando sobre sua natureza, causou perplexidade entre os críticos e o público da época. Afinal, a televisão não era um “imenso deserto”, símbolo dos interesses econômicos capitalistas?

Essas críticas feitas com relação às obras de arte que se utilizavam do videoteipe ignoravam a reestruturação radical que ocorrera na indústria da televisão, provocada pela introdução de equipamento portátil, leve e barato, que tornara acessível a todos a manipulação de imagens audiovisuais. 

Na verdade, a arte do vídeo, em toda sua variedade de formas, deveria ser avaliada a partir de uma apreensão dos problemas estéticos contemporâneos impostos pelo novo meio. Com a introdução do videoteipe, um grande número de dispositivos para a gravação e reprodução de imagens e sons, tais como equipamentos para filmar, editar e projetar, tornou-se acessível ao artista, que passou a se utilizar desse sistema da televisão com o intuito de destacar esse material do desenvolvido pela mídia. E o videoteipe passou a ser exibido em circuitos fechados, no ambiente de museus e em galerias comerciais.


Continuação: dia 19/07/2015 as 12h00min série 2/7

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
produção bibliográfica de Giselle Gubernikoff

Giselle Gubernikoff
Possui o 1o. Ano de Jornalismo pela Fundação Armando Álvares Penteado (1971), graduação em Artes/Cinema pela Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo (1976), mestre em Artes/ Cinema pela Universidade de São Paulo (1985), doutora em Artes/ Cinema pela Universidade de São Paulo (1992), livre-docência em Ciências da Comunicação/ Publicidade pela Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo(2000). Professora Titular pela ECA USP em Artes Visuais/Multimídia e Intermídia na especialização Fotografia, Cinema e Vídeo (2002). Atualmente é professora titular do Departamento de Artes Visuais da Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo. Tem experiência na área de Audiovisual/ Cinema, com ênfase em Produção, Roteiro e Direção Cinematográficos, atuando principalmente nos seguintes temas: mídias digitais e novas tecnologias de comunicação, linguagem cinematográfica, produção audiovisual, cinema publicitário, representação feminina, cinema brasileiro, cinema e consciência cultural e museologia e mídias digitais.
(Texto informado pelo autor)




MUSEO VASA, Galärvarvsvägen, Stockholm, Suécia - O Vasa é o único navio de guerra do século XVII existente no mundo.

Com 95% do casco original do barco preservado e ornamentado com centenas de esculturas talhadas, o Vasa é um tesouro artístico único e uma das maiores atracções turísticas do mundo.


Português


O navio encontra-se exposto num museu especialmente edificado para o albergar, situado em Estocolmo. No interior deste museu, são apresentadas nove exposições relacionadas com o navio, uma loja com ampla gama de artigos e um restaurante de luxo. O filme sobre o Vasa é apresentado em dezasseis línguas. O Museu Vasa atrai mais visitantes do que qualquer outro museu da Escandinávia. Por si só, é já um motivo mais do que suficiente para visitar Estocolmo.

NAUFRÁGIO DO VASA
A 10 de Agosto de 1628, um potente navio de guerra deixava o porto de Estocolmo. Era o recentemente construído Vasa, cujo nome se deve à dinastia Vasa reinante. Para assinalar esta data solene, foi disparada uma salva dos canhões, projectada através das canhoneiras que bordavam ambos os flancos do navio.

À medida que o imponente navio se deslocava lentamente na direcção da entrada do porto, levantou-se uma rajada de vento. O Vasa inclinou-se, mas voltou a endireitar-se. Uma segunda rajada de vento fez com que o barco se inclinasse completamente para um dos lados. A água infiltrou-se através das canhoneiras abertas e o Vasa afundou-se, levando com ele para as profundezas do mar, pelo
menos, 30 ou mesmo 50 dos 150 tripulantes. Só passados 333 anos é que o Vasa voltou a ver a luz do dia.

O AUTOR DO ACHADO
Anders Franzén, um investigador independente, iniciou as buscas do Vasa no início dos anos cinquenta. Desde a sua infância que sentia um enorme fascínio pelos destroços dos navios naufragados nas proximidades da casa dos seus pais, no arquipélago de Estocolmo. O verme xilófago, Teredo navalis, devorador de cascos de madeira em águas salgadas, não tem grandes hipóteses de sobrevivência nas águas salobras do Báltico. Anders Franzén apercebeu-se da
importância desse facto para os navios afundados no Báltico e, em 1956, redescobriu o Vasa.

ENORME PARA O SEU TEMPO
O Vasa foi construído em Estocolmo, sob a supervisão do armador holandês Henrik Hybertsson, que contou com a ajuda de carpinteiros, marceneiros, escultores, pintores, vidraceiros, veleiros, ferreiros e muitos outros artesãos. Ao todo, trabalharam no Vasa, quatrocentas pessoas.

O navio foi mandado construir por Gustavo Adolfo II, rei da Suécia, e demorou dois anos a ser terminado. Possuía três mastros e podia suportar dez velas, media 52 metros da cabeça do mastro à quilha e 69 metros da proa à popa e pesava 1200 toneladas. Depois de terminado, tornou-se num dos barcos mais poderosos jamais construído.

O QUE CORREU MAL?
Hoje em dia, é possível calcular com precisão a forma como um navio deve ser projectado de forma a navegar de forma eficaz. No século XVII, utilizavam tabelas de dimensões consideradas eficazes no passado. Com base em documentos contemporâneos, sabemos agora que os projectos de construção do Vasa foram alterados depois de começarem as obras.

O rei pretendia que a bordo fosse instalado um número de canhões superior ao normal, o que significa que as dimensões inicialmente escolhidas para o navio deixaram de ser apropriadas e os construtores viram a sua situação complicar-se. O navio foi construído com uma superestrutura superior, com dois convés fechados para canhões. No fundo do navio foram colocadas inúmeras pedras
enormes que serviam como lastro para o manter estável na água. Mas o Vasa estava demasiado desequilibrado e as 120 toneladas de lastro não eram suficientes.

O QUE LEVOU À CONSTRUÇÃO DO VASA?
O Vasa era suposto ser um dos maiores navios da Marinha sueca.Possuía 64 canhões, a maioria de 24 libras (disparavam balas que pesavam 24 libras ou mais de 11 kg). A Suécia possuía cerca de vinte navios de guerra, mas nenhum deles transportava tantos canhões e tão pesados como os do Vasa.

O Vasa teria provavelmente navegado para a Polónia, que durante anos foi o inimigo número um da Suécia. Na Polónia reinava o Rei Sigismund, primo do rei sueco (o avô paterno era o mesmo). Sigismund tinha sido, em tempos, regente da Suécia, mas foi deposto por praticar a fé católica.

APÓS A RECUPERAÇÃO DO VASA
Após vários anos de preparação, o Vasa voltou novamente à superfície em 24 de Abril de 1961. Era agora necessário preservá-lo. Destroços naufragados durante tanto tempo tinham de ser submetidos a um tratamento especial, caso contrário, existia o risco de a madeira fender e desfazer-se em pedaços com o passar do
tempo.

Inicialmente, o Vasa foi salpicado com água, enquanto os peritos tentavam descobrir um método de conservação apropriado. O conservante escolhido foi o polietileno glicol (PEG), um produto maleável solúvel na água que penetra lentamente na madeira, substituindo a água. A vaporização com PEG continuou durante vários anos.

AS ESCULTURAS
Juntamente com o Vasa, foram recuperados mais de 14 000 objectos de madeira soltos, incluindo 700 esculturas. Estas foram preservadas individualmente e recolocadas nos lugares de origem, no navio. Esta tarefa revelou ser um autêntico quebra-cabeças.

Os navios de guerra do século dezassete não eram simples engenhos de guerra, eram autênticos palácios flutuantes. As esculturas recuperadas possuíam vestígios de ornamentos dourados e de pintura. As análises actuais mostram que tinham sido pintadas com cores garridas sobre um fundo vermelho. As esculturas
representavam leões, heróis bíblicos, imperadores romanos, criaturas marinhas, divindades gregas, entre outros, e tinham por objectivo enaltecer a monarquia sueca e exprimir o seu poder, a sua cultura e as suas ambições políticas.

QUAL O ESTADO ACTUAL DO VASA?
A conservação e manutenção do Vasa constituem uma tarefa ininterrupta. A sua conservação depende essencialmente de um clima estável. Enquanto os destroços estiveram submersos, as cavilhas de ferro desfizeram-se com a ferrugem, escurecendo as tábuas de carvalho. No final, apenas estava preso por cavilhas de madeira. Os poluentes existentes na água formaram grandes quantidades de enxofre, que foi penetrando na madeira. Actualmente, o enxofre
reage com o oxigénio transformando-se em ácido sulfúrico, que é nocivo para a madeira, mas inofensivo para os visitantes do museu. As investigações para a conservação a longo prazo do Vasa continuam.

VASA A MÁQUINA DO TEMPO
Quando o Vasa se afundou, o tempo parece ter parado. O que foi recuperado em 1961 foi uma peça em bom estado de conservação do século XVII. Cada um dos inúmeros objectos recuperados tem uma história para contar. Entre eles, encontram-se esqueletos dos membros da tripulação, bem como os seus pertences e o equipamento do navio.

No meio da lama e do lodo, no fundo do Vasa, os autores do achado encontraram as seis velas que não tinham sido desfraldadas quando o navio naufragou. São as velas mais antigas do mundo a terem sido recuperadas e, antes do trabalho de conservação, encontravam-se num estado de fragilidade extrema. As investigações sobre os achados continuam ainda. No museu, encontram-se em exposição vários objectos exclusivos, dando a conhecer vivências de outras eras e dos respectivos povos.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.vasamuseet.se/sv/Sprak/Portugues/

VISITA AO MUSEU VASA
Horário de abertura
2 de Janeiro – 31 de Maio e 1 de Setembro – 30 de Dezembro 
10 horas – 17 horas, Quartas-feiras 10 horas – 20 horas 
(Restaurante Vasa 10 horas – 16 horas)

1 de Junho – 31 de Agosto 
8h30 – 18 horas 
(Restaurante Vasa 9h:30 – 17h:30)

31 de Dezembro
10 horas – 15 horas 
(Restaurante Vasa 11h:30 – 14 horas)

Fechado a 1 de Janeiro, 23 a 25 de Dezembro
Entrada

Adultos SEK 130 
Crianças (0–18 anos) SEK 0 
Estudantes (é necessária a apresentação de cartão de estudante) SEK 100

São realizadas visitas guiadas pelo museu, em inglês, várias vezes
por dia. 
As visitas guiadas para grupos de mais de 9 pessoas devem ser
marcadas com antecedência. 
O filme sobre o Vasa é legendado em inglês e apresentado de hora
em hora. 
É possível assistir ao filme com legendas noutras línguas, por
marcação prévia. 
E-mail para reservas: bokningen.vasa@maritima.se
Como visitar o museu de Vasa

O museu encontra-se na Ilha do Djurgården, á direita depois de se passar a ponte (Djurgårdsbron). O endereço é Galärvarvsvägen 14, Estocolmo.
A pé: da estação Central (30 minutos) ou da estação Karlaplan (10 minutos)
De eléctrico: O Nr 7 da paragem Sergels torg/Hamngatan, sída na parágem Nordiska museet/Vasamuseet.
De autocarro: O Nr 69 da estação Central ou Sergels torg, saída na parágem Djurgårdsbron. O Nr 67 da parágem Karlaplan, saída na parágem Nordiska museet/Vasamuseet
De barco com destino ao Djurgården: embarcar no Slussen/Gamla Stan ou também em Nybroplan (durante a epoca de verão).
Djurgården

Antiga área de caça real, a ilha de Djurgården é actualmente um espaço fantástico de entretenimento e lazer no centro de Estocolmo, visitado por milhões de pessoas todos os anos. As suas principais atracções incluem o Skansen, o primeiro museu do mundo ao ar livre, o Junibacken com personagens tiradas dos contos infantis de Astrid Lindgren e muito apreciadas pelas crianças, o parque de diversão Gröna Lund, o Museu Vasa, e muitos outros.
Autocarros de turismo

Existe parque de estacionamento para os autocarros de turismo no exterior do museu.
Viatura particular

Em Djurgården, os parques de estacionamento são escassos. É mais simples estacionar o carro antes de chegar à ponte, em Strandvägen ou Narvavägen.

Скарби України. 13 загублених скарбів України, які ще можна відкопати -- Tesouros perdido da Ucrânia que ainda podem ser encontrados. -- Treasures of Ukraine. 13 Ukraine lost treasure that you can still dig

Вже давно ні для кого не є таємницею, що по всій Україні у різні часи були заховані всілякі скарби, які досі не дають спокою мисливцям за ними. З плином часу в руки істориків і археологів потрапляли відомості про існування і приблизне місцезнаходження захованих цінностей, проте далеко не всі з них вдавалося швидко відшукати. Отже, де сьогодні можна шукати стародавні реліквії, надійно укриті від людських очей в українській землі.


Походження лаврських печер і захованих у них скарбів має кілька версій. Згідно найбільш правдоподібної, печери були викопані монахами, які побажали віддалитися від мирської суєти і провести там решту життя у смиренні і служінні Богу. Згодом невеликі підземні ходи і печерки були об’єднані у пов’язані між собою лабіринти. Так з’явилися Дальні печери, через які теоретично можна потрапити у печери Варязькі.

Коли за часів Київської Русі солідний загін розбійників-варягів грабував торгові судна у цих краях, то все награбоване золото та інші цінності звозилися в одну з печер. Пізніше монахи відшукали скарби і, розділивши незліченні багатства на чотири частини, сховали їх у різних місцях. Російський цар Петро I, застосовуючи тортури, зумів дізнатися місцезнаходження лише одного скарбу від одного монаха; решта забрали таємницю із собою у могилу. Лише на початку 20 століття під час ремонтних робіт у Лаврі вдалося випадково виявити нішу з монетами і золотим начинням. А після київського землетрусу в 1975 році дала тріщину одна з внутрішніх стін огорожі. На дні розлому виявили дві великих кованих скрині. Це були ті самі варязькі скарби, заховані ченцями від очей жадібних володарів. Останній, четвертий скарб, досі перебуває у надрах лаврських печер.

фото: historicaldis.ru
Скарби кримського хана Шагін-Гірея

Кримський півострів впродовж століть був місцем, де татарські хани зберігали гроші і коштовності, золото і срібло, прикраси та начиння. Стали з’являтися чутки, що перетворилися у легенди, одна з яких зводиться до наступного: в околицях Ханського палацу в Бахчисараїзарито золото і цінності, що належали Шагін-Гірею – останньому з династії ханів. Спочатку ідеєю, що б то не сталося відшукати скарб, загорілися любителі-шукачі пригод, потім інтерес стали проявляти археологи. А відносно недавно, подейкують, навіть працівники Служби безпеки України інтенсивно працювали лопатами навколо палацу, мабуть, розшукуючи скарби кримського хана.

фото: metmuseum.org.
Золото древніх скіфів

Хлібороби і войовничі кочівники скіфи залишили після себе велику кількість курганів, де були поховані представники знаті, а разом з ними – безліч золотих прикрас, особистих речей і навіть коней, слуг і дружину, попередньо всіх убивши. Скіфи вірили в загробне життя і прагнули забезпечити небіжчиків всім необхідним для гідного життя на тому світі.

Протягом століть завжди вистачало мисливців за скарбами, тому цілком закономірно, що на сьогоднішній день більшість курганів остаточно розграбовані. Однак археологам вдається відшукати вцілілі цінності, які згодом займають місця в музеях. Це прикраси із зображенням звірів, кубки, гребені та інші предмети із золота.

Найбільшою знахідкою стала відома пектораль – нагрудна прикраса вагою більше кілограма, яку виявили під час розкопок кургану Товста Могила на Дніпропетровщині. Тонка робота, з якою виконана пектораль, викликала чималий інтерес у всьому світі і з новою силою заохотила науковців до скіфського напрямку в археології, як до одного з найбільш перспективних.

фото: toursdekiev.com.ua.
Скарби Нестора Махна

Революційний діяч, що згодом розсварився з більшовиками, Нестор Іванович Махно оточив своє життя пеленою таємниць, що огорнуло його постать всілякими домислами. Деякі з них відповідали істині, а саме – неймовірне багатство самого батька, яке дозволяло утримувати своє військо в повній бойовій готовності і не мати проблем з продовольством. Висловлюючись сучасною мовою, активи махновців зберігались у вигляді золотих царських червінців, які потрапляли до них у результаті грабежів багатих поміщиків і міських банків.

Але все рано чи пізно закінчується, і вільне життя махновців теж стало хилитися до заходу. Залишок життя Нестор Махно провів у Франції, в передмісті Парижа, перебиваючись скромними сумами від Союзу анархістів. Всі грошові активи були складені у відра і заховані в різних місцях в Україні – починаючи від лісів Гуляйполя Запорізької області (де народився і виріс Махно) і закінчуючи Старобільським Луганської області, де заритий великий ящик з золотом. У село Гаврилівка, за свідченням НКВС, навідувалися посланці Махна, щоб відвезти скарби з собою, але були схоплені. У них було вилучено два відра з золотом. Місцезнаходження решти скарбу на сьогоднішній день достеменно невідомо.

фото: klads.org.
Золото «Чорного принца»

У розпал Кримської війни, в листопаді 1854 року, на зовнішньому рейді Балаклавської бухти поблизу Севастополя затонуло англійське судно «Чорний принц». Причиною тому був небачений досі шторм, зривав дахи з прибережних будівель і трощив усе на своєму шляху. «Чорний принц» віз боєприпаси, теплий одяг і медикаменти, але по закінченні Кримської війни з’явилися відомості про те, що на кораблі були золоті соверени – зарплата для англійських солдатів. Пізніше стало відомо: 30 діжок із золотом; а ще пізніше навіть встановили грошовий еквівалент – 60 мільйонів рублів золотом.

У середині 20-х років 20 століття спільними зусиллями радянських і японських водолазів були проведені тривалі пошукові роботи, проте окрім окремих предметів та кількох золотих монет ніяких ознак діжок із золотом більше виявлено не було. До цього дня море зберігає цей скарб в недоторканності.

фото: coinshop.wordpress.com.
Барила і золотий тунель Хмельницького

Вирішивши покінчити із залежністю від Польщі, Богдан Хмельницький пішов війною проти шляхти, забираючи в результаті вдалих бойових операцій польське золото, яке звозилося в приватну резиденцію гетьмана в Суботові. Історики посилаються на письмові підтвердження того, що Хмельницький з цього золота карбував монети з гербом української держави і своїм ім’ям, проте монети так і не були знайдені. За однією з версій, барила з золотими монетами могли бути закопані в підземному тунелі, який з’єднував Суботів і Чигирин, де знаходився козачий штаб. Але на сьогоднішній день тунель завалений, і дістатися до передбачуваного місцезнаходження скарбів вельми проблемно.

За іншою версією, частина скарбів могла бути похована під Суботівським пагорбом Вовчий Шпиль. Але в кожному разі, очевидним місцезнаходженням скарбів Хмельницького залишається національний заповідник Чигирин Черкаської області.

фото: emgoldex.com.
Золото Павла Полуботка

Наказний гетьман і чернігівський полковник Павло Полуботок був одним з найбагатших людей України: він мав чималу колекцією ікон, коштовностей, зброї і великі запаси золота. Після сварки з гетьманом Іваном Мазепою Полуботок почав підтримувати політику російського царя Петра I. Однак після смерті гетьмана Скоропадського став на захист незалежності України, що спричинило гнів Петра. Полуботка арештовано, майно конфісковано. Незадовго до свого арешту Полуботок передав на зберігання близько 200 тисяч золотих монет Банку Англії; пізніше стало відомо, що частково своє золото гетьман заховав у Сумській і Чернігівській областях, а саме – у містах Глухів і Любеч.

фото: hronika.info.
Скелі Олекси Довбуша

Ватажок гуцульських опришків і народний месник Олекса Довбуш здобув славу карпатського Робін Гуда, відбираючи у місцевих феодалів надлишки багатств і роздаючи їх біднякам, з яких походив сам. Але дещо з усього цього потрапляло в руки опришків, відправлялося на зберігання в тайники, зроблені в скелях. Згодом вони названі ім’ям борця з багатіями. Крім самих Скель Довбуша, частина скарбів може бути захована в покинутих колодязях і під великими каменями. Місцезнаходження скель: Долинський район Івано-Франківської області.

фото: wikipedia.org.
Скарби на Хортиці

По суті, вся Хортиця рясніє всілякими скарбами. До цих пір тут періодично знаходять зброю козаків, домашнє начиння, прикраси, курильні трубки, пляшки і т д.

Козаки звозили на Запорізьку Січ все добро, здобуте у ворогів татар і турків. Якась частина поповнювала військову скарбницю, решта розподілялося між козаками. Щоб уберегти здобич, її надійно ховали, а тому у практично кожного козака на Хортиці був тайник, причому не обов’язково в землі. Наприклад, золотими монетами вщерть набивалися чавунні гармати, які потім опускали в річку. Після ліквідації Січі козаків силоміць переселили на Кубань, але вони припускали, що це тимчасово і розраховували повернутися за своїми скарбами, які перед виселенням надійно сховали. Існують різні версії долі скарбів війська Запорізького: за одними даними, вони так і покояться в землі Хортиці, за іншими – їх встигли вивезти.

Урочище Сагайдачного давно є чи не Меккою для мисливців за скарбами. Місцеві старожили подейкують, що тут десь під камінням зариті гроші – золоті та срібні монети.

фото: klads.org.
Золотий кінь запорожців

Згідно з однією з численних легенд, біля гирла річки Скарбної, що впадає в Дніпро, була захована вся запорізька казна. Також легенда свідчить, що з монет був відлитийзолотий кінь. Як і набиті монетами гармати, запорожці втопили коня в Скарбній. Тому річка і отримала свою назву.

Місцеві жителі стверджують, що найбагатше скарбами місце – це Великий Луг, тому тут досить часто знаходять мідні і срібні монети і інший скарб, захований козаками. Ще одна легенда стосується Стрілецького острова, де перед самою ліквідацією Запорізької Січі козаки заховали зброю, золото і срібло. На місцезнаходження скарбу нібито вказує товста гілка дуба, що росте навпроти острова. Чималий інтерес для шукачів скарбів представляє і Канцерський острів поряд з Хортицею. У тамтешній печері, кажуть старожили, заховані барила із золотом. Проте спроби розкрити завалений вхід закінчувалися нічим, а якщо і вдавалося потрапити в печеру, не було впевненості повернутися живим.

фото: mestoklada.ru.
Скарби гетьмана Мазепи

Свого часу український гетьман Іван Мазепа був одним з найбагатших людей не тільки України, а й Європи. Основу гетьманського багатства становили золото і коштовності на суму близько мільйона тодішніх рублів, що сьогодні можна порівняти з мільярдом доларів. Але, як і у випадку з Нестором Махном, насолодитися своїми незліченними скарбами Мазепа не зумів, провівши залишок життя в убогості.

Самі ж скарби були заховані в різних місцях. Частина зарита в підземеллях резиденції Мазепи в Батурині, частина – в селі Гончарівка, в околицях замку на крутому березі річки Сейм поруч з дорогою, що веде в Конотоп. Ще одна частина гетьманського скарбу прихована в Києві, а саме – в районі підземного переходу біля готелю «Салют». Під час будівництва підземки робочі виявили вхід, але в силу якихось причин не стали туди лізти, а просто засипали його. Ще одне з передбачуваних місць скарбу – околиці Бахмача.

фото: vilingstore.net.
Скарб Вишневецького в Лубнах

Поблизу міста Лубни на Полтавщині знаходиться фортеця, яка свого часу була резиденцією польського князя Ієремії Вишневецького. Очевидно, магнат планував ґрунтовно осісти в замку, оскільки у його підземеллях зберігалися незліченні багатства, які, щоправда, довелося залишити через стрімкий наступ війська Хмельницького. Взявши з собою тільки найнеобхідніше, Вишневецький зі своїм військом спішно залишив фортецю, яку незабаром захопили козаки і зруйнували її. Таким чином, золото Вишневецького опинилося під руїнами замку.

До кінця 19 століття стало відомо про наявність величезного тунелю, який привернув увагу багатьох шукачів скарбів, але, крім кількох срібних монет, на підлозі нічого суттєвого знайти не вдалося. До того ж просунутися ґрунтовно вглиб неможливо через брак повітря. Щоб уникнути можливих жертв, тунель був завалений за вказівкою місцевої влади.

На початку 20-х років 20 століття група археологів виявила ще кілька підземних тунелів з останками польських вояків, які, мабуть, задихнулися, ховаючись від козаків. Але скарб Вишневецького так і залишився практично недоторканним.

фото: klads.org.
Золото Данила Апостола

Данило Апостол був останнім гетьманом, що спирався на запорізькі традиції і прагнув зберегти вільний козацький дух. Також він чимало зробив для України і прямо заявив російському царю Петру I, що політичні методи Росії – дикість і азіатчина, які блокують розвиток країни і ставить під загрозу безпеку сусідів.

Данило Апостол був досить багатий, крім того, ще гетьман Мазепа подарував йому землю у Великих Сорочинцях (Полтавська область, Миргородський район). Апостол докупив землю, побудувавши маєток і Спасо-Преображенський храм, а також цілу мережу підземель і катакомб, в яких заховав свої незліченні багатства. Данило Апостол мав слабкість до масивної посуди із золота і срібла, дорогої зброї, творів мистецтва і т.д. Гігантський скарб прихований в підземеллях, частину входів до якого ретельно приховано, але деякі мають мало не парадні входи. З часом вони обвалилися, але пошуки скарбу Данила Апостола не припиняються досі.

фото: libavasail.lv.

Існує ще безліч незнайдених скарбів з коштовностями, монетами, зброєю, золотом: від золота гайдамаків до злитків Київського держбанку, місцезнаходження яких так і залишилося таємницею. Історики, археологи і просто шукачі пригод продовжують знаходити тайники і клади, вміст яких займає місце в музеях. Згідно з українським законодавством, той, хто знайшов скарб, може претендувати тільки на його частину – 25%; в іншому випадку справа може перетворитися на кримінальну за фактом приховування скарбу. Правда, навіть цей нюанс мало кого сьогодні бентежить, і знайдене золото, наприклад, легко і невимушено продається ювелірам або дантистам для переплавлення.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração: 

Галина Онищенко

автор Petro Lazarev спеціально для igotoworld.com

Un tableau de Bernardo Cavallino acquis par le Musée Fabre

Acquisition - Montpellier, Musée Fabre - L’excellente exposition du Musée Fabre consacrée à la peinture napolitaine au XVIIe siècle, sur laquelle nous reviendrons plus longuement très prochainement, est l’occasion de découvrir pour la première fois sur ses cimaises un tableau qu’il vient juste d’acheter auprès de la galerie Canesso.


Bernardo Cavallino (1616-1656)
La Mort de saint Joseph, vers 1640
Huile sur toile - 46,5 x 36 cm
Montpellier, Musée Fabre
Photo : Didier Rykner

JPEG - 256.7 ko
Il s’agit d’une toile de Bernardo Cavallino représentant La Mort de saint Joseph. Élève de Massimo Stanzione, celui-ci est un des artistes napolitains les plus raffinés. On admirera particulièrement dans cette œuvre la manière dont il réinterprète le luminisme et le naturalisme caravagesque hérité de son maître. L’ensemble de la scène se passe dans la pénombre, sans source de lumière réellement identifiée. Au premier plan, le saint mort est représenté dans une gamme de couleurs grises et beiges d’une subtilité particulièrement frappante. La mort édifiante de Joseph est contée par les évangiles apocryphes. Deux figures se penchent sur lui : le jeune Jésus, encore imberbe qui lève la main droite pour montrer le ciel. À l’arrière-plan se tiennent deux figures dont l’une tient le lys. Sans doute s’agit des figures des archanges Michel et Gabriel qui accompagneront le saint au Paradis. Patron de la bonne mort, Joseph meurt paisiblement.

On ne sait pas quel était la destination de cette œuvre, qui peut être datée vers 1640. Il peut s’agir d’un modello pour un grand retable, ou d’une œuvre de petit format destiné à la dévotion privée. Il vient renforcer la collection italienne du Musée Fabre qui s’est récemment enrichi d’un autre tableau napolitain, par Andrea Vaccaro, qui se trouve, lui aussi, dans l’exposition.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.latribunedelart.com/un-tableau-de-bernardo-cavallino-acquis-par-le-musee-fabre