Ouvir o texto...

quarta-feira, 5 de outubro de 2016

Poeta e tradutor Ivan Minatti, Eslovênia. --- Pesnik in prevajalec Ivan Minatti, Eslovenia --- Poet and translator ivan minatti, Eslovenia. ---

Ivan Minatti (1924-2012), cuja canção você precisa alguém de amor entre os eslovenos quase popular, considerado um dos mais importantes e os poetas mais importantes da primeira descida do pós-guerra e um representante típico do intimismo do pós-guerra.


Ele pertence a uma geração de poesia, que ela começou a escrever durante a guerra e depois continuou depois.

Minatti nasceu março 1924 22 no esloveno Konjice, em cinco anos, a família mudou-se para Slovenj Gradec e dez em Ljubljana. Durante a guerra, ele se formou no colegial em Ljubljana.




O herdeiro aparente para o médico

Após a formatura, ele começou a estudar medicina, mas o estudo da guerra abandonado e se juntou aos partisans. Após a guerra, os estudos médicos não continuar. Matriculou-se na eslavo e em 1952 formou-se a partir das línguas eslavas na Universidade de Ljubljana, Faculdade de Artes, em Ljubljana. Desde 1947 ele foi editor do livro Juventude, onde trabalhou até sua aposentadoria em 1984. Desde 1991, ele tem sido um membro regular da Academia Eslovena de Ciências e Artes.

Entre suas coleções mais famosas de poesia incluem: ele saltará vem (1955), a dor do abandono (1964, 1994) Quando estou tranquilo e bom (1973), Poemas (1980) e escuta em silêncio em si (1984).

Canções Minatti escreveu já no ensino médio, publicado pela revista almanaque impressões e arte durante a guerra na mídia partidária. Mais tarde, ele participou no jornal esloveno, a revista Juventude relator Novo Mundo esloveno, novos horizontes modernidade Pionirski Journal e outros.

intimidade poeta

Sua poesia é principalmente pessoal, humor e impresionističen estilo emocional, novoromantičen dirige, mas também ao expressionismo. Críticos o acusaram inicialmente não têm espírito de luta, porque o período de guerra antiga foi caracterizado por canções pronunciados, suas canções foram, inicialmente, muitas vezes melancólica, descrevendo a angústia, a solidão, a dúvida, a incerteza, a melancolia, o pessimismo.

Em sua primeira coleção do caminho tem Minatti conectar a experiência coletiva da luta partidária com um lirismo intimista distinto, cheio de terror contra o tempo cruel, que também é típico para posterior recolha. Foi só mais tarde começou a criar uma poesia mais intimista, e portanto, além de escrever poesia sobre a empresa e poesia celebravam o amor ea natureza.

Para um novo mandato, mas sem larpurlartizma

"Estou convencido de que a poesia moderna deve deixar o velho, seguro, formas izhojema", a revista Nossa modernidade em 1957 escreveu Minatti. "Sou a favor de um novo prazo, novas formas para os novos princípios estéticos -. Eu sou também, e principalmente, para o senso comum ea lógica de som Malabarismo com palavras incompreensíveis, para ir para baixo nas extremidades, ser afinal de emergência moderno, ao passo que agora esse moderno, certamente, mais cedo ou mais silej revelar-se uma tarefa inútil. estou certo de que não é o propósito da arte, puzzles razvozlavati, e que qualquer artista não é uma meta de ler a si mesmo. falando sobre a crise na poesia, isso significaria uma crise maior parte desta última, mesmo maior crise, mas se poetas ficaram em silêncio. mas enquanto a fé na poesia e escrita até a arena literária vêm nomes novo e de novo mais jovens, não é para ser temido. "

A seguinte coleção de poemas e primavera virá enviando poesia erótica com imagens impressionistas de natureza. Eles são caracterizados pela paz e renúncia interior. liquidação final com ilusões e cruzando a renúncia destacado representa uma coleção inovadora Você Precisa de alguém para amar. Outras coleções são na sua maioria seleções das coleções de publicado e republicado com a adição de algumas músicas novas e ciclos anteriormente.

Ele escreveu algumas canções para crianças, tem sido conhecida por suas muitas versões. É traduzido do tcheco, turco, albanês, russo e francês. Mesmo obras Minatti foram traduzidos em línguas estrangeiras. Entre os muitos reconhecimentos e prêmios, ele recebeu o Prêmio Preseren para uma coleção de ouvir em silêncio em si mesmo desde 1985.

"Minatti o poeta com uma única corda, mas hoje em dia com tal habilidade que é feito fora de um mundo lírico original, interessante e distintivo", escreveu poesia sobre o historiador literário Joze Pogacnik.

"A intimismo pioneiro"

Parentes do falecido as condolências são enviados pelo Ministro da Educação, Cultura Ciência e Desporto Žiga Turk. "Ivan Minatti era um grande poeta esloveno, poeta lírico memorável e inacessível da poesia esloveno pós-guerra, um pioneiro nos tempos da Segunda Guerra Mundial, que a intimidade não tinha sido a favor", escreveu ele.

Talvez a reputação do grande poeta adequada para corresponder aos seus próprios versos sobre o assunto. Na canção Quando morri em 1947, ele escreveu:

Quando eu morrer, eu não enterrar entre
cadáveres - no túmulo estava perto. sob a bétula
sem o caixão coloco-me uma vez por mês vai
navegou para o céu.

Eu estarei lá com os olhos vidrados olhando para o céu azul,
que as estrelas de falar, e ouvir o ruído dos ventos,
no silêncio da noite cantar até o amanhecer surgiu.

Quando eu morrer, eu estou no campo, Traga, sem
caixões cruz, chorando e suspirando, e eu estou sob
White Birch lugar à noite, quando o crepúsculo nele

belos sonhos sonho.







Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.

A cultura e o amor devem estar juntos.

Vamos compartilhar.



--es
Pesnik in prevajalec Ivan Minatti, Eslovenia



Ivan Minatti (1924-2012), čigar pesem Nekoga moraš imeti rad je med Slovenci že skoraj ponarodela, velja za enega najpomembnejših in najznačilnejših pesnikov prvega povojnega rodu ter tipičnega predstavnika povojnega intimizma.

Sodi v pesniško generacijo, ki je začela pisati med vojno in nato nadaljevala po njej.

Minatti se je rodil 22. marca 1924 v Slovenskih Konjicah, pri petih letih pa se je družina preselila v Slovenj Gradec in pri desetih v Ljubljano. Med vojno je maturiral na gimnaziji v Ljubljani.

Nesojeni zdravnik
Po maturi je začel študirati medicino, vendar je študij med vojno opustil in odšel v partizane. Po vojni študija medicine ni nadaljeval. Vpisal se je na slavistiko in leta 1952 diplomiral iz slavistike na Univerzi v Ljubljani na Filozofski fakulteti v Ljubljani. Od leta 1947 je bil urednik Mladinske knjige, kjer je deloval do upokojitve leta 1984. Od leta 1991 je bil redni član Slovenske akademije znanosti in umetnosti.

Med njegove najbolj znane pesniške zbirke sodijo: Pa bo pomlad prišla (1955), Bolečina nedoživetega (1964, 1994), Ko bom tih in dober (1973), Pesmi (1980) in Prisluškujem tišini v sebi (1984).

Pesmi je Minatti pisal že v gimnaziji, objavljal jih je v almanahu Utrinki in reviji Umetnost, med vojno pa v partizanskih glasilih. Pozneje je sodeloval pri Slovenskem zborniku, Novem svetu, Mladinski reviji, Slovenskem poročevalcu, Novih obzorjih, Sodobnosti, Pionirskem listu in drugih.

Pesnik intime
Njegova lirika je predvsem osebna, razpoloženjska in čustvena, slog impresionističen, novoromantičen, usmerja pa se tudi k ekspresionizmu. Kritiki so mu sprva očitali premajhno borbenost, kajti za takratni vojni čas so bile značilne udarnejše pesmi, njegove pesmi pa so bile sprva pogosto otožne, opisovale so tesnobo, samoto, dvom, negotovost, melanholičnost, pesimizem.

V svoji prvi zbirki S poti je Minatti povezal kolektivno izkušnjo partizanskega boja z izrazito intimistično liriko, polno groze nad krutim časom, ki je značilna tudi za poznejše zbirke. Šele pozneje je začel ustvarjati bolj intimistično liriko ter tako poleg pesnjenja o družbi ter poeziji opeval tudi ljubezen in naravo.

Za nov izraz, a brez larpurlartizma
"Prepričan sem, da sodobna poezija mora zapustiti stara, varna, izhojema pota," je v reviji Naša sodobnost leta 1957 zapisal Minatti. "Sem za nov izraz, za nove forme, za nova estetska načela - sem pa tudi, in to predvsem, za zdrav razum in za zdravo logiko. Žonglirati z nera­zumljivimi besedami, zahajati v ekstremnost, biti po vsi sili moderen, ker je zdaj to moderno, se gotovo prej ali silej izkaže za jalov posel. Prepričan sem, da ni namen umetnosti, razvozlavati uganke, in da nobenemu umetniku ni cilj, brati samega sebe. Če že govorimo o krizi v poeziji, bi pomenilo krizo kvečjemu to zadnje, še večjo krizo pa, če bi pesniki molčali. A dokler v poezijo verujejo in pišejo, dokler v literarno areno prihajajo vedno nova in nova mlajša imena, se zanjo ni treba bati."

V naslednji pesniški zbirki Pa bo pomlad prišla prevladuje erotična lirika z impresionističnimi podobami narave. Zanjo sta značilna notranji mir in resignacija. Dokončen obračun z iluzijami in prestop v poudarjeno resignacijo pa predstavlja prelomna zbirka Nekoga moraš imeti rad. Nadaljnje zbirke so večinoma izbori iz že objavljenih zbirk in ponatisi z dodanimi nekaterimi novimi pesmimi in cikli.

Napisal je nekaj pesmi za otroke, znan pa je tudi po številnih prevodih. Prevajal je iz češčine, turščine, albanščine, ruščine in francoščine. Tudi Minattijeva dela so prevedena v tuje jezike. Med številnimi priznanji in nagradami je prejel tudi Prešernovo nagrado za zbirko Prisluškujem tišini v sebi leta 1985.

"Minatti je pesnik z eno samo struno, ki pa jo obvlada s takšno veščino, da je iz nje napravil izviren, zanimiv in značilen lirski svet," je o njegovi poetiki zapisal literarni zgodovinar Jože Pogačnik.

"Pionir intimizma"
Svojcem pokojnika je izraze sožalja že poslal tudi minister za izobraževanje, znanost kulturo in šport Žiga Turk. "Ivan Minatti je bil velik slovenski pesnik, nepozaben in nedosegljiv lirik povojne slovenske poezije, pionir v časih po drugi svetovni vojni, ki intimizmu še niso bili naklonjeni," je zapisal.

Morda je sloves velikega pesnika primerno zaznamovati tudi z njegovimi lastnimi verzi na to temo. V pesmi Ko bom umrl je že leta 1947 zapisal:

Ko bom umrl, me nikar ne pokopljite med 
mrtva trupla — v grobu je tesno. Pod brezo 
me brez krste položite, ko mesec bo 
prijadral na nebo.

Tam bom s steklenimi očmi strmel v modrino neba, 
ki z zvezdami se pogovarja, in šum vetrov poslušal, 
ki v tišino noči pojo, dokler ne vstane zarja.

Ko bom umrl, me na polje ponesite, brez 
križa, krste, solz in vzdihovanja, in me pod 
belo brezo položite zvečer, ko mrak v njej 
lepe sanje sanja.





--in via tradutor do google
Poet and translator ivan minatti, Eslovenia



Ivan minatti (1924-2012), whose song You Need Someone to Love among the Slovenes almost folk, considered one of the most important and the most significant poets of the first postwar descent and a typical representative of the post-war intimism.

He belongs to a generation of poetry, which she began to write during the war and then continued afterwards.

Minatti was born on 22 March 1924 Slovenian Konjice, in five years, the family moved to Slovenj Gradec and ten in Ljubljana. During the war he graduated from high school in Ljubljana.

The heir apparent to the doctor
After graduation he began to study medicine, but the study of war abandoned and joined the partisans. After the war, medical studies did not continue. He enrolled at the Slavic and in 1952 graduated from the Slavic languages ​​at the University of Ljubljana, Faculty of Arts in Ljubljana. Since 1947 he was editor of Youth book, where he worked until his retirement in 1984. Since 1991 he has been a regular member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.

Among his most famous collections of poetry include: It will spring come (1955), the pain of abandoned (1964, 1994) When I'm quiet and good (1973), Poems (1980) and listens in silence in itself (1984).

Songs Minatti wrote already in high school, published by the almanac Impressions magazine and art during the war in the partisan media. Later he participated in the Slovenian journal, the New World Youth magazine Slovenian rapporteur, New horizons modernity Pionirski Journal and others.

poet intimacy
His poetry is mostly personal, mood and emotional style impresionističen, novoromantičen directs but also to expressionism. Critics have accused him initially lack fighting spirit, because the former war period was characterized by pronounced songs, his songs were initially often melancholy, describing the anguish, loneliness, doubt, uncertainty, melancholy, pessimism.

In his first collection of the way has Minatti connect the collective experience of the partisan struggle with a distinct intimate lyricism, full of terror against cruel time, which is also typical for later collection. It was only later started to create a more intimate poetry, and so in addition to writing poetry about the company and poetry celebrated the love and nature.

For a new term, but without larpurlartizma
"I am convinced that modern poetry must leave the old, safe, izhojema ways," the magazine Our modernity in 1957 wrote Minatti. "I'm for a new term, new forms for new aesthetic principles - I am also, and mainly, for common sense and sound logic. Juggling with incomprehensible words, to go down in extremity, be after all Emergency modern, whereas now this modern, certainly sooner or silej prove to be a futile job. I am sure that is not the purpose of art, razvozlavati puzzles, and that any artist is not a goal to read himself. speaking about the crisis in poetry, it would mean a crisis most of this last, even greater crisis, but if poets were silent. but as long as faith in poetry and writing until the literary arena come again and again younger names, it is not to be feared. "

The following collection of poems And spring will come up sending erotic poetry with impressionistic images of nature. They are characterized by inner peace and resignation. Final settlement with illusions and crossing the highlighted resignation represents a groundbreaking collection You Need Someone to Love. Further collections are mostly selections from the collections of previously published and reprinted with the addition of some new songs and cycles.

He wrote a few songs for children, it has been known for its many versions. It translated from Czech, Turkish, Albanian, Russian and French. Even Minatti works have been translated into foreign languages. Among the many recognitions and awards, he received the Preseren Prize for a collection of listening in silence in itself since 1985.

"Minatti the poet with a single string, but nowadays with such skill that it is done out of an original, interesting and distinctive lyrical world," he wrote poetry about his literary historian Joze Pogacnik.

"A pioneer intimism"
Relatives of the deceased the condolences are sent by the Minister of Education, Science Culture and Sport Žiga Turk. "Ivan minatti was a great Slovenian poet, memorable and unreachable lyric poet of postwar Slovenian poetry, a pioneer in the times of the Second World War, that intimacy had not been in favor," he wrote.

Perhaps the reputation of the great poet appropriate to tally with his own verses on this subject. In the song When I died in 1947, he wrote:

When I die, I do not bury between
dead bodies - in the tomb was close. under the birch
without the coffin lay me once a month will
sailed into the sky.

I'll be there with glassy eyes staring at the blue sky,
that the stars talking, and listening to the noise of winds,
in the silence of the night singing until dawn arose.

When I die, I'm on the field, Bring, without
Cross coffins, crying and sighing, and I am under
White Birch Place evening when dusk in it
beautiful dream dreams.

After Forty Years in Storage, Works from Tehran MoCA to Tour Berlin and Rome. --- Depois de quarenta anos em armazenamento, Trabalhos de Teerã MoCA para Tour Berlin e Roma.. --- بعد أربعين عاما في التخزين، يعمل من طهران موكا لجولة برلين وروما.

The Tehran Museum of Contemporary Art’s collection, considered one of the most important collections of western modern and contemporary artworks outside of Europe and the United States, will leave Iran for the first time since the works were consigned to storage forty years ago.


 
Mohsen Vaziri Moghadam, Scratches on the Earth, 1963.



Thirty works by western artists, including Paul Gauguin, Pablo Picasso, Max Ernst, Wassily Kandinsky, Jackson Pollock, Mark Rothko, and Francis Bacon, will be part of the touring exhibition, “The Unveiled Collection. The Masterpieces from the Tehran Museum of Contemporary Art,” which will travel to the Gemäldegalerie in Berlin and then to Italy’s MAXXI. They will be exhibited alongside thirty works by prominent twentieth-century Iranian artists, including Faramarz Pilaram, Mohsen Vaziri Moghadam, and Behjat Sadr.

The project was initiated by Giovanna Melandri, president of the Fondazione MAXXI. Negotiations with Tehran MoCA lasted more than a year. Melandri said, “The TMoCA collection has an enormous symbolic and cultural value and its journey to Europe and Italy is tangible evidence of the new and constructive diplomatic and cultural relations between Italy and Iran. We have pieced together a grandiose operation of cultural diplomacy: art can aid dialogue between people, build bridges, and encourage a climate of freedom and openness.”

Hermann Parzinger, the president of the Berlin-based Prussian Cultural Heritage Foundation, described the exhibition as an example of art’s civilizing power and its ability to unite peoples of different cultures and nationalities.

On October 21, MAXXI will host a press conference at which two of the works included in the exhibition, No. 2 (Yellow Center), 1954, by Mark Rothko and Scratches on the Earth, 1963, a sand painting by Mohsen Vaziri Moghadam will be on display until November 20 as a preview to the exhibition. Vaziri Moghadam, who has lived in Italy for over fifty years, will attend along with representatives from the three institutions.

The collection was assembled in the 1970s by Farah Diba, the wife of Shah Mohammad Reza Pahlavi, for the Museum of Contemporary Art in Tehran, which was founded in 1977. Two years later the Shah was overthrown and replaced with an Islamic Republic. Due to the anti-western climate that characterized the years of the revolution, museum officials “packed up” the collection and stored it in the museum’s basement vault for safekeeping.

The exhibition will be on view at Gemäldegalerie in Berlin from December 4, 2016 to February 26, 2017 and at MAXXI in Rome from March 31 to August 27, 2017.
 
 
 
 
 
 
 


Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
 
 
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.
 
A cultura e o amor devem estar juntos.
 
Vamos compartilhar.
 
 
 
 
--br via tradutor do google
 Depois de quarenta anos em armazenamento, Trabalhos de Teerã MoCA para Tour Berlin e Roma.

O Museu Teerã da coleção de arte contemporânea, considerada uma das mais importantes coleções de obras de arte modernas e contemporâneas ocidentais fora da Europa e dos Estados Unidos, vai deixar o Irã pela primeira vez desde que os trabalhos foram expedidos para armazenamento de quarenta anos atrás.

Trinta obras de artistas ocidentais, incluindo Paul Gauguin, Pablo Picasso, Max Ernst, Wassily Kandinsky, Jackson Pollock, Mark Rothko e Francis Bacon, fará parte da exposição itinerante ", a coleção revelada. As Obras-primas do Museu de Arte Contemporânea de Teerã ", que irá viajar para a Gemäldegalerie, em Berlim e depois para MAXXI da Itália. Eles serão exibidos ao lado de trinta obras de artistas iranianos proeminentes do século XX, incluindo Faramarz Pilaram, Mohsen Moghadam Vaziri, e Behjat Sadr.

O projeto foi iniciado por Giovanna Melandri, presidente da Fondazione MAXXI. As negociações com Teerã MoCA durou mais de um ano. Melandri disse: "A coleção TMoCA tem um enorme valor simbólico e cultural e sua viagem à Europa e na Itália é uma prova concreta das novas e construtivas relações diplomáticas e culturais entre Itália e Irã. Temos reunido uma operação grandiosa de diplomacia cultural: a arte pode ajudar o diálogo entre as pessoas, construir pontes, e incentivar um clima de liberdade e abertura ".

Hermann Parzinger, o presidente da Fundação Patrimônio Cultural Prussiano de Berlim, descreveu a exposição como um exemplo do poder civilizador da arte e sua capacidade de unir os povos de diferentes culturas e nacionalidades.

Em 21 de outubro, MAXXI vai sediar uma conferência de imprensa em que duas das obras incluídas na exposição, No. 2 (Centro amarelo) de 1954, por Mark Rothko e arranhões na Terra, 1963, uma pintura de areia por Mohsen Moghadam Vaziri vai estar em exibição até 20 de novembro como uma prévia para a exposição. Vaziri Moghadam, que viveu na Itália há mais de 50 anos, vai participar juntamente com representantes das três instituições.

A coleção foi montada em 1970 por Farah Diba, a esposa de Shah Mohammad Reza Pahlavi, para o Museu de Arte Contemporânea de Teerã, que foi fundada em 1977. Dois anos mais tarde, o Shah foi deposto e substituído por uma República Islâmica. Devido ao clima anti-ocidental que caracterizou os anos da revolução, os funcionários do museu "embalado" a recolha e guardou no cofre do porão do museu para a custódia.

A exposição poderá ser vista na Gemäldegalerie, em Berlim a partir de 04 de dezembro de 2016 a 26 de Fevereiro, 2017 e no MAXXI em Roma de 31 de Março para 27 de agosto de 2017.
 
 
 
 
--árabe via tradutor do google

بعد أربعين عاما في التخزين، يعمل من طهران موكا لجولة برلين وروما.

متحف طهران للفن المعاصر جمع، وتعتبر واحدة من أهم مجموعات الأعمال الفنية الحديثة والمعاصرة الغربية خارج أوروبا والولايات المتحدة، ومغادرة إيران للمرة الأولى منذ كانوا مودعين في أعمال التخزين قبل أربعين عاما.

سوف ثلاثين أعمال الفنانين الغربيين، بما في ذلك بول غوغان، بابلو بيكاسو، وماكس ارنست، فاسيلي كاندينسكي، جاكسون بولوك، مارك روثكو، وفرانسيس بيكون، أن تكون جزءا من معرض متجول، "إن مجموعة النقاب. روائع من متحف طهران للفن المعاصر "، والذي سيتوجه إلى Gemäldegalerie في برلين ثم إلى MAXXI ايطاليا. وسوف يتم عرضها جنبا إلى جنب مع ثلاثين أعمال الفنانين الإيرانيين البارزين في القرن العشرين، بما في ذلك فرامرز Pilaram محسن وزيري مقدم، وبهجت الصدر.

وقد بدأ هذا المشروع من قبل جيوفانا ميلاندري، رئيس FONDAZIONE MAXXI. واستمرت المفاوضات مع طهران موكا أكثر من عام. وقال ميلاندري، "جمع TMoCA له قيمة رمزية وثقافية هائلة ورحلتها إلى أوروبا وإيطاليا دليلا ملموسا على العلاقات الدبلوماسية والثقافية الجديدة والبناءة بين إيطاليا وإيران. لقد تجميعها معا عملية متكلفا الدبلوماسية الثقافية: الفن يمكن أن تساعد الحوار بين الناس، وبناء الجسور، وتشجيع مناخ من الحرية والانفتاح ".

هيرمان Parzinger، رئيس مؤسسة التراث الثقافي البروسي مقرها برلين، ووصف المعرض بأنه مثال للسلطة الحضارية الفن وقدرته على توحيد الشعوب من مختلف الثقافات والجنسيات المختلفة.

في 21 أكتوبر، وسوف MAXXI مؤتمرا صحفيا في واثنين من الأعمال المدرجة في المعرض، رقم 2 (مركز الأصفر)، عام 1954، من قبل مارك روثكو وخدوش على الأرض، عام 1963، لوحة الرمال محسن وزيري مقدم سوف سيتم عرض حتى 20 نوفمبر تشرين الثاني مع معاينة المعرض. وزيري مقدم، الذي عاش في إيطاليا لأكثر من خمسين عاما، وحضور جنبا إلى جنب مع ممثلين عن المؤسسات الثلاث.

تم تجميع جمع في 1970s من قبل فرح ديبا، زوجة الشاه محمد رضا بهلوي، لمتحف الفن المعاصر في طهران، التي تأسست في عام 1977. وبعد عامين أطيح بالشاه واستبدالها مع الجمهورية الإسلامية. ويرجع ذلك إلى المناخ المعادي للغرب التي ميزت سنوات من الثورة، "حزموا" مسؤولي المتحف على جمع وتخزين في قبو الطابق السفلي للمتحف لحفظها.

وسيكون المعرض على عرض في Gemäldegalerie في برلين في الفترة من 4 ديسمبر 2016 إلى 26 فبراير 2017 وعلى MAXXI في روما من 31 مارس إلى 27 أغسطس 2017.


Museu do Amanhã é eleito melhor museu do ano da América do Sul. --- Tomorrow Museum is voted best museum of the year in South América.. --- وصوتت متحف غدا أفضل متحف من السنة في أمريكا الجنوبية.

O Museu do Amanhã ganhou destaque internacional na última sexta-feira, 30/09, ao ser homenageado no prêmio britânico Leading Culture Destinations Awards. Ricardo Piquet, diretor-presidente do Museu do Amanhã, recebeu, no The Langham London, em Londres, o troféu na categoria melhor museu do ano da América do Sul e Central (Best New Museum of the Year – South & Central America), que considera as instituições inauguradas e/ou reformadas nos últimos 15 meses.


 



A instituição carioca superou o Museo Internacional del Barroco, em Puebla, México, e o Space Caribbean, em Kingston, Jamaica. No ano passado, primeiro ano da categoria, o vencedor foi o Gran Museo del Mundo Maya, em Merida, México. O Museu do Amanhã foi o único representante da América do Sul na cerimônia.




Museu do Amanhã é um museu construído no município do Rio de Janeiro, Brasil. O prédio, projeto do arquiteto espanhol Santiago Calatrava, foi erguido ao lado da Praça Mauá, na zona portuária. Sua construção teve o apoio da Fundação Roberto Marinho e teve o custo total de cerca de 230 milhões de reais. O edifício foi inaugurado em 17 de dezembro de 2015 com a presença da presidente Dilma Rousseff e recebeu cerca de 25 mil visitantes em seu primeiro final de semana de funcionamento.




Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
 
 
 
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.
 
A cultura e o amor devem estar juntos.
 
Vamos compartilhar.
 
 
 
--in via tradutor do google
Tomorrow Museum is voted best museum of the year in South América.

Tomorrow Museum gained international prominence last Friday, 30/9, to be honored at the British award Leading Culture Destinations Awards. Ricardo Piquet, CEO of the Museum of Tomorrow, received at The Langham London in London, the trophy for best South American year of the museum and Central (Best New Museum of the Year - South & Central America), which considers the opened and / or reformed institutions in the last 15 months.

The Rio institution exceeded the International Museo del Baroque, in Puebla, Mexico, and the Caribbean Space in Kingston, Jamaica. Last year, the first year of the category, the winner was the Gran Museo del Mundo Maya, Merida, Mexico. The Museum of Tomorrow was the only representative from South America at the ceremony.

Tomorrow Museum is a museum built in the city of Rio de Janeiro, Brazil. The building, Spanish architect Santiago Calatrava's design was erected next to the Praca Maua, in the port area. Its construction was supported by the Roberto Marinho Foundation and had a total cost of about 230 million. The building was inaugurated on December 17, 2015 with the presence of President Rousseff and received about 25,000 visitors in its first end of working week.
 
 
 
 
 
--árabe via tradutor do google


وصوتت متحف غدا أفضل متحف من السنة في أمريكا الجنوبية.

اكتسب المتحف غدا الساحة الدولية يوم الجمعة الماضي، 30/9، أن يكرم على الجائزة البريطانية الرائدة الوجهات الثقافة جوائز. ريكاردو بيكيه، الرئيس التنفيذي لمتحف غدا، تلقى في لأنغام لندن في لندن، والكأس لأفضل عام في أمريكا الجنوبية للمتحف والوسطى (أفضل متحف جديد في السنة - جنوب ووسط أمريكا)، التي وتعتبر مؤسسات فتح و / أو إصلاح في ال 15 شهرا الماضية.

تجاوزت مؤسسة ريو الدولية متحف ديل الباروك، في بويبلا بالمكسيك، والفضاء الكاريبي في كينغستون، جامايكا. في العام الماضي، وهو العام الأول من هذه الفئة، وكان الفائز غران متحف ديل موندو مايا، ماردة، المكسيك. وكان متحف غدا الممثل الوحيد من أمريكا الجنوبية في حفل الافتتاح.

متحف غدا هو متحف بني في مدينة ريو دي جانيرو، البرازيل. المبنى شيد تصميم المهندس المعماري الاسباني سانتياغو كالاترافا بجانب براكا ماوا، في منطقة الميناء. وأيد بنائه من قبل مؤسسة روبرتو مارينهو، وكان بتكلفة إجمالية قدرها حوالي 230 مليون نسمة. افتتح المبنى في 17 ديسمبر 2015 بحضور الرئيس روسيف وتلقى نحو 25،000 زائر في أول نهايته من أسبوع العمل.


Justin Bieber e o combate ao extremismo islâmico.

Um recente artigo do NPR, intitulado Italy's 'Cultural Allowance' For Teens Aims To Educate, Counter Extremism (O subsídio de cultura para os adolescentes na Itália pretende educar, combater o extremismo) demonstra a confusão que existe, a vários níveis e meios, em relação ao acesso à cultura e à cultura como panaceia para vários males deste mundo.







O Presidente iraniano, Hassan Rouhani, e o Primeiro-Ministro italiano, Matteo Renzi (Foto: Alessandro Bianchi / Reuters, imagem retirada do jornal The Atlantic)
O título não é um exagero do jornal. Foi o próprio Primeiro-Ministro italiano que, ao anunciar este subsídio de cultura (€500 para cada jovem com 18 anos gastar em produtos culturais), pouco depois dos ataques terroristas em Paris, em Novembro 2015, afirmou: “Destroem estátuas, nós protegemo-las. Queimam livros, somos o país das bibliotecas. Concebem o terror, respondemos com cultura."

Destroem estátuas, nós protegemo-las”... Dito pelo Primeiro-Ministro do país que no início deste ano recebeu o Presidente de uma República Islâmica e que - para acomododar as sensibilidades do distinto convidado, mas sem se saber muito bem por decisão de quem - cobriu as estátuas nuas nos museus (
aqui e aqui). O convidado é o Presidente de um país que autoriza execuções públicas, manda os dissidentes e defensores dos direitos humanos para prisões horríveis e confisca os passaportes de intelectuais e activistas. O que é que isto diz da nossa Cultura?

A medida anunciada pelo governo italiano foi por muitos aplaudida. As palavras e aspirações do Primeiro-Ministro causaram, como é natural, muito boa impressão e foram consideradas um sinal de aposta na Cultura, num momento em que vários outros governos desinvestem. Penso que a iniciativa, tal como outras da mesma natureza antes dela, levanta várias questões:

Em primeiro lugar, o que é que a Cultura representa para os políticos? Qual é a visão que eles têm sobre ela a nível da sua própria vida e prática diária (como responsáveis políticos, mas também como pais, profissionais de diferentes áreas, cidadãos comuns) e a nível do papel que esta pode ter na sociedade? Será a Cultura uma forma de estar na vida consciente, praticada ou uma espécie de pílula contra os males do mundo (do género “Jovem vai ao concerto de Justin Bieber = Jovem dissuadido de seguir o Islão radical”)?

Em segundo lugar - partindo do princípio que se reconhece o potencial contributo da Cultura na construção de uma sociedade mais humana, justa, crítica, tolerante, democrática -, qual seria o objectivo de um investimento na promoção da participação cultural? Lê-se na legenda da fotografia que ilustra o artigo do NPR que o objectivo do subsídio italiano é “ajudar um número crescente de jovens imigrantes a assimilar”. E ainda, o alerta de Barak Mendelsohn, senior fellowno Foreign Policy Research Institute em Filadélfia e perito no combate ao extremismo: “É possível que a Lady Gaga seja exactamente o que vai tornar alguém furioso. Isso não significa que eles aderem aos vossos valores.” Qual é o objectivo, então, da participação cultural e dos ‘encontros’ que esta pode proporcionar? A assimilação do “outro”, o desaparecimento das diferenças, a prevalência de uma mono-cultura? Ou a celebração da diversidade cultural, dos princípios que nos unem e também da “contaminação” mútua?

Em terceiro lugar, este tipo de investimento na cultura – no formato de “subsídio” (como foi, por exemplo, o
Vale Cultura no Brasil ou poderá vir a ser o Cartão +Cultura, anunciado pelo governo português), um investimento isolado, sem contexto, põe ênfase no dinheiro como principal barreira à participação cultural ou como principal estímulo para a sua procura. E insiste em ignorar uma série de outros factores – sociais, intelectuais, psicológicos – que mantém a maioria das pessoas afastadas ou indiferentes. Até quando estaremos a concentrar os nossos esforços na falsa questão do dinheiro em vez de na tarefa, mais complexa e continuada, de reflectir e trabalhar sobre aquelas que constituem barreiras essenciais para quem tem e para quem não tem dinheiro? Com todas as consequências que esta exclusão traz para as nossas sociedades (pelo menos, para quem acredita no contributo da Cultura na construção dessas sociedades) e para a qualidade das nossas democracias.

O programa "Ahlan" na Vancouver Art Gallery (imagem gentilmente cedida pelo Institute of Canadian Citizenship / Kenin Hill)


Pouco a pouco, fico agora a conhecer melhor o trabalho do
Institute for Canadian Citizenship (ICC). A notícia que as cerimónias de cidadania (citizenship ceremonies, em que é atribuída a cidadania a novos canadianos) têm lugar em museus tinha chamado a minha atenção há uns anos. O simbolismo desta escolha de lugar significou muito para mim. Notícias mais recentes sobre o programa “Ahlan”, para a inclusão dos refugiados, e sobre o Cultural Access Pass fizeram-me procurar mais informações.

“A diversidade é uma realidade. A inclusão é uma escolha”, lê-se na homepage do ICC. E a sua missão: “Inspirar os Canadianos a serem inclusivos, abraçar novas ideias, praticar uma cidadania activa e sentirem-se donos da nossa cultura e espaços colectivos”. A Cultura é um factor presente, activo, na forma como o ICC procura prosseguir a sua missão. Não é apenas uma teoria nem, muito menos, é dada como pílula. E até é muito tentador querer acreditar que a eleição de Justin Trudeau como Primeiro-Ministro possa ser também o resultado desta Cultura; um resultado da prática desta Cultura (se bem que falta ainda ver como vai receber um dia o Presidente do Irão). De qualquer forma, parece-me ser um caso que valerá a pena estudar melhor porque coloca questões muito mais profundas e fundamentais do que a distribuição - desapoiada, descontextualizada - de subsídios ou de entradas gratuitas.
 
 
 
 
 
 
 

Fonte: @edisonmariotti #edisonmariotti
 
 
Cultura e conhecimento são ingredientes essenciais para a sociedade.
 
A cultura e o amor devem estar juntos.
Vamos compartilhar.