Ouvir o texto...

quinta-feira, 29 de outubro de 2015

MUSEO: EDUCACIÓN Y ACCIÓN CULTURAL - · en CREACIÓN, CULTURA,DIDÁCTICA PARA NIÑOS, GESTIÓN, INSTITUCIONES, MUSEO, OPINIÓN. ·

Si trabajas en el Departamento de Educación y Acción Cultural de algún museo, o si eres el único responsable de ese departamento – que por otra parte suele ser lo mas habitual -, o si pretendes dedicarte a ello, te vamos a ofrecer algunos consejos (disculpad la petulancia si os suenan obvios) que están basados en nuestra experiencia de unos cuantos años en este mundo.

SAIT Polytechnic Continuing Education: Welding

· Sobre gestión de programas educativos: Intentad hacer programas realistas. Si bien los programas de los grandes museos nos pueden servir como referencia, cuando los intentemos acoplar a nuestro museo nos encontraremos con la consiguiente limitación de medios materiales y económicos que pueden llegar a frustrar los ánimos más aguerridos. Debes crear y también creer en tu propio proyecto: no hay dos museos iguales, no copies ideas de otros. Puedes hacer una adaptación de aquellas que entiendas que aportan un valor añadido a tu propia experiencia – nosotros siempre decimos que está todo inventado, que lo que debemos hacer es innovar y mejorar lo existente -. Busca complicidades dentro y fuera del museo; existen posibles alianzas que pueden resultar muy valiosas. Seas de la ciudad donde esté emplazado el museo, o vengas de fuera, debes preocuparte por conocer al máximo que puedas la comunidad que te acoge a ti y a tu museo. Intenta implicar a los distintos perfiles profesionales que trabajan en tu museo como compañeros. Busca socios (partners) con aquellas instituciones públicas o privadas relacionadas con la educación formal y/o no reglada. Intenta buscar relaciones que se adapten a tu manera de entender la educación en el museo.


Consideraciones que hay que tener en cuenta en el diseño de una propuesta educativa:
Cualquier proyecto con la comunidad educativa debe basarse en una experiencia asociativa, de colaboración entre las partes, siempre que puedas implica a los destinatarios en el desarrollo de los programas, que den su opinión y aporten ideas.
Lo sencillo es sinónimo de éxito.
Todas las actividades que lleguen a formar parte del programa educativo deben contemplar siempre criterios de accesibilidad, diversidad cultural y religión. Debes planificar la flexibilidad conveniente para que se adapten a los visitantes con necesidades educativas especiales.
Cualquier contenido que desarrolles en tu propuesta educativa debe incluir los contenidos del museo, pero buscando siempre una relación con la actualidad del momento: moda, sociedad, cine, tecnología, tendencias culturales, comunicación, etcétera.
Intenta que la visita sea lo más dinámica y participativa posible.

Sheridan College: Photography

6. Intenta crear identidad del museo, una marca propia, con la que se pueda sentir identificada tu comunidad: educadores y diferentes tipos de públicos- Personaliza el espacio en el website del museo – si lo tienes – para que sea muy sencillo identificar y acceder a los contenidos educativos que necesites sean conocidos por el público.

7. La tecnología de la comunicación es tu aliada, nunca lo hemos tenido tan fácil, pero no te obsesiones con ella.

8. Promueve intercambios y experiencias con servicios educativos de otros museos.

9. Inicia estrategias de descubrimiento del museo entre los profesionales, programas de formación, etcétera.

10. Nunca dejes de aprender, nunca dejes de formarte. Conviértete en un profesional polifacético.

11. Si eres el responsable del departamento, o la propia acción educativa del museo directamente, oblígate periódicamente a realizar visitas guiadas y talleres. Así estarás al día tanto de las necesidades del servicio con tus colaboradores como las de los visitantes.

12. Evalúa para mejorar.

13. Arriésgate en tus propuestas, no tengas miedo a equivocarte, los errores nos hacen fuertes y nos enseñan muchas cosas si sabemos asimilar la caída.

Ehsaas: Tea Estate

Finalmente, comentaros que el factor más importante del museo, aquello que sirve de unión entre el visitante y el museo, aquello que engancha verdaderamente a las personas, es que se lo pasen bien en su visita, que se diviertan, que la experiencia en el museo les resulte gratificante, no un rollo, una pesadez, no por favor, debe ser una diversión. El objetivo no es que el visitante entre en el museo, sino que a partir de su visita se sienta parte del museo, un miembro activo, que haya vivido la experiencia como algo suyo, se emocione y vuelva.

Yokohama City Board of Education





Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Vamos compartilhar.




Arte tumular, CEMITÉRIO CONSOLAÇÃO, São Paulo, Brasil. -- Funerary art, CEMETERY CONSOLATION, São Paulo, Brazil. -- Похоронна мистецтво, КЛАДБИЩЕ розради, Сан-Паулу, Бразилія.

Os cemitérios antigos da cidade de São Paulo conservam importantes acervos artísticos e históricos. Os cemitérios, tal como muitos casarões, teatros, linhas férreas e monumentos construídos em meados do século XIX e início do XX , são testemunhas da história social da cidade.


Sobre a base tumular em granito negro destaca-se 
uma escultura em bronze da "Pietà" 
A mãe de joelhos mantem em seus braços o filho morto.



Último Adeus", de Alfredo Oliani.

No final do século XIX a cultura do café, então chamado ouro-verde, proporcionava vida opulenta a famílias que aqui se instalavam, vindas do interior do Estado e também de outros países em busca de novas possibilidades de trabalho ou para ampliação dos negócios e de suas fortunas.

Era o momento da Belle Époque paulistana na imitação dos hábitos parisienses, manifestos na arquitetura, moda, festas, convenções e também dos sepultamentos e ornamento dos túmulos. 
Os cemitérios, então chamados "campos santos", em meados do século XIX, já substituíam as igrejas na prática de sepultamentos.

Estátua 'O Adeus', de Alfredo Oliani


Em 1856, a Assembleia Legislativa Providencial de São Paulo aprovou o Primeiro Regulamento para os cemitérios da cidade de São Paulo. Esta medida provocou inúmeros protestos entre os praticantes do cristianismo que já tinham incorporado a tradição do sepultamento nas igrejas. Apesar dos protestos, o regulamento passou a ser seguido.

Assim surgiu, em agosto de 1858, o primeiro Cemitério Municipal, hoje Cemitério da Consolação. Sua localização, nos arrabaldes da cidade era condição essencial e estratégica para garantia de salubridade da área urbana, restrita ao que nos dias de hoje corresponde ao centro velho - ruas Quinze de Novembro, Direita e São Bento.

Perfil dos sepultados
No cemitério municipal, em seus primeiros anos, eram sepultadas pessoas de todas as classes sociais: escravos, agregados, senhores de escravos, homens livres abastados e pobres, estrangeiros. Após a virada do século, o perfil dos sepultados passou a mudar, assim como modificou-se a geografia urbana paulistana.

Na época, o cemitério municipal passou a enterrar pessoas que, realizaram em vida, atividades de relevância para a sociedade. Por este motivo, as famílias e os amigos, a partir da primeira década do século XX, contratavam construtores e escultores de renome, em sua maioria com formação na Europa, como Victor Brecheret, Luigi Brizzolara, Galileo Emendabili, entre outros, para ornamentarem os túmulos das ilustres personalidades.

Esses túmulos são importantes registros da história social e politica de São Paulo, com personalidades que se destacaram no cenário paulistano.

Outras necrópoles antigas, tais como Araçá e São Paulo, abrigam obras representativas da arte tumular.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 

http://www.prefeitura.sp.gov.br/cidade/secretarias/servicos/servico_funerario/arte_tumular/index.php?p=3560


Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Vamos compartilhar.

--in
The old cemeteries of the city of São Paulo retain important artistic and historical collections. Cemeteries, like many mansions, theaters, railways and monuments built in the mid-nineteenth and early twentieth centuries, are witnesses to the social history of the city.


Last Goodbye "by Alfredo Oliani.

In the late nineteenth century the coffee culture, so-called gold-green, gave opulent lives of families here they settled, coming from the state and also from other countries seeking new job opportunities or to expand the business and their fortunes.

It was the time of the Belle Epoque São Paulo in imitation of Parisian habits, manifested in architecture, fashion, parties, conventions and also of burials and ornament the graves.
Cemeteries, so-called "holy field" in the mid-nineteenth century, have replaced the churches in the practice of burials.


Statue 'Farewell', Alfredo Oliani


In 1856, the Providential Legislative Assembly of São Paulo approved the First Regulation to the cemeteries of the city of São Paulo. This measure provoked numerous protests among practitioners of Christianity which had already incorporated the burial tradition in the churches. Despite protests, the regulation began to be followed.

Thus arose in August 1858, the first Municipal Cemetery today Cemetery of Consolation. Its location, on the outskirts of the city was strategic and essential condition for ensuring the health urban area, restricted to what today corresponds to the old center - Quinze de Novembro street, Right and St. Benedict.

Profile of buried
At the municipal cemetery in his early years, people were buried from all social classes: slaves, aggregates, slave owners, wealthy and poor freemen, foreigners. After the turn of the century, the profile of buried began to change, as modified to São Paulo urban geography.

At the time, the municipal cemetery went to bury people, held in life, relevant activities to society. For this reason, families and friends, from the first decade of the twentieth century, hired builders and renowned sculptors, mostly with training in Europe, as Victor Brecheret, Luigi Brizzolara, Galileo Emendabili, among others, to ornamentarem the tombs of illustrious personalities.

These tombs are important records of social and political history of São Paulo, with personalities that stood out in the São Paulo scene.

Other ancient necropolis such as Araçá and São Paulo, home to representative works of funerary art.


--uc
Старі кладовища міста Сан-Паулу зберегти важливі історичні та мистецькі колекції. Кладовища, як і багато особняки, театри, залізниць і пам'ятників, споруджених в середині дев'ятнадцятого і початку двадцятого століть, є свідками соціальної історії міста.


Останнє Прощай "Альфредо Oliani.

В кінці дев'ятнадцятого століття культура кави, так званий золотий зелений, дав розкішні життя сімей тут оселилися, виходячи зі стану, а також з інших країн у пошуках нових можливостей для працевлаштування або для розширення бізнесу і їхня доля.

Це був час, в Belle Epoque Сан-Паулу в наслідування паризьким звичкам, проявляється в архітектурі, моді, партій, зборів, а також поховань і прикраси могил.
Кладовища, так звані "святий поле" в середині дев'ятнадцятого століття, замінили храми в практиці поховань.


Статуя "Прощай", Альфредо Oliani


У 1856 році, Провидіння Законодавчі збори Сан-Паулу затвердив Перший Положення на кладовищах міста Сан-Паулу. Цей захід викликав численні протести серед практиків християнства, яке вже включені традицію поховання в церквах. Незважаючи на протести, регулювання почав слідувати.

Таким чином, виникла в серпня 1858, перший міському кладовищі сьогодні Кладовище розраду. Його розташування на околиці міста було стратегічним і необхідною умовою для забезпечення міський район здоров'я, обмежується тим, що сьогодні відповідає старому центрі - вулиці Quinze де Novembro, праві і святого Бенедикта.

Профіль похований
На муніципальному кладовищі в його ранні роки, люди були поховані всіх соціальних класів: рабів, агрегатів, рабовласників, бідних і багатих, іноземців вольниці. Після століття, профіль похований почала змінюватися із змінами, внесеними в Сан-Паулу міський географії.

У той час, муніципальне кладовище пішли ховати людей, що відбулися в житті, відповідної діяльності для суспільства. З цієї причини, сімей та друзів, з першого десятиліття ХХ століття, найняв будівельників і відомих скульпторів, в основному з навчанням в Європі, як Віктор Brecheret Луїджі Brizzolara, Галілео Emendabili, серед іншого, ornamentarem гробниці знаменитих особистостей.

Ці гробниці є важливими записи соціальної та політичної історії Сан-Паулу, з особистостями, які стояли в сцені Сан-Паулу.

Інші стародавні некрополі, такі як Araca і Сан-Паулу, де проживають репрезентативних творів мистецтва. Похоронного

Antonina é uma cidade histórica do estado do Paraná, Brasil. -- Antonina is a historic city in the state of Paraná, Brazil. -- Антоніна є історичне місто в штаті Парана, Бразилія.

Cidade histórica cujos primeiros vestígios da ocupação foram encontrados nos sambaquis. 

Índios carijós habitaram o local sendo que os primeiros povoadores datam de 1648 e 1654. Além da extraordinária beleza natural paisagística, Antonina possui no seu calçamento de pedras e nas suas ruínas, histórias, as quais enriquecem o seu patrimônio. 


Sua população contada em 2010 é de 18.891 habitantes com uma área de 876,551 km². Está situada a 90 km de Curitiba, e a 50 km de Paranaguá.

O nome de Antonina é uma homenagem prestada ao Príncipe da Beira Dom António de Portugal em 1797. Etimologicamente existem duas fontes: primeiro, do latim "antonius" que significa inestimável, segundo, do grego "antheos", traduzido como flor.


O município surgiu devido à devoção a Nossa Senhora do Pilar. Eram duas irmãs que rezavam a Virgem do Pilar, o que fez com que o pequeno vilarejo se movimentasse e no dia 15 de agosto (como é até hoje), a cidade recebesse inúmeros fiéis que lotam a imponente Igreja Matriz construída em 1715.

O porto Barão de Tefé, um dos mais importantes portos do início do século passado, está situado na cidade, junto com o terminal da Ponta do Félix.


É uma cidade festiva, realizando o carnaval de rua mais animado do Paraná e o Festival de inverno da Universidade Federal do Paraná. Cidade histórica e turística que preserva um ambiente de manguezais da mata atlântica.


Igreja Matriz de Antonina

Antonina é uma das mais antigas povoações do Paraná, tendo sua região sido perlustrada a partir do século XVII. A efetiva ocupação deu-se em 1648 quando o parnaibano Gabriel de Lara, o Capitão Povoador, sesmeiro da Nova Vila (Paranaguá), cedeu a Antonio de Leão, Pedro Uzeda e Manoel Duarte três sesmarias no litoral Guarapirocaba, as primeiras daquela porção litorânea. Foram pois, estes os primeiros povoadores de Antonina.

Eram tempos de caça ao ouro, e este ciclo intensificou-se com a chegada de homens sequiosos pelo vil metal. Com o passar dos anos, o povoamento do lugar foi se firmando, datando de 12 de setembro de 1714 a oficial povoação de Antonina.

Em 1712, Manoel do Valle Porto, depois sargento-mor, estabeleceu-se no Morro da Graciosa, pois havia recebido uma sesmaria localizada nesta região, e a frente de grande número de escravos iniciou o trabalho de mineração e agricultura na região.

Geologicamente, os terrenos do município são de origem proterozoico-cambriana, arqueano-proterozoica, quaternária, holocênica, mesozóico-jurássico-cretácea e terciário-miocênica. Os tipos de solo existentes no município são gleissolo sálico, cambissolo háplico, argissolo vermelho-amarelo, latossolos vermelho-amareloe afloramentos de rocha. O relevo do município é montanhoso a oeste, forte e levemente ondulado ao norte e a leste e de planícies ao centro e ao sul com alguns morros espalhados pelo município. Na sede municipal registra-se a altitude de 5 metros. As altitudes médias do município oscilam entre 0 e 1.800 metros. Antonina está localizada entre a Baixada Paranaense e a Serra do Mar.


fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti 

colaboração: 
Lia Moro

http://antonina.pr.gov.br/turismo/cidade.html

Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Vamos compartilhar.

--in
Antonina is a municipality in the state of Paraná, Brazil. Historical town whose first traces of occupation were found in middens.

Carijós Indians inhabited the site of which the first settlers date back to 1648 and 1654. In addition to the extraordinary natural landscape beauty, Antonina has in its paving stones and its ruins, stories, which enrich its assets.



Its population counted in 2010 is 18,891 inhabitants with an area of ​​876.551 square kilometers. It is situated 90 km from Curitiba, and 50 km of Paranaguá.

Antonina name is a homage to the Prince of Beira Dom António de Portugal in 1797. Etymologically there are two sources: first, from the Latin "Antonius" meaning priceless, second, from the Greek "antheos", translated as flower.

The city arose from the devotion to Our Lady of Pilar. Were two sisters who prayed the Virgin of Pilar, which caused the small village is movimentasse and August 15 (as it is today), the city received numerous faithful who flock to the imposing parish church built in 1715.

The port Baron of Tefé, one of the most important ports in the beginning of last century, is situated in the city next to the terminal of Ponta do Félix.

It is a party town, making the most lively street carnival of Paraná and the Winter Festival of the Federal University of Parana. Historical and tourist town that preserves one mangrove environment of the rainforest.

Church of Antonina

Antonina is one of the oldest settlements of Paraná, having been perlustrada your region from the seventeenth century. The effective occupation took place in 1648 when the parnaibano Gabriel Lara, Captain Settler, Vila Nova sesmeiro (Paranagua), ceded Antonio de Leon, Pedro Uzeda and Manoel Duarte three allotments in Guarapirocaba coast, the first of that coastal portion. It was therefore the first settlers of these Antonina.

Were the gold hunting times, and this cycle has intensified with the arrival of eager men by filthy lucre. Over the years, the population of the place was establishing itself, dating from September 12, 1714 the official population of Antonina.

In 1712, Manuel Valle Porto, then sergeant-major, was established in Morro da Graciosa, it had received a land grant located in this region, and in front of large numbers of slaves started the mining work and agriculture in the region.

Geologically, the land of the municipality are Proterozoic-Cambrian of origin, Archean-Proterozoic, Quaternary, Holocene, Mesozoic Jurassic-Cretaceous-Tertiary-Miocene and. The types of soil in the municipality are Gleysol sálico, haplic cambissolo, red-yellow podzolic, red-amareloe latosols outcrops of rock. The municipality's terrain is mountainous west, strong and undulating north and east and the plains of the center and south with some hills around the city. In the main municipal register the altitude of 5 meters. The average altitude of the municipality oscillate between 0 and 1,800 meters. Antonina is located between the Baixada Paranaense and Serra do Mar.


--uc
Антоніна є муніципалітет в штаті Парана, Бразилія. Історичне місто, перший сліди окупації були знайдені в middens.

Carijós індіанці населяли сайт з яких перші поселенці датуються 1648 і 1654 До додаток до надзвичайною природною красою ландшафтів, Антоніна має у своїх бруківкою і його руїнах, розповіді, які збагачують свої активи.



Його населення складало в 2010 році 18,891 жителів з площею 876.551 квадратних кілометрів. Він розташований в 90 км від міста Куритиба, і в 50 км від Паранагуа.

Ім'я Антоніна є даниною поваги до Принц Бейра Будинок Антоніо де Португалії в 1797 році Етимологічно є два джерела: по-перше, від латинського "Антоніус" означає безцінна, по-друге, від грецького "antheos", що перекладається як квітка.

Місто виникло з відданості Богоматері Пілар. Були дві сестри, які молилися Діви Пілар, яка викликала невелике село movimentasse і 15 серпня (як це відбувається сьогодні), місто отримало численні віруючі, які стікаються в значного парафіяльної церкви, побудованої в 1715 році.

Порт барон Tefe, один з найважливіших портів на початку минулого століття, розташований в місті поряд з терміналом Понта-ду-Фелікс.

Це партія місто, роблячи найбільш жвавій вулиці карнавал Парана і Зимового фестивалю Федерального університету Парана. Історичний і туристичне місто, який зберігає одне дерево середу тропічного лісу.

Церква Антоніна

Антоніна є одним з найстаріших поселень Парана, побувавши perlustrada вашому регіоні з сімнадцятого століття. Ефективна окупації відбулося в 1648 році, коли Габріель parnaibano Лара, капітан поселенців, Віла-Нова-sesmeiro (Паранагуа), поступилася Антоніо де Леон, Педро Uzeda і Manoel Дуарте трьох наділи в Guarapirocaba узбережжі, в першу цьому прибережному ділянці. Тому перші поселенці цих Антоніна.

Були золото полювання раз, і цей цикл посилилася з приходом нетерплячих чоловіків по брудної наживи. Протягом багатьох років, населення місці був затвердити себе, починаючи з 12 вересня 1714 офіційна чисельність населення Антоніна.

У 1712 році, Мануель Вальє Порту, то старшина, була створена в Морро-да-Грасіоса, він отримав грант землі, розташований у цьому районі, і перед великими числами рабів почали гірничих робіт та сільського господарства в регіоні.

У геологічному відношенні землі муніципалітету є протерозою і кембрію походження, архейскопротерозойскіх, четвертинного, голоцен, мезозою юри і крейди третинного-міоцену і. Типи грунтів в місті є Глей sálico, haplic cambissolo, червоно-жовтий підзолисті, червоно-amareloe latosols оголення гірських порід. Місцевість муніципалітету є гірський захід, сильно і горбистий північ і схід і рівнини центрі і на півдні з деякими пагорбах навколо міста. В основному муніципальні зареєструвати висоту 5 метрів. Середня висота муніципалітету коливатися між 0 і 1800 метрів. Антоніна знаходиться між Baixada Паранаенсе і Серра-ду-Мар


Egypt gears up to unveil mysteries of Pyramids - Egito se prepara para desvendar mistérios do Pyramids - Египет готовится обнародовать тайны пирамид

CAIRO, -- The Egyptian Ministry of Antiquities launched on Sunday the "Scan Pyramids" project in a bid to uncover more secrets about the architecture and the internal design of those gigantic stone monuments.




"Just because a mystery is 4500 years old doesn't mean it can't be solved," said Egypt's antiquities minister Mamdouh Eldamaty.

The goal of the project, which will start in early November, is to probe the heart of the largest pyramids of Egypt, without drilling the slightest opening, Eldamaty told at an international press conference.

Using the new techniques of scanning might result hopefully in exploring new rooms, corridors, cavities or hallways which will answer many questions about the construction of the Pyramids, Eldamaty added.

The survey is a joint venture between Japan and Egypt in collaboration with a consortium from the Faculty of Engineering at Cairo University, as well as the Heritage Innovation and Preservation Institute in France.

Radiographic muons, aka cosmic particles, infrared thermography, photogrammetry, scanner and 3D reconstruction will be the most innovative technologies that will be used by the researchers.

Four millennia after their construction, these ancient giants are far from yielding their secrets.

The first mystery concerns their construction, especially Khufu, the last of the Seven Wonders of the Ancient World still standing: it is still impossible to describe with certainly how this stone monument, the largest ever built by humans, was erected.

With a base of more than five hectares, its original height of almost 150 meters and a mass of five million tons, how was it possible to construct such a wonder in only 25 years?

Another mystery is the internal structure of the pyramids.

Various explorations conducted in the past, with less sophisticated means than today, have caught images that could correspond to hidden chambers, said Hany Helal, professor in engineering at Cairo University and general coordinator for the project.

The scientific mission "Scan Pyramids" is an unprecedented, large-scale project with its focus on four masterpieces of the Fouth Dynasty (2575-2465 BC) on the site of Dahshur, about 15 km south of Saqqara.

The mission will study the South pyramid, called the Bent, and the North pyramid, called the Red, both built by Senefru (2575-2551 BC.)

On the Giza plateau at bout 20 km from Cairo, the mission will study the pyramids of Khufu and Khafre, built by the son and grandson of Snefru.

"Many hypothetical theories have been proposed, either explaining their construction or their structural anomalies, but we are physicists and engineers, not archaeologists," said Helah adding "our goal is to use techniques to get concrete results, then the Egyptologists will interpret them."

Non-destructive technologies will be implemented, Kunihiro Morishima, from Nagoya University, said.

Two infrared thermography missions will establish a thermal map of the pyramids to reveal differences in density, with goals to identify if there are any voids behind the faces of the pyramids. Two other missions using muons radiography or the cosmic rays will aim to verify and accurately visualize the presence of unknown structures within the monuments, Morishima added.

The cosmic rays are immensely high-energy radiation, mainly originating outside the solar system, and are also used by the Japanese for early detection of volcanoes and earthquakes, added Morishima.

Mehdi Tayoubi, professor with French Heritage, Innovation and Preservation Institute said, "Our desire is to form a team of international experts, then discuss and confront the theoretical and technological approached to the archaeological ground reality."

"The key is to move forward by implementing new approaches," said Tayoubi who explained that many previous missions have attempted to unveil the mysteries of the pyramids, and even if they were unsuccessful, they were helping advance knowledge.

He insisted that "our goal is to make our contribution and to prepare, in humility, the path for future scientific research missions."

The mission should last until the end of 2016.

Egyptian minister of antiquities, Eldamaty, named the year of 2016 as the "Pyramids Year."

He added the techniques of the new mission will be used also in scanning the Tutankhamun tomb to make sure if there are more rooms existed behind it.



http://news.xinhuanet.com/english/2015-10/26/c_134748398.htm


Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.



Vamos compartilhar.


--br

Egito se prepara para desvendar mistérios do Pyramids

CAIRO, 25 out (Xinhua) - O Ministério de Antiguidades egípcio lançou no domingo o projeto "Scan Pirâmides" em uma tentativa de descobrir mais segredos sobre a arquitetura eo design interno desses monumentos de pedra gigantescas.

"Só porque um mistério é 4500 anos de idade, não significa que não pode ser resolvido", disse o ministro do Egito antiguidades Mamdouh Eldamaty.

O objetivo do projeto, que começará no início de novembro, é para sondar o coração dos maiores pirâmides do Egito, sem perfurar a menor abertura, Eldamaty disse em uma conferência de imprensa internacional.

Usando as novas técnicas de digitalização pode resultar esperançosamente em explorar novas salas, corredores, cavidades ou corredores que irão responder muitas perguntas sobre a construção das pirâmides, Eldamaty acrescentou.

A pesquisa é uma joint venture entre o Japão e Egito, em colaboração com um consórcio da Faculdade de Engenharia da Universidade do Cairo, bem como a Inovação e Instituto de Preservação do Patrimônio em França.

Múons radiográficos, aka partículas cósmicas, a termografia infravermelha, fotogrametria, scanner e reconstrução 3D serão as mais inovadoras tecnologias que serão usadas pelos pesquisadores.

Quatro milênios após a sua construção, estes gigantes antigos estão longe de ceder seus segredos.

O primeiro mistério diz respeito à sua construção, especialmente Khufu, a última das Sete Maravilhas do Mundo Antigo ainda de pé: ainda é impossível de descrever com certeza como esse monumento de pedra, o maior já construído pelo homem, foi erguido.

Com uma base de mais de cinco hectares, sua altura original de quase 150 metros e uma massa de cinco milhões de toneladas, como foi possível construir tal maravilha em apenas 25 anos?

Outro mistério é a estrutura interna das pirâmides.

Várias explorações realizadas no passado, com meios menos sofisticados do que as imagens de hoje, têm travado que poderiam corresponder a câmaras ocultas, disse Hany Helal, professor em engenharia na Universidade do Cairo e coordenador geral do projeto.

A missão científica "Scan Pirâmides" é, um projeto de grande escala sem precedentes com seu foco em quatro obras-primas da dinastia Fouth (2575-2465 aC) no site de Dahshur, cerca de 15 km ao sul de Saqqara.

A missão vai estudar a pirâmide do Sul, chamado de Bent, ea pirâmide do Norte, chamado de Red, ambos construídos por Senefru (2575-2551 aC).

No platô de Giza no ataque de 20 km do Cairo, a missão vai estudar as pirâmides de Khufu e Khafre, construído pelo filho e neto de Snefru.

"Muitas teorias hipotéticas têm sido propostas, quer explicar sua construção ou as suas anomalias estruturais, mas estamos físicos e engenheiros, não arqueólogos", disse Helá acrescentando que "nosso objetivo é usar técnicas para obter resultados concretos, em seguida, os egiptólogos irá interpretá-los. "

Tecnologias não destrutivas serão implementadas, Kunihiro Morishima, da Universidade de Nagoya, disse.

Duas missões de termografia infravermelha irá estabelecer um mapa térmico das pirâmides para revelar diferenças de densidade, com os objetivos de identificar se existem espaços vazios por trás dos rostos das pirâmides. Duas outras missões usando múons radiografia ou os raios cósmicos terá como objectivo verificar e visualizar com precisão a presença de estruturas desconhecidas dentro dos monumentos, Morishima acrescentou.

Os raios cósmicos são imensamente radiação de alta energia, principalmente proveniente de fora do sistema solar, e também são usados ​​pelos japoneses para detecção precoce de vulcões e terremotos, acrescentou Morishima.

Mehdi Tayoubi, professor com Heritage francês, Inovação e Instituto de Preservação disse: "Nosso desejo é formar uma equipe de especialistas internacionais, em seguida, discutir e enfrentar o teórico e tecnológico aproximou-se para a realidade terreno arqueológico".

"A chave é para avançar através da implementação de novas abordagens", disse Tayoubi que explicou que muitas missões anteriores têm tentado desvendar os mistérios das pirâmides, e mesmo se eles não tiveram sucesso, eles estavam ajudando conhecimento prévio.

Ele insistiu que "nosso objetivo é dar o nosso contributo e preparar, com humildade, o caminho para futuras missões de investigação científica."

A missão deve durar até o final de 2016.

Ministro egípcio de antiguidades, Eldamaty, nomeado o ano de 2016 como o "Ano Pirâmides."

Ele acrescentou as técnicas da nova missão será usado também na digitalização do túmulo de Tutankhamun para certificar-se se há mais quartos existiu por trás dele.


--ru
Египет готовится обнародовать тайны пирамид

КАИР, 25 октября (Синьхуа) - Египетский Министерство древностей запущен в воскресенье проект «Сканирование Пирамиды" в попытке раскрыть больше тайн об архитектуре и внутреннем устройстве этих гигантских каменных памятников.

"Просто потому, что тайна 4500 лет не означает, что не может быть решена", сказал министр Египта древностей Mamdouh Eldamaty.

Цель проекта, который стартует в начале ноября, чтобы исследовать сердце из крупнейших пирамид в Египте, без сверления малейшего открытия, Eldamaty сказал на международной пресс-конференции.

Используя новые методы сканирования может привести, мы надеемся, в изучении новых номеров, коридоров, прихожих полостей или которые ответят на многие вопросы о строительстве пирамид, Eldamaty добавил.

Исследование является совместным предприятием между Японией и Египта в сотрудничестве с консорциумом из инженерного факультета Каирского университета, а также наследия инноваций и Института Сохранения во Франции.

Рентгенологические мюоны, ака космические частицы, термография, фотограмметрии, сканер и 3D-реконструкция будет наиболее инновационные технологии, которые будут использоваться исследователями.

Четыре тысячи лет после их строительства, эти древние гиганты далеко уступая свои секреты.

Первый тайна касается их конструкции, особенно Хуфу, последний из семи чудес древнего мира до сих пор стоящих: он по-прежнему невозможно описать, конечно, как это каменный памятник, крупнейший когда-либо построенный человеком, был возведен.

С базой более пяти гектаров, его первоначальной высоты почти 150 метров и массой в пять миллионов тонн, как это было возможно построить такое чудо всего 25 лет?

Еще одна загадка является внутренняя структура пирамид.

Различные изыскания, проведенные в прошлом, с менее сложными средствами, чем сегодня, поймали изображений, которые могут соответствовать скрытых камер, сказал Хани Хелал, профессор в области машиностроения в Каирском университете и генеральный координатор проекта.

Научная задача "Сканирование Пирамиды" является беспрецедентным, масштабный проект с акцентом на четырех шедевров династии Четвертая (2575-2465 до н.э.) на месте Dahshur, примерно в 15 км к югу от Саккара.

Миссия будет изучать пирамиду Юг, называется Бент и Северной пирамиду, называется красный, как построенный Senefru (2575-2551 до н.э.).

На плато Гиза в бой в 20 км от Каира, миссия будет изучать пирамиды Хеопса и Хефрена, построенная сыном и внуком Snefru.

"Многие гипотетические теории были предложены, либо объясняя их строительство или их структурные аномалии, но мы физиков и инженеров, а не археологи," сказал Хела добавления "наша цель заключается в использовании методов, чтобы получить конкретные результаты, а затем египтологи будет интерпретировать их. "

Неразрушающий технологии будут реализованы, Кунихиро Morishima из Университета Нагоя, сказал.

Два инфракрасных миссии термографии будет установить тепловой карту пирамид выявить различия в плотности, с целями, чтобы определить, если есть какие-либо пустоты за лицах пирамид. Два других миссий с помощью мюонов рентгенографию или космические лучи будут направлены для проверки и точно визуализировать наличие неизвестных структур внутри памятников, Моришима добавил.

Космические лучи безмерно излучения высокой энергии, в основном, происходящих за пределами Солнечной системы, а также используются японцами для раннего обнаружения извержения вулканов и землетрясения, добавил Morishima.

Мехди Tayoubi, профессор с французской наследия, инноваций и Института Сохранения сказал, "Наше желание, чтобы сформировать группу международных экспертов, а затем обсудить и противостоять теоретический и технологический подошел к археологической первом реальности."

"Ключ, чтобы двигаться вперед путем внедрения новых подходов", сказал Tayoubi который объяснил, что многие предыдущие миссии пытались раскрыть тайны пирамид, и даже если они не увенчались успехом, они помогают заранее знать.

Он настаивал на том, что "наша цель, чтобы сделать свой вклад и подготовить в смирении, путь для будущих научно-исследовательских миссиях."

Миссия должна продолжаться до конца 2016 года.

Египетский министр древностей, Eldamaty, названных год 2016 как "пирамиды года."


Он добавил, что методы новой миссии будет также использоваться в сканировании гробницы Тутанхамона, чтобы убедиться, если есть больше номеров существовали за ним.

Poeta, ator, escritor, dramaturgo, roteirista e diretor de teatro francês, Antonin Artaud (1896-1948) se deparou surpreso com uma apresentação dos dançarinos balineses na Exposição Colonial em Paris, julho de 1931.

“O teatro balinês não é para ser imitado, 
nem reproduzido no Ocidente (...)”





Antonin Artaud
Nas palavras de Artaud, a história não tinha diálogo ou solilóquio, sendo transmitida através “de estados mentais, eles mesmos ossificados e reduzidos a gestos – a estruturas”. A plateia podia conciliar o fenômeno externo com sua vida interior. Ronald Hayman explicou que a querela de Artaud com o teatro burguês gira em torno do delineamento que este último faz do caráter e das emoções pessoais, sua discussão de temas sociais e psicológicos. Artaud verificou que o teatro tradicional (no caso, o teatro burguês) perdeu o contato com o espírito de anarquia que ele considerava essencial para toda poesia. Contudo, ao contrário dos Surrealistas, o dramaturgo deu as costas aos místicos judeus e primeiros escritores cristãos. Sua ideia de espírito era fundada no essencialismo e premissas religiosas, enquanto seu desinteresse pela cultura contemporânea e pelo método científico foi parcialmente a causa e o resultado de sua nostalgia pelas cosmografias primitivas e orientais. Artaud estava pensando em termos de metafísica e exorcismo, mágica e misticismo – o que nos faz lembrar a frase do escritor russo Fyodor Dostoievski: “estar consciente é uma doença, uma verdadeira doença” (10). O ator, diretor e mímico francês Jean-Louis Barrault (1910-1994) seria elogiado por Artaud, que o comparou aos dançarinos balineses – Barrault talvez seja mais conhecido por sua atuação no cinema como Baptiste Deburreau em O Boulevard do Crime (Les Enfants Du Paradis, direção Michel Carné, 1945).


A força do espetáculo balinês é
que a ação gestual acontece no contexto
de uma incorporação espiritual. Frequentemente,
Artaud utilizava a expressão “teatro puro”
quando se referia aos balineses


Artaud não disse que o teatro balinês deveria ser imitado ou reproduzido no Ocidente, mas ser um modelo a partir do qual questionássemos o teatro psicológico ocidental (limitado ao real e à experiência permitida pela palavra). Artaud se ressentia do que chamou de trabalho de bedel do teatro ocidental daquela época, limitado à constatação psicológica, um agrimensor dos sentimentos e do pensamento. “(...) Noutros termos, a transformação do teatro ocidental não passa por sua negação, mas pela busca daquilo que pode recolocá-lo em movimento e consumi-lo por dentro. É aí que ganha importância o teatro balinês”. Para Artaud, alucinação e medo são as duas perspectivas em que se dá o teatro balinês. O estado alucinatório em que é lançado o espectador dilui as convenções que constituem a realidade cotidiana, desencadeando alusões perpétuas a atitudes secretas e recuadas do pensamento. O medo advém do conflito entre a materialidade do corpo (dos intérpretes em luta com seus duplos) e o espaço – na projeção, a série alucinatória; na introjeção, a série do medo. “(...) O teatro balinês mantém com a cultura uma relação recíproca de fecundação tal que, se o teatro se alimenta das origens espirituais da cultura, essas se conservam vivas na e pela repetição teatral, como afirmação de liberdade, ou seja, combate do homem contra aquilo que o ultrapassa. Para os balineses, o teatro e a cultura permanecem ligados às forças em conflito nas origens; e por essa razão, ambos são rituais e mágicos, ou seja, concretos e eficazes. Se o teatro balinês é popular, e não sagrado, como anota Artaud, é porque nele não existe a distinção entre o real e o mágico, mas a passagem de um pelo outro no conflito vivo e permanente entre a cultura e a natureza, repetido sempre pelo teatro como o mesmo e como o diferente (...)”. (as duas imagens acima, à esquerda, Leyak Mata Besik; no centro,Leyak Poleng)


Entre Java e Lombo

“Atuações com máscaras tem sido
rituais importantes por mais de mil
anos na ilha indonésia de Bali”

Para Judy Slattum, os contornos poderosos das máscaras captam a luz com maior impacto do que a face humana, e a estabilidade das feições da máscara possuem uma intensidade maior do que a expressão humana. Acompanhada pela música do gamelão balinês, a máscara se torna o catalisador para os ritmos e movimentos dos intérpretes. As máscaras balinesas atingem uma ampla gama de formas esculturais. Quase sempre esculpidas em madeira, os artesãos criaram um espetáculo de texturas utilizando uma variedade de materiais: dente de javali, crina de cavalo, joias, folha de ouro, moedas chinesas, couro de búfalo, pele de coelho e espelhos. A superfície brilhante é conseguida com um lixamento interminável e pelo menos quarenta camadas de tinta. As máscaras são utilizadas de forma limitada nos dramas balinesesKecak, Parwa, Perembon e Sendratari, e mais extensivamente noutros quatro dramas e procissões: Topeng (encena histórias da época dos antigos reinos balineses e javaneses); Barong (que envolve marionetes gigantes e animais que servem como espíritos protetores das aldeias contra o mal); Wayang Wong (que interpreta o Ramayana, o triunfo da virtude sobre o vício); Calonarang (que desafia bruxas locais apelando para a proteção de Durga, a rainha da magia negra e deusa da morte). (imagem acima, máscara cômica Topeng, close dos olhos. Fotografia Royal Tropical Institute)


“Barong são máscaras que hospedam espíritos protetores. 
A maioria se parece com animais estilizados: leão, tigre, javali, 
elefante, macaco, etc. Apenas os Barong Landung representam
divindades com um rosto humano, em forma de figuras gigantes
dissimulando os portadores sob a carcaça do [...] personagem”


Ainda de acordo com Slattum, os três tipos de máscaras utilizadas nos dramas retratam humanos, animais e demônios. As máscaras de humanos não se assemelham a ninguém especificamente, mas a tipos de personagens. Os heróis e heroínas são belos, enquanto os personagens grosseiros têm feições exageradas (olhos protuberantes, boca e narizes grossos, e dentes que se tornam pressas) – as cores também revelam o caráter dos personagens. As máscaras de animais também não são realistas, a distinção entre humanos e animais (pássaros, vacas, sapos) é realizada impondo a estes feições horrendas ou demoníacas, mesmo para figuras relacionadas a deuses, como o heroico macaco branco Hanuman, do Ramayana. Bali não ficaria imune a influências externas, velhas máscaras balinesas de Topeng se assemelham a máscaras tradicionais javanesas, enquanto máscaras Barong Brutuk (da aldeia aborígene de Trunyan) são similares à máscaras encontradas em Irian Jaya e Sumatra. As máscaras de demônios tem uma forte semelhança com seus homólogos no Nepal e Sri Lanka, assim como com máscaras Nagales da América do Sul e Central. Slattum explica ainda que o drama balinês é similar em estilo àcommedia dell’arte italiana, incluindo as máscaras que cobrem apenas parte do rosto. As máscaras animalescas do Barong lembram as máscaras de certos rituais dos monges budistas do Butão, no Himalaia. Muitos acreditam que Barong Ket, a máscara mais importante de Bali, seja baseada no dragão chinês. (imagens acima, cenas do filme, Legong. Dance of the Virgins, direção Henri de la Falaise, 1935; a obra dá uma informação errada quando afirma que os guerreiros tentam se suicidar quando não conseguem dominar o Barong; na verdade, é oBarong os induz a isso)


O Espírito e a Máscara 
“Considera-se que as máscaras feitas a partir da
mesma árvore possuam vínculos de família (...)” 


http://corpoesociedade.blogspot.com.br/2014/07/mascaras-bali-e-java.html

Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

Vamos compartilhar.