Ouvir o texto...

terça-feira, 22 de setembro de 2015

Kyoto, the Capital for 1,000 years, aspires to hold the Creative Workshop of the 21st century. -- Kyoto, o Capital por 1.000 anos, aspira a manter o Oficina Criativa do século 21

Few cities in the world have a history spanning over a millennium. Kyoto was Japan’s capital for 1,000 years and the center of imperial culture, boasting of being the forefront in craft and sophisticated goods. Groups of expert artists and craftspeople gathered in this imperial city and it became the source of Japan’s beauty and culture. One archeologist conducting an excavation in Kyoto stated, “There are thirty times more artifacts discovered in Kyoto than in other regions. There are nearly ten distinct layers from the Yayoi period through the Heian period to the end of the Edo period.”



Emperor Kammu decided to move the capital to Kyoto in 794, after his previous capital became plagued with political unrest and various disasters. The location and construction method was chosen using feng shui, the science of the day, so to speak. Situated in a basin surrounded by mountains to the north, east, and west, the area was blessed with fresh water from the Kibune, while wild birds frolicked on the banks of the Kamogawa River, which ran through the middle of town. An ancient breath still permeates the World Heritage-listed Tadasu no Mori Forest at the Shimogamo Shrine.

There are 17 World Heritage sites in Kyoto Prefecture, which is the highest number anywhere in Japan. Kyoto is also known as the venue where the Kyoto Protocol was signed. Innumerable shrines and temples link the mountainous countryside to areas of human habitation; their gardens make use of “borrowed scenery” to accentuate the changing of seasons in harmony with the surrounding environment. The entire Kyoto is Japanese culture concentrated into one beautiful garden. The gardens lush with vegetation change each season with their cherry blossoms and autumn leaves, while the dry landscape gardens such as the rock garden at Ryoanji Temple, made only of sand and rocks, are praised by international artists and appreciators of culture. Steve Jobs, the innovator who led the world into the 21st century, stated in his autobiography that he was inspired by the dry landscape gardens of Kyoto. It is no exaggeration that Kyoto’s traditions have been a source of inspiration for innovation.

Kyoto became a city during the Heian period. At that time, Japan’s colorful dynastic culture blossomed, with literature such as The Tale of the Genji coming to the fore. Even under samurai rule in the Muromachi and Azuchi-Momoyama periods, the foundations of traditional Japanese culture were being laid in the form of the tea ceremony, Noh, Ikebana, and Kabuki. Artists, Buddhist sculptors, carpenters, and artisans in various fields who were employed by the court or at the shrines and temples began to emulate techniques, and traditional culture began to be handed down. Surrounded by mountains, blessed with pure water, and a refined sensitivity to the changes in nature like a color print depicting the four seasons—this was beauty cultivated by a refined sense of esthetics. Architecture and gardens, pictures and partition paintings, Buddhist sculptures, crafts, classical theater—the traditional culture continues to live in the present day in this thousand-year-old city, with over a thousand shrines, temples, and shops. Makers of Nishijin fabrics, Kyoyaki ceramics, Kyoto cuisine, and Kyogashi sweets have charge over the esthetics in their respective fields. Wandering into a back alley, one might see a bamboo artisan weaving bamboo, a yūzen craftsman dyeing ceramics, or a picture framer mounting a Japanese painting. Students at our university have the opportunity to visit the workshops of these artisans who are the custodians of traditional fine arts, experience these places of creation, and be introduced into the field. Kyoto is a living museum. Living in Kyoto provides our students with the opportunity to research their own topics using all five senses to the fullest.

While one might think of Kyoto in terms of shrines, temples, and traditional industries, there also exist many industries in Kyoto that have developed epoch-breaking, cutting-edge technology. These include Kyocera, Nintendo, Omron, ROHM, Shimadzu, Wacoal, and Takara Shuzo. These industries have reference libraries and research laboratories, and, behind the scenes, they work closely with educational institutions through industry-academy collaboration.

Kyoto has so many universities that it is known as a “university city.” Its specialized universities such as Kyoto University, which is one of Japan’s national universities, arts universities such as ours, or Buddhist universities are training a new generation of young people in the unique academic traditions of Kyoto. Kyoto is well known for its free and creative researchers. This is symbolized by Kyoto University, the alma mater of Hideki Yukawa, Japan’s first Nobel Prize laureate. The university is even now receiving worldwide attention for iPS cell research spearheaded by Professor Shinya Yamanaka. Many of these universities have facilities such as art galleries, museums, and reference libraries. The Kyoto University Museum Collaboration was recently established to involve the general public in its activities.

The temples and artisan’s workshops, which are the custodians of tradition, are collaborating with young artists and innovative companies to begin new creative projects for society. Kyoto is not simply a thousand-year-old time capsule. Tradition and innovation go hand in hand in this city where young people gather with respect for tradition, awareness of their environment, and a dream to advance into the future. This is the beginning of a 21st century renaissance.

Architecture/Sculpture

Buddhist Statues in their Original Settings in Historical Buildings

There are more than a thousand temples and shrines in Kyoto, standing serenely against backdrops of mountains, valleys, or rivers, and providing a calm oasis on busy streets. Seventeen of these have been world-heritage listed and are cultural treasures of ancient Kyoto, such as Kiyomizu-dera, Rokuonji (Kinkakuji), Jishouji (Ginkakuji),Ryoan-ji, Toji, and Byodo-in. Although many of these temples were rebuilt due to earthquakes or after being burned down during wars, such as the Ōnin War, many of them are now already several hundred years old and are valuable cultural assets, boasting world-class traditional wooden architecture. The image of Amitabha Tathagata, crafted by Jocho Busshi, revered at the temple of Byodo-in in Uj, as well as in its Hōō-dō (Phoenix Hall), remains as it was when it was erected around one thousand years ago; the image is a priceless embodiment depicting Sukhavati as it existed in the minds of noblemen at the time. Although Toji is a recreation of the original, the layout of the temple, including that of statues of Buddha within the auditorium, follows the arrangement given in the plans by Kukai when the temple was founded. 



One can experience the mastery of the sculptures, which are pure esoteric Buddhist sculpture, with all five senses as a three-dimensional mandala. Through art, one can experience the worldview of Kukai, Japan’s greatest producer of Buddhism. The five-story pagoda (re-built in 1644) is 55 meters high, and is the tallest wooden pagoda in Japan. Its construction, with the central pillar placed simply on the stone base, has been a point of reference for earthquake-resistant construction of modern-day high-rise buildings. A visit from Tadasu-no-Mori Forest to Shimogamo Shrine gives a vicarious sense of the essence of Shinto and the nature worship of the ancients, who sensed divinity in the trees and pure water.

Gardens

A distinguishing characteristic of Japan’s gardens is the way in which buildings and borrowed scenery—designs that incorporate the surrounding natural landscapes such as mountains—are synthesized into a garden. There are a great variety of gardens in Kyoto, from the Kyoto Imperial Palace, shrine and temple grounds, the mansions of the wealthy and villa gardens, to small townhouse gardens. Classic examples would be the Shugakuin Imperial Villa and the Katsura Imperial Villa, constructed in the 17th century. As the power of the imperial court started to decline during the Edo period, the abdicated Emperor Go-Mizunoo turned to culture to display the significance of the imperial court’s existence. The cultural essence of the aristocracy was confined to buildings and gardens.* The Katsura Imperial Villa, which was built for Go-Mizunoo’s imperial outings, was the main cultural salons of the day; the Shugakuin Imperial Villa, designed by Go-Mizunoo himself, shine with the last rays of the beauty of dynastic culture. 



Students at this university can contribute to the preservation of our cultural heritage by participating in activities, such as cleaning and trimming of the Katsura Imperial Villa garden, as part of their class work. Students also have the opportunity to visit and experience different types of gardens, such as the rock garden at Ryoan-ji, together with experts in the field.

The Beauty of Paintings and Partition Paintings

For a thousand years, Kyoto has attracted artists from all over Japan, competing for the patronage of the imperial court and the shrines and temples. Kyoto has been leading the Japanese art since the introduction of Buddhism to Japan, throughout the Edo period when the culture of nobles and merchants flourished, and to the present day. Buddhist art thrived in the Heian and Muromachi periods; outstanding works that were produced and adorned temples are now national treasures and important cultural property. Painters such as those from Kanō school, Sesshū, Hasegawa Tōhaku, Tarawaya Sōtatsu, Ogata Kōrin, Maruyama Ōkyo, and Itō Jakuchū were active from the Muromachi period to the Edo period, showcasing their talent on the canvases of sliding and folding screens. Many of these works have been donated to museums, since they are valuable important cultural properties. Although most of them are not ordinarily open to the public, they can be appreciated at special exhibitions and openings during spring and fall. For example, Jakuchū was born into a greengrocer family in the Nishiki market district, and developed an ultra-realist style of painting from carefully observing chickens in his own garden. 



Many of his works are preserved at Shōkokuji because he converted to Buddhism and maintained a friendship with the abbot of that temple. The Heavenly Dragon, said to have been painted by Kanō Mitsunobu, is a painting of a huge dragon on the ceiling of the lecture hall at Shōkokuji. By looking at these paintings, one can gain a sense of the workings of minds of these painters, feel the power of the place involved in their productions, and examine the records held at the temple. Moreover, a movement has begun in Kyoto’s temples to commission works by modern artists and train young artists. Creating and displaying works in these historical temples is no longer an unattainable dream.

Festivals and Events in Kyoto


There are various festivals and events in Kyoto throughout all four seasons. The most representative of these are the Three Major Festivals: the Hollyhock Festival (May), the Gion Festival (July), and the Festival of the Ages (October). The Gion Festival began in 869A.D. with the erection of 66 halberds to intercede with the gods to stop the spread of a plague at the time. In recent days, the festivities start on July 1 and last around one month. The greatest highlight is the float parade, with Shijō Street so crowded with spectators that movement is impossible. The festival floats from each neighborhood are also considered important cultural property, and are dazzlingly decorated with 16th- and 17th-century Belgian tapestries and traditional carvings by the legendary sculptor Hidari Jingorō. Local community leaders show-off the wealth and beauty of their neighborhoods through the extravagance of their festival floats. During the small festival on the eve of the float parade, shrine parishioners play Gion festival music on flutes, gongs, and drums from atop their decorated mountains or halberds, while families put on their heirlooms or display prized folding screens or works of art. As such, the whole neighborhood becomes like a gallery. The “Gozan no Oukribi,” another special attraction in the summer, is a traditional Kyoto event to send-off the spirits of the ancestors invited during O-Bon. This festival requires a lot of work behind the scenes, such as transporting large amounts of firewood to the surrounding mountains, arrange it in the shape of the characters, and set it alight. Students at this university can volunteer to take part in this work, thus, supporting a traditional Kyoto event and experiencing a festival from the perspective of the organizers.


Gion Festival


Gion Festival "Special Reserved Seating" Information The Gion Festival is famous for being one of the three great festivals of Japan. In order to comfortably view the Gion parade, please take advantage of this special reserved seating. KYOTO CITY TOURISM ASSOCIATION TEL +81-(0)75-752-7070

Tea Ceremonies and Ikebana

Tea ceremonies and Ikebana are typical modern Japanese cultural traditions. These traditions, which have had a major influence on Japanese art, can have their origins traced back to the Muromachi period in Kyoto. During the Muromachi period, Murata Shukō, who studied Zen under Ikkyū Sōjun of Daitokuji, advocated wabi-cha (the tea ceremony), which was perfected by Sen-no-Rikyū in the Azuchi-Momoyama period. As Warring States warlords battled to gain control over the entire country, the tea ceremony became a place for exchanging information and strategy as well as a stage for politics and diplomacy. Sen-no-Rikyū was an actively participated in politics and culture and interacted over tea with conquering leaders such as Oda Nobunaga and Toyotomi Hideyoshi. Rikyū’s “forlorn” esthetics, which seek beauty in simple tools used in daily life and rustic, thatched-roofed tea huts, has had a major impact on the Japanese esthetic sense. Tai-an, a miniscule, two-tatami tea hut made by Rikyū, still exists in Oyamazaki-cho, providing inspiration not only to tea masters but also to architects and designers as well. The san-Senke, the descendants of Sen-no-Rikyū, are based in Kyoto to this day and continue to uphold his teachings. Ikebana is thought to have originated in Rokkakudō in Kyoto in the form of floral offerings to the Buddha. Tachibana began in the Muromachi period as a way of decorating alcoves in traditional buildings; this practice developed into Ikebana. The Rokkakudō area was also home to Ikenobo, the founder of Ikebana; modern Ikebana is followed there by interacting with tradition.

Japanese Classical Theater/Noh and Kabuki


Noh developed from dengaku—ritual religious performances—and sarugaku theater, and was perfected by the father and son duo, Kanami and Zeami Motokiyo in the Muromachi period. The plays developed into stories of women, military commanders, priests, ghosts, and gods who freely crossed space and time to travel between the present and past (now and hereafter). The stage is a space of about six square meters, stripped of all decoration, with a passageway to the backstage. The masked shite performs a shuffling dance of restrained tension, inviting the audience into a world of delicate beauty. Zeami’s noh was the pinnacle of the Kitayama culture that developed out of Rokuonji (Kinkakuji) under the Muromachi shogun Ashikaga Yoshimitsu. The noh that was succeeded by actors of the Kanzeand Kongō schools can be seen in noh theaters and temples or shrines in Kyoto, and there are many opportunities to practice noh skills. Costumes and masks that belong to heads of noh schools are available for public view when they are being aired out, which is a valuable opportunity for researchers of noh costumes.

photo_Toshihiro Shimizu


Kabuki is also a typical traditional form of Japanese performing arts. The dry river bed of Shijōgawara is said to be the birthplace of kabuki, where Izumo no Okuni first danced her kabuki. Kabuki at Minamiza draws many spectators even in modern times. There are also shrines in Kyoto that showcase a primitive form of music and dancing every month; there are still many forms of performing arts with abundant folkloristic interest, such as the Mibu kyogen of Mibudera Temple. This university’s kabuki theater—Shunjuza—hosts public performances such as noh and kabuki plays by current leading performers, as well as workshops and symposia, providing more opportunities for fieldwork experiences; this enables scholars to pursue integrated academic research on classical theater.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.kyoto-art.ac.jp/


--br
Kyoto, o Capital por 1.000 anos, aspira a manter o Oficina Criativa do século 21

Poucas cidades no mundo têm uma história de mais de um milênio. Kyoto era a capital do Japão por 1.000 anos e o centro da cultura imperial, vangloriando-se de ser a vanguarda em artesanato e produtos sofisticados. Grupos de artistas e artesãos especialistas reunidos nesta cidade imperial e tornou-se a fonte de beleza e cultura do Japão. Um arqueólogo realização de uma escavação em Kyoto, declarou: "Há trinta vezes mais artefatos descobertos em Kyoto que em outras regiões. Há quase dez camadas distintas do período Yayoi durante o período Heian para o final do período de Edo. "

Imperador Kammu decidiu mudar a capital para Kyoto em 794, depois de seu capital social anterior tornou-se atormentado com agitação política e vários desastres. O método de localização e construção foi escolhido usando feng shui, a ciência do dia, por assim dizer. Situado em uma bacia cercada por montanhas ao norte, leste e oeste, a área foi abençoado com água fresca do Kibune, enquanto aves selvagens brincavam nas margens do Rio Kamogawa, que corriam pelo meio da cidade. Uma respiração antiga ainda permeia o Tadasu Patrimônio da Humanidade no Mori Floresta no Santuário Shimogamo.

Há 17 sítios do Patrimônio Mundial em Prefeitura de Quioto, que é o número mais alto em qualquer lugar no Japão. Kyoto também é conhecido como o local onde o Protocolo de Quioto foi assinado. Inumeráveis ​​santuários e templos vincular a paisagem montanhosa para as áreas de habitação humana; seus jardins fazem uso de "cenário emprestado" para acentuar a mudança das estações em harmonia com o ambiente circundante. Toda a Kyoto é cultura japonesa concentrada em um belo jardim. Os jardins exuberantes, com mudança da vegetação a cada temporada com suas flores de cereja e folhas de outono, enquanto os jardins da paisagem secos, como o jardim de rocha no templo de Ryoanji, feita apenas de areia e rochas, são elogiados por artistas e apreciadores da cultura internacional. Steve Jobs, o inovador que liderou o mundo no século 21, afirmou em sua autobiografia que ele foi inspirada pelos jardins paisagem seca de Kyoto. Não é exagero que as tradições de Kyoto têm sido uma fonte de inspiração para a inovação.

Kyoto tornou-se uma cidade durante o período Heian. Naquela época, colorido cultura dinástica do Japão floresceu, com a literatura, como O Conto de Genji vindo à tona. Mesmo sob o governo samurai nos períodos Muromachi e Azuchi-Momoyama, os fundamentos da cultura tradicional japonesa foram sendo colocados sob a forma de cerimônia do chá, Noh, Ikebana, e Kabuki. Artistas, escultores, carpinteiros, budistas e artesãos em vários campos que foram empregados pelo tribunal ou nos santuários e templos começaram a imitar técnicas, e cultura tradicional começou a ser proferida. Rodeado por montanhas, abençoado com água pura, e uma sensibilidade refinada para as mudanças na natureza como uma impressão em cores que representam as quatro estações-este foi cultivado beleza por um refinado sentido de estética. Arquitetura e jardins, imagens e partição pinturas, esculturas budistas, artesanato, teatro-a cultura tradicional clássico continua a viver nos dias de hoje, nesta cidade de mil anos de idade, com mais de mil santuários, templos e lojas. Os fabricantes de tecidos, cerâmicas Nishijin Kyoyaki, cozinha Quioto, e doces Kyogashi intendentes a estética em seus respectivos campos. Vagando em um beco, pode-se ver um bambu artesanal tecelagem, um artesão yuzen cerâmica tingimento, ou um conspirador imagem a montagem de uma pintura japonesa. Os alunos da nossa universidade tem a oportunidade de visitar as oficinas de artesãos estes que são os guardiões de artes tradicionais, a experiência desses lugares de criação, e ser introduzida no campo. Kyoto é um museu vivo. Vivendo em Kyoto fornece aos nossos alunos a oportunidade de pesquisar seus próprios tópicos usando os cinco sentidos ao máximo.

Embora se possa pensar de Quioto em termos de santuários, templos e indústrias tradicionais, também existem muitas indústrias em Kyoto que se desenvolveram época de quebra, tecnologia de ponta. Estes incluem Kyocera, Nintendo, Omron, ROHM, Shimadzu, Wacoal, e Takara Shuzo. Estas indústrias têm bibliotecas de referência e laboratórios de investigação, e, nos bastidores, eles trabalham em estreita colaboração com as instituições de ensino através da colaboração indústria-academia.

Kyoto tem tantas universidades que é conhecida como a "cidade universitária". Suas universidades especializadas, como a Universidade de Kyoto, que é uma das universidades nacionais do Japão, as universidades de artes como a nossa, ou universidades budistas estão treinando uma nova geração de jovens na as tradições acadêmicas únicas de Kyoto. Kyoto é bem conhecido por seus pesquisadores livres e criativas. Isto é simbolizado pela Universidade de Kyoto, a alma mater de Hideki Yukawa, primeiro laureado com o Prêmio Nobel do Japão. A universidade está mesmo agora a receber a atenção do mundo para a pesquisa com células iPS liderada pelo professor Shinya Yamanaka. Muitas dessas universidades têm facilidades, tais como galerias de arte, museus e bibliotecas de referência. A Colaboração Museu da Universidade de Kyoto foi recentemente criado para envolver o público em geral em suas atividades.

Os templos e lojas de artesãos, que são os guardiões da tradição, estão colaborando com jovens artistas e empresas inovadoras para começar novos projetos criativos para a sociedade. Kyoto não é simplesmente uma cápsula do tempo de mil anos de idade. Tradição e inovação andam de mãos dadas nesta cidade onde os jovens se reúnem com respeito pela tradição, a consciência de seu ambiente, e um sonho para avançar para o futuro. Este é o início de um renascimento do século 21.

Arquitetura / Escultura

Estátuas budistas em suas configurações originais em Edifícios Históricos

Há mais de mil templos e santuários em Kyoto, em pé serenamente contra panos de fundo de montanhas, vales, rios ou, e proporcionando um oásis de calma em ruas movimentadas. Dezessete deles foram listados como património mundial e são tesouros culturais de Kyoto antigo, como Kiyomizu-dera, Rokuonji (Kinkakuji), Jishouji (Ginkakuji), Ryoan-ji, Toji, e Byodo-in. Embora muitos desses templos foram reconstruídos devido a terremotos ou depois de ter sido incendiada durante as guerras, como a Guerra Onin, muitos deles já são agora várias centenas de anos de idade e que os bens culturais valiosos, vangloriando-se de classe mundial arquitetura de madeira tradicional. A imagem de Amitabha Tathagata, trabalhada por Jocho Busshi, reverenciado no templo de Byodo-in no Uj, bem como na sua Hoo-DO (Phoenix Hall), permanece como era quando foi erguido em torno de mil anos atrás; a imagem é uma forma de realização de valor inestimável que descreve Sukhavati, tal como existia na mente dos nobres na época. Embora Toji é uma recriação do original, o layout do templo, incluindo o de estátuas de Buda dentro do auditório, segue o arranjo dado nos planos por Kukai quando o templo foi fundado. Pode-se experimentar o domínio das esculturas, que são escultura budista esotérica pura, com todos os cinco sentidos como uma mandala tridimensional. Através da arte, pode-se experimentar a visão de mundo de Kukai, maior produtor do budismo do Japão. O pagode de cinco andares (re-construída em 1644) é de 55 metros de altura, e é o mais alto madeira pagode do Japão. Sua construção, com o pilar central colocado simplesmente na base de pedra, tem sido um ponto de referência para a construção terremoto-resistente de modernos arranha-céus. A visita de Tadasu-no-Mori Floresta para Shimogamo Santuário dá um sentido vicário da essência do Xintoísmo eo culto natureza dos antigos, que sensoriamento divindade nas árvores e água pura.

Jardins

Uma característica distintiva da jardins do Japão é a maneira pela qual os edifícios e cenário emprestados-projetos que incorporam as paisagens naturais circundantes, como montanhas-são sintetizados em um jardim. Há uma grande variedade de jardins em Kyoto, a partir do Palácio Imperial de Kyoto, santuário motivos e do templo, as mansões dos ricos e villa jardins, para pequenos jardins casa na cidade. Exemplos clássicos seria a Vila Imperial Shugakuin e da Vila Imperial Katsura, construído no século 17. À medida que o poder da corte imperial começou a diminuir durante o período Edo, o imperador abdicou Go-Mizunoo virou-se para a cultura para mostrar a importância da existência da corte imperial. A essência cultural da aristocracia foi confinado a edifícios e jardins * A Vila Imperial Katsura, que foi construído para passeios imperiais da Go-Mizunoo, foram os principais salões culturais da época.; Imperial Villa Shugakuin, desenhado pelo próprio Go-Mizunoo, brilhar com os últimos raios de a beleza da cultura dinástica. Os alunos desta universidade podem contribuir para a preservação do nosso património cultural através da participação em actividades, tais como a limpeza e aparar o jardim de Katsura Vila Imperial, como parte de seu trabalho de classe. Os alunos também têm a oportunidade de visitar e conhecer diferentes tipos de jardins, como o jardim de rocha em Ryoan-ji, em conjunto com especialistas na área.

A beleza de Pinturas e Pinturas de Partição

Por mil anos, Kyoto tem atraído artistas de todo o Japão, competindo para o patrocínio da corte imperial e os santuários e templos. Kyoto tem vindo a liderar a arte japonesa desde a introdução do budismo no Japão, durante todo o período Edo quando a cultura de nobres e mercadores floresceu, e até os dias atuais. Arte budista prosperou nos períodos Heian e Muromachi; obras pendentes que foram produzidos e templos adornados agora são tesouros nacionais e propriedade cultural importante. Pintores como os da escola Kanō, Sesshu, Hasegawa Tohaku, Tarawaya Sotatsu, Ogata Kōrin, Maruyama Ōkyo, e Itō Jakuchū estavam ativos desde o período Muromachi para o período Edo, mostrando seu talento nas telas de correr e de fole telas. Muitas dessas obras foram doadas a museus, uma vez que são valiosos importantes propriedades culturais. Embora a maioria deles não são normalmente abertos ao público, que pode ser apreciada em exposições especiais e aberturas durante a primavera eo outono. Por exemplo, Jakuchū nasceu em uma família verdureiro no distrito de mercado Nishiki, e desenvolveu um estilo ultra-realista da pintura a partir cuidadosamente observando galinhas em seu próprio jardim. Muitas de suas obras são preservadas em Shokokuji porque ele se converteu ao budismo e manteve uma amizade com o abade desse templo. O Dragão Celestial, disse ter sido pintado por Kanō Mitsunobu, é uma pintura de um enorme dragão no teto da sala de aula em Shokokuji. Ao olhar para estas pinturas, pode-se ter uma noção do funcionamento das mentes desses pintores, sentir o poder do lugar envolvido em suas produções, e examinar os registros mantidos no templo. Além disso, um movimento começou nos templos de Kyoto para comissionar obras de artistas modernos e treinar jovens artistas. Criação e exibição de obras nesses templos históricos não é mais um sonho inatingível.

Festas e Eventos em Kyoto


Existem vários festivais e eventos em Kyoto, em todas as quatro estações. O mais representativo de Estas são as três principais festivais: o Festival Hollyhock (Maio), o Festival Gion (julho) eo Festival da Idade (outubro). O Festival Gion começou em 869A.D. com a construção de 66 alabardas para interceder com os deuses para parar a propagação de uma praga no momento. Nos últimos dias, as festividades começam em 1 de Julho e durar cerca de um mês. O maior destaque é o carro alegórico, com Shijo Street para lotado de espectadores que o movimento é impossível. Os flutuadores do festival de cada bairro também são considerados propriedade cultural importante, e são deslumbrantemente decorados com 16th- e do século 17 tapeçarias belgas e esculturas tradicionais do escultor lendário Hidari Jingoro. Líderes comunitários locais mostram-off a riqueza ea beleza de seus bairros através da extravagância de seus flutuadores do festival. Durante o pequeno festival na véspera do desfile float, paroquianos santuário jogar Gion festival de música em flautas, tambores e gongos, do alto de suas montanhas ou alabardas decorados, enquanto as famílias colocam suas heranças ou exibir premiado biombos ou obras de arte. Como tal, toda a vizinhança se torna como uma galeria. O "Gozã não Oukribi", outra atração especial no verão, é um evento tradicional Kyoto para enviar-off os espíritos dos antepassados ​​convidados durante a O-Bon. Este festival requer muito trabalho nos bastidores, como o transporte de grandes quantidades de lenha para as montanhas circundantes, organizá-lo na forma dos personagens, e coloque isso aceso. Os alunos desta universidade pode se voluntariar para participar neste trabalho, assim, apoiando um evento tradicional Kyoto e experimentar um festival a partir da perspectiva dos organizadores.


Gion Festival


Gion Festival "Special reservados Estar" Informações O Gion Festival é famoso por ser um dos três grandes festivais do Japão. Para visualizar confortavelmente o desfile Gion, por favor, tirar proveito desse assento reservado especial. Kyoto City Associação de Turismo TEL + 81- (0) 75-752-7070

Tea Cerimônias e Ikebana

Cerimónias de chá e Ikebana são tradições culturais japonesas modernas típicas. Essas tradições, que tiveram uma grande influência na arte japonesa, pode ter suas origens remontam ao período Muromachi em Kyoto. Durante o período de Muromachi, Murata Shuko, que estudou sob Zen Ikkyu Sojun de Daitokuji, defendeu wabi-cha (cerimônia do chá), que foi aperfeiçoada por Sen-no-Rikyū no período Azuchi-Momoyama. Como Reinos Combatentes senhores da guerra lutaram para ganhar o controle sobre todo o país, a cerimônia do chá tornou-se um lugar para troca de informações e estratégia, bem como um palco para a política e diplomacia. Sen-no-Rikyū foi um participou activamente na política e na cultura e interagiram durante o chá com a conquista líderes como Oda Nobunaga e Toyotomi Hideyoshi. Estética do Rikyu "desamparados", que buscam beleza em ferramentas simples utilizados na vida diária e rústico, cabanas de colmo de chá-telhadas, teve um grande impacto sobre o sentido estético japonês. Tai-um, um minúsculo, de dois tatami cabana chá feito por Rikyū, ainda existe em Oyamazaki-cho, proporcionando inspiração não só para mestres do chá, mas também para arquitetos e designers também. O san-Senke, os descendentes de Sen-no-Rikyū, são baseados em Kyoto até hoje e continuar a defender os seus ensinamentos. Ikebana é pensado para ter originado em Rokkakudo em Quioto, em forma de oferendas florais ao Buda. Tachibana começou no período Muromachi como uma maneira de decorar alcovas em edifícios tradicionais; esta prática desenvolveu-se Ikebana. A área Rokkakudo também foi a casa de Ikenobo, o fundador da Ikebana; Ikebana moderno é seguido lá, interagindo com a tradição.

Teatro Clássico japonês / Noh e Kabuki


Noh desenvolvido a partir de performances e-Sarugaku religioso teatro dengaku-ritual, e foi aperfeiçoado pela dupla pai e filho, Kanami e Zeami no período Muromachi. Os jogos desenvolvidos em histórias de mulheres, comandantes militares, sacerdotes, fantasmas e deuses que livremente cruzados espaço e tempo para viajar entre o presente eo passado (agora e no futuro). O palco é um espaço de cerca de seis metros quadrados, despojado de toda a decoração, com uma passagem para os bastidores. O shite mascarado executa uma dança baralhar de tensão contida, convidando o público a um mundo de beleza delicada. Noh de Zeami foi o auge da cultura Kitayama que se desenvolveu a partir de Rokuonji (Kinkakuji) sob o shogun Yoshimitsu Ashikaga Muromachi. O Noh que foi sucedido por atores das escolas Kanzeand Kongo pode ser visto nos cinemas Noh e templos ou santuários em Quioto, e há muitas oportunidades para praticar habilidades de Noh. Fantasias e máscaras que pertencem a chefes de escolas Noh estão disponíveis para visualização pública quando estão sendo ventilado, o que é uma oportunidade valiosa para os investigadores de trajes Noh.


photo_Toshihiro Shimizu



Kabuki é também uma forma tradicional típica de artes japonesas do espectáculo. O leito de rio seco do Shijōgawara é dito ser o local de nascimento de kabuki, onde não Izumo Okuni primeiro dançou sua kabuki. Kabuki em Minamiza atrai muitos espectadores mesmo em tempos modernos. Há também são santuários em Quioto, que mostram uma forma primitiva de música e dança a cada mês; ainda há muitas formas de artes cênicas com interesse folclórico abundantes, como o kyogen Mibu de Mibudera Temple. Teatro Kabuki-Shunjuza-anfitriões deste universitários performances públicas, tais como Noh e Kabuki peças de artistas atuais líderes, bem como workshops e simpósios, proporcionando mais oportunidades para experiências de trabalho de campo; isso permite que os estudiosos a prosseguir a investigação académica integrada no teatro clássico.

MUSEO LOCAL: ¿GESTIÓN O ADMINISTRACIÓN? -- · en GESTIÓN,INSTITUCIONES, MUSEO, OPINIÓN. ·

En alguna ocasión, hemos hablado de la diferencia que existe en la forma en la que se dirigían los museos en contraposición a como se deberían dirigir actualmente. Mencionábamos aquella dicotomía del “administrar”en contraposición al “gestionar”, o del pasado que ya fue del presente que es – o que debería ser – en la conducción de los museos locales hacia a la supervivencia.


Decir también que el término “director” se ha comenzado a utilizar relativamente hace poco para designar al profesional que gestiona el museo. Los conservadores y cuidadores eran directores en todos los sentidos pero no se aplicaba el nombre, ya que no gestionaban nada en el sentido más amplio de la institución, solo en la colección. En algunos países del primer mundo, esto revelaba una cierta aversión cultural hacia la gestión y a la forma convencional de la dirección de una entidad, no en una institución consagrada a difundir conocimiento. Estos romanticismos ya hemos visto que no son prácticos a la hora de ajustar el devenir del museo – hacer frente a la situación – a los tiempos que corren para todos, y que había que normalizar con mayor claridad el quién es quién dentro del museo.


Todo esto revela una desconfianza general a nivel internacional sobre la aplicación de la teoría de dirección a los museos. Es cierto que una dirección eficaz existió en algunos casos por encima de estas valoraciones históricas, pero eran modelos de dirección basados en el sentido común. Y hubo quien intentó teorizar sobre a gestión de los museos ya por el año 1895, una caso excepcional. Se trataba del señor G. Browne Goode, secretario adjunto del Smithsonian Institution en Washington D.C., en un documento presentado durante la reunión de la British Museums Association celebrada aquel mismo año, hablando en un discurso titulado “Necesidades cardinales de la administración de museos”:

“No se puede fundar y mantener un museo sin tener en cuenta estos cinco apartados:
Una organización estable y medios de subsistencia apropiados.
Un plan definido, sabiamente estructurado de acuerdo con las posibilidades de la institución y las necesidades de la comunidad a la que se dirige.
Material con el que trabajar. Disponer de buenas colecciones o de instalaciones para crearlas.
Personal que realice el trabajo. Una plantilla de conservadores competentes.
Un lugar en el que poder trabajar. Un edificio apropiado.
Medios con los que trabajar: accesorios adecuados, material para efectuar las instalaciones, herramientas y asistencia mecánica.” (Goode, 1895-79).


Fue un modelo que tardó más de un siglo en tenerse en cuenta difuminando lo que podía ser la evolución progresiva en la forma arquetípica de la dirección de museos. Hubo voces, eso sí, que vaticinaban problemas graves por no ajustar la dirección de los museos a un solo modelo de gestión, al margen de la naturaleza de las colecciones y el sentido común. El director del museo Victoria y Alberto de Londres, Roy Strong (1988), dijo en un día de inspiración: “la planificación y fijación de objetivos y estrategias a largo plazo no se han tenido en cuenta en los museos durante décadas (años 50 y 60). El planteamiento que existe es pragmático y fragmentario”. Una revista americana especializada en la dirección de museos que se publicaba en Estados Unidos en la década de los años 70, apuntaba que: “Encontrar un museo bien dirigido es un puro accidente. La mayoría de los gerentes y directores no están familiarizados con los principios modernos de la dirección o jamás han pensado en aplicarlos a un museo”.

Alan Fletcher: Fifty years of graphic work (and play)

La cosa siguió – ¿sigue?- así de oscura e indefinida y nos vamos acercando a la actualidad. Hace bien poco, mentes preclaras relacionadas con la gestión institucional afirmaban que los museos estaban al margen del profesionalismo en la dirección. Las consecuencias de esta verdad han dado lugar a consecuencias fatales como es el cierre de museos, eso sí que es una catástrofe. Estas experiencias terribles en algunos casos deberían haber servido para mostrarnos un camino de normalización en la gestión, pero no ha sido así si atendemos a la evolución de muchos de nuestros museos locales, la mayoría públicos, y también en museos grandes. La crisis salvaje no siempre ha sido el problema, ya existía vacio de gestión en el periodo de las vacas gordas.


Siguiendo con el ejemplo anglosajón, los museos locales fueron finalmente conscientes de la necesidad de adoptar con urgencia, y ante la amenaza de desaparición y para afrontar crisis, un modelo de dirección avanzado. Los museos se dieron cuenta de la necesidad de modernizarse siguiendo avanzados modelos de gestión empresarial. Hubo mucha desconfianza en otros países sobre esta clase de iniciativas en los sistemas empresariales de gestión y no se adoptaron, prefirieron seguir el modelo del sentido común o como lo quieran llamar. En los años 90, “muchos conservadores y administradores siguen siendo escépticos en sus motivaciones de gestión (y sobre la adecuación) que subrayan a la determinación del museo, los sistemas de información de la dirección […] los indicadores de los resultados obtenidos y mediciones del rendimiento […] el difícil mundo de la planificación, la confección de presupuesto y el control” (Allen y Ellis, 1990, 35).

Estamos en 2015, ¿seguimos gestionando nuestros museos locales “a la antigua”? Creemos que sí.


fonte: @edisonmariotti $edisonmariotti Espacio Visual Europa (EVE)

Museo Reina Sofía - Carl Andre - Escultura como lugar, 1958-2010

La exposición cuenta con alrededor de 200 esculturas y trabajos en papel realizados en los últimos 50 años, abarcando desde sus obras más influyentes realizadas con planchas metálicas, palancas, cintas y pendientes, hasta ejemplos más singulares de su práctica artística, que ayudan a comprender la evolución de su concepción progresiva de “escultura como forma, escultura como estructura, escultura como lugar”. 

Vista de sala de la exposición Carl Andre. Escultura como lugar, 1958-2010, 2015

Además de esta amplia selección de obras escultóricas, la exposición aborda el rol crucial del lenguaje en la práctica artística de Andre mediante un abundante número de series de poesía visual y concreta, collages textuales y obras en papel escritas entre 1958 y 1972. Por último, la exposición reunirá, por primera vez en 20 años, un grupo excepcional de objetos titulados Dada Forgeries, que manifiestan su jocosa relación con los ready-made de Duchamp.

Carl Andre. Escultura como lugar, 1958-2010 ofrece un estudio en profundidad de un periodo crucial del arte contemporáneo, a través de la obra de Carl Andre (Quincy, Massachusetts, 1935), un artista cuyo trabajo puede inscribirse en las categorías de minimalismo, land art y arte conceptual y que presenta las preocupaciones formales de su época, como es la apropiación, lo inalterado, la estandarización de los materiales industriales, el uso de formas geométricas desnudas o la introducción del concepto de site-specific.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://www.museoreinasofia.es/

MUSEUM FASHION ART NA FUNDAÇÃO DIONÍSIO PINHEIRO -- Portugal

Nos últimos anos, a moda desfilou nos grandes museus do mundo. Em várias cidades, abriram mesmo vários espaços dedicados a este tema, elevando o vestuário e os acessórios ao patamar de obras de arte.


124º Aniversário de Dionísio Pinheiro
26 de setembro de 2015 às 21:00
Curadoria: Cláudio Pereira
Fundação Dionísio Pinheiro e Alice Cardoso Pinheiro


A Fundação Dionísio Pinheiro e Alice Cardoso Pinheiro afirma-se, cada vez mais, como um destino obrigatório na rota do turismo cultural, abraçando projectos das mais variadas áreas artísticas, tais como: Música, Pintura, Escultura, Fotografia, Artesanato, Literatura, e todas as manifestações criativas lúdico-culturais no Hoje Social.

Mas não podemos esquecer esta vertente que tanto agrada à população nas diversas faixas etárias: A Moda! Como tal, a Fundação não nega o contributo para uma oferta cultural e artística com fortes laços de um passado construtivo de Dionísio Pinheiro e Alice Cardoso Pinheiro, num espaço único na cidade de Águeda.

A Fundação não esqueceu o vínculo tão importante na vida dos seus fundadores, como a área têxtil, que possibilitou o financiamento da colecção de Arte do nosso Museu, legado do casal que vivenciou um período crucial da Moda e o determinismo social que alcançou nas décadas de 30,40, 50 e 60 do séc. XX.

Este evento integra o programa da Câmara Municipal de Águeda para a comemoração: Dia Mundial do Turismo, Águeda, World Day of Turism.

Este projecto apresenta trabalhos dos Designers: Cláudia Gonzaga, Katty Xiomara, Joel Reigota, Paulo Rodrigues, White Arts & Crafts, não esquecendo o contributo do grupo de música Mimo Dixie Band, da cabeleireira Maria Judite, maquilhadora Beth Figueiredo, Diseur Pedro Nogueira e música do DJ Luís Godinho.
fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://cidades.com.pt/index.php/regiao/340-agueda/1546-%C3%A1gueda-museum-fashion-art-na-funda%C3%A7%C3%A3o-dion%C3%ADsio-pinheiro

Tailândia inaugura 'museu da corrupção' - ประเทศไทยเปิดพิพิธภัณฑ์ของการทุจริต '

Museu reúne estátuas de funcionários condenados por corrupção.

Cada escultura ilustra um caso nacional de corrupção no país asiático.

Bangcoc inaugurou um "Museu sobre a corrupção na Tailândia" com estátuas em tamanho real de funcionários condenados em casos recentes, esculturas de bolsas repletas de dinheiro e quadros de corruptos atrás das grades.

Museu reúne estátuas de funcionários condenados por corrupção
 (Foto: Reprodução/YouTube/TNN 24)

"A Tailândia é um país com uma cultura de clientelismo. Várias gerações já enfrentaram a corrupção e as pessoas estão acostumadas", explica à AFP Mana Nimitmongkol, da Organização de Luta contra a Corrupção, que concebeu a mostra.

Os tailandeses têm uma relação complexa com o problema que afeta a política, o sistema judiciário e o mundo dos negócios no reino, que ocupa a posição 85 na lista de 175 países elaborada pela Transparência Internacional sobre a percepção da corrupção.

"Queríamos criar este museu para contar aos trapaceiros que as coisas que fazem são ruins. Ficarão gravados na história da Tailândia e o povo tailandês nunca poderá esquecer nem perdoá-los", completa Nimitmongkol.

As esculturas e estátuas são referências as casos concretos da história tailandesa. No meio de um quarto, o busto de um homem tragando dezenas de pilares de construção tem o título "A deliciosa comida das delegacias de polícia". Há alguns anos a verba de 160 milhões de dólares foi destinada à construção de quase 400 delegacias que nunca saíram do papel.

A investigação apontou para Suthep Thaugsuban, vice-primeiro-ministro no momento da licitação.

Thaugsuban foi um dos protagonistas da revolta do ano passado contra o governo de Yingluck Shinawatra, que também está personificada no museu com um saco de arroz. Os oponentes políticos a acusam de corrupção ao adotar um sistema de subsídios para os produtores de arroz, o que rendeu um processo judicial à ex-primeira-ministra.

Os críticos afirmam que o sistema, que pagava aos agricultores o dobro do preço de mercado por suas colheitas, estava repleto de corrupção e custou à Fazenda tailandesa bilhões de dólares em perdas e subvenções infladas.

O tema provocou a criação de um movimento cidadão que terminou com a destituição de Yingluck no ano passado pelo exército.

Com a exposição, os organizadores pretendem impressionar o público.

"Cada escultura ilustra um caso nacional de corrupção que me irrita, pois todos provocaram enormes danos", afirmou Tatpitcha Khanumsee, uma visitante de 19 anos.

Ao assumir o poder em maio de 2014, a junta militar tailandesa prometeu lutar contra a corrupção e levar à justiça os corruptos. Outro visitante, Anon Adhan, de 30 anos, elogiou a mostra por usar a arte para organizar uma "campanha séria".

"Não queremos a corrupção. Por isto apoio esta campanha, com a visita, fazendo fotos e compartilhando nas redes sociais", disse.

fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti http://g1.globo.com/planeta-bizarro/noticia/2015/09/tailandia-inaugura-museu-da-corrupcao.html


-- via tradutor do google

ประเทศไทยเปิดพิพิธภัณฑ์ของการทุจริต '


พิพิธภัณฑ์รูปปั้นถือของเจ้าหน้าที่พบความผิดของการทุจริต
ประติมากรรมแต่ละคนแสดงให้เห็นถึงกรณีการทุจริตแห่งชาติในประเทศจีน

กรุงเทพฯเปิด "พิพิธภัณฑ์เกี่ยวกับการทุจริตในประเทศไทย" ด้วยรูปปั้นชีวิตขนาดของเจ้าหน้าที่ในการตัดสินกรณีล่าสุดประติมากรรมถุงเต็มรูปแบบของเงินและ cadres เสียหายหลังลูกกรง

พิพิธภัณฑ์รูปปั้นถือของเจ้าหน้าที่ตัดสินลงโทษของการทุจริต (ภาพ: ภาพ / YouTube / TNN 24)
"ประเทศไทยเป็นประเทศที่มีวัฒนธรรมของการอุปถัมภ์. รุ่นหลายคนที่ต้องเผชิญกับความเสียหายและผู้คนที่ใช้" อธิบายให้เอเอฟพีมานะ Nimitmongkol, การต่อสู้กับการทุจริตองค์การที่คิดการแสดง

คนไทยมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนที่มีปัญหาส่งผลกระทบต่อการเมืองตุลาการและโลกธุรกิจในราชอาณาจักรซึ่งตรงตำแหน่งที่ 85 ในรายการของ 175 ประเทศวาดขึ้นโดยความโปร่งใสระหว่างประเทศเกี่ยวกับการรับรู้ของการทุจริต

"เราต้องการที่จะสร้างพิพิธภัณฑ์ที่จะบอกสิ่งที่ดอดเจอร์สนี้พวกเขาทำไม่ดี. พวกเขาจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของประเทศไทยและคนไทยจะไม่มีวันลืมหรือให้อภัยพวกเขา" Nimitmongkol เพิ่ม

ประติมากรรมและรูปปั้นที่มีการอ้างอิงถึงกรณีที่เฉพาะเจาะจงของประวัติศาสตร์ไทย ในช่วงกลางของห้องพักที่หน้าอกของชายคนหนึ่งลงมาหลายสิบของการก่อสร้างเสามีบรรดาศักดิ์เป็น "อาหารอร่อยจากสถานีตำรวจ." ไม่กี่ปีที่ผ่านมาผลรวมของ $ 160,000,000 เป็นสำหรับการก่อสร้างเกือบ 400 สถานีที่ไม่เคยออกจากคณะกรรมการการวาดภาพ
การสอบสวนชี้ไปที่สุเทพเทือกสุบรรณรองนายกรัฐมนตรีในช่วงเวลาของการเสนอราคา

เทือกสุบรรณเป็นหนึ่งในตัวละครเอกของการก่อจลาจลปีที่ผ่านมาต่อต้านรัฐบาลของยิ่งลักษณ์ชินวัตรซึ่งเป็นที่เป็นตัวเป็นตนยังอยู่ในพิพิธภัณฑ์มีถุงข้าวที่ ฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองกล่าวหาการทุจริตโดยการใช้ระบบเงินอุดหนุนให้แก่เกษตรกรผู้ปลูกข้าวได้รับคดีอดีตนายกรัฐมนตรี

นักวิจารณ์กล่าวว่าระบบที่จ่ายเกษตรกรเป็นสองเท่าของราคาในตลาดสำหรับพืชของพวกเขาก็เต็มไปด้วยการทุจริตและเสียค่าใช้จ่ายพันล้านธนารักษ์ไทยดอลลาร์ในการสูญเสียและทุนที่สูงเกินจริง

ปัญหาที่จุดประกายการสร้างการเคลื่อนไหวของประชาชนที่จบลงด้วยการเลิกจ้างของยิ่งลักษณ์ปีที่แล้วโดยกองทัพ
ด้วยการจัดนิทรรศการจัดงานตั้งใจที่จะสร้างความประทับใจให้ผู้ชม

"ประติมากรรมแต่ละคนแสดงให้เห็นถึงกรณีการทุจริตแห่งชาติที่ทำให้ฉันรำคาญเพราะทำให้เกิดความเสียหายมาก" Tatpitcha Khanumsee ผู้เข้าพัก 19 ปีกล่าวว่า

สมมติว่าเมื่ออำนาจพฤษภาคม 2014 ที่รัฐบาลเผด็จการทหารของไทยสัญญาว่าจะต่อสู้กับการทุจริตและนำความยุติธรรมเสียหาย ผู้เข้าชมอีกอานนท์ Adhan, 30, การแสดงการยกย่องสำหรับการใช้งานศิลปะที่จะจัดแคมเปญ "ร้ายแรง"
"เราไม่ต้องการการทุจริต. ด้วยเหตุนี้ผมสนับสนุนแคมเปญนี้ด้วยการเยี่ยมชมการถ่ายภาพและการแบ่งปันในเครือข่ายสังคม" เขากล่าว

HOVHANNES SHIRAZ MEMORIAL HOUSE-MUSEUM -Hovhannes Shiraz studied in Yerevan State University and Moscow Maxim Gorky Literature Institute.

He was born Hovhannes (Onik) Tadevosi Karapetyan in the city of Alexandropol, then part of the Russian Empire (now Gyumri, Armenia). His mother, Astghik, was widowed by the Armenian Genocide shortly before his birth. 




Shiraz grew up in a considerable poverty. His first work called Beginning of Spring was published in 1935. Novelist Atrpet gave the talented poet the epithet "Shiraz", because "this youth's poems have the fragrance of roses, fresh and covered with dew, like the roses of Shiraz" (Shiraz being one of Iran's major cities, famous for its roses and poets). Another version of his pen name is "Shirak azn"—a child of Shirak, the region he was from.



Hovhannes Shiraz studied in Yerevan State University and Moscow Maxim Gorky Literature Institute. In 1958, Shiraz published the first volume of his anthology Knar Hayastani (Lyre of Armenia). The second and third volumes were published in 1965 and 1974. These collections include the best examples of Shiraz's poetry.

Most of Shiraz's publications were poetry. He is an author of very popular patriotic and love poems included "Ani", "My mother", "May my love remain a secret", "Siamanto and Khjezare", "Expromt", "Like the pagan love", "My holy Homeland", "The fate of Armenians", "To Andranik", etc. He wrote "The Armenian Dante-esque" about the Armenian genocide, a subject that was banned in Soviet Union. The first version of this masterpiece was written in 1941.

Only short passages from this work were published during his life in Soviet Armenia, and some chapters were published in Beirut and Tehran. The entire poem (over 8000 lines) was published in 1990 in Yerevan.

He was buried at Komitas Pantheon, Yerevan, Armenia, along with other distinguished Armenians.

He married famous Armenian poetess Silva Kaputikyan. His son with Kaputikyan, Ara Shiraz, is a sculptor. Shiraz had seven children with his second wife, Shushanik Shiraz (Aristakesyan, 1937-2006). Their son Sipan Shiraz was a poet.

Yerevan school #169 and a street in Julfa of Isfahan are named after him. Hovhannes Shiraz’s House-Museum is opened in a 19th Century building in Gyumri.

Shiraz was known for his good sense of humour. In early 1960s, John Steinbeck visited poet's apartment in Yerevan, and then wrote in a letter: "...men are closest together when they laugh together. And I remember that in Yerevan we laughed together a great deal."

Yevgeny Yevtushenko and Alexander Gitovich dedicated poems to Shiraz.

Shiraz was an anti-establishment poet who was very popular with the people of Soviet Armenia but fought against its corrupt Soviet leadership all his life. When in 1974 the known critic Suren Aghababyan has brought to Shiraz the news about awarding of the Order of Lenin, the answer has followed: "And what they [the Soviet government] want in exchange? To buy my silence?"

Poetry
Shiraz is an author of about forty poetry books and translations. His rich vocabulary and sensitive style, enhanced by folk and colloquial elements, made his poetry one of the highest achievements of Armenian literature. 

Critics consider many of his works masterpieces. According to Paruyr Sevak, "The modern Armenian poetry has risen on the ridge of Shiraz". "Shiraz is a great talent, we should be proud and consider as a great honor that we personally know him", wrote William Saroyan. Shiraz built his poems with Armenian tuff of emothions, added Yevgeny Yevtushenko.


In my dreams my door was knocked at,

"Who is it?" I asked from inside.

Some elderly lady from the outside

Answered and said, "I'd sacrifice myself for you."


"I've come to ask for a piece of bread as charity

I'm a poor orphan woman with no one to support me."

At this point I opened my door immediately,

Only to find a miracle; it was my deceased mother indeed!


I was shocked but fell into her arms;

And my mother said, "It's me, it's me,

I've come to try you and to check on you.

I hope life hasn't changed your spirit and also you?!"


I came in the form of a beggar

So that the whole world can be a witness

To see if your conscience, my dear son,

If your conscience also died along with me?!"


(Traduzido do Armenian por Daniel Janoyan)



Poems of Shiraz are known throughout the former USSR (his works were translated by Arseny Tarkovsky and Nikolay Aseev) and abroad. Anyways, as Andrey Dementyev writes, Hovhannes Shiraz, like Sergey Yesenin, uses many metaphors, so it's very hard to translate his poems.


During a meeting with Soviet writers, to demonstrate what kind of poetry he liked best, Hindi writer Bhisham Sahni, showed a journal containing some poems by Hovhannes Shiraz.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti colaboração: Agapi Yeganyan
http://torrent.arut.ru/viewtopic.php?t=618&sid=92577c011a38048391b856b96631b060