Ouvir o texto...

terça-feira, 21 de julho de 2015

MUSEO - · en CULTURA, INSTITUCIONES,MUSEOGRAFÍA, MUSEOLOGÍA, PATRIMONIO. ·

El término “museo” puede designar tanto a la institución como al establecimiento o lugar generalmente concebido para proceder a la selección, el estudio y la presentación de testimonios materiales e inmateriales del individuo y su medio ambiente. La forma y las funciones del museo han variado sensiblemente en el curso de los siglos. Su contenido se ha diversificado al igual que su misión, su forma de funcionamiento y su administración.


1. La mayoría de los países establecen definiciones de museo a través de textos legislativos o por intermedio de sus organizaciones nacionales. La definición profesional de museo más difundida sigue siendo hasta hoy la consignada desde 2007 en los Estatutos del Consejo Internacional de Museos (ICOM): “El museo es una institución permanente, sin fines de lucro, al servicio de la sociedad y de su desarrollo, abierta al público que adquiere, conserva, estudia, expone y transmite el patrimonio material e inmaterial de la humanidad y de su medio ambiente con fines de educación y deleite”. Esta definición reemplaza a aquella que ha servido de referencia al mismo Consejo durante más de treinta años: “El museo es una institución permanente, sin fines de lucro, al servicio de la sociedad y de su desarrollo, abierta al público que realiza investigaciones relativas a los testimonios materiales del hombre y de su medio ambiente, los adquiere, los conserva, los comunica y especialmente los exhibe con fines de estudio, educación y delectación” (Estatutos de 1974).



Las diferencias entre las dos definiciones, a priori poco significativas (una referencia agregada al patrimonio inmaterial y algunos cambios de estructura), testimonian parcialmente la disminución de la importancia concedida al rol de la investigación en el seno del museo y del ICOM. Desde sus orígenes, la definición de 1974 es objeto de una traducción al inglés bastante libre que refleja la lógica angloamericana acerca del rol del museo en la transmisión del patrimonio. Por su parte, como suele suceder en la mayoría de las organizaciones internacionales, el inglés se convierte en la lengua de trabajo más difundida en las reuniones del ICOM. Incluso pareciera que es sobre la base de la traducción inglesa que se desarrollan los trabajos tendientes a concebir una nueva definición. La estructura particular de la definición francesa de 1974 pone en valor la investigación, presentada como el principio motor de la institución. Este principio (modificado por el verbo “estudiar”) fue relegado en 2007 entre las funciones generales del museo.



2. Para numerosos museólogos, especialmente para quienes reclaman la museología enseñada entre los años 1960-1990 en la escuela checa (la Escuela Internacional de Verano de Museología de Brno), el museo no es sino un medio entre otros que da testimonio de la “relación específica del Hombre con la realidad”, relación determinada por “la colección, la conservación consciente y sistemática (…) y el uso científico, cultural y educativo de objetos inanimados, materiales, muebles (sobre todo tri- dimensionales) que documentan el desarrollo de la naturaleza y de la sociedad” (Gregórova, 1980). Antes que el museo fuera definido como tal en el siglo XVIII, según un concepto tomado de la antigüedad griega – vuelto a surgir durante el Renacimiento – existen en toda civilización lugares, instituciones y establecimientos que se aproximan, más o menos directamente, a lo que nosotros actualmente englobamos dentro del vocablo museo. En este sentido, la definición del ICOM se considera forzosamente marcada por su época y su contexto occidental, pero también demasiado normativa, ya que su finalidad es esencialmente corporativista. Una definición “científica” de museo debe, en este sentido, desprenderse de algunos elementos aportados por el ICOM, tales como el carácter no lucrativo del museo. Un museo lucrativo (como el Museo Grevin de París) sigue siendo tal, aunque no sea reconocido por el ICOM. De este modo, se puede definir al museo de manera más amplia y objetiva, como “una institución museal permanente que preserva colecciones de ‘documentos corpóreos’ y produce conocimiento a través de ellos” (van Mensch, 1992). Schärer, por su parte, lo define como “un lugar donde las cosas y los valores relacionados con ellas son salvaguardados y estudiados, como así también comunicados en tanto signos, a fin de interpretar hechos ausentes”(Schärer, 2007) o de manera tautológica, el lugar donde se produce la musealización. Ampliando el concepto, el museo puede ser aprehendido como un “lugar de memoria” (Nora, 1984; Pinna, 2003), un “fenómeno” (Scheiner, 2007) que engloba instituciones, lugares diversos, territorios y experiencias – léase espacios inmateriales.



3. Desde esta misma perspectiva y más allá del carácter limitado del museo tradicional, se lo define como una herramienta o una función concebida por el Hombre dentro de un marco de clasificación, comprensión y transmisión. Siguiendo la línea de pensamiento de Judith Spielbauer (1987), se lo puede concebir también como un instrumento destinado a favorecer “la percepción de la interdependencia del hombre con el mundo natural, social y estético, ofreciendo información y experiencia y facilitando la comprensión de sí mismo, gracias a un contexto más amplio”. El museo puede también presentarse como “una función específica que puede tomar o no la figura de una institución, cuyo objetivo es asegurar, por medio de la experiencia sensible, la clasificación y la transmisión de la cultura, entendida como el conjunto de adquisiciones que hacen de un ser genéticamente humano un hombre” (Deloche, 2007). Estas últimas definiciones engloban tanto a los museos llamados impropiamente virtuales (principalmente aquellos que se presentan en soporte de papel, CD-ROM o Internet) como a los institucionales, más clásicos, que abarcan incluso a los antiguos museos, más próximos a las escuelas filosóficas que a las colecciones en el sentido habitual del término.



4. Esta última acepción remite a los principios manifestados en la concepción inicial del ecomuseo, institución museal que asocia el desarrollo de una comunidad a la conservación, presentación e interpretación de un patrimonio natural y cultural detentado por la misma comunidad, representativo de un medio de vida y de trabajo en un territorio dado y de la investigación vinculada al mismo. “El ecomuseo (…) expresa las relaciones entre el hombre y la naturaleza a través del tiempo y del espacio de un territorio; se compone de bienes de interés científico y cultural reconocidos, representativos del patrimonio de la comunidad a la que sirve: bienes inmuebles no edificados, espacios naturales salvajes, espacios naturales intervenidos por el hombre; bienes inmuebles edificados, bienes muebles, bienes fungibles. Comprende una cabeza de distrito, sede de sus principales estructuras: recepción, investigación, conservación, presentación, acción cultural, administración y en especial, uno o más laboratorios de campo, órganos de conservación, salas de reunión, un taller socio-cultural, un albergue (…); recorridos y estaciones para la observación del territorio; diferentes elementos arquitectónicos, arqueológicos, geológicos (…) señalizados y explicados” (Rivière, 1978).



5. Con el desarrollo de las computadoras y del mundo digital se ha impuesto progresivamente la noción de cibermuseo, llamado impropiamente “virtual”, definido de manera general como “una colección de objetos digitalizados, articulada lógicamente y compuesta de diferentes soportes que por su conectividad y su carácter de acceso múltiple, permiten trascender los modos tradicionales de comunicación y de interacción con el visitante (…); no dispone de lugar ni de espacio real y sus objetos, así como las informaciones conexas, pueden ser difundidos a los cuatro rincones del mundo” (Schweibenz, 1998). Esta definición, probablemente derivada de la noción relativamente reciente de memoria virtual de las computadoras, se manifiesta en cierto modo como un contrasentido. Conviene recordar que “virtual” no se opone a “real”, como se tiende rápidamente a creer, sino a “actual”. Un huevo es un pollito virtual; está programado para ser pollito y debería serlo si nada se opone a su desarrollo. En este sentido, el museo virtual puede ser definido como el conjunto de museos imaginables, o bien como el conjunto de posibles soluciones aplicadas a las problemáticas a las que responde en especial el museo clásico. El museo virtual es así como “un concepto que designa globalmente el campo problemático de lo museal, es decir, los efectos del proceso de descontextualización/recontextualización. Una colección de sustitutos compete al museo virtual tanto como una base de datos informatizados; es el museo en sus teatros de operaciones exteriores” (Deloche, 2001). El museo virtual constituye un conjunto de soluciones susceptibles de ser aportadas al problema del museo que incluyen naturalmente al cibermuseo, pero no se limitan sólo a él.



MUSEO

s. m. (del griego mouseion, templo de las musas). Equivalente inglés: museum; francés: musée; alemán: Museum; italiano: museo; portugués: museu.

fonte: @edisonmarioti #edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

The Living Art Museum is a non-profit artist-run organisation founded in 1978 when two local artists, Níels Hafstein and Magnús Pálsson, called for an open meeting of artists to discuss the current situation in Icelandic cultural politics.

The founders of Nýló were a diverse group of artists at various stages of their carriers; some had been members of the SÚM movement and some were still art students. In Icelandic, the museum is called Nýlistasafnið which can refer to either the museum being new or being a venue for a new kind of art. This was a direct parody of the National Gallery of Iceland that was the only museum collecting and exhibiting art in Reykjavík at the time.



The Living Art Museum was founded as a non-political institution, but with a pronounced engagement in issues concerning society and cultural politics. The main purpose of founding a new contemporary art museum in Reykjavik at the time was to establish and introduce contemporary art within the local culture scene. The Living Art Museum has functioned as a forum of possibilities for both art and reflections on society. The intention has been to explore various modes of production and display in order to create different forms of encounter between audiences and art.


Over the last 35 years, Nýló has offered a varied programme that has extended beyond art exhibitions, including performances, film and video screenings, live music, lectures and symposiums, poetry readings, and theatre.

Since its foundation the Living Art Museum has been an important forum in the Icelandic art community for introducing, reflecting, and debating the role of contemporary art.

The museum aim is to:
•promote critical discourse and progressive practice in the field of visual art
•encourage and support emerging artists
•collect and preserve the work of artists who are part of the museum’s history
•collect and preserve documents and data related to the museum’s history and collection
•collect and preserve documents relating to the parallel history of visual art, focusing on artist initiatives and performance art in Iceland
•continuously review its own institutional direction

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.nylo.is/

Clicar aqui para ler artigo série 4/7 - A linguagem cinemática: uma nova linguagem? O conteúdo parte para uma abordagem histórica sobre o uso inicial do videoteipe pelas artes plásticas, sua legitimação por grandes museus e seu posterior desdobramento para outras formas de arte englobadas sob o nome de arte-comunicação.

Comunicação, arte e tecnologia: novas formas de recepção As artes audiovisuais historicamente interagem com a cultura midiática e têm uma função preponderante no domínio da convergência digital. Os diversos meios analógicos e/ou digitais audiovisuais desempenham um papel central na circulação do produto artístico, na sociedade contemporânea. As interações entre arte e tecnologia, nos campos da fotografia, da videoarte, do cinema e da multimídia, propõem novas abordagens criativas entre imagem e som, diferentes formas de narração e, portanto, de construção de significados.



--
Há aqui uma revolução de fato na arte na medida em que a recepção da obra de arte não tem mais nada a ver com aquela que existia antigamente: é a interatividade – fundamental em toda a recepção de uma obra virtual interativa – que transforma a recepção em estatuto do receptor e a obra mesma: por ela a arte muda de estatuto e função – não poderíamos ver uma obra tal como víamos um quadro ou escutávamos uma peça de Bach. Há uma mudança epistemológica: isto não é, a priori, nem melhor, nem pior, é diferente. (SOULAGES, 2011, p. 23).
--

Para Soulages, as artes relacionadas ao computador, ou seja, a imagem 3- D, os dispositivos de imersão, a multimídia, a fotografia digital/virtual, o vídeo digital, a música digital, o emprego do digital por espetáculos, enfim estas “novas práticas da arte” devem ser pensadas teoricamente sob uma nova forma de abordagem estética. E conclui: “É, portanto, urgente, abrir uma reflexão que tenha por objeto a dupla corpo/inconsciente face à arte do computador e à época virtual.” (SOULAGES, 2011, p. 25). 

Denominadas como “artes da comunicação”, as obras interativas caracterizam-se por estarem alocadas em um sistema multimídia, inscritas “no espaço global da informação com todos os suportes confundidos: internet, redes telemáticas etc.” (SOULAGES, 2011, p. 19), e onde o receptor passa por uma situação de experimentação, resgatando e combinando fragmentos da obra, que não pode ser percebida em sua totalidade.

Ao se utilizar dos meios de comunicação presentes no cotidiano do indivíduo, as artes da comunicação pretendem interferir diretamente em uma instância do imaginário acomodado às condições vigentes da modernidade e, assim, despertar novas experiências estéticas. Para que isso se efetue, o artista rompe “com categorias estéticas tradicionais (o belo, a forma, o gênio criador, etc.), cabendo ao artista produzir sentido ao propor e potencializar as estratégias de comunicação, ficando com o receptor o papel de atualizá-las”. (TAVARES, 2003, p. 42).


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
produção bibliográfica de Giselle Gubernikoff

Giselle Gubernikoff
Possui o 1o. Ano de Jornalismo pela Fundação Armando Álvares Penteado (1971), graduação em Artes/Cinema pela Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo (1976), mestre em Artes/ Cinema pela Universidade de São Paulo (1985), doutora em Artes/ Cinema pela Universidade de São Paulo (1992), livre-docência em Ciências da Comunicação/ Publicidade pela Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo(2000). Professora Titular pela ECA USP em Artes Visuais/Multimídia e Intermídia na especialização Fotografia, Cinema e Vídeo (2002). Atualmente é professora titular do Departamento de Artes Visuais da Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo. Tem experiência na área de Audiovisual/ Cinema, com ênfase em Produção, Roteiro e Direção Cinematográficos, atuando principalmente nos seguintes temas: mídias digitais e novas tecnologias de comunicação, linguagem cinematográfica, produção audiovisual, cinema publicitário, representação feminina, cinema brasileiro, cinema e consciência cultural e museologia e mídias digitais.
(Texto informado pelo autor)


Continuação: dia 21/07/2015 as 12h00min série 5/7 

Nippon-Fiction et jeux d'enfants au Musée National des Beaux-Arts du Québec (PHOTOS)

Québec – Cet été, le Musée national des Beaux-Arts du Québec mise sur les familles avec des ateliers de bricolage, deux parcours sur tablette électronique et une exposition pour enfants.


Avec Nippon-Fiction, l’artiste Cynthia Dinan-Mitchell a investi le salon Paul-Rainville du Musée des Beaux-Arts du Québec (MNBAQ). L’espace, qui d’ordinaire accueille réunions et cocktails, verra défiler enfants et parents jusqu’au 27 septembre.

La petite sœur de l’exposition Inspiration Japon est le fruit d’une carte blanche offerte à l’artiste multidisciplinaire de Québec. C’est aussi, en quelque sorte, la continuité d’une installation montrée à Longueuil en 2012, Western Wasabi. «C’est effectivement cette exposition de 2012 qui nous a donné le goût de travailler avec Cynthia Dinan-Mitchell», se se souvient Anne Eschapasse, directrice des expositions et de la médiation du musée.

Regarder avec les mains

«Fait rare dans un musée: les enfants vont pouvoir toucher à certains éléments présentés», annonce Marie-Hélène Audet, coordonnatrice à la médiation du MNBAQ. En effet, à l’exception de quelques vitrines qui protègent les œuvres les plus fragiles – des vases et des œufs de céramique entre autres –, une majorité d’objets peut être regardée avec les mains.

C’est le cas des huit masques de samouraïs solidement fixés au sol dans lesquels les enfants peuvent poser leur visage le temps d’une photo.

Plus loin, un dragon noir en peluche «protège ses cocos dans un bac de riz», explique l’artiste. Ces quelques dizaines d’œufs en tissu peuvent être déplacés et empilés par les enfants au gré de leur fantaisie.

Un salon de thé avec coussins et théières en fonte – donc incassables – a également été aménagé. On y trouvera bientôt des livres sur le Japon que les enfants pourront feuilleter.


Kim Chabot











Une offre familiale bonifiée

En marge des expositions Inspiration Japon et Nippon-Fiction se tiendront divers ateliers de bricolage inspirés du pays du Soleil-Levant tout l’été : assemblage de petits théâtres portatifs (butaï), peinture d’un cerisier (sakura) et fabrication de cerfs-volants en forme de carpe (koinoboris).

Cette dernière activité sera offerte au jardin Pellan pendant les vacances de la construction, mais aussi à la Place de la famille le Lait du Festival d’été de Québec du 10 au 19 juillet.

À cela s’ajoute un nouvel abonnement familial de même qu’un médiaguide remplaçant l’audioguide. Proposant deux parcours pour enfants (5 à 8 ans et 9 ans et plus) en plus d’un trajet pour adulte, l’outil a été réalisé en cinq mois grâce au Plan culturel numérique du Québec, expose Marie-Hélène Audet.

Par ailleurs, les expositions sur Riopelle, Leduc, Pellan et Lemieux auront leurs propres parcours sur tablette dès l’hiver prochain, affirme Mme Audet. « L’offre familiale va vraiment se concentrer sur les expositions permanentes », assure-t-elle. Les salles permanentes à venir auront également leurs parcours, conclut la coordonnatrice.

Maximiser sa visite au musée

Dès cet été, les familles recevront un court guide afin de maximiser leur expérience dans l’institution de la Grande-Allée. Elles y trouveront des consignes et des trucs pratiques de même que des « astuces pour apprécier les œuvres d’art en famille », signale la coordonnatrice de la médiation culturelle.



fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://quebec.huffingtonpost.ca/2015/07/06/nippon-fiction-musee-beau_n_7740500.html

série 6/6 - Muzeu de istorie a farmaciei: Prima farmacie montanistică din România.

Pe faţada clădirii sunt reprezentate zeităţile protectoare ale acestui domeniu al medicinei, dar, conform spuselor domnului Ionel Bota, acestea ar fi, de fapt, portretele reprezentărilor alegorice ale lui Sissi şi Franz Josef. Totodată, modelele originale, din metal, pot fi văzute în interiorul muzeului: „Fiind din metal, când am fondat muzeul, în 1993, ne-am mirat că au mai rezistat afară în stradă, am creat alte modele din gips. De aceea, afară pe clădire, poziţile lor sunt inversate. Altfel nu le mai găseam azi pe aici. Din metal fiind, ar fi fost deja furate.”




Cea mai veche reprezentare a clădirii farmaciei din Oraviţa datează din anul 1838, într-o gravură realizată de Richard Peuchta (Puchta), „pictor academicus”.

La 16 februarie 1855, sigla oficială a farmaciei a preluat denumirea „La Vulturul Negru” („Zum Schwarzen Adler/ Fekete Sas”), în contrast cu plăcuţa de astăzi de pe clădire, pe care este trecut anul 1796. „Farmacia e mai veche decât anul 1796. Placa de pe clădire este pusă în grabă de un primar. Când a aflat că suntem deja constituiţi într-un grup care vrea să salveze farmacia şi s-o transforme în muzeu, el nu s-a consultat cu nimeni şi, vrând să ne flateze, a comandat placa memorială cu aceste multiple erori. De exemplu, familia Knoblauch nu are nicio legătură cu anul 1796, atunci era farmacistul Lederer iar înaintea acestuia activa Winter. Familia Knoblauch are activele şi pasivele farmaciei din 1819-1820. Denumirea „ La Vulturul Negru” intră în uz după ce se înfiinţează STeG (n.r. Staats Eisenbahn Gesellschaft/ Societatea privilegiată cezaro-crăiască austriacă de căi ferate de stat)”, spune prof. dr. Ionel Bota.

În Muzeul de Istoria Farmaciei Montanistice pot fi admirate mobilier, instrumentar farmaceutic, reţetare, adrese. „Pe baza documentelor păstrate din farmacie se pot realiza studii de sociologie medicinală, pentru a afla care au fost cele mai frecvente boli din secolele trecute”. Casa de marcat, încă funcţională, are o vechime de 110 ani şi a fost adusă din Ohio, prin filiala Viena-Budapesta şi subfiliala din Hermannstadt, Sibiu, a acestei firme americane.




Din mobilierul original s-a mai păstrat doar un ceas. „Obligaţia familiei Knoblauch, care a creat o dinastie de farmacişti aici, era aceea ca unul din descendenţi, obligatoriu un băiat, să urmeze medicina şi farmacia. Dacă era fată, să ia de bărbat un farmacist. S-a întâmplat o singură dată: atunci, în 1887, una din fete, nepoata lui Karol Knoblauch şi fiica lui Maximilian, e determinată să se căsătorească cu fiul farmacistului Kőrnyei, din Steierdorf. Ginerele a venit cu mobilierul nou. Din mobilierul vechi, care a fost împrăştiat pe piese la rubedeniile orăviţene ale familiei, a rămas acest ceas care se posta pe armoarul central”, ne-a mai spus domnul Bota.

Informaţii utile

Din Timişoara, la Oraviţa se poate ajunge pe DN59/E70 şi DN57 (vezi harta) sau pe DJ572 (vezi harta). Muzeul de Istoria Farmaciei Montanistice se află pe strada 1 Decembrie 1918, la numărul 17 (vezi harta).

Datorită valoroasei colecţii pe care o găzduieşte muzeul şi din lipsă de personal la Teatrul Vechi Mihai Eminescu, a cărui secţie de activităţi este farmacia veche, acest muzeu poate fi vizitat, de obicei, cu programare la telefonul 0761.118.067. Aşadar, vă recomandăm să luaţi legătura înainte cu angajaţii Teatrului Vechi Mihai Eminescu din Oraviţa sau chiar cu domnul Ionel Bota (pe care îl puteţi găsi tot la teatru).

Din Oraviţa se poate călători pe superba cale ferată Oraviţa-Anina iar Turnul de pe Deal din Grădinari se află la o distanţă de numai 13 km.

Mulţumim domnului Ionel Bota pentru informaţiile furnizate şi ajutorul acordat pentru realizarea acestui material!




fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
colaboração: 


Corina Teretean

http://prinbanat.ro/prima-farmacie-montanistica-din-romania/
Credit foto: Flavius Neamciuc

Irving Penn: Beyond Beauty, 1st floor West, American Art Museum (8th and F Streets, N.W.) October 23, 2015 --- Museu de Washington terá retrospectiva de Irving Penn em outubro

Irving Penn, Bee, New York, 1995, printed 2001, Smithsonian American Art Museum, Promised Gift of The Irving Penn Foundation. Copyright © The Irving Penn Foundation



Irving Penn (1917–2009) (1917–2009), known for his iconic fashion, portrait, and still life images which appeared inVogue, ranks as one of the foremost photographers of the twentieth century. Irving Penn: Beyond Beauty, the first retrospective of Penn’s work in nearly twenty years, will celebrate his legacy as a modern master and demonstrate the photographer’s continued influence on the medium. The exhibition features work from all stages of Penn’s career—street scenes from the late 1930s, photographs of the American South from the early 1940s, celebrity portraits, fashion photographs, still lifes, and more private studio images. Penn’s pictures reveal a taste for stark simplicity whether he was photographing celebrities, fashion models, still lifes, or people in remote places of the world.

Irving Penn: Beyond Beauty is drawn entirely from the extensive holdings of the Smithsonian American Art Museum. On display will be 146 photographs from the museum’s permanent collection, including the debut of 100 photographs recently donated to the museum by The Irving Penn Foundation. The exhibition presents forty-eight previously unseen or never exhibited photographs. Also on view for the first time will be Super 8 mm films, made by his wife, Lisa Fonssagrives-Penn, of Penn in Morocco that add a vivid picture of the artist at work.

In a career that spanned nearly seventy years, Penn’s aesthetic and technical skill earned him accolades in both the artistic and commercial worlds. He was a master of both black-and-white and color photography, and his revival of platinum printing in the 1960s and 1970s was a catalyst for significant change in the art world. He was one of the first photographers to cross the chasm that separated magazine and fine art photography, narrowing the gap between art and fashion. Penn’s portraits and fashion photographs defined elegance in the 1950s, yet throughout his career he also transformed mundane objects—storefront signs, food, cigarette butts, street debris—into memorable images of unexpected, often surreal, beauty.

Merry Foresta is the guest curator; she was the museum’s curator of photography from 1983 to 1999.


Book
The exhibition is accompanied by a catalogue ($45, softcover), co-published by The Irving Penn Foundation and the Smithsonian American Art Museum and distributed by Yale University Press, with an essay by Merry Foresta and an introduction by Betsy Broun, the museum’s director. Foresta’s essay introduces Penn to a younger generation and delves into his use of photography to respond to social and cultural change.



National Tour
Irving Penn: Beyond Beauty is available for tour after closing at the Smithsonian American Art Museum. If you are interested in hosting the exhibition at your museum, please visit our traveling exhibitions page for contact information.

Confirmed venues include:

Dallas Museum of Art in Dallas, Texas (April 15, 2016 – August 14, 2016)

Lesley University, College of Art and Design in Cambridge, Massachusetts (September 10, 2016 – December 16, 2016)

Frist Center for the Visual Arts in Nashville, Tennessee (February 24, 2017 – May 21, 2017)

Wichita Art Museum in Wichita, Kansas (September 30, 2017 – January 7, 2018)




Credit
Irving Penn: Beyond Beauty is organized by the Smithsonian American Art Museum with generous support from ART MENTOR FOUNDATION LUCERNE, Sakurako and William Fisher, The William R. Kenan Jr. Endowment Fund, The Lauder Foundation – Leonard and Judy Lauder Fund, Edward Lenkin and Roselin Atzwanger, The Robert Mapplethorpe Foundation, Margery and Edgar Masinter, The Margery and Edgar Masinter Exhibitions Fund, the James F. Petersen Charitable Fund in honor of Tania and Tom Evans, The Bernie Stadiem Endowment Fund, and the Trellis Fund. The C.F. Foundation in Atlanta supports the museum’s traveling exhibition program, Treasures to Go.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
http://americanart.si.edu/exhibitions/archive/2015/irving_penn/

--br
Museu de Washington terá retrospectiva de Irving Penn em outubro

A primeira retrospectiva em 20 anos dedicada às obras do fotógrafo americano Irving Penn será inaugurada em outubro em Washington, com 146 imagens, anunciou nesta segunda-feira o American Art Museu da o capital federal americana.

A mostra "Irving Penn: Beyond Beauty" ("Irving Penn: além da beleza"), estará em cartaz dos dias 23 de outubro deste ano a 20 de março de 2016, sendo que algumas fotos que nunca foram expostas, explicou o museu num comunicado.
Nascido em Nova Jersey, Penn morreu em Nova York em 2009, aos 92 anos de idade. Ele alcançou a fama com fotos de moda, muitas delas publicadas na revista Vogue, nas décadas de 40 e 50.

A mostra também inclui cenas de rua, retratos de celebridades, naturezas mortas, além de "imagens mais pessoais de estúdio", inclusive um filme de família gravado em Marrocos pela esposa do fotógrafo, Lisa Fonssagrives-Penn.

O Metropolitan Museum of Art de Nova York anunciou no mês passado que terá sua própria retrospectiva a partir de abril de 2017, para marcar o centenário do nascimento do artista.